Κυριακή 21 Ὀκτωβρίου 2012 ( ΣΤ΄ Λουκᾶ )

«ὑπήντησεν  αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὅς εἶχε δαιμόνια...» (Λουκ. η΄, 27)

Στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν  βρέθηκε ὁ Κύριός μας περιοδεύοντας τίς πόλεις καί τά χωριά. Ἐκεῖ συνάντησε ἕναν ἄνδρα πού εἶχε πολλά δαιμόνια μέσα του, ἀπό πολλά χρόνια. Τά δαιμόνια πού εἶχε μέσα του δέν τόν ἄφηναν νά φορᾶ ροῦχα καί νά μένει στό σπίτι του ἀλλά τόν ὁδηγοῦσαν στά μνήματα. Τοῦ ἔδιναν δέ τόση δύναμη, ὥστε ὅταν οἱ ἄνθρωποι τόν ἔδεναν μέ ἁλυσίδες, αὐτός τίς ἔσπαζε καί πήγαινε σέ ἔρημους τόπους. Αὐτός ὁ φοβερός ἄνδρας, ὅταν εἶδε τόν Ἰησοῦ, φοβήθηκε, καί πέφτοντας στά πόδια του εἶπε μέ δυνατή φωνή: Ποιά σχέση ὑπάρχει μεταξύ ἐμοῦ καί σοῦ καί τί ζητᾶς ἀπό μένα Υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου; Σέ παρακαλῶ μή μέ βασανίσεις. Τόν ρώτησε τότε ὁ Ἰησοῦς: Ποιό εἶναι τό ὄνομά σου; Καί αὐτός ἀπάντησε: Λεγεών. Γιατί μέσα του εἶχαν μπεῖ πολλά δαιμόνια καί τόν ἐξουσίαζαν. Διέταξε ἀμέσως ὁ Χριστός τά δαιμόνια νά βγοῦν ἀπό τόν ταλαιπωρημένο αὐτόν ἄνθρωπο, ἀλλά ἐκεῖνα τόν παρεκάλεσαν νά τούς ἐπιτρέψει νά μποῦν στά γουρούνια πού παράνομα ἔβοσκαν -ἀφοῦ ὁ Μωσαϊκός νόμος ἀπαγόρευε νά τρῶνε οἱ Ἰουδαῖοι τό χοιρινό κρέας, ὡς ἀκάθαρτο. Πράγματι, τά δαιμόνια βγῆκαν ἀπό τόν ἄνδρα, μπῆκαν στά γουρούνια, καί μέ μανία οἱ δαίμονες ἔριξαν τό κοπάδι τῶν γουρουνιῶν στή λίμνη, μέ ἀποτέλεσμα νά πνιγοῦν ὅλα. Ὅταν οἱ βοσκοί εἶπαν στούς κατοίκους τῆς πόλεως ὅλα ὅσα ἔγιναν, ἦλθαν γιά νά δοῦν τόν Ἰησοῦ. Καί εἶδαν τόν πρώην δαιμονισμένο νά κάθεται ντυμένος καί ἥσυχος στά πόδια τοῦ Κυρίου μας. Ἐκεῖνοι, ὅμως, ζήτησαν ἀπό τόν Ἰησοῦ νά φύγει ἀπό τόν τόπο τους. Κι ὁ Ἰησοῦς σεβόμενος τήν ἐλευθερία τους ἔφυγε. Ἄφησε ὅμως κοντά τους τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ὁποῖο ἔβγαλε τά δαιμόνια, γιά νά τούς θυμίζει τό θαῦμα.

Ἄς μείνουμε λίγο, ἀδελφοί, στό ὄνομα τοῦ δαιμονισμένου. Λεγεών ὀνόμασε ὁ δαιμονισμένος τόν ἑαυτό του. Καί τόν ὀνόμασε ἔτσι τόν ἑαυτό του, γιατί μέσα του κατοικοῦσαν πολλά δαιμόνια. Τί φρίκη, τί δυστυχία!  Ὁ ἄνθρωπος κατοικία χιλιάδων δαιμόνων. Αὐτοί τόν κυβερνοῦσαν.  Αὐτοί τόν ἔκαναν νά λέει καί νά κάνει φοβερά πράγματα. Αὐτοί κατήργησαν καί τό ὄνομά του καί τοῦ ἔδωσαν τό δικό τους ὄνομα.

Ποιό εἶναι τό ὄνομά  σου; Λεγεών! Ἡ ἐρώτηση αὐτή τοῦ Χριστοῦ εἶναι διδακτική, ὅπως καί ἡ ἀπάντηση τοῦ δαιμονισμένου. Διδάσκουν καί ἐμᾶς τούς σημερινούς χριστιανούς. Ὅλοι μας κατά τήν ἱερή ὥρα τῆς βαπτίσεώς μας πήραμε ἕνα ὄνομα καί διώξαμε ἀπό μέσα μας τό διάβολο. Πήγαμε μέ τό μέρος τοῦ Χριστοῦ καί δώσαμε ὑπόσχεση ὅτι θά εἴμαστε πάντα μέ τό μέρος τοῦ Χριστοῦ καί ποτέ μέ τό μέρος τοῦ διαβόλου. Τόν φτύσαμε τόν διάβολο. Καί πήραμε τό ὄνομα ἑνός ἁγίου, πού ἦταν καί αὐτός ἄνθρωπος μέ ἐλαττώματα καί ἀδυναμίες, ἀλλά ἀγωνίστηκε, καί μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ νίκησε τά πάθη του καί τά ἐλαττώματά του καί ἔγινε ἅγιος. Μᾶς προτρέπει, λοιπόν, ὁ ἅγιος μέ τό ὄνομα πού πήραμε νά τόν μιμηθοῦμε.

Ἀλλά πόσοι ἀπό τούς βαπτισμένους χριστιανούς τηροῦμε τήν ὑπόσχεση πού δώσαμε στό Χριστό; Πόσοι τιμοῦμε τό ὄνομα τοῦ ἁγίου πού φέρουμε; Πόσοι μιμούμαστε τή ζωή τῶν ἁγίων; Δυστυχῶς πολλοί ἀφήσαμε τόν ἑαυτό μας, ἀνοίξαμε τίς πόρτες τῆς ψυχῆς μας καί μπῆκε ὁ διάβολος. Καί, δυστυχῶς, ἔρχονται πολλοί δαίμονες καί φωλιάζουν μέσα στήν ἁμαρτωλή καί ἀμετανόητη ψυχή. Καί ἔτσι ἡ ψυχή γίνεται κατοικία δαιμόνων. Νά ἀπαριθμήσουμε τά δαιμόνια; Εἶναι τά δαιμόνια τῆς ὑπερηφανείας, τῆς πορνείας, τῆς λαιμαργίας, τοῦ θυμοῦ, τῆς φιλαργυρίας, τοῦ φθόνου, τῆς ἀμελείας. Καί κοντά σ’ αὐτά πόσα ἄλλα δαιμόνια ὑπάρχουν καί παρακινοῦν τούς ἀνθρώπους σέ διάφορες ἁμαρτίες μικρές καί μεγάλες!

Τά δαιμόνια κυβερνοῦν τούς ἀσεβεῖς ἀνθρώπους.Τούς κάνουν νά φλυαροῦν, νά κατακρίνουν, νά αἰσχρολογοῦν, νά καταριοῦνται, νά ὁρκίζονται καί μάλιστα κάποιες φορές ψευδῶς. Τούς κάνουν νά βλαστημοῦν, νά λένε ψέματα, νά ντύνονται ἄσεμνα καί προκλητικά, νά ἀδικοῦν, νά κλέβουν, νά πορνεύουν καί νά κάνουν αἰσχρότητες καί ἀνηθικότητες. Ἀκόμα νά σκοτώνουν καί νά κάνουν τόσα ἄλλα ἄσχημα καί βρώμικα πράγματα. Τούς κάνει δηλαδή νά ζοῦν μιά ζωή δαιμονισμένη. Λεγεῶνες καί λεγεῶνες δαιμόνων κυβερνοῦν σήμερα τή ζωή πολλῶν. Μήπως καί τή δική μας;

Ἄς παρακαλέσουμε τόν  Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, πού εἶναι ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῶν δαιμόνων, νά ἐλευθερώσει καί ἐμᾶς ἀπ’ αὐτά, γιά νά ζοῦμε «ἱματισμένοι καί σωφρονοῦντες» κοντά Του!