Κυριακή 28 Αὐγούστου (ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

Κυριακή 28 Αὐγούστου (ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

 (Ματθ. ιη΄ 23 - 35)

Ἀφορμή γιά νά πεῖ ὁ Κύριος τή διδακτικότατη παραβολή τοῦ ἄσπλαχνου ὀφειλέτη, τήν ὁποία παρακολουθήσαμε σήμερα, ἔδωσε ἡ ἐρώτηση τοῦ ἀποστόλου Πέτρου: «Κύριε, ποσάκις ἁμαρτήσῃ εἰς ἐμέ ὁ ἀδελφός μου καί ἀφήσω αὐτῷ; ἕως ἑπτάκις;». Πόσες φορές θά ἁμαρτήσει ἀπέναντί μου ὁ ἀδελφός μου καί θά τόν συγχωρήσω; Μέχρι ἑπτά φορές;

Καί ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος ἦρθε νά διδάξει τό μέτρο τῆς ἀρετῆς στό ὁποῖο εὐαρεστεῖται ὁ Θεός, ἀπάντησε στόν Πέτρο. «Οὐ λέγω σοι, ἕως ἑπτάκις, ἀλλ’ ἕως ἑβδομήκοντάκις ἑπτά». Δέν σοῦ λέω μέχρι ἑφτά φορές νά συγχωρεῖς ἀλλά ἑβδομήντα φορές τό ἑφτά, πού σημαίνει ἄπειρες φορές. Καί γιά νά καταστήσει περισσότερο αἰσθητό τό θέμα τῆς συγχωρητικότητας,  διηγήθηκε τήν παραβολή τοῦ ἄσπλαχνου ὀφειλέτη πού ἀκούσαμε. Ὄχι, λοιπόν, μιά καί δυό καί ἑπτά καί χίλιες φορές ὀφείλουμε νά συγχωροῦμε αὐτούς πού μᾶς φταῖνε, ἀλλά  ἄπειρες.

Καί εἶναι, ἀσφαλῶς, πολύ δίκαιο αὐτό. Γιατί αὐτό κάνει καί σ’ ἐμᾶς ὁ Θεός. Τί εἴμαστε  ἐμεῖς ἀπέναντι στό Θεό; Εἴμαστε ὁ καθένας μας χρεώστης μυρίων ταλάντων. Τοῦ χρωστᾶμε ἕνα τεράστιο ποσό, τό ὁποῖο εἴμαστε ἐντελῶς ἀνίκανοι νά ἐξοφλήσουμε. Πόσες ἅγιες ἐντολές τοῦ Θεοῦ μας παραβαίνουμε! Πόσα καθήκοντά μας παραμελοῦμε ἤ τά ἐκτελοῦμε ἐλλιπῶς! Πόσες πράξεις καί ἐνέργειές μας, ἐάν κριθοῦν σύμφωνα μέ τό θεῖο θέλημα, θά βρεθοῦν κακές καί ἁμαρτωλές! Πόσες ἐπιθυμίες μας ἀντιστρατεύονται στήν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ! Πόσα λόγια μας εἶναι  ἀπρεπῆ και ἐφάμαρτα! Ἄν μᾶς κρίνει ὁ Θεός κατά τήν ἁγιότητά του καί τή δικαιοσύνη του, τί θά μπορέσουμε νά ἀπολογηθοῦμε; Ἀπολύτως τίποτε.

Αὐτήν τήν ἀλήθεια δίδαξε ὁ Κύριος μέ τήν παραβολή τοῦ ἄσπλαχνου ὀφειλέτη, τοῦ δούλου ἐκείνου πού ἔπεσε στά πόδια τοῦ βασιλιᾶ καί τόν ἱκέτευε «Μακροθύμησον ἀπ’ ἐμοί»∙ κι ὁ βασιλιάς χάρισε τό δάνειο στόν χρεωφειλέτη δοῦλο. Ὁ Θεός, δηλαδή, συγχωρεῖ τόν ἁμαρτωλό καί ἔνοχο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἐν μετανοίᾳ καί συντριβῇ ζητάει ἀπό αὐτόν ἔλεος.

Ἀφοῦ, λοιπόν, αὐτό κάνει στόν καθένα μας ὁ ἅγιος Θεός, δέν εἶναι δίκαιο τό ἴδιο νά κάνουμε καί ἐμεῖς στούς συνανθρώπους μας; «Οὐκ ἔδει καί σέ ἐλεῆσαι τόν σύνδουλόν σου, ὡς καί ἐγώ σέ ἠλέησα;», εἶπε αὐστηρά στόν δοῦλο ἐκεῖνο, πού ἐνῶ ἐλεήθηκε ἀπό τόν βασιλιά, ἀπαιτοῦσε μέ τρόπο βίαιο ἀπό τόν σύνδουλό του ἕνα ἐλάχιστο ποσό πού τοῦ ὄφειλε. Δέν ἔπρεπε, τοῦ εἶπε, κι ἐσύ να συγχωρήσεις τόν συνάδελφό σου, τον σύνδουλό σου, ὅπως και ἐγώ σέ συγχώρησα;

Δέν εἶναι, ὅμως, μόνον λόγος δικαιοσύνης πού ἐπιβάλλει νά συγχωροῦμε τούς ἄλλους. Εἶναι καί ἡ ὑπόσχεση τήν ὁποία δίνουμε καθημερινά στόν Θεό. Τί λέμε στό «Πάτερ ἡμῶν»; Παρακαλοῦμε τόν Θεό νά συγχωρήσει «τά ὀφειλήματα ἡμῶν», τίς ἁμαρτίες μας, καί τόν βεβαιώνουμε ὅτι κι ἐμεῖς συγχωροῦμε τούς ὀφειλέτες μας, ἐκείνους πού μέ ὁποιοδήποτε τρόπο μᾶς ἔφταιξαν∙ «ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Ὡς ἀντάλλαγμα ζητοῦμε νά συγχωρήσει καί ἐκεῖνος τίς δικές μας ἁμαρτίες.

Ἀλλά ἐάν ὑποτεθεῖ ὅτι παρά τήν ὑπόσχεση πού δίνουμε ὅτι συγχωροῦμε τούς ἄλλους, κρατοῦμε ἐχθρότητα στήν ψυχή μας ἐναντίον τους καί δέν τούς συγχωροῦμε, ψευδόμαστε ἀπέναντι στό Θεό καί ἀποδεικνυόμαστε ὄχι γνήσιοι καί εἰλικρινεῖς Χριστιανοί ἀλλά κίβδηλοι καί συμφεροντολόγοι. Θέλουμε νά συγχωρηθοῦμε, ἀλλ ὄχι καί νά συγχωρήσουμε. Ζητοῦμε καί παρακαλοῦμε νά μᾶς χαρίσει ὁ μεγαλόδωρος Κύριος τό ὑπέρογκο χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἀρνούμαστε, ὅμως, νά χαρίσουμε κι ἐμεῖς τό μηδαμινό ποσό πού ἄλλοι τυχόν μᾶς ὀφείλουν. Ἀλλά ἐάν ποθοῦμε πράγματι καί θέλουμε νά μᾶς συγχωρήσει ὁ Θεός, ὀφείλουμε νά τηροῦμε τήν ὑπόσχεση πού δίνουμε. Τά λόγια τοῦ Κυρίου μας πρός τόν ἄσπλαχνο δοῦλο πρέπει ζωηρά νά ἀντηχοῦν μέσα μας. «Οὕτω καί ὁ πατήρ μου ὁ ἐπουράνιος ποιήσει ὑμῖν». Αὐτό θά κάνει καί σ’ ἐσᾶς ὁ οὐράνιος Πατέρας μου, λέει ὁ Κύριος. Δηλαδή δέν θά σᾶς συγχωρήσει «ἐάν μή ἀφῆτε ἕκαστος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν τά παραπτώματα αὐτῶν».

Ἐκεῖνος πού δέν συγχωρεῖ ἀποδεικνύει ὅτι δέν συναισθάνεται ὅτι εἶναι χρεώστης μυρίων ταλάντων. Δέν μετανόησε εἰλικρινά. Βρίσκεται σέ πολύ ἐπικίνδυνη πνευματική κατάσταση. Μάταια νηστεύει αὐτός ὁ ἄνθρωπος. Μάταια προσεύχεται. Πῶς εἶναι δυνατόν νά εἰσακούσει ὁ Θεός τήν προσευχή ἀνθρώπου, ἡ ψυχή τοῦ ὁποίου βράζει ἀπό τό μῖσος καί τήν ἐκδίκηση κατά τοῦ ἀδελφοῦ του; Μάταια κοινωνεῖ. Καί πολύ χειρότερα. Κοινωνεῖ «εἰς κρῖμα καί κατάκριμα» καί σέ καταδίκη αἰώνια, ἄν δέν συναισθανθεῖ τήν ἁμαρτία του καί δέν μετανοήσει εἰλικρινά γιά αὐτήν.

Τέλος, ἄς σκεφτοῦμε τό συγκινητικό παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας, ὁ ὁποῖος δοκιμάζοντας τούς φρικτούς πόνους τοῦ σταυρικοῦ μαρτυρίου του συγχώρησε τούς σταυρωτές του καί προσευχήθηκε ὑπέρ αὐτῶν. Ἄς σκεφτοῦμε τήν στρατιά τῶν ἐκλεκτῶν ὁπαδῶν του, Ἀποστόλους καί Μάρτυρες καί Ὁμολογητές, πού μιμούμενοι τό παράδειγμά του προσεύχονταν κι αὐτοί ὑπέρ τῶν διωκτῶν τους καί ἐπαναλάμβαναν τή φωνή τοῦ πρωτομάρτυρα Στέφανου «Κύριε, μή στήσῃς αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην»(Πραξ. ζ’ 60). Μή λογαριάσεις, Κύριε, μήν ὑπολογίσεις τό κακό πού μοῦ ἔκαναν. Συγχώρησέ τους καί ὁδήγησέ τους σέ μετάνοια.

Αὐτό εἶναι τό καθῆκον τοῦ νά συγχωροῦμε αὐτούς πού μᾶς ἔφταιξαν. Εἶναι ἔργο δικαιοσύνης, ἀφοῦ καί ὁ Θεός, ὅταν μετανοῦμε, συγχωρεῖ τίς δικές μας ἁμαρτίες. Εἶναι ὑπόσχεση τήν ὁποία καθημερινά ἀνανεώνουμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Εἶναι συμφέρον μας, γιατί ἀλλιῶς δέν εἶναι δυνατόν νά συγχωρηθοῦμε κι ἐμεῖς. Εἶναι ἀκόμα ἀπόδειξη ὅτι εἴμαστε γνήσια παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ μιμούμαστε τό παράδειγμά του. Μή διστάζουμε, λοιπόν, νά δίνουμε τή συγγνώμη. Ἀπό τό βάθος τῆς ψυχῆς μας ἄς συγχωροῦμε, γιά νά ἀπολαύσουμε κι ἐμεῖς ἀπό τόν φιλάνθρωπο  κριτή τήν ἄφεση καί τή δικαίωση ἀπέναντί του.