Κυριακή 24 Ἰανουαρίου 2016 (ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ)

"Οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ" (Λουκ. ιη' 39).

            Ἀδελφοί, ὁ τυφλός τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἦταν πονεμένος ἄνθρωπος, περιφρονημένος ἴσως ἀπ' τούς πολλούς. Περνοῦσε τήν ἡμέρα του ὡς ταπεινός ζητιάνος στήν ἀκρούλα ἑνός δρόμου μέ θλιβερή συντροφιά τό σκοτάδι καί τήν ἐγκατάλειψη. Πίστευε, ὅμως, ὅτι ὁ Χριστός μποροῦσε νά τόν θεραπεύσει. Γι' αὐτό μόλις ἀντιλαμβάνεται ὅτι διέρχεται ἀπό τό σημεῖο τοῦ δρόμου στό ὁποῖο στεκόταν, ὑψώνει φωνή ἱκεσίας λέγοντας: "Ἰησοῦ, υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με". Ὅμως ἀντί νά ἐνισχυθεῖ στήν προσπάθειά του νά βρεῑ τό φῶς του, δέχεται ἀπροσδόκητη ἐπίθεση ἀπό τούς ἀνθρώπους πού συνεπορεύοντο μέ τόν Διδάσκαλο. Σώπα, τοῦ ἔλεγαν. Διότι μέ τίς φωνές σου κουράζεις τόν Διδάσκαλο. "Ὁ δέ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· Ἰησοῦ, υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με".

            Εἶναι ἀλήθεια ὅτι στήν προσπάθειά μας νά φτάσουμε κοντά στό Χριστό, συναντοῦμε κι ἐμεῖς ἐμπόδια, πολλές φορές ἀκόμη καί ἀπό τούς ἀνθρώπους πού περιμένουμε νά μᾶς στηρίξουν. Τί εἴδους ἐμπόδια συναντοῦμε καί πῶς θά τά ὑπερνικοῦμε;

            "Οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ".

             Ἐμπόδια στήν κατά Χριστόν ζωή συναντοῦμε πρωτίστως ἀπό τόν ἀντίδικο διάβολο, ὁ ὁποῖος εἶναι μισάνθρωπος καί ἀνθρωποκτόνος. Γνωρίζει πόσο πολύ ὠφελούμαστε, ὅταν συνδεόμαστε μέ τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του, καί κάνει τό πᾶν, γιά νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, νά μᾶς ὠθήσει στήν ἁμαρτία, νά ψυχράνει τό ζῆλο μας, νά μαράνει τόν ἐνθουσιασμό μας. Ὅπως πέτυχε νά βγάλει τούς Πρωτοπλάστους ἀπ' τόν Παράδεισο, ἔτσι ἐπιχειρεῖ νά βγάλει κι ἐμᾶς ἀπό τήν Ἐκκλησία καί νά μᾶς ὁδηγήσει στήν αἰώνια Κόλαση.

             Ἐμπόδια στήν κατά Χριστόν ζωή συναντοῦμε καί ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι εἴτε ἐν γνώσει τους εἴτε καί ἐν ἀγνοίᾳ  γίνονται ὄργανα τοῦ σατανᾶ καί μᾶς ἐπιτιμοῦν νά σιωπήσουμε.Ὁ μακράν τοῦ Θεοῦ κόσμος τῆς ἁμαρτίας ἄλλοτε γίνεται γόης καί προσπαθεῖ σάν μαγνήτης νά μᾶς ἑλκύσει κοντά του κι ἄλλοτε γίνεται ἀπειλητικός! Ἀρχίζει τίς εἰρωνεῖες, τά πικρόλογα, τίς προκλήσεις καί τίς φοβέρες.

             Ἐμπόδια στήν κατά Χριστόν ζωή συναντοῦμε καί ἀπό τούς συγγενεῖς μας, ὅταν δέν ἔχουν "νοῦν Χριστοῦ". Πάλι στήν ἐκκλησία θά πᾷς; Κι ἄλλο παιδί θά κάνεις; Δέν σοῦ φτάνουν αὐτά πού ἔχεις; Ὑπάρχουν περιπτώσεις, πού οἱ συγγενεῖς μας παίρνουν ἀκόμη καί ἐχθρική στάση ἀπέναντί μας.  Ἔτσι ἐπαληθεύεται ὁ λόγος τῆς Γραφῆς ὅτι "ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ".

            Ἐμπόδια στήν κατά Χριστόν ζωή συναντοῦμε καί ἀπό τούς οἰκείους τῆς πίστεως, ὅσο κι ἄν αὐτό ἀκούγεται παράξενα. Στήν εὐαγγελική περικοπή "οἱ προάγοντες" δέν ἦταν ἄπιστοι. Πιστοί ἦταν καί ἀκολουθοῦσαν μέ καλή διάθεση τό θεῖο Διδάσκαλο. Ἀλλά τί παθαίνουμε οἱ πιστοί μερικές φορές! Μπαίνουν στή μέση τά ἀνθρώπινα. Ζηλοτυπίες, ἀρχομανίες! Κι ἀντί νά βοηθοῦμε "νά τρέχει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί νά δοξάζεται", ἐπιτιμοῦμε ἄλλους ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου νά σιωπήσουν.

             Τέλος, ἐμπόδια στήν κατά Χριστόν ζωή συναντοῦμε καί ἀπό τόν ἑαυτό μας, πού ἔχει ροπή καί κλίση πρός τό κακό. Τοῦ ἀρέσουν ἡ ραθυμία, ἡ νωθρότητα, ὁ νυσταγμός τῆς ψυχῆς, ἡ ἐξωστρέφεια, οἱ μέριμνες τοῦ βίου, οἱ ἐπικοινωνίες καί τά τηλεφωνήματα. Ἔτσι δέν μένει καθόλου χρόνος γιά ἕναν βαθύτερο σύνδεσμο μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του.

           Ὑπάρχουν, λοιπόν, ἐμπόδια στήν κατά Χριστόν ζωή. Ἀλλά κι ἐμεῖς καλούμαστε νά ὑπερνικοῦμε τά ἐμπόδια. Πῶς θά τό ἐπιτύχουμε αὐτό;

           Τό πρῶτο, πού χρειάζεται  εἶναι νά μένουμε στίς ἐπάλξεις τοῦ ἀγῶνος, ἀτρόμητοι καί γενναῖοι στίς ἐπιθέσεις τοῦ σατανᾶ.Ὁ Χριστός θέλει νά εἴμαστε στρατιῶται Του γενναῖοι καί ἑτοιμοπόλεμοι. Ἐφόσον ὁ ἴδιος συμπολεμεῖ ὑπέρ ἡμῶν, δέν θέλει νά κυριευόμαστε ἀπό πνεῦμα ἡττοπάθειας.

            Ὁ Χριστιανικός ἀγώνας, πού διεξάγουμε, εἶναι εὐλογημένος ἀγώνας, πού ἔχει ὡς πεδίο μάχης τήν καρδιά τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ἕνας ἀγώνας δύσκολος, ἀλλά καί ἔνδοξος, ὁ ἐνδοξότερος ἀπ' ὅλους τούς ἀγῶνες. Ἕνας ἀγώνας σφοδρός, πού γιά νά τά βγάλει πέρα κανείς, θά χρειαστεῑ νά παλαίψει μέ αὐτοθυσία, νά ἱδρώσει, νά ματώσει, νά δώσει τά πάντα γιά τή νίκη! Ἀλλ' εἶναι ἀγώνας πού στεφανώνεται κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως".

            Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος ὅτι οἱ δαίμονες παρατηροῦν τήν ὄψη μας, γιά νά διαπιστώσουν, ἄν φοβηθήκαμε. Ὅταν ἀντιλαμβάνονται ὅτι φοβηθήκαμε, μᾶς ἐπιτίθενται δριμύτεροι, γιά νά ἐγκαταλείψουμε τήν προσπάθεια. Ὅταν ὅμως ἀντιλαμβάνονται ὅτι  ἀγωνιζόμαστε μέ ἀνδρεία, τότε στρέφουν τά νῶτα τους καί φεύγουν κατῃσχυμένοι!

           Τό δεύτερο, πού χρειάζεται νά κάνουμε, εἶναι νά χρησιμοποιοῦμε τό παντοδύναμο ὅπλο τῆς προσευχῆς. "Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους", μᾶς συνιστᾷ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Μέ τό μαστίγιο τῆς προσευχῆς νά χτυποῦμε ἀλύπητα τούς δαίμονες. Ὅπως ὁ τυφλός φώναζε  λέγοντας· "Ἰησοῦ, υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με, ἔτσι κι ἐμεῖς νά ἐπιμένουμε προσευχόμενοι· νά κτυποῦμε ἀκούραστοι τήν πόρτα τοῦ θείου ἐλέους.

            «Οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ».

            Ἀδελφοί, συμβατικῶς ὀνομάζονται ἐμπόδια τά λεγόμενα ἐμπόδια τῆς κατά Χριστόν ζωῆς. Στήν πραγματικότητα δέν ὑπάρχουν ἐμπόδια, πού μᾶς κλείνουν τό δρόμο, ἀλλά σκαλοπάτια, πού μᾶς ἀνεβάζουν. Τά θεωρούμενα ἐμπόδια τῆς κατά Χριστόν ζωῆς "καθ' ὑπερβολήν εἰς ὑπερβολήν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζονται" γιά τόν καθένα μας. Διότι, ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, "πόνοι γεννῶσι δόξαν, κάματοι δέ προξενοῦσι στεφάνους".  Ὅσο περισσότερο κοπιάζει ὁ ἀγωνιστής τοῦ καλοῦ ἀγῶνος, τόσο μεγαλύτερο στεφάνι θά πάρει. Γένοιτο.