ΙΕΡΕΣ ΜΟΝΕΣ

Ανδρώαι:

1) Ιερά Λαυρεντιανή Μονή Μεταμορφώσεως  του Σωτήρος - Νέα Σουμελά,

Διεύθυνσις: Τέρμα  Ευξείνου Πόντου, Τ.Κ. 661 00

Νέα Κρώμνη Δράμας.

Γυναικείαι:

1) Παναγίας Εικοσιφοινίσσης:

Έτος ιδρύσεως 452, Διεύθυνσις: Τ.Κ. 620 56, Αγγίστης  Σερρών,

Τηλ.: 2510516581, Ηγουμένη: Αλεξία Μοναχή, (μον. 23).

Κρηπίδα τῆς πίστεως καί ἱερά  ἔπαλξη τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας, κιβωτός τῶν ἀσκουμένων εὐλαβῶν μοναχῶν ὑπῆρξεν ἡ παλαίφατος ἱερά Μονή τῆς Παναγίας, τῆς ἐπονομαζομένης Εἰκοσιφοινίσης, στό Παγγαῖον ὄρος. Ἐρειπωμένη ἦταν, ὅταν μετά τήν ἐνθρόνισή μου τήν ἐπισκέφθηκα. Ἔτσι τήν ἤθελαν οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεως καί τοῦ Ἔθνους. Ἐγνώριζα ἀρκετά γιά τήν λαμπρή ἱστορία καί τό ρόλο πού εἶχε διαδραματίσει ἡ ἱερά Μονή κατά τή μακραίωνη περίοδο τῆς μαύρης δουλείας τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων. Ἡ ἀναπόληση τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος πλημμύρισε μέ μυστική δύναμη τήν ψυχή μου. Καί ὅταν ἐτερμάτισα τήν πρσευχή μου στό καθημαγμένο καθολικό τῆς ἱερᾶς Μονῆς, εἶχα λάβει τήν απόφασή μου: Νά κάνω ὅ,τι ἦταν δυνατό, νά ζητήσω τήν ἀρωγή καί τή συμπαράσταση ἀτόμων, ὁμάδων καί τῆς Πολιτείας, προκειμένου ἡ ἱστορική Μονή νά ἀνοικοδομηθεῖ μεγαλοπρεπῶς, ὡς σύμβολο τῆς ἀκαταβλήτου πίστεως τῆς ἀκριτικῆς Μακεδονίας μας στά ἀθάνατα ἰδεώδη τῆς Φυλῆς μας.

Καί ὁ Κύριος εὐλόγησε τόν μόχθο καί τήν ἀνύστακτη μέριμνα τοῦ Ἐπισκόπου καί τῶν εὐσεβῶν μοναζουσῶν. Μέ τή γενναία ὑλική προσφορά τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Πολιτείας καί τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος τῆς Θεοσώστου Μητροπόλεως Δράμας, ἡ ἐρειπωμένη ἱερά Μονή ἀνασυγκροτήθηκε ἐκ βάθρων. Τό ἔργο γιά τήν ὁλοκλήρωσή του ἀπαίτησε καί κόπον πολύ καί χρήματα πολλά καί ἐνέργειες ἀσταμάτητες καί τήν κατανόηση καί τήν ὑπομονή καί τήν ὑπεράνθρωπη προσπάθεια τῆς Ἡγουμένης καί τῆς Συνοδείας της.

Ἤδη, ἡ ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Εἰκοσιφοινίσσης ὄχι μόνον ἀπό πλευρᾶς κτιριακῶν ἐγκαταστάσεων, ἀλλά καί ὡς Ἀδελφότης, λειτουργεῖ κατά τρόπον πού τιμᾶ τόν ὀρθόδοξο Μοναχισμό. Ἀποτελεῖ τό καύχημα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως καί πόλον ἕλξεως χιλιάδων προσκυνητῶν, οἱ ὁποῖοι σπεύδουν σ΄ αὐτή καθ΄ ὅλες τίς εποχές τοῦ ἔτους, γιά νά προσκυνήσουν τή χάρη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ν΄ ἀσπασθοῦν τήν θαυματουργόν εἰκόνα Της, ἀποθέτοντες καί τό «τἀμα» τους γιά ὅ,τι ἡ μεσιτεία Της τους χάρισε.

Ἡ ἱστορία τής ἱερᾶς Μονῆς χάνεται στά βάθη τῶν αἰώνων. Παμπάλαιες παραδόσεις ἀναφέρουν ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Φιλίππων Σώζων, πού ἔλαβε μέρος καί στή Δ΄ Οἰκοιμενική Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος (451 μ.Χ., ἵδρυσε ναό καί μοναστικό οἰκισμό στήν τοποθεσία Βίγλα, 50 μέτρα ἀνατολικά τῆς Εἰκοσιφοινίσσης ὅπου καί σήμερα σώζονται τά ἐρείπια ἰσχυροῦ τείχους καί πύργου. Ὅταν ἔφθασε ἐδῶ ὁ πρῶτος κτίτωρ τῆς ἱ. Μονῆς, δηλ. ὁ ἅγιος Γερμανός, τά πάντα ἦταν ἐγκαταλελειμένα. Ὁδηγημένος ὁ Ἅγιος ἀπό τό πρόσταγμα τῆς Θεοτόκου, μέ τήν καθοδήγηση ἀγγέλου, ἦρθε ἀπό τούς Ἁγιους Τόπους ὅπου ἀσκήτευε στήν ἱ. Μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου.

Σκάβοντας γιά τή θεμελίωση τοῦ ναοῦ, κοντά στά ἐρείπια τῆς Βίγλας, βρήκε δύο σταυρούς, μέ τή δύναμη τῶν ὁποίων πολλά θαύματα ἔγιναν. Συγκινημένοι οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς πρόσφεραν χρήματα γιά τήν ἀποπεράτωση τοῦ ἔργου, τά ὁποῖα ὅμως δέν ἔφθασαν καί οἱ τεχνίτες πού εἶχε προσλάβει τόν ἔσυραν μέ βία γιά νά δικασθεῖ στή Δράμα. Ἴχνη τοῦ αἵματός του ἀπό τή βίαιη συμπεριφορά τους σώζονται κατά τήν παράδοση πάνω σέ πέτρες κατά μῆκος τῆς μαρτυρικῆς διαδρομῆς. Καθ΄ ὁδόν συναντήθηκαν μέ δυό ἄρχοντες ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη, τό Νεόφυτο καί τό Νικόλαο, πού ἐπέστρεφαν ἀπό κάποια ἀποστολή τοῦ αὐτοκράτορα Βασιλείου Α΄ τοῦ Μακεδόνος (867 - 886) στούς Σέρβους. Ὅταν ἔμαθαν τήν αἰτιία, πρόσφεραν ἐκεῖνοι τά χρήματα πού ἀπαιτοῦσαν οἱ τεχνίτες, πῆγαν στήν Κωνσταντινούπολη, πούλησαν τά ὑπάρχοντά τους καί ἦτθαν νά μανάσουν στή νέα αὐτή ἱ. Μονή. Ὁ ἅγιος Γερμανός διοίκησε τό Μοναστήρι μέ σοφία καί σύνεση καί ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνη ἀφοῦ ὅρισε διάδοχό του τό Νεόφυτο. Ἡ μνήμη του γιορτάζεται στίς 22 Νοεμβρίου, ὁ δέ Βίος του διασώζεται στό χειρόγραφο κώδικα 19 τοῦ ἑρμαρίου 59 τῆς Λαυρεντιανῆς βιβλιοθήκης τῆς Φλωρεντίας.

Ὡς πρός τή σημασία τοῦ ὀνόματος τῆς ἱ. Μονῆς Εἰκοσιφοίνισσα, τρεῖς ἐκδοχές ἀναφέρονται:

α) Τήν ὀνόμασε ἔτσι ὁ Κτίτωρ ἅγιος Γερμανός, σέ ἀνάμνηση τῆς τοποθεσίας ὅπου τό πρῶτον ἔλαβε διά τοῦ ἀγγέλου τήν ἐντολή τῆς Θεοτόκου γιά τήν ἀνέγερση τῆς ἱ. Μονῆς: Βρισκόταν σέ ἕνα μέρος, μικρή ὄαση, ἔξω ἀπό τήν ἱ. Μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου, μέ εἴκοσι φοίνικες.

β) Ὁ γνωστός στιχουργός τοῦ 18ου αἰῶνος Καισάριος Δαπόντες τήν ὀνομάζει Κοσσυφινίτσα, γιατί κατά τήν παράδοση, ἕνας κόσσυφος (κοτσύφι) ὁδήγησε τόν ἅγιο Γερμανό στό σημεῖο ὅπου ἀναβλύζει τό Ἁγίασμα μέχρι καί σήμερα.

γ) Ὁ ἡγούμενος τῆς ἱ. Μονῆς Χρύσανθος (τό 1782) ἀναφέρει ὅτι ἐνῶ ὁ ἅγιος Γερμανός, μετά τήν ἀνέγερση τοῦ Μοναστηριοῦ, ἀναζητοῦσε κατάλληλη σανίδα γιά νά γίνει ἡ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, Ἐκείνη μέ θαυματουργικό τρόπο τοῦ πρόσφερε τήν μέχρι καί σήμερα σωζόμενη εἰκονα Της, πού ἄστραφτε κι ἐξέπεμπε «φοινικοῦν», δηλ. κοκκινωπό, φῶς. Ἀπ΄ αὐτό ἐπεκράτησε ὁ ὅρος «Εἰκοσιφοίνισσα» (εἰκών φοινίσσουσα - εἰκών φοίνισσα - Εἰκοσιφοίνισσα).

Δέν σώζονται πηγές σχετικές μέ τήν ἱστορία τῆς ἱ. Μονῆς γιά περίοδο ἀρκετῶν αἰώνων, ἀπό τό θάνατο τοῦ κτίτορος. Ἀρχαιολογικές ἐνδείξεις ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα ὅτι τόν 11ο αἰώνα κτίσθηκε ἐκ νέου τό «καθολικόν» τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου πού ἀργότερα διακοσμήθηκε μέ τοιχογραφίες. Ἡ ἱ. Μονή κατέστη «σταυροπηγιακή», δηλ. ἐξαρτιόταν ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Εἰδήσεις περί τῆς Εἰκοσιφοινίσσης ἔχουμε ἀπό τό Φεβρουάριο τοῦ 1320 καί τό Μάϊο τοῦ 1395, ἐνῶ νέα λα΄μψη γνώρισε τό Μοναστήρι ἀπό τό 1472, ὅταν σ΄αὐτό ἦρθε νά ἐγκαταβιώσει ὁ παραιτηθείς ἀπό τό θρόνο του Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἅγιος Διονύσιος, πού θεωρεῖται ὁ δεύτερος κτίτωρ τῆς ἱ. Μονῆς. Στό διάστημα πού παρέμεινε ἐδῶ, ἀνήγειρε πολλά νέα κτίσματα, ἐπισκεύασε παλαιά, καλλώπισε τόν κυρίως ναό ἐσωτερικά κι ἐξωτερικά. Ἰδιαίτερα τιμοῦσε τόν Ἅγιο ὡς πνευματικό της πατέρα ἡ χριστιανή σουλτάνα Μάρω, μητριά τοῦ Μωάμεθ Β΄ Πορθητοῦ (1451 - 1481), ἡ ὁποία εὐεργέτησε μέ μεγάλες δωρεές τήν ἱ. Μονή καί ἐτάφη σ΄ αύτήν τό 1487.

Σιγγίλια ὑπερ τῶν προνομίων τῆς ἱ. Μονῆς ἐξέδωσαν οἱ πατριάρχες Συμεών ὁ Τραπεζούντιος (1474) καί Μάξιμος (1477).

Ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Διονυσίου, ὁ ὁποῖος ἐκλήθη στον πατριαρχικό θρόνο γιά δεύτερη φορά καί τό 1491, ὁπότε παραιτήθηκε μέ τή θέλησή του, ἐπέστρεψε στήν ἱ. Μονή, ἡ Ειἰκοσιφοίνισσα ἀπέκτησε μεγάλη ἀκμή καί αἴγλη. Τό 1507 ζοῦσαν ἐκεί 24 ἱερομόναχοι, 3 ἱεροδιάκονοι και 145 μοναχοί. Περιέρχονταν τήν ἁνατολική Μακεδονία καί τή Θράκη, ἐνίσχυαν τούς Χριστιανούς κι ἀπέτρεπαν τούς ἐξισλαμισμούς. Αὐτο ὅμως προκάλεσε τήν ὀργή τοῦρκου τοπάρχου, ὁ ὁποίο τήν 23^η Ἀπριλίου 1507 κατέστρεψε τό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου (σήμερα Παλαιοχώριο Παγγαίου) καί τήν 25^η Αὐγούστου τοῦ ἴδιου χρόνου κατέσφαξε καί τούς 172 μοναχούς τῆς Εἰκοσιφοίνισσας, χωρίς νά περάξει τα ἱερά κτίσματα.

Μετά τήν ὁλοκληρωτική αὐτή σφαγή, τό Πατριαρχεῖο πἐτυχε τό 1510 ἤ το 1520 νά ἀποσπάσει ἄδεια τοῦ Σουλτάνου γιά τήν ἀναδιοργάνωση τῆς ἱ. Μονῆς, νέ τή μεταφορά 10 μοναχῶν ἀπό τό ἁγιορειτικό Βατοπέδιο. Μέχρι τό 1917 σώζονταν 15 πατριαρχικά σιγγίλια (ἐκδόθηκαν ἀπό το 1474 ἕως τό 1857) πού φανερώνουν τή σημασία τῆς ἱ. Μονῆς καί τό μέγα ἐνδιαφέρον τοῦ Οικουμενικοῦ Πατριαρχείου. Μεταξύ ἄλλων τό 1798 ἦρθε ἐξόριστος καί παρέμεινε ἐδῶ γιά 9 μῆνες ὁ ἐθνομάρτυρας πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε΄ πού ἀφιέρωσε καί τά δικηροτρίκηρά του.

Πνευματικό καί ἐθνικό κέντρο τῆς εὐρύτερης περιοχῆς του, τό Μοναστήρι τοῦ Παγγαίου προετοίμασε τήν ἐθνική ἐξέγερση κατά τῶν Τούρκων. Ἐδῶ εἶχε τό ἀρχηγεῖο του ὁ μεγάλος ἀγωνιστής Νίκος Τσάρας καί ἐδῶ ὁ Ἐμμανουήλ Παππάς ὅρκεσε τούς ὁπλίτες του καί κήρυξε τήν ἐπανάσταση.

Περίφημη ἦταν καί ἡ Ἑλληνική Σχολή τῆς ἱ. Μονῆς, στήν ὁποία καλλιεργοῦνταν τά γράμματα, γιά τήν ἄνοδο τοῦ μορφωτικοῦ επιπέδου τῆς περιοχῆς, ἐνῶ ἀξιόλογη ὑπῆρξε καί ἡ Βιβλιοθήκη της. Πρίν τήν διαρπαγή της ἀπό τούς Βουλγάρους  (1917) περιλάμβανε 1300 τόμους βιβλίων ἐκ τῶν ὁποίων οἱ 430 χειρόγραφοι κώδικες, μεγάλης ἀξιας.

Στούς αἰῶνες αὐτῆς τῆς ἀκμῆς ἀνεγέρθηκαν ἤ ἐπισκευάσθηκαν πολλά ἱερά ἤ βοηθητικά κτίσματα, ὅπως καί ὁ παμπάλαιος κεντρικός ναός τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, τοῦ 11^ου αἰῶνος, πού εἶχε καταστραφεῖ ἀπό τό μεγάλο σεισμό τῆς 5^ης Μαΐου 1829. Ἡ ἀνέγερσή του ὁλοκληρώθηκε τό 1842.

Δυσκολίες περασε ἡ Εἰκοσιφοίνισσα τό β΄ ἥμισυ τοῦ 19^ου αἰώνα. Τό 1854 ἀποτεφρώθηκε ἀπό πυρκαγιά ἡ δυτική καί μέρος τῆς βόρειας πλευρᾶς, τό δέ 1864 χολέρα ἀποδεκάτισε τούς μοναχούς. Γιά τήν ἀνόρθωση τῆς ἱ. Μονῆς ἐργάσθηκαν ἀρκετοί πατριάρχες καί ἰδιαίτερα ὁ Μητροπολίτης Δράμας Χρυσόστομος (1902 - 1910), μετέπειτα μαρτυρικός Μητροπολίτης Σμύρνης (1922).

Ὡς προπύργιο τοῦ Ἑλληνισμοῦ στήν ἀνατολική Μακεδονία καί Θράκη, ἡ Εικοσιφοίνισσα δέν ἄργησε νά δεχθεῖ καί τίς ἐγκληματικές ἐπιθέσεις τῶν Βουλγάρων. Αὐτοί, ὅταν κατέλαβαν τήν περιοχή, τό 1916, μετά ἀπό μικροεπεισόδια καί ἐνοχλήσεις, ἀφοῦ τήν 3^η Ὀκτωβρίου 1916 ἐσφάγη ἀπό «ἀγνώστους» ὁ προηγούμενος γέρων Μακάριος, μπῆκαν τή Μεγάλη Δευτέρα, 27 Μαρτίου 1917, στήν ἱ. Μονή κομιτατζῆδες Βούλγαροι μέ επικεφαλῆς τό συμπατριώτη τους Πανίτσα καί τόν ἀρχαιολόγο Βλαδίμηρο Σίς, ἔκλεισαν τούς στό χῶρο τοῦ νέου φούρνου, ξυλοκόπησαν τόν ἡγούμενο Νεόφυτο καί δύο μοναχούς καί λεηλάτησαν τήν ἱ. Μονή. Ἀπεχώρησαν, ἔχοντας φορτώσει σέ 18 ἡμιόνους χειρόγραφα, ἄμφια καί κειμήλια ἀνυπολόγιστης ἀξίας καθώς καί τό χρυσό κάλυμμα τῆς ἀχειροποιήτου Εἰκόνας. Ὅταν, μετά τή συνθήκη τοῦ Νεϊγύ, τό 1923 ὁ Καθηγητής τῆς Βυζαντινῆς Ἀρχαιολογίας Γ. Σωτηρίου, πῆγε στή Σόφια γιά νά ζητήσει ἐπιστροφή τῶν διαρπαγέντων, βρῆκε ἐλάχιστα. Τά περισσότερα, διαπιστώθηκε ἀργότερα, εἶχαν πουληθεῖ σέ βιβλιοθῆκες τῆς Δ. Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς.

Τήν 23^η Ἰουνίου 1917 οἱ Βούλγαροι ὑποχρέωσαν ὅλους τούς μοναχούς νά ἐγκαταλείψουν τήν ἱ. Μονή. Ἡ Εἰκοσιφοίνισσα ἀφέθηκε ἔρημη... Οἱ μοναχοοί ἐπέστρεψαν στίς 10 Ὀκτωβρίου 1918, μετά τήν ἧττα τῶν Βουλγάρων καί Γερμανῶν.

Τό «θαῦμα τῆς μπότας» καί τοῦ πιστολιοῦ, μαρτυρεῖ γιά μιά ἀπό τίς πολλές ἀνεπιτυχή προσπάθεια τῶν Βουλγάρων νά συλλήσουν τήν ἀχειρποίητη Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, μέ τή μεταφορά της στή Βουλγαρία.

Τήν ὁλοκλήρωση σχεδόν καταστροφῆς τῆς ἱ. Μονῆς πέτυχαν οἱ Βούλγαροι στή διάρκεια τοῦ Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Ἐνῶ κρατοῦσαν ὑπό περιορισμό τόν ἡγούμενο Γρηγόριο μέ 12 μοναχούς, ἔβαλαν φωτιά καί ἔκαψαν τά οἰκοδομήματα τῆς ἱ. Μονῆς, στίς 12 Ἰουλίου 1943. Διασώθηκε ὁ κύριος ναός, ἀποτεφρώθηκε ὅμως ὁ Ξενώνας μέ τά 365 δωμάτια καί τρία παρεκκλήσια. Σωροί ἐρειπίων τώρα, ἐκεί πού ἔσφυζε ἡ πνευματική ζωή.

Μία προσπάθεια γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ἱ. Μονῆς ἔγινε τό 1946 ἀπό τόν τότε ἡγούμενο Γρηγόριο Κατσιβάκη, πού μέ τήν ἀρωγή τῶν χριστιανῶν καί προσωπική ἐργασία ἔκτισε τό Ἡγουμενεῖο καί μεταφέρθηκε πανηγυρικά στή θέση της καί ἡ θαυματουργός Εἰκόνα πού γιά ασφάλεια τήν εἶχαν στη Νικήσιανη. Τό 1957 ἀνεγέρθηκε μοκρός ξενώνας (10 δωματίων).

Ἡ ριζική ἀνοικοδόμηση τῆς ἱ. Μονῆς ἄρχισε καί ὁλοκληρώθηκε μετά τήν ἐκλογή καί ἐνθρόνισή μου.  Βρῆκα ἐρειπωμένη κι ἐγκαταλειμμένη τήν ἱστορική ἱ. Μονή. Καί κατέστησα ἀπό τήν πρώτη στιγμή μέλημά μου τήν ἀνοικοδόμησή της. Σέ μία δεκαετία ἡ κατάσταση ἄλλαξε ριζικά. Σήμερα ἡ Εἰκοσιφοίνισσα παρουσιάζει ἕνα ἀρχιτεκτονικό σύνολο, μεγαλοπροπέστερο ἀπό ὅ,τι ἦταν πρίν τήν πυρπόληση. Ἠλεκτροφωτίσθηκε, καλλωπίσθηκε, συνδέθηκε μέ ἁμαξιτή ὁδό, διευκολύνοντας τούς πολυπληθεῖς προσκυνητές νά φθάνουν στήν ἱ. Μονή.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Εικοσιπενταετία Επισκοπικής Ζωής και Δράσης 1965 - 1990» του Μακαριστού Μητροπολίτη Δράμας Διονυσίου

2) Αναλήψεως Του Σωτήρος:

Έτος ιδρύσεως 1976, Διεύθυνσις : Τ.Κ. 661 00, Ταξιάρχαι Δράμας

Τηλ: 25210-45023, Ηγουμένη: Πορφυρία Μοναχή, (μον. 32).

Στο συνοικισμό των Ταξιαρχών Δράμας (Σίψα) πρώτος «οικιστής» κατά το έτος 1930 υπήρξε ο μακαριστός πατήρ Γεώργιος Καρσλίδης (1901 - 1959), ο αποκτήσας την φήμη οσίου ανδρός. Σήμερα στο σημείο αυτό ανθεί μια πολυπληθής γυναικεία αδελφότης μοναζουσών που αποτελεί την Ιερά Μονή Αναλήψεως του Σωτήρος.

Παραθέτουμε στην συνέχεια ιστορικά στοιχεία για την αδελφότητα, όπως έχουν καταχωρηθεί ως επίλογος στο βιβλίο «ο μακάριος Γέροντας Γεώργιος Καρσλίδης, 1901 - 1959», που συνέγραψε ο Μονάχος Μωϋσής Αγιορείτης κι εξέδωσε η Ι. Μονή το 1989. Στην έκθεση των στοιχείων αυτών φαίνεται και η συμβολή της ταπεινότητος μου στην ίδρυση, ανάπτυξη και πρόοδο της λαμπρής σήμερα Ιεράς Μονής :

Θεού ευδοκία, από ετών μικρά τις αδελφότης αφιερωμένων νεανίδων εγκαταβιούσε και ησκείτο εις ιδιόκτητων οίκημα εντός της πόλεως Δράμας, υπό την πνευματικήν καθοδήγησιν της νύν ηγουμένης Ακυλίνης Παρμαξίδου, αναπτύσσουσα και δράσιν ιεραποστολικήν, παραλλήλως προς την επιμέλειαν δια την εσωτερικήν καλλιέργειαν της ψυχής και την εν Χριστό τελείωσιν των. Η επιθυμία δε αυτή διαρκώς αυξανομένη ωδήγησεν αυτάς εις την ομόφωνον απόφασιν να εγκαταλείψουν δια παντός τον κόσμον και να ενταχθούν εις τας τάξεις των μοναχών. Όθεν το 1968 ήρχισεν η αναζήτησις δια την εξεύρεσιν τόπου καταλλήλου δια την ίδρυσιν Ιεράς Κοινοβιακής Μονής.

Κινούμενοι υπό του ενθέου ζήλου όπως βιώσουν την «ξενιτείαν» καθώς συνιστούν οι άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τους επιθυμούντας να ζήσουν την αγγελικήν πολιτείαν, ηρνήθησαν κατ΄ αρχήν να δεχθούν πρότασιν του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Δράμας κ.κ. Διονυσίου, κατά πάντα σεβαστού και ευυπολήπτου ιεράρχου, δια του οποίου το ορθοδοξότατον και φιλομόναχον φρόνημα ουδόλως αμφέβαλον.

Ο Σεβασμιώτατος παρώτρυνεν αυτάς όπως επανδρώσωσι την μικράν Ι Μονή Αναλήψεως του Σωτήρος εν τω συνοικισμώ των Ταξιαρχών Δράμας (Σίψα), περιοχή ήτις κατωκήθη το πρώτον κατά το 1930 υπό του μακαριστού Οσίου Πατρός Γεωργίου Καρσλίδη εξ Αργυρουπόλεως Πόντου, ζήσαντος εν ασκήσει και αναδειχθέντος χαρισματούχου πνευματικού πατρός του πληρώματος της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, κοιμηθέντος δε ενταύθα κατά το σωτήριον έτος 1959.

Αλλεπάλληλα εν τούτοις γεγονότα απέδειξαν τελικώς ότι η πρότασις του Σεβασμιωτάτου ήτο η έκφρασις του θελήματος του Θεού, καθώς και η επιθυμία του Όσιου Πατρός Γεωργίου, όστις έτι ζών ηυλόγει συχνάκις τον τόπον, διότι - καθώς έλεγε - επρόκειτο να γίνη μεγάλη Μονή ενταύθα, και δια τούτο υπετάγησαν. . .

Με την χάριν του Αναληφθέντος Χριστού, την ευλογίαν του μακαριστού Γέροντος Γεωργίου και την πατρικήν επίβλεψιν και προστασίαν του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δράμας κ.κ. Διονυσίου, τον Απρίλιον του 1970 εζωογονήθη η από του 1959 ( έτος κοιμήσεως του μακαριστού Γέροντος) εγκαταλελειμμένη περιοχή, ήτις περιέβαλεν ναϋδριον επ΄ ονόματι της Αναλήψεως του Σωτήρος, ανεγερθέν μεν υπό του μακαριστού Οσίου Γέροντος Γεωργίου, ανακαινισθέν δε υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δράμας κ.κ. Διονυσίου.

Άμα τη ενταύθα εγκαταστάσει της πρώτης μοναστικής αδελφότητος έσπευσε μετά πολλής χαράς να υποταγή και συγκαταριθμημή εν αυτή η μονή χειροθετηθείσα μοναχή υπό του μακαριστού Γέροντος, Άννα Μακκαβαίου, άξιον τέκνον αυτού κατά πάντα.

Εις τη δυτικήν πλευρά του ναού, εκατέρωθεν εις της εισόδου αυτού, ένθα και το καμπαναριό, υπάρχουν δύο κελλία. Το εν εξ αυτών εχρησίμευεν ως κελλίον του Γέροντος. Εκεί εδέχετο και τους προσκυνητάς, όταν ήτο χειμών ή ήτο ασθενής. Και ταύτα ανεκαινίσθησαν και κατοικούνται.

Με την βοήθειαν αποσταλέντων στρατιωτών - τη παρακλήσει του Σεβασμιωτάτου - κατηδαφίσθη παράπηγμα βορείως του ναού ευρισκόμενον και χρησιμεύον ως στοχειώδης ξένων δια τους προσερχομένους προσκυνητάς, και ήρχισαν αι εγρασίαι ανεγάρσεως των κτιριακών εγκαταστάσεων της Ι. Μονής.

Με την άοκνον προσπάθειαν των πρώτων αδερφών και την ενεργόν παρουσίαν της πρώτης  και νύν Καθηγουμένης Ακυλίνης καθώς και την άγρυπνον και επίμονον παρακολούθησιν τοθ Σεβασμιωτάτου, αποπερατώθη το πρώτον κτίσμα με κελλία, τράπεζαν και λοιπούς βοηθητικούς χώρους, όπου εγκατεστάθησαν αι αδελφαί, και το οποίον σήμερον αποτελεί τον ξενώνα της μονής, ανηγέρθη δε εις τον τόπον του παλαιού ξενώνος.

Ούτο την 25^ην του μηνός Απριλίου του σωτήριου έτος 1971 εγένοντο τα εγκαίνια της Ιεράς Μονής.

Συντόμως ανοικωδομήθη αίθουσα μεγάλη νοτιοανατολικώς του ξενώνος, ήτις και σήμερον χρησιμεύει ως τράπεζα των προσκυνητών και ως αίθουσα μνημοσύνων.

Εν τω μεταξύ τα μέλη της αδελφότητος επληθύνοντο και αι ανάγκαι απήτουν την ανέγερσιν μεγαλυτέρου οικοδομήματος δια την εγκατάστασιν των αδερφών.

Δια την νεοσύστατον αδελφότητα, παρ΄ όλην την συνεισφοράν των ατομικών των κτημάτων, που προσεκόμισεν εκάστη, είτε εκ της πατρικής της περιουσίας είτε εκ του μόχθου της εργασίας των εν τω κόσμω, αλλά προσέτι και του καθημερινού κόπου και ιδρώτος των εν τη Μονή, δεν ήτο εν τούτοις ασήμαντον το οικονομικόν πρόβλημα, καθώς και πλείστα άλλα προβλήματα, ως ήτο η ανεπάρκεια ύδατος κ.τ.λ. Τοιουτοτρόπως όμως κατέστη κατ΄ επανάληψιν εμφανής και η φροντίς και ευλογία του Θεού, δια πρεσβειών του Οσίου Γέροντος Γεωργίου, ήτις ανεπτέρωνεν το ηθικόν των αδελφών και ασυνέχιζον τον σκληρόν, αλλα ωραίον αγώνα των κτιτόρων, τη πρωτοπόρω πάντοτε και εμπνευσμένη παρουσία της ακαμάτου πνευματικής ημών Ακυλίνης.

Ούτω τον Μάρτιον του 1975 ετέθησαν τα θεμέλια και την 21^ην Νοεμβρίου του 1976 εγκατεστάθησαν εις την νεόδμητον διώροφον πτέρυγα, ήτις εις μεν τον άνω όροφον περιλαμβάνει τα κελλία των μοναζουσών, εν μέσω δε αυτών τον ναΐσκων της Αγίας Ακυλίνης, εις δε τον πρώτον όροφον τέσσερα κελλία, το ηγουμένειον, το νοσοκομείον, την βιβλιοθήκην και την τράπεζαν των αδελφών. Νοτιοανατολικώς το επικλινές έδαφος επέτρεψε την κατασκευήν και ετέρου ορόφου, όπου στεγάζονται τα εργαστήρια των μοναχών και άλλοι απαραίτητοι βοηθητικοί χώροι.

Κατά το αυτό σωτήριον έτος, 1976, την 5^ην Νοεμβρίου, εγένετο και η επίσημος αναγνώρισης της Ι. Μονής, κατόπιν εισηγήσεως του οικείου Μητροπολίτου, δια της υπ΄ αριθ. 4321/2067/17-9-1976 αποφάσεως της Αγίας και Ιεράς Συνόδου   Εκκλησίας της Ελλάδος δημοσιευθείσης εις το υπ΄ αριθ.1391/5-11-76, Β΄ Φ.Ε.Κ. «Περί ιδρύσεως Γυναικείας Κοινοβιακής  Μονής» και αποτελεί έκτοτε Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου, κατά την διέταξιν του άρθρου 1, παράγρ. 4 του Νόμου 590/1977.

Η ως άνω πτέρυξ των κελλίων επεικτεινομένη νύν εις σχήμα Π περιλαμβάνει το καθολικόν της Ι. Μονής, ναόν νεόδμητον, μαρμάρινον και περικαλλή, σταυροειδή μετά τρούλλου, όστις θεμελιωθείς ενεκαινιάσθη την 3^ην Μαΐου του σωτήριου έτος 1987(Κυριακή των Μυροφόρων), αφιερώθη δε εις την Υπαπαντήν της Θεοτόκου και του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Αμέσως μετά τα εγκαίνια ο ιερός ούτος ναός ήρχισε να αγιογραφήται υπό των διακεκριμένων αγιογράφων, Αγιορειτών πατέρων, Θεόφιλου και Χρυσοστόμου, των Παχωμαίων, πιστών συνεχιστών της βυζαντινής αγιογραφικής παραδόσεως, τη συνδρομή ευλαβών δωρητών, ήδη συνεπληρώθη η ανιστόρησις της κόγχης του Ιερού, της αγίας Προθέσεως, καθώς και του τρούλλου.

Βορειοανατολικώς των κτιριακών εγκαταστάσεων της Ι. Μονής συναντά κανείς τον λαχανόκηπον, τον οπωρώνα, τον αμπελώνα και διασχίζων στοάν επιμηκεστάτην σκεπομένην υπό κλημάτων οδηγείται εις το κοιμητήριον της μονής, όπου ο χαριτωμένος ναός των Αρχαγγέλων και ο τάφος, όπου αναπαύεται από την 12^ην Ιανουαρίου του 1981 η μακαριστή Γερόντισσα Άννα, η πρώτη κοιμηθείσα  εν Κυρίω Αδελφή της μοναστικής αδελφότητος, «το πιστόν τέκνον» του μακαριστού Γέροντος Γεωργίου, καθώς του ήρεσκε να την αποκαλή.

Εις την βορειοδυτικήν πλευράν υπάρχει αμυγδαλεών και εντός αυτού ο ορνιθών της μονής, ενώ νοτίως του κτιριακού συγκροτήματος και εντός του περιβόλου της μάνδρας ευρίσκεται ο ελαιών με τον σταύλον και τον αχυρώνα.

Η κατανομή των διακονημάτων γίνεται υπό της καθηγουμένης, ήτις ως πνευματική μήτηρ της αδελφότητος, εν φόβου Θεού και αγάπη ασκεί πάσαν πνευματικήν εξουσίαν εφ΄ όλων των αδελφών, διακονεί και επιμελείται την ευόδωσιν του όλου έργου της αδελφότητος, αναλόγως δε της ικανότητος και δυνάμεως εκάστης μετά διακρίσεως, αναθέτει εις όλας τας αδελφάς «ως ευλογίαν» τα διάφορα διακονήματα.

Από της ιδρύσεως της Ι. Μονής τινές των αδελφών ασχολούνται με την αγιογραφίαν φορητών εικόνων, ακολουθούσαι την βυζαντινήν παράδοσιν. Έργα των είναι και αι εικόνες του τέμπλου του καθολικού και των παρεκκλησίων της Ι. Μονής, πολλαί δε εικόνες αυτών κοσμούν τους ιερούς ναούς της πόλεως Δράμας, της περιφερείας  αυτής και αλλαχού της Ελλάδος.

Άλλαι αδελφαί προσπαθούν να συνεχίσουν την παράδοσιν του χρυσοκεντήματος τις χειρός, αντιγράφουσαι παλαιά πρότυπα, έτεραι δε ασχολούνται με χρυσοκέντητα της μηχανής.

Εις το ιερορραφείον αδελφαί ράπτουσιν ιερά άμφια και καλύμματα αγίας τραπέζης, ιερών σκευών κ.λ.π., ενώ εις το εργαστήριον της εκθέσεως αι αδελφαί ετοιμάζουν διάφορα εργόχειρα και εκκλησιαστικά αντικείμενα.

Το πλεκτήριον εξωπλισμένον με ηλεκτροκίνητους μηχανάς καλύπτει τας ανάγκας της αδελφότητος και πλουτίζει την έκθεσιν με διάφορα πλεκτά, εις δε το κηροπλαστείον ετοιμάζονται τα κεριά δια τους ναούς και τα παρεκκλήσια της μονής.

Αδελφαί προσέτι καλλιεργούν τους κήπους, περιποιούνται τα ζώα της Ι. Μονής, φροντίζουν δια την καθαριότητα αυτής, καθώς και δια την φιλοξενίαν των ευλαβών προσκυνητών.

Η Ι. Μονή Αναλήψεως του Σωτήρος ευρίσκεται βορείως της πόλεως Δράμας εις τον 13^ον χιλιόμετρον επί της αμαξιτής οδού Δράμας - Σιδηρόνερου. Έμπροσθεν της υψούται το όρος Φαλακρόν, λευκοντυμένον από του φθινοπώρου μέχρι τας αρχάς του θέρους. Εις υψόμετρον πεντακοσίων μέτρων από της επιφάνειας της θαλάσσης στέκει αυτή ως φύλαξ άγγελος της μικράς κώμης, ήτις σήμερον φέρει το όνομα Ταξιάρχαι, είναι δε εις όλους γνωστή με το όνομα Σίψα. Δια τούτου και η Ιερά ημών Μονή είναι πλέον γνωστή ως μοναστήρι της Σίψας ή του Γέροντος Γεωργίου Καρσλιδή.