Κυριακή 2 Ὀκτωβρίου 2022 (Β' ΛΟΥΚΑ)

Κυριακή 2 Ὀκτωβρίου 2022 (Β' ΛΟΥΚΑ)

(Λουκ. στ' 31 - 36)

Μεγάλη καί ὕψιστη ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τούς ἐχθρούς, τήν ὁποία μᾶς δίνει ὁ Κύριος μέ τό σημερινό Εὐαγγέλιο. Ἐντολή ἡ ὁποία ὅταν ἐφαρμοστεῖ, μᾶς ἀνεβάζει σέ ὕψος τελειότητας καί μᾶς ἀναδεικνύει ὅμοιους μέ τόν Θεό, ὁ ὁποῖος "ἀγάπη ἐστί". Πολύ μεγάλη ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης ἀλλά καί δύσκολη. Πάντως ὄχι ἀκατόρθωτη. Γιά νά βοηθηθοῦμε, λοιπόν, στήν ἐφαρμογή της, ἄς δοῦμε γιατί πρέπει νά ἀγαποῦμε τούς ἐχθρούς μας καί πῶς θά τό κατορθώσουμε.

 Γιατί νά ἀγαποῦμε τούς ἐχθρούς μας;

Γιατί μᾶς τό ζητᾶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Εἶναι ἐντολή ἐκείνου ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς. Καί ἄν θέλουμε νά εἴμαστε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε νά τήν ἐφαρμόζουμε. Ἄλλωστε ὁ Θεός μας δέν περιορίστηκε στό νά μᾶς δώσει ἁπλῶς καί "ἀφ' ὑψηλοῦ" τή σπουδαία αὐτή ἐντολή. Ἀλλά μᾶς δίνει καί τό μεγάλο παράδειγμα τῆς ἐφαρμογῆς της. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός δείχνει καί σκορπᾶ, πρῶτος αὐτός καί μάλιστα ἀδιάκοπα τήν ἀγάπη αὐτή. Αὐτός εἶναι "χρηστός (εὐεργετικός) ἐπί τούς ἀχαρίστους καί πονηρούς". Αὐτός "βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους". Χαρίζει πλούσια τά ἀγαθά του καί σέ ὅσους τόν λυποῦν καί σέ αὐτούς πού τόν βλασφημοῦν καί σέ ἐκείνους πού καταπατοῦν τίς ἐντολές του. Ἀλλά καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι δέν γινόμαστε συχνά ἐχθροί τοῦ Θεοῦ μέ τίς συνεχεῖς ἁμαρτίες μας; Καί ἐκεῖνος, ἀντί νά μᾶς συντρίψει καί ἐκμηδενίσει, μᾶς συγχωρεῖ συνεχῶς καί μᾶς εὐεργετεῖ καθημερινῶς.

Κορυφώνεται καί ἀποδεικνύεται συγκλονιστική καί ἀπερίγραπτη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μέ τή θυσία τοῦ Υἱοῦ του. "Ἐχθροί ὄντες κατηλλάγημεν (συμφιλιωθήκαμε) τῷ Θεῷ διά τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ" (Ρωμ. ε' 10). Ἐνῶ ἤμασταν ἐχθροί του, ἔστειλε τόν Υἱό του καί μᾶς λύτρωσε, μᾶς ἔσωσε μέ τό τίμιο Αἷμα του καί μέ τό ὀδυνηρό Πάθος του. Λοιπόν, ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς δέν εἶναι ἕνας ὡραῖος, θεωρητικός λόγος πού εἰπώθηκε ἀπό τόν Κύριο. Ἀλλά εἶναι ἕνα ἔμπρακτο καί αἰώνιο ὑπόδειγμα, πού μᾶς ἀφοπλίζει. Πού μᾶς ἀποστομώνει. Πού μᾶς ἀφαιρεῖ κάθε πρόφαση καί δικαιολογία. Ἄν ὁ Θεός μᾶς ἀγάπησε τόσο, καί ἐμεῖς ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Ὄχι μόνο τούς φίλους μας ἀλλά καί αὐτούς τούς ἐχθρούς μας.

Κατόπιν, λοιπόν, τῆς θυσίας του ὁ Κύριος ἔχει τή δίκαιη ἀπαίτηση ἀπό κάθε εἰλικρινῆ ὀπαδό του, νά εἶναι ἄνθρωπος ἀγάπης. Μιᾶς ἀγάπης πού θά σπεύδει νά ἐκδηλωθεῖ πρώτη καί πρός τούς ἐχθρους καί, μάλιστα, χωρίς νά περιμένει ἀνταπόκριση καί ἀνταπόδοση. Ἀνεξάρτητα δηλαδή ἀπό τό πῶς θά μᾶς φερθεῖ καί τί θά κάνει ὁ ἐχθρός καί ὁ ἀντίπαλός μας, πρέπει οἱ χριστιανοί νά φερόμαστε μέ ἀγάπη καί μέ καλωσύνη πρός αὐτόν. Αὐτό εἶναι τό παράδειγμα πού μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος.

Ἀλλά ὑπάρχει καί ἄλλος λόγος. Ὅτι μόνο μέ τήν ἀγάπη γίνεται ὁ ἄνθρωπος πραγματικά εὐτυχής. Μόνο τότε εἶναι γαλήνιος, ἤρεμος, χαρούμενος. Γιατί τότε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ τόν πλημμυρίζει καί τοῦ δίνει καί παρρησία πρός τόν Θεό. Ἐνῶ ἀντίθετα τό μίσος, ἡ μνησικακία, ἡ ἐκδικητικότητα κάνουν δυστυχῆ τόν ἄνθρωπο. Τόν ἁλυσοδένουν, τόν ὠθοῦν σέ ἐγκλήματα καί τόν ἀποξενώνουν τελείως ἀπό τόν Θεό!... Λοιπόν, ἄς ἐφαρμόζουμε τή μεγάλη αὐτή ἐντολή.

 Ἀλλά ἄς δοῦμε τώρα κάπως πρακτικότερα πῶς θά τό κατορθώσουμε. Βεβαίως μόνοι μας δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτα. Πρέπει νά παρακαλοῦμε τόν Κύριο, ἐκεῖνος νά μᾶς ἐνισχύσει. Ἄς κάνουμε τό ἑξῆς. Μεταξύ ἡμῶν καί τοῦ ἐχθροῦ μας κατά κάποιον τρόπο νά παρεμβάλλουμε τόν ἴδιο τόν Χριστό καί διά μέσου τοῦ Ἐσταυρωμένου νά βλέπουμε ἐκεῖνον πού μᾶς ἔβλαψε. Τότε ἡ καρδιά μας θα μαλακώνει καί θα βλέπουμε τόν ἐχθρό μας ὡς ψυχή, γιά τήν ὁποία πέθανε ὁ Χριστός.

Ἔπειτα ἄς σκεφτόμαστε καί τό ἄλλο. Μήπως ἐμεῖς δέν ἔχουμε στενοχωρήσει ἄλλους μέ τίς ἀπροσεξίες καί τά λάθη μας; Δέν πικράναμε τάχα καί δέν βλάψαμε τόσους καί τόσους μέχρι τώρα; Δέν λυπήσαμε καί τόν Θεό τόσες φορές μέ τά ἁμαρτήματά μας; Καί ὅμως θέλουμε καί ζητοῦμε νά μᾶς συγχωρεῖ ἐκεῖνος.

  Ἐπειτα, ἄς θεωρήσουμε τόν ἐχθρό μας ὡς ἀδύνατο καί ἀσθενῆ. Γιατί, πράγματι, ἡ κακία, μέ τήν ὁποία φέρεται κανείς εἶναι ἀπόδειξη ἀσθένειας τῆς ψυχῆς. Ἀλλά τούς ἀσθενεῖς πρέπει νά τούς βοηθοῦμε νά θεραπευτοῦν καί ὄχι νά τούς μισοῦμε. Λοιπόν, ἄς τούς φερόμαστε μέ ὑπομονή καί μακροθυμία. Καί ἄς προσευχόμαστε εἰλικρινά γι' αὐτούς, ὥστε ὁ Θεός νά μαλακώσει τήν καρδιά τους καί νά τούς δώσει συναίσθηση καί μετάνοια καί νά τούς συγχωρήσει. Ἔτσι θά μιμούμαστε τόν Κύριο πού προσευχήθηκε γιά τούς σταυρωτές του.

Ἡ προσευχή θά γαληνεύει καί τή δική μας καρδιά. Θά μᾶς βοηθήσει νά προχωρήσουμε καί περισσότερο. Νά χαιρετήσουμε τόν ἐχθρό μας, νά τοῦ ποῦμε  "καλημέρα", νά τόν ἐξυπηρετήσουμε. "Ἐάν πεινᾷ ὁ ἐχθρός σου, ψώμιζε αὐτόν, ἐάν διψᾷ πότιζε αὐτόν" (Ρωμ. ιβ' 20), συνιστᾶ τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἐάν τώρα συμβεῖ νά μένει κάποιος ἐχθρός μας σκληρός καί ἀλύγιστος, παρά τήν ἀγάπη πού τοῦ δείχνουμε, τότε δέν εὐθυνόμαστε ἐμεῖς. Τό βάρος τῆς ἐνοχῆς θά τό ἔχει αὐτός, γιατί συντηρεῖ τό μίσος στήν ψυχή του καί δέν συμφιλιώνεται.

"Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν καί ἀγαθοποιεῖτε". Δέν εἶναι ἀκατόρθωτη ἡ ἐντολή αὐτή, ἀρκεῖ νά ἀγωνιζόμαστε ὡς μαθητές τοῦ Ἐσταυρωμένου νά τήν ἐφαρμόσουμε. Καί τότε θά ἔχουμε καλούς καρπούς καί νίκες.  Καί τότε ὁ Κύριος θά μᾶς ἀμείψει καί θά μᾶς βραβεύσει πλουσιώτατα. "Καί ἔσται ὁ μισθός ὑμῶν πολύς -μᾶς ὑποσχέθηκε- καί ἔσεσθε υἱοί Ὑψίστου"!