Κυριακή 24 Ἰουλίου (ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. θ΄ 1 - 8)

Κυριακή 24 Ἰουλίου (ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

(Ματθ. θ΄ 1 - 8)

Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή μᾶς παρουσιάζει τή θαυματουργική θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ, τόν ὁποῖο κατέβασαν ἀπό τή στέγη μπροστά στόν Κύριο οἱ τέσσερις ἄνθρωποι πού τόν μετέφεραν.

Εἶναι, πράγματι, θαυμαστό τό γεγονός ὅτι ἕνας παράλυτος σηκώθηκε ὄρθιος καί ἄρχισε νά βαδίζει μεταφέροντας καί τό κρεβάτι του! Ὡστόσο στό ἴδιο θαῦμα βλέπουμε κάτι ἐπίσης ἐντυπωσιακό, τό ὅτι ὁ Κύριος γνωρίζει τά πάντα! Ἀκόμη καί τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας!

Ὁ Θεάνθρωπος Κύριος διέκρινε τή θερμή πίστη τοῦ παραλυτικοῦ καί τῶν ἀνθρώπων πού τόν μετέφεραν, πρίν αὐτή φανερωθεῖ στά μάτια ὅλων τῶν παρευρισκομένων: «Ἰδών ὁ Ἰησοῦς τήν πίστιν αὐτῶν», σημειώνει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής. Εἶδε ὁ Κύριος Ἰησοῦς τήν πίστη τους και, χωρίς νά περιμένει νά τόν παρακαλέσουν, ἀπευθύνθηκε στόν ἄρρωστο καί τοῦ χάρισε αὐτό πού ἤθελε καί πολύ περισσότερα ἀκόμη. Μέ τή θεϊκή του δύναμη τόν θεράπευσε ὄχι μόνο στό σῶμα ἀλλά καί στήν ψυχή. Πρῶτα τοῦ εἶπε «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» κι ἔπειτα «ἄρον σου τήν κλίνην καί ὕπαγε εἰς τόν οἶκον σου». Ἔτσι ὁ παραλυτικός ἔζησε διπλό τό θαῦμα. Και, πράγματι, τό ἄξιζε! Διότι ἀσφαλῶς οὔτε αὐτός οὔτε οἱ συνοδοί του θά ὑποβάλλονταν σέ τόσο μεγάλο κόπο, ἄν δέν εἶχαν μέσα τους ἀκλόνητη τήν πεποίθηση ὅτι ὁ Κύριος εἶχε τή δύναμη νά θεραπεύσει τόν ἀσθενῆ. Αὐτή τήν ἰσχυρή πίστη ἐπιβράβευσε ὁ Κύριος μέ τό θαῦμα καί τοῦ χάρισε τήν θεραπεία, πρίν αὐτός τοῦ τήν ζητήσει!

Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί στή δική μας ζωή. Ὁ παντεπόπτης Κύριος μέ τό στοργικό του βλέμμα παρακολουθεῖ τόν καθένα ἀπό μᾶς ξεχωριστά. Βλέπει τά προβλήματα καί τίς δυσκολίες μας... Γνωρίζει τούς πόθους καί τίς ἐπιθυμίες μας... Μετρᾶ κάθε βῆμα μας... Συμμετέχει στόν ἀγώνα μας καί περιμένει νά βραβεύσει τούς νικητές! Ἄς καλλιεργοῦμε, λοιπόν, τήν πίστη, τήν ὑπομονή, τήν ἀγάπη καί κάθε ἀρετή κι ἄς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι τίποτε δέν πάει χαμένο.

Καί ἀκόμη, ὅταν αίσθανόμαστε τό δίκιο νά μᾶς πνίγει ἤ ὅταν τό βάρος ἀπό κάποια ἀδικία ἤ συκοφαντία συντρίβει τήν ψυχή μας, ἄς διατηροῦμε τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός γνωρίζει τήν ἀλήθεια καί ἐκεῖνος θά ἀποδώσει τό δίκαιο.

Τήν ἴδια, ὅμως, ὥρα πού ὁ παντογνώστης Κύριος φανέρωνε τήν πίστη ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων, κάποιοι ἄλλοι παρουσιάστηκαν μέ μολυσμένες τίς καρδιές τους ἀπό τόν φθόνο καί τήν κακία. Ἦταν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι μόλις ἄκουσαν ὅτι ὁ Κύριος ἔδωσε ἄφεση ἁμαρτιῶν στόν παραλυτικό, ἄρχισαν νά σκέφτονται μέσα τους: «Οὗτος βλασφημεῖ». «Κανείς δέν ἔχει δικαίωμα νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες παρά μόνο ὁ Θεός».

Τότε ἦταν πού φανερώθηκε γιά ἄλλη μιά φορά τό μεγαλεῖο τοῦ παντογνώστη Κυρίου. «Ἰδών ὁ Ἰησοῦς τάς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρά ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» Γνωρίζοντας ὁ Κύριος τίς πονηρές σκέψεις τους στράφηκε καί τούς ρώτησε: - Γιατί ἀφήνετε πονηρές σκέψεις νά κυκλοφοροῦν μέσα σας; Καί ἀμέσως προχώρησε στό ἐντυπωσιακό θαῦμα, πού φανέρωσε τή θεία του δύναμη.

Ἀξίζει νά προσέξουμε ἰδιαιτέρως τήν παραπάνω σκηνή. Ἄν οἱ σκληρόκαρδοι Ἰουδαῖοι ἄρχοντες ἔμειναν ἀσυγκίνητοι, καθώς ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἀποκάλυψε τούς βλάσφημους λογισμούς τους, ἐμεῖς τουλάχιστον ἄς φοβηθοῦμε κι ἄς πολεμοῦμε τήν ἁμαρτία, ἀκόμη καί ὅταν ἔρχεται ὡς σκέψη! Ἁμαρτία δέν εἶναι μόνο τό νά κλέψει κανείς, ἀλλά καί τό νά ἐπιθυμήσει ξένα πράγματα. Κάθε κακή ἐπιθυμία ἤ σκέψη μολύνει τήν καρδιά· κι ἄν δέν φροντίσουμε νά τήν ἀπομακρύνουμε, εὔκολα θά γίνει καί πράξη. Ἄς ἀγωνιζόμαστε, λοιπόν, νά διώχνουμε κάθε πονηρό λογισμό μέσα ἀπό τήν ψυχή μας.

Ὅλα τά γνωρίζει ὁ Θεός, ἀκόμη καί τόν ἐσωτερικό μας κόσμο. Ἄς μήν προσπαθοῦμε νά κρυφτοῦμε. Ἀκόμη κι ἄν κατορθώσουμε νά ἀποκρύψουμε τίς προθέσεις μας ἀπό τούς ἀνθρώπους... Ἀκόμη κι ἄν ἀποφύγουμε ἐπιμελῶς νά ἐκτεθοῦμε στά μάτια τοῦ κόσμου... Ἀκόμη κι ἄν κανείς ἄλλος δέν γνωρίζει τά κίνητρα τῶν ἐνεργειῶν μας... Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι βρισκόμαστε κάτω ἀπό τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος γνωρίζει τά πάντα. Γι’ αὐτό ἄς τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς χαρίζει ἁγνή καί καθαρή καρδιά, ὅπου ἐκεῖνος εὐαρεστεῖται νά κατοικεῖ.