Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012 ( Μετά τήν Ὕψωσιν )

«Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ  τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;» (Μαρκ. η΄ 36).

Διδάσκοντας ὁ Κύριός μας τά πλήθη τοῦ λαοῦ καί τούς μαθητές Του, τούς μίλησε γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς. Τούς εἶπε: Ὅποιος θέλει νά γίνει μαθητής μου, ἄς ἀπαρνηθεῖ τόν ἑαυτό του καί ἄς σηκώσει τό σταυρό του κι ἄς μέ ἀκολουθήσει. Ἄς διακόψει, δηλαδή, κάθε φιλία καί σχέση μέ τόν διεφθαρμένο ἀπό τήν ἁμαρτία κόσμο κι ἄς ὑποστεῖ γιά μένα τό σταυρό τῶν θλίψεων καί τῶν δοκιμασιῶν καί αὐτοῦ ἀκόμα τοῦ θανάτου. Γιατί, ὅποιος θέλει νά σώσει τή ζωή του ἀποφεύγοντας τό σταυρό του, θά χάσει τήν πνευματική καί εὐτυχισμένη αἰώνια ζωή. Ὅποιος, ὅμως, θυσιάσει καί χάσει τή ζωή του ὁμολογώντας καί ὑπακούοντας σ’ Ἐμένα καί στό Εὐαγγέλιό μου, αὐτός θά σώσει τήν ψυχή του στή μέλλουσα ζωή καί θά κερδίσει τήν αἰώνια εὐτυχία.Καί αὐτή ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς εἶναι τό πᾶν. Διότι τί θά ὠφελήσει τόν ἄνθρωπο, ἐάν κερδίσει ὅλο αὐτό τόν ὑλικό κόσμο, καί στό τέλος χάσει τήν ψυχή του; Ἤ, ἐάν ἕνας ἄνθρωπος χάσει τήν ψυχή του, τί μπορεῖ νά δώσει ὡς ἀντάλλαγμα γιά νά τήν ἐξαγοράσει ἀπό τήν αἰώνια ἀπώλεια; Διότι ἡ ψυχή, πού εἶναι πνευματική καί αἰώνια, δέν συγκρίνεται μέ κανένα ἀπότά ὑλικά ἀγαθά τοῦ φθαρτοῦ κόσμου.

Ἀλλά γιατί ὁ Χριστός δίνει τόση ἀξία στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου; Τί εἶναι ἡ ψυχή;

Ὅταν ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο, γιά νά τόν ξεχωρίσει ἀπό τά ἄλλα δημιουργήματά Του, ἀπό τόν ὑλικό κόσμο, τά φυτά καί τά ζῶα, «ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν Ζωῆς», φύσηξε στό πρόσωπό του ζωοποιό ἐνέργεια, ζωτική δύναμη καί ἔγινε ὁ ἄνθρωπος ἀπό νεκρό πλάσμα, ζωντανή ὕπαρξη μέ ψυχή λογική, ἐλεύθερη, ἀσώματη καί ἀθάνατη. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος διαφέρει ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα δημιουργήματα. Ἀποτελεῖται ἀπό σῶμα ὑλικό καί ψυχή πνευματική. Αὐτή ἡ πνοή ζωῆς εἶναι ἐκείνη πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά μοιάζει μέ τό Θεό, ἀφοῦ ὁ Θεός τόν δημιούργησε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» δική Του.

Συνεπῶς ὁ ἄνθρωπος εἶναι πολύ ἀνώτερος ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα δημιουργήματα, διότι ἔχει ψυχή πού τόν κάνει νά μοιάζει μέ τό Θεό. Ἡ ψυχή πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός τόν κάνει νά εἶναι ἐλεύθερος, νά σκέπτεται, νά δημιουργεῖ, νά ἐξουσιάζει ὅλη τήν ὑπόλοιπη ὑλική δημιουργία. Ἡ ψυχή πού χάρισε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο τοῦ ἔδωσε τή δυνατότητα νά εἶναι ἕνας μικρός Θεός.

Γιά τό λόγο αὐτό, ὅταν ὁ ἄνθρωπος περιφρόνησε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί ἁμάρτησε καί βρέθηκε ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο, ὁ Θεός ἔκανε κάτι πολύ μεγάλο γιά νά τόν σώσει. Θυσίασε τόν Υἱό Του καί τόν ἔστειλε στή γῆ,γιά νά χύσει τό αἷμα Του, καί μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ ἄνθρωπος νά σωθεῖ καί νά κερδίσει τόν Παράδεισο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνοντας βούτηξε τήν ψυχή του μέσα στή λάσπη καί στήν ἀκαθαρσία, ὁ Θεός, γιά νά τήν καθαρίσει, τήν ἔλουσε μέ τό αἷμα Του. Τόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς μας ἡ ὁποία ἔχει καθαριστεῖ μέ αὐτό τό πανάγιο αἷμα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ μας.

Νά, λοιπόν, γιατί ἡ ψυχή μας ἔχει ἀνυπολόγιστη ἀξία. Πρῶτον, διότι αὐτή μᾶς ἀνεβάζει καί μᾶς ξεχωρίζει ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα δημιουργήματα καί μᾶς κάνει θεούς κατά χάρη καί δεύτερον, γιατί τήν ψυχή μας τήν ἐξαγόρασε, τήν ἔλουσε καί τήν καθάρισε ὁ Θεός μέ τό αἷμα τοῦ Υἱοῦ Του.

Τί, λοιπόν, μπορεῖ νά σταθεῖ ἰσάξιο τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου; Οἱ δόξες, τά πλούτη, ὅλος ὁ ὑλικός καί φθαρτός κόσμος πού μᾶς περιβάλλει; Θά ἦταν ἀνόητο νά τό πιστέψει κάποιος. Γι’ αὐτό ὁ Κύριός μας διδάσκει ὅτι εἶναι ἀνόητος ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος θά ἀγωνιστεῖ γιά νά κερδίσει τόν κόσμο αὐτό, ἀλλά στό τέλος θά χάσει τήν ψυχή του!

Ἄς φανοῦμε ἔξυπνοι, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στά λίγα χρόνια πού θά ζήσουμε στόν κόσμο αὐτό, καί ἄς ἀγωνιστοῦμε νά σώσουμε τήν ψυχή μας ἀτενίζοντας τό Σταυρό τοῦ Κυρίου μας!