Κυριακή 17 Ἰανουαρίου 2016 (ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ)

 "Οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν, οἱ δέ ἐννέα ποῦ;" (Λουκ. ιζ' 17).

             Ὁ θεῖος λόγος πού ἀκούσαμε εἶναι ἕνα ἀπό τά σπάνια παράπονα πού ξέφυγαν ἀπό τά ἅγια χείλη τοῦ Κυρίου μας, γιά νά στιγματίσουν τήν ἀχαριστία. Ὁ Ἅγιος Θεός θέλει νά εἴμαστε εὐγνώμονες.

            Γιά ποιούς λόγους ὀφείλουμε νά εἴμαστε εὐγνώμονες στόν Ἅγιο Θεό; Ποιά εἶναι τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ἀληθινῆς εὐγνωμοσύνης;

            Πρωτίστως ὀφείλουμε νά εἴμαστε εὐγνώμονες στόν Ἅγιο Θεό, διότι ὅ,τι ἔχουμε, ὅλα εἶναι δῶρα τῆς θείας ἀγάπης Του. Κι αὐτά πού γνωρίζουμε κι αὐτά πού δέν γνωρίζουμε. Ὀφείλουμε, λοιπόν, νά ὁμολογοῦμε τίς τόσο μεγάλες εὐεργεσίες Του καί νά τόν εὐχαριστοῦμε γι' αὐτές. Νά τόν εὐχαριστοῦμε "ὑπέρ πάντων ὧν ἴσμεν καί ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καί ἀφανῶν εὐεργεσιῶν, τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων". Νά τόν εὐχαριστοῦμε, γιά νά μή χάσουμε ποτέ τίς θεῖες δωρεές Του. Γιά νά γινόμαστε δοχεῖα τῆς χάριτός Του. Γιά νά μᾶς ἀνοίξει ἀκόμη περισσότερο τή στρόφιγγα τοῦ θείου ἐλέους Του. Νά τόν εὐχαριστοῦμε, διότι ἡ εὐγνωμοσύνη ἀποδεικνύει τήν εὐγένεια τῆς θείας καταγωγῆς μας. Μᾶς ἀνυψώνει. Ἀπό ἀνθρώπους μᾶς κάνει ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι εὐχαριστοῦν συνεχῶς τό Θεό. Νά τόν εὐχαριστοῦμε, διότι ἡ εὐγνωμοσύνη ἐκείνου πού δέχεται τίς εὐεργεσίες, κεντρίζει τήν φιλοτιμία Ἐκείνου πού δίνει τίς εὐεργεσίες στό νά δώσει καί ἄλλα δῶρα μεγαλύτερα καί περισσότερα ἀπό τά πρῶτα. Ὁπότε ἡ εὐλογημένη ἁλυσίδα τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ μακραίνει.

            Ἀλλά κυρίως ὀφείλουμε νά εἴμαστε εὐγνώμονες στόν Ἅγιο Θεό γιά τήν σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου μας. Θεολογοῦν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅτι πνευματικά λεπροί ἀπό τή λέπρα τῆς ψυχῆς, τήν ἁμαρτία, εἴμαστε ὅλοι οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας. Ἀπό αὐτήν τή βαρύτατη λέπρα τῆς ψυχῆς, τήν ἁμαρτία, μᾶς ἐλευθερώνει ὁ Κύριος. Φορτώνεται στούς ὤμους Του τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Μέ τό αἷμα τῆς σταυρικῆς θυσίας Του μᾶς λούζει "ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν". Μᾶς ἀσφαλίζει στό πανδοχεῖο τῆς  Ἐκκλησίας Του, πού εἶναι "ἰατρεῖον νοσημάτων ἄμισθον καί θλιβομένων ψυχῶν παραμύθιον". Λευκαίνει τήν ψυχή μας στό φιλάνθρωπο μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως. Μᾶς τρέφει μέ τό ἄχραντο Σῶμα Του καί μέ τό τίμιο Αἷμα Του. Μᾶς βοηθάει νά γίνουμε μέτοχοι ζωῆς αἰωνίου καί κοινωνοί θείας φύσεως. Μᾶς ἑτοιμάζει βασιλείαν οὐρανῶν.

            Ἐννοοῦμε, λοιπόν, γιά ποιούς λόγους ὀφείλουμε νά εἴμαστε εὐγνώμονες στόν Ἅγιο Θεό! Ἐάν οἱ δέκα λεπροί εἶχαν μία ἀφορμή νά τόν εὐγνωμονοῦν, ἐμεῖς ἔχουμε ἀπειράριθμες. Τόν εὐγνωμονοῦμε, ὅμως, ἤ ἀποδεικνυόμαστε ἀχάριστοι;

            Ἄν κρίνουμε ἀπό τήν εὐαγγελική περικοπή, ἀπό τούς δέκα ἀνθρώπους οἱ ἐννέα λησμονοῦν νά ποῦν εὐχαριστῶ στό Θεό. Ἀκολουθοῦν τό παράδειγμα τῶν ἐννέα λεπρῶν, οἱ ὁποῖοι πῆγαν κατ' εὐθεῖαν στά σπίτια τους. Τά χαρακτηριστικά τῆς ἀληθινῆς εὐγνωμοσύνης μᾶς τά δείχνει ὁ ἕνας, ἐκεῖνος πού ἐπέστρεψε καί εὐχαρίστησε, ὁ Σαμαρείτης. Ὁ εὐλογημένος αὐτός ἄνθρωπος, μόλις διαπιστώνει τή θεραπεία του, τρέχει νά προφτάσει τόν Ἰησοῦ Χριστό, πέφτει μέ σεβασμό στά πόδια του, τόν προσκυνεῖ μέ τό πρόσωπο ἕως κάτω στή γῆ καί τόν εὐχαριστεῖ ἐκ βαθέων.

            Ἔτσι δείχνει καί σέ μᾶς ὅτι ὀφείλουμε πρῶτον νά εὐχαριστοῦμε τόν Ἅγιο Θεό ἔμπρακτα. Δέν φτάνει μόνο μέ ἀόριστα αἰσθήματα, οὔτε μόνο μέ τά λόγια νά λέμε τό εὐχαριστῶ, ἀπό μακριά καί μέ τά χαιρετίσματα, ἀλλά, ὅπως ὁ λεπρός, ἔτσι κι ἐμεῖς νά ἐπιστρέφουμε μετά τήν εὐεργεσία καί νά εὐχαριστοῦμε αὐτοπροσώπως τόν εὐεργέτη μας. Καί ὡς ἔμπρακτη ἐκδήλωση τῆς εὐγνωμοσύνης μας νά ζοῦμε στό ἑξῆς ζωή καθαρότητος καί ἁγιασμοῦ, ζωή ἀφοσιώσεως καί ἀγάπης πρός Αὐτόν, πού τόσο πολύ μᾶς ἀγάπησε.

            Δεύτερον, μᾶς δείχνει ὁ Σαμαρείτης νά εὐχαριστοῦμε τόν Ἅγιο Θεό μέ ταπείνωση. Ἴσως κάποιος ἄλλος νά ἐπέστρεφε, γιά νά εὐχαριστήσει τόν Εὐεργέτη Του, ἀλλά νά τόν εὐχαριστοῦσε μέ χειραψία καί μέ ὕφος ἀγέρωχο. Ὁ Σαμαρείτης δέν προτίμησε αὐτόν τόν ἀγέρωχο τρόπο, ἀλλά "ἔπεσεν ἐπί πρόσωπον παρά τούς πόδας αὐτοῦ, εὐχαριστῶν αὐτῷ". Ἐμεῖς εὐκολότερα πέφτουμε στά πόδια τοῦ Χριστοῦ, ὅταν θέλουμε νά τοῦ ζητήσουμε κάτι ἤ ὅταν ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη.

            Τρίτον, μᾶς δείχνει ὁ Σαμαρείτης νά εὐχαριστοῦμε τόν Ἅγιο Θεό μέ θερμότητα. Νά μή βγαίνει τό εὐχαριστῶ μας μόνο ἀπό τά χείλη μας, νά μήν εἶναι προσποιητό, ἀλλά νά βγαίνει μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας, νά εἶναι  πηγαῖο, αὐθόρμητο καί θερμό.

             Ἔχει λεχθεῖ ὅτι ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι τό ὡραιότερο ἄνθος, πού ἀνθεῖ στίς ψυχές. Μόνο πού τό ἄνθος τῆς εὐγνωμοσύνης δέν φυτρώνει παντοῦ. Φυτρώνει στίς ταπεινές ψυχές, στίς λεπτές καί εὐγενικές. Κι ἐπειδή οἱ ταπεινές ψυχές δέν εἶναι πολλές, γι' αὐτό καί τό ἄνθος τῆς εὐγνωμοσύνης εἶναι σπάνιο ἄνθος.

            "Οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν, οἱ δέ ἐννέα ποῦ";

             Λένε οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ἡ Παναγία ἦταν μέ τέτοιο τρόπο στραμμένη πρός τό Θεό, σάν νά ἦταν ἡ προσωποποίηση τῆς εὐγνωμοσύνης. Ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἅγιοι καλλιεργοῦν τήν ἀρετή τῆς εὐγνωμοσύνης. Αὐτούς νά μιμούμαστε κι ἐμεῖς. Παρόλο πού ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχή πνευματικῶν παγετώνων, ἡ καρδιά μας νά ξεχειλίζει ἀπό αἰσθήματα βαθυτάτης εὐχαριστίας πρός τό Θεό. Καί ἡ ζωή μας νά εἶναι ζωή θερμοτάτης εὐγνωμοσύνης πρός τόν Εὐεργέτη μας.