Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016 (ΑΣΩΤΟΥ)

Ἡ ἄπειρη ἀγάπη καί φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται στή ζωή μας μέ μύριους τρόπους. Ἡ εὐαγγελική περικοπή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ μᾶς μιλάει μέ τόν πιό παραστατικό γι' αὐτήν. Ἕνας ἄνθρωπος, μᾶς λέει, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν φιλάνθρωπο Πατέρα καί Θεό, εἶχε δύο υἱούς. Ὁ νεότερος υἱός  ζήτησε τό μερίδιο τῆς περιουσίας πού τοῦ ἀνῆκε καί ἔφυγε σέ χώρα μακρινή. Ἐκεῖ τά δαπάνησε ὅλα στήν ἄσωτη ζωή.

             Ὅταν, ὅμως, ξόδεψε ἀσυλλόγιστα καί τά τελευταῖα του χρήματα, ἔγινε λιμός ἰσχυρός καί ἄρχισε νά στερεῖται. Ἀναγκάστηκε τότε νά προσκολληθεῖ σ' ἕναν ἀπό τούς κατοίκους τῆς χώρας ἐκείνης, γιά νά βόσκει χοίρους. Ἀλλά καί πάλι ἡ πεῖνα τοῦ ἔλειωνε τά σπλάχνα. Ἔφτασε σέ τέτοιο σημεῖο ἐξαθλιώσεως πού ἐπιθυμοῦσε νά γεμίσει τό στομάχι του ἀπό τά ξυλοκέρατα πού ἔτρωγαν οἱ χοῖροι. Κάποτε ἄρχισε νά συνέρχεται. Θυμᾶται μέ νοσταλγία τό πατρικό του σπίτι. Ἡ μορφή τοῦ Πατέρα ζωντανεύει στή μνήμη του. Ἕνας βαθύς ἀναστεναγμός καί μιά κραυγή πόνου ξεφεύγουν ἀπό τά χείλη του. "Πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτου, ἐγώ δέ λιμῷ ἀπόλλυμαι"! Θά ἐπιστρέψω στόν Πατέρα μου, θά πέσω μετανοημένος στά πόδια μου καί θά τοῦ πῶ: "Πατέρα, ἁμάρτησα στόν οὐρανό καί ἐνώπιόν σου. Δέν εἶμαι ἄξιος νά ὀνομάζομαι παιδί σου. Μεταχειρίσου με σάν ἕναν ἀπό τούς μισθωτούς σου".  Καί παίρνει το δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.

            Ἐνῶ ἀπεῖχε ἀκόμη ἀπό τό πατρικό του σπίτι, ὁ Πατέρας του τόν βλέπει ἀπό μακριά καί τρέχει μέ λαχτάρα νά τόν προϋπαντήσει. Πέφτει μέ ἐπάνω του, τόν φιλεῖ μέ θέρμη καί τόν βρέχει μέ δάκρυα χαρᾶς.

            Ἡ ὥρα τῆς Χάριτος ἔφτασε. Ὁ νεότερος υἱός βαθειά συντετριμμένος ἐξομολογεῖται τό κρῖμα του. "Πάτερ ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου, καί οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου". Καί ὁ Πατέρας δίνει ἀμέσως ἐντολή στούς δούλους του: Βγάλτε τήν πιό καλή φορεσιά νά τήν φορέσει τό παιδί μου, δῶστε του δακτυλίδι στό χέρι καί ὑποδήματα στά πόδια, σφάξτε καί τό καλύτερο μοσχάρι νά φᾶμε καί νά γιορτάσουμε. Γιατί τό παιδί μου αὐτό ἦταν νεκρό καί ἀναστήθηκε· ἦταν χαμένο καί βρέθηκε. Ἡ τρυφερότητα τῆς ἀγάπης τοῦ Πατέρα ἐκδηλώθηκε μέ πάνδημο πανηγυρισμό στό ἀρχοντικό του σπίτι. Γιατί ὁ νεκρός πού ἀναστήθηκε καί ὁ χαμένος πού   βρέθηκε, δεν ἦταν ἄλλος, ἦταν τό παιδί του. 

            Ἀλλ' αὐτό τό ἄσωτο παιδί  του δέν εἶναι πρόσωπο ἀόριστο. Εἶναι ὁ καθένας μας. Πόσες φορές κι ἐμεῖς φεύγουμε μακριά ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Πατέρα! Σκορπίζουμε τόν πλοῦτον τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ! Ἀλλ' ὁ φιλάνθρωπος Πατέρας ἐξακολουθεῖ νά μᾶς ἀγαπᾶ καί νά μᾶς περιμένει. Παρουσιάζει καί εὐκαιρίες, γιά νά ξυπνήσουμε ἀπό τό λήθαργο τῆς ἁμαρτίας. Χρησιμοποιεῖ καί θλίψεις, γιά νά μᾶς βοηθήσει νά μετανοήσουμε. Βεβαίως ὁ δρόμος τῆς ἐπιστροφῆς δέν εἶναι εὔκολος. Γίνεται ὅμως εὐκολότερος, ὅταν ζωντανεύει στή μνήμη μας ἡ μορφή τοῦ Πατέρα. Ὁ ἄσωτος υἱός ἐάν δέν διατηροῦσε ζωηρή τή γλυκειά ἀνάμνηση τοῦ Πατέρα, δέν θά σκεφτόταν ποτέ νά ἐπιστρέψει στό πατρικό του σπίτι. Ἡ μεγαλύτερη ὤθηση πού ὑπερισχύει τελικά καί ὁδηγεῖ τά βήματά μας στόν οἶκο τοῦ Πατέρα μας, τήν Ἐκκλησία παραμένει πάντοτε τό ἀκατάληπτο μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Κι ἐνῶ ἐμεῖς ἐπιστρέφοντας μετανοημένοι περιμένουμε νά πάρουμε μόνο τήν ἄφεση, ὁ φιλάνθρωπος Κύριος μᾶς  ἀποκαθιστᾶ πλήρως στή θέση τοῦ υἱοῦ.

              Τό ἴδιο ἔκανε καί ὁ πατέρας τῆς παραβολῆς. Καί χάρηκαν ὅλοι μαζί του. Ὅμως, ἀπίστευτο! Ὁ πρεσβύτερος υἱός ὅταν ἐπέστρεψε τό βράδυ ἀπό το χωράφι καί πληροφορήθηκε τί συνέβαινε  ἀντί νά χαρεῖ, θύμωσε ὑπερβολικά, «οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν». Εἶναι φανερό ὅτι ὁ φθόνος εἰσχώρησε στήν καρδιά του. Μολονότι μέ τή στάση του αὐτή προκαλοῦσε τόν Πατέρα, συγκαταβατικός καί μακρόθυμος "ὁ πατήρ αὐτοῦ ἐξελθών παρεκάλει αὐτόν". Μέ τήν ἴδια στοργή πού ὑποδέχτηκε τόν νεότερο υἱό βγαίνει γιά δεύτερη φορά ἀπό τό σπίτι νά μαλακώσει καί τόν πρεσβύτερο.

            Καί ἐνῶ ὁ Πατέρας ἀνέχεται καί συγκαταβαίνει, ὁ πρεσβύτερος υἱός δέν ὑποχωρεῖ, ἀλλ' ἀντιλέγει καί ἐκφράζει μέ πίκρα τό παράπονό του. Τόσα χρόνια δουλεύω κοντά σου, χωρίς ποτέ νά παραβῶ ἐντολή σου καί δέν μοῦ ἔδωσες ἕνα κατσίκι νά χαρῶ κι ἐγώ μέ τούς φίλους μου. Καί ὁ Πατέρας τοῦ ἀπαντᾶ: Παιδί μου, ἐσύ δέν χωρίστηκες ποτέ ἀπό κοντά μου.  Ὅλα ὅσα ἔχω δικά σου εἶναι. Παραπονεῖσαι, γιατί  δέχθηκα τον ἀδελφό σου. Ἀλλά τό σπλάχνο μου θά ἔδιωχνα; Κι ἀκόμη, παιδί μου, ποιός βλέπει νεκρό νά ἀνασταίνεται καί δέν εὐφραίνεται; Γι' αὐτό κι ἐσύ δέν ἔπρεπε νά πικραθεῖς, ἀλλά νά χαρεῖς καί νά συνεορτάσεις.

            Αὐτή ἡ τελευταία τόσο εὐγενική παρατήρηση τοῦ Πατέρα ὑπενθυμίζει σέ ὅλους μας τό καθῆκον τῆς φιλαδελφίας. Νά μήν ἀφήνουμε κεντήματα φθόνου νά δηλητηριάζουν τήν ψυχή μας.

            Ἀδελφοί, ἡ παραβολή τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ εἶναι καθρέφτης πνευματικός, στόν ὁποῖο καθρεφτίζουμε τόν ἑαυτό μας καί βρίσκουμε πόσο πολύ παρεκκλίνουμε ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Συγχρόνως προσβλέπουμε στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί ἀντλοῦμε δυνάμεις νά συνεχίσουμε τόν ἀγώνα μας. Γι' αὐτό, ἄν μᾶς βαρύνουν πτώσεις,  "φιλάνθρωπον ἔχομεν Κύριον", σ’ αὐτόν νά προσφύγουμε. Μᾶς περιμένει. Ἄν πάλι οἱ γονεῖς δοκιμάζονται, γιατί τά παιδιά τους ἀσωτεύουν καί παραστρατοῦν, ἄς ἐντείνουν τίς προσευχές τους πεπεισμένοι ὅτι τά παιδιά τῶν πολλῶν προσευχῶν καί δακρύων θά τά οἰκονομήσει ὁ Θεός. Ἐπίσης ἄν ἡ καρδιά μας κεντᾶται ἀπό φθόνο, ἄς φροντίσουμε τό συντομότερο νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τό τυραννικό αὐτό πάθος. Διότι εἶναι «δαιμόνων εὕρημα καί ἀρραβών κολάσεως» ὁ φθόνος. Κι ἄν τέλος ἀκολουθοῦμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά ταπεινώνουμε τό λογισμό μας. Δέν εἶναι δικό μας τό κατόρθωμα, Θεοῦ τό δῶρον. Ἐμεῖς ἄς φιλοτιμούμεθα ἀκόμη περισσότερο νά εὐαρεστήσουμε στό Θεό καί Πατέρα μας. Γένοιτο.