Ἡ χειροτονία τοῦ νέου Μητροπολίτου Δράμας κ. Δωροθέου

https://youtu.be/kqrfOOpJSus

 «Ἡ κλήση σου στὴν ἀρχιεροσύνη εἶναι μία κλήση σὲ ἕναν ἀγώνα ἐναντίον τῆς φιλαυτίας, τοῦ ἰδιωτικοῦ καὶ τοῦ ἀτομικιστικοῦ θελήματος, γιὰ νὰ εἰκονισθεῖ ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Βασιλεία Του στὴ Λατρεία αὐθεντικὰ» τόνισε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος ἀπευθυνόμενος στὸν νέο Μητροπολίτη Δράμας κ. Δωρόθεο.

Ἡ χειροτονία τοῦ Μητροπολίτη Δράμας τελέσθηκε σήμερα τὸ πρωὶ στὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ Ἀθηνῶν ἀπὸ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἰερώνυμο.

Συλλειτούργησαν οἱ Ἀρχιερεῖς Γουμενίσσης Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου κ. Δημήτριος, Ξάνθης καί Περιθεωρίου κ. Παντελεήμων, Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, Σερρῶν καί Νιγρίτης κ. Θεολόγος, Κορίνθου Διονύσιος, Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς κ. Παντελεήμων, Φιλίππων, Νεαπόλεως καί Θάσου κ. Στέφανος καί Ὠρεῶν Φιλόθεος. Παρέστησαν πολιτικοί, τοπικὲς ἀρχὲς, κλῆρος καὶ λαός ἀπὸ τὴν Δράμα καί ἀπό τό Πολύκαστρο.

Στὸν χειροτονητήριο λόγο τοῦ ὁ νέος Μητροπολίτης Δράμας ἀναφέρθηκε στὴν ἐν Χριστῷ ἀφιέρωση ποὺ ἀποτελεῖ μεγάλη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, κάλεσμα καὶ χάρισμα μίμησης τοῦ Καλοῦ Ποιμένα καὶ στὴν ποιμαντορικὴ κλήση ποὺ πολλαπλασιάζει αὐτὸ τὸ χάρισμα. Ὁ Ποιμένας εἶναι αὐτὸς ποὺ ὁδηγεῖ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ στὸ ἀπρόσιτο φῶς, στὸ λιμάνι τῆς Χάριτος. «Ἀπὸ τότε ποῦ κατάλαβα τὴν κλήση μου, μὲ ἀπασχολοῦσε μόνο ἡ σύζευξη ἄσκησης καὶ ποιμαντικῆς δράσης, τὸ “ἀπόλυτό του ἱερέως” ὡς ἀνθρώπου μὲ τὸ “ἀπόλυτό του κληρικοὺ” ὡς ποιμένα. Ὅπως δὲν ὑπάρχει ἀληθινὴ πίστη χωρὶς τὸ ἐκκλησιαστικὸ “Πιστεύω” οὔτε χριστιανισμὸς ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἔτσι δὲν ὑφίσταται ἐκκλησιαστικὸς βίος δίχως πνευματικὴ ζωή, οὔτε πάλι βιώνεται ἡ πνευματικὴ ζωὴ χωρὶς ἄσκηση» τόνισε ὁ Μητροπολίτης Δράμας καὶ εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ ποὺ ὁδήγησε τὰ βήματά του στὸν Μητροπολίτη Γουμενίσσης κ. Δημήτριο, ὁ ὁποῖος στάθηκε δίπλα του, γι' αὐτὸ καὶ παραμένει στὴ ζωὴ του παντοτινά, μία ἀρχετυπικὴ μορφὴ ποιμένα. Ἀναφέρθηκε στὴν γενέτειρά του, ἀλλὰ καὶ στὴ Μητρόπολη Δράμας καὶ στοὺς ἁγίους της. «Μέσα στὴν ἅγια ἔνταση αὐτῆς τῆς εὐλογημένης ὥρας, ἐντυπωσιάζομαι ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ ἀββᾶ Ἰσαὰκ «πῶς κανένα δῶρο δὲν μένει χωρὶς προσθήκη, παρὰ μόνον ἐκεῖνο γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχει εὐχαριστία». Ὁ δὲ Θεὸς εὐγνωμονεῖται καὶ δοξάζεται, ἀκόμη κι ὅταν εὐγνωμονοῦμε τὰ ὄργανα τῆς πρόνοιάς Του γιά μᾶς. Γιὰ τὴν ἔμπνευση τῆς σταδιακὰ αὐξανόμενης ἀγάπης πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τὰ νεανικά μου χρόνια κι ἔπειτα, καὶ γιὰ τὴν ἀφιέρωσή μου στὴ μοναχικὴ ζωή, ἐκφράζω τὴν εὐγνωμοσύνη μου πρὸς τοὺς «ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ», ποῦ ἡ Πρόνοια τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ τοὺς ἔστειλε στὸ διάβα τῆς ζωῆς μου. Εἶμαι καὶ θὰ εἶμαι σὺν Θεῶ εὐγνώμων ἀπέναντί τους, εἴτε εὑρίσκονται σήμερα ἐδῶ εἴτε συμμετέχουν νοερῶς εἴτε ἐπιβλέπουν ἀπὸ τὴν Οὐράνια Βασιλεία τῆς κοινωνίας τοῦ Θεοῦ». Εὐχαρίστησε, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο γιὰ τὴν ἀγάπη του. «Ἐνθυμοῦμαι, ὅταν ἀπὸ λαϊκός Σας ἐγνώρισα, πόσο ἀνταποκριθήκατε ὡς Συνοδικὸς Σύνδεσμος γιὰ τὴν εὔρυθμη λειτουργία τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας. Καὶ ἀξιώθηκα νὰ βιώσω στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τὴν ἀνύστακτη μέριμνά Σας γιὰ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας σὲ χαλεποὺς καιρούς, μὲ διακριτικὴ σοφία καὶ σύνεση. Μὲ φρονιμάτιζε ἡ πραεία συμπεριφορὰ Σας ἀπέναντι σὲ συλλειτουργοὺς καὶ συνεργάτες Σας. Διὰ τῶν πολυτίμων ἱερῶν εὐχῶν Σας καὶ τῆς ἀγάπης Σας, ἐλπίζω ἡ εὐγνωμοσύνη μου πρὸς τὸ πρόσωπό Σας νὰ μεταποιηθεῖ σὲ ἀδιάπτωτη ὑπακοὴ πρὸς Ἐσᾶς, τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ ἱερὰ θέσμια» σημείωσε ὁ Σεβασμιώτατος καὶ εὐχαρίστησε, ἐπίσης, ὅλους τους Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι τὸν τίμησαν μὲ τὴν παρουσία τους καὶ τὴν ψῆφο τους, ἀλλὰ καὶ ὅλους τούς παρευρισκόμενους. Ἀκόμη, ἔκανε λόγο γιὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὑπογραμμίζοντας ὅτι: «Συλλογίζομαι τὸ μαρτύριo καὶ τὶς θυσίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, στὸ παρελθὸν καὶ μέχρι σήμερα, ποῦ ἀποτυπώνονται στοὺς μακροὺς κόπους καὶ τοὺς ἀκάματους ἀγῶνες τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, τοῦ ὁποίου ταπεινὰ ἑξαιτοῦμαι σήμερα τὶς θεοπειθεῖς προσευχὲς καὶ τὶς πολύτιμες σεπτὲς εὐλογίες. Καλοῦμαι, μετὰ τὴν δική Σας ἐκλογὴ καὶ ἐντολή, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Παναγιωτάτου νὰ διακονήσω μία Μητρόπολη ἱστορική, μαρτυρική, μὲ ἔντονο τὸ θρησκευτικὸ καὶ ἐθνικὸ σφρίγος. Ἡ εὐλογημένη διακονία καὶ ἡ ἐργώδης προσπάθεια τῶν προκατόχων μου Ἱεραρχῶν, ἑξαιρέτως τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἀλλὰ καὶ τῶν μακαριστῶν Ἀγαθαγγέλου, Λαυρεντίου, Γεωργίου, Φιλίππου, Διονυσίου καὶ τοῦ πολύκλαυστου Παύλου, ἀποτελοῦν λαμπρότατο παράδειγμα ποιμαντικῆς ἀναλώσεως γιὰ χάρη τοῦ εὐλογημένου λαοῦ τοῦ Θεοῦ». Ἀναφέρθηκε στὴν ἱστορία τῆς Δράμας ὑπογραμμίζοντας ὅτι «πρὸ 100ετίας δέχθηκε πλῆθος ξερριζωμένων προσφύγων ἀπὸ τὸν Πόντο, τὴ Μικρὰ Ἀσία, τὴ Θράκη καὶ τὴν Καππαδοκία, οἱ ὁποῖοι μπόλιασαν τὸν γηγενῆ μαρτυρικὸ πληθυσμὸ μὲ τὴ δική τους βαθιὰ χριστιανικὴ εὐλάβεια καὶ τὸ ἀπέριττο ἦθος τοῦ ἀπαράμιλλου πολιτισμοῦ τῶν “ἀλησμόνητων πατρίδων”. Ὑπόσχομαι στοὺς τιμίους ἄρχοντες, στὸν εὐλαβέστατο ἱερὸ κλῆρο καὶ στὸν ἠρωϊκὸ καὶ δημιουργικὸ λαὸ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας ὅτι θὰ ἀναλωθῶ γιὰ τὴν πνευματικὴ πρόοδο ὅλων, κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου μας».

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τόνισε ὅτι θέλησε νὰ ἀποφύγει κάθε ἀναφορὰ σὲ γνωστὰ πράγματα, ὅπως τὸ βιογραφικό τοῦ νεοχειροτονηθέντα, τὴν ἱστορία τῆς Δράμας καὶ στοὺς φιλοπρόοδους κατοίκους της. Μὲ ἀφορμὴ ὅσα εἰπώθηκαν καὶ στὴν πρόσφατη Ἱεραρχία περὶ ἐπανευαγγελισμοῦ ὑπογράμμισε κάποιες ἐπισημάνσεις:

«Ἡ πρώτη: Στὴν ὀρθόδοξη θεολογία, τὴ Δημιουργία τὴν ὀνομάζουμε κτίση καὶ τὰ ὄντα κτιστά. Ἡ θέση αὐτὴ ἔχει καὶ ἀνθρωπολογικὲς συνέπειες. Ὁ τρόπος ποῦ ἀντιλαμβανόμαστε τὴ Δημιουργία φαίνεται στὸν τρόπο ποῦ χρησιμοποιοῦμε τὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο, ποῦ μᾶς θέτουν περιορισμούς. Μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ὁ ἄνθρωπος θέλησε νὰ ὑπερβεῖ αὐτοὺς τοὺς περιορισμούς, τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου, μόνος του, εἰσάγοντας ἔτσι τὴ φιλαυτία. Ὁ τρόπος, ποῦ χρησιμοποιοῦμε στὴν καθημερινότητά μας τὸν χρόνο καὶ τὸν χῶρο, φανερώνει τὴν τάση μας εἴτε πρὸς τὴ φιλαυτία, εἴτε πρὸς τὴν ὑπακοὴ στὸν Θεό. Γι’ αὐτό, καὶ οἱ πρόγονοί μας ἔλεγαν: «μέτρον ἄριστον» καὶ «οὐκ ἐν τῷ πολλῶ τὸ εὖ». Ὁ δὲ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει νὰ ἐκτιμοῦμε «τὸν καιρὸν» (Ἔφ. 5, 16), δηλαδὴ τὸν χρόνο. Ὡς ἐκ τούτου, καλούμαστε νὰ μὴν ἀναλωνόμαστε στὰ δευτερεύοντα, ἀλλὰ νὰ μένουμε στὰ οὐσιώδη.

Δεύτερη ἐπισήμανση: Γιὰ ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους ἡ θεία Λατρεία, καὶ εἰδικότερα ἡ θεία Λειτουργία, εἶναι τὸ πλέον οὐσιῶδες. Σχεδὸν 2.000 χρόνια τώρα, τελεῖται μὲ τὴν ἴδια βασικὴ δομή, κατ’ ἐντολὴν τοῦ Χριστοῦ (Α΄ Κόρ. 11, 24), ὅπου εἶναι «δύο ἢ τρεῖς συνηγμενοι» στὸ δικό Του ὄνομα (Μάτθ. 18. 20). Αὐτὸ εἶναι τὸ μόνο φάρμακο στὸ δηλητήριο τοῦ θανάτου. Γι’ αὐτὸ τὴ θεία Λειτουργία θὰ πρέπει νὰ τὴν προστατεύσουμε «μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια»,ὅπως θὰ ἔλεγε κάποιος πιὸ ἁπλά. Τὸν πλοῦτο της ἀντικρυσαν, στὴν Ἁγιὰ Σοφιά, οἱ ἀπεσταλμένοι τῆς βασίλισσας Ὄλγας τοῦ Κιέβου, τὸ 900 μ.Χ., κι ἔγινε αἰτία νὰ ἀσπασθοῦν τὸν χριστιανισμό.

Τρίτη ἐπισήμανση: Ὅπως γνωρίζεις, ἡ θεία Λειτουργία ἀρχίζει μὲ τὴ συγκλονιστικὴ φράση:«Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος». Οἱ λέξεις αὐτὲς μας παραπέμπουν σὲ συγκεκριμένο νόημα, ποῦ μᾶς ὑποχρεώνει καὶ μᾶς δεσμεύει. Μᾶς προϊδεάζει ὅτι πλέον δὲν βρισκόμαστε μέσα στὴν ἱστορία. Ἔχουμε εἰσέλθει μυστηριακὰ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅπως τότε ποῦ θὰ συναχθοῦν τὰ διασκορπισμένα τέκνα τοῦ Θεοῦ γύρω ἀπὸ τό Ἐσφαγμένον Ἀρνίον (Ἀποκ. 5, 6). Δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε, ὅτι ἡ θεία Λειτουργία εἰκονίζει τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ἡ ταυτότητά της εἶναι ἐσχατολογική». Ἐπίσης, ὑπογράμμισε ὅτι «δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιά μᾶς καὶ τὰ ἔργα μας ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ δίκαιοι ἀποροῦν, ὅταν ὁ Κύριος τους προσκαλεῖ στὰ δεξιά Του στὴ μέλλουσα κρίση (Μάτθ. 31-46). Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, θὰ πρέπει νὰ σκεφθοῦμε πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τί λέμε ὅταν μιλᾶμε, στὰ κηρύγματά μας, μέσα στὴ θεία Λειτουργία. Τὸ ἰδανικὸ θὰ ἦταν, μέσα στὴ θεία Λειτουργία, ἡ ὅποια ὁμιλία μας νὰ περιστρέφεται μόνο γύρω ἀπὸ τὸν Χριστό. Γιατί Αὐτὸς εἶναι ἡ Κεφαλὴ καὶ τὸ «Ἐγὼ» τῆς Ἐκκλησίας, ὁ αἴτιος τῆς ἀθανασίας μας. «Τὰ ἀνθρώπινα ἔργα, ὅσο σημαντικὰ κι ἂν εἶναι, δὲν μᾶς προσφέρουν τὴ σωτηρία, ἀλλὰ τὴν ἐπιβίωσή μας». Ὁ Χριστὸς μᾶς σώζει μὲ ὅσα Ἐκεῖνος ἔπραξε καὶ πράττει. Οἱ ἀναφορὲς στὰ δικά μας ἔργα ἐνώπιόν Του, ὅπως προεῖπα, εἶναι περιττές». Παράλληλα, ἐπεσήμανε ὅτι «Ἂν ἐπιθυμοῦμε, γιὰ ἄλλους λόγους, νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ «ἔργο» μας, πρέπει νὰ τὸ κάνουμε ἐκτός της θείας λειτουργίας, καὶ ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι δέν εἶναι πρωταρχικῆς σημασίας. Γιατί τὸ δικό μας ἔργο εἶναι πάντοτε συνυφασμένο μὲ τὴν ἀνθρώπινη φιλοδοξία, ὅσο τέλειο κι ἂν εἶναι. Γι’ αὐτό, ἡ μυστηριακὴ ὑπόσταση τῆς Ἐκκλησίας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν Χριστό, καὶ ὄχι ἀπὸ ὅσα ἐμεῖς κάνουμε».

Στὴν Τέταρτη ἐπισήμανση ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τόνισε ὅτι «καλούμαστε νὰ ἀποφύγουμε τὸν ὑπερτονισμὸ τῆς θέσης μας ὡς κληρικῶν ἔναντι τῶν λαϊκῶν παντοῦ, καὶ ἰδιαίτερα στὴ θεία Λατρεία. Μέσα στὴ θεία Λειτουργία, ὅταν κάποιοι ἀπὸ μᾶς μνημονεύουν στὰ ἅγια τῶν Ἁγίων τούς λαϊκοὺς ὡς «παρακολουθοῦντες», ἀσυναίσθητά τους ὑποτιμοῦν. Δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει ἀκόμη ὅτι στὴ θεία Λειτουργία «δὲν ὑπάρχουν ἀπαθεῖς παρακολουθοῦντες, ἀλλὰ ἐνεργοὶ, ὄχι μετέχοντες, ἀλλὰ συμμετέχοντες». Τέτοιες λεπτομέρειες φανερώνουν τὴ μεγάλη ἐντύπωση ποῦ ἔχουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Τὴν τάση μας νὰ μὴ θεωροῦμε συντελεστικὴ τὴ συμμετοχὴ τοῦ λαϊκοῦ στοιχείου. Ὅμως εἶναι ἀδιανόητο ἕνας ἱερέας νὰ λειτουργήσει χωρὶς τὴν παρουσία πιστῶν. Ὁ ὑπερτονισμὸς τῆς ἱερατικῆς μας θέσεως προκύπτει καὶ ὅταν κάποιοι ἀπὸ ἐμᾶς δηλώνουμε, μέ εὐκολια, τὴ διάθεσή μας νὰ θυσιαστοῦμε γιὰ χάρη τῆς Ἐκκλησίας. Κάποιοι μάλιστα ἀπὸ ἐμᾶς προβάλλουν, ὄτι τό νὰ φοροῦν τὸ ράσο εἶναι μία θυσία. Ἔχει ἄραγε ἡ Ἐκκλησία ἀνάγκη τὴ δική μας θυσία; Μία θυσία ποῦ ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνιδιοτελής, ἀφοῦ «ἐν ἀνομίαις συνελήφθημεν; » (Ψάλμ. Ν΄, 7)  Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία ἐξαρτιόταν ἀπὸ τὴ δική μας θυσιαστικὴ διάθεση, τότε ἡ ἁγιότητά της καὶ ἡ ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων της θὰ ἦταν ἀνύπαρκτες. Ὁ ἐπανευαγγελισμὸς θὰ μποροῦσε νὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὸ νὰ δοῦμε τὴ θεία Λειτουργία, μὲ κριτήρια χριστοκεντρικὰ καὶ ὄχι ἀνθρωποκεντρικά». Ἀπευθυνόμενος στὸ νέο Μητροπολίτη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τόνισε: «ἡ κλήση σου στὴν ἀρχιεροσύνη εἶναι μία κλήση σὲ ἕναν ἀγώνα ἐναντίον τῆς φιλαυτίας, τοῦ ἰδιωτικοῦ καὶ τοῦ ἀτομικιστικοῦ θελήματος, γιὰ νὰ εἰκονισθεῖ ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Βασιλεία Του στὴ Λατρεία αὐθεντικὰ» καὶ συμπλήρωσε: «Ἡ Ἐκκλησιολογία εἶναι ἀλληλένδετη μὲ τὴν Τριαδολογία, τὴ Χριστολογία, τὴν Πνευματολογία. Σὲ αὐτὸν τὸν δογματικὸ πλοῦτο, ποῦ ἀνέφερα, ὅλοι καλούμαστε νὰ ἀναβαπτιζόμαστε διαρκῶς, γιὰ νὰ μὴ γινόμαστε ἀνερμάτιστοι καὶ ἄστοχοι. Πρὶν ἀπὸ λίγο ἔδωσες διαβεβαίωση στὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὰ δὲν εἶναι νεκρὲς φράσεις, ἀλλὰ ὁδοδεῖκτες σωτηρίας. Ἐσὺ καλεῖσαι νὰ ἐπικαιροποιεῖς τὰ δόγματα, μὲ βάση τὴ διαχρονικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας, μακριὰ ἀπὸ κριτήρια ψυχολογικά, ἠθικιστικά, εὐσεβιστικὰ κ.λ.π.». Κατέληξε: «Εἶμαι βέβαιος ὅτι ἐσὺ ἔχεις ὅλες τὶς προϋποθέσεις νὰ τὰ ἐφαρμόσεις, ἀναδεικνύοντας ἀκόμη περισσότερο τὴ σημασία τῆς θείας Λειτουργίας στὴν ἐπαρχία σου. Αὐτὸς εἶναι ὁ μοναδικός μας πλοῦτος καὶ ἡ δύναμή μας, μέσα σὲ ἕναν κόσμο ποῦ ἐγκλωβίζεται στὴ βιομηχανία τοῦ ἀτομικοῦ, τοῦ ἰδιωτικοῦ, τοῦ φαίνεσθαι».

Ρεπορτὰζ γιὰ τὸ Ραδιόφωνο τῆς Ἐκκλησίας: Μάκης Ἀδαμόπουλος

Φωτο: Χρῆστος Μπόνης