Κυριακή 15 Mαΐου 2022 (ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ)

Κυριακή 15 Mαΐου 2022 (ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ)

(Ἰωάν. ε΄ 1 - 15)

            Ἦταν, πράγματι, ἀξιολύπητος ὁ παράλυτος τῆς κολυμβήθρας Βηθεσδᾶ, μιᾶς μικρῆς λίμνης ὅπου πλῆθος ἀσθενῶν προσδοκοῦσαν  τὴ  θαυματουργικὴ  θεραπεία   τους.  Κατὰ   διαστήματα   ἄγγελος   ἀνατάραζε   τὰ  νερὰ   τῆς  λιμνούλας   καὶ ὁ  πρῶτος  ἄρρωστος  ποὺ  ἔπεφτε  μέσα  της  ἀμέσως  μετὰ  τὴν  ἀναταραχὴ  τῶν  νερῶν,  γινόταν  καλά  ἀπὸ  ὁποιαδήποτε ἀρρώστια  κι ἂν ἔπασχε.  Καὶ αὐτὸς  δὲν εἶχε  κανέναν  νὰ τὸν βοηθήσει.  Δὲν ἦταν  μόνο  ἡ βαριὰ  ἀσθένεια  ποὺ τὸν ἔκανε νὰ ὑποφέρει 38 ὁλόκληρα χρόνια,  ἀλλὰ  κυρίως  ἡ μοναξιά.  Ἡ ἐγκατάλειψή  του ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους  του. Γι’ αὐτὸ  καὶ ὅταν τὸν πλησίασε ὁ Κύριος,  μὲ πόνο  ψυχῆς  ἐξέθεσε  τὸ δράμα  του: «Κύριε,  ἄνθρωπον  οὐκ ἔχω»,  τοῦ εἶπε.  Δὲν ἔχω κάποιον ἄνθρωπο, γιὰ νὰ μὲ βοηθήσει.

            Αὐτὸ τὸ παράπονο τοῦ παραλύτου μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ σήμερα πρῶτον νὰ παρουσιάσουμε τὸ πρόβλημα τῆς μοναξιᾶς,   καὶ δεύτερον νὰ ἀνακαλύψουμε τρόπους γιὰ τὴν ὑπέρβασή του.

            Ὁ παράλυτος λέει ὅτι δὲν ἔχει ἄνθρωπο, ἐνῶ βρισκόταν κατάκοιτος ἀνάμεσα σὲ «πλῆθος πολὺ ἀσθενούντων» καὶ μάλιστα  σὲ μιὰ δημόσια εἴσοδο τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων. Γιατί; Διότι κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους γύρω του δὲν προθυμοποιήθηκε νὰ μείνει κάποιο διάστημα μαζί του, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει. Ἀδιάφοροι καὶ ἀσυγκίνητοι τὸν ἀντίκριζαν οἱ περαστικοί, ἐνῶ οἱ ἄλλοι ἀσθενεῖς ἐνδιαφέρονταν μόνο γιὰ τὸ ἄτομό τους καὶ κανεὶς δὲν τοῦ παραχωροῦσε τὴ θέση του, κι ἂς τὸν ἔβλεπαν καθηλωμένο τόσα χρόνια.

            Δυστυχῶς, ὅμως, κάτι παρόμοιο συμβαίνει καὶ σήμερα. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἂν καὶ διαμένουν σὲ πολυκατοικία, ζοῦν σὰν σὲ ἀπομόνωση καὶ πεθαίνουν χωρὶς κανεὶς νὰ τὸ πάρει εἴδηση. Ὑπάρχουν ἀσθενεῖς στὰ νοσοκομεῖα τοὺς ὁποίους κανεὶς δὲν ἐπισκέπτεται, κι ἂς πηγαινοέρχονται γύρω τους καθημερινὰ ἑκατοντάδες ἄνθρωποι... Ὑπάρχουν ἀκόμη γέροντες ἀνήμποροι, παιδιὰ ἐγκαταλελειμμένα, μητέρες ἀβοήθητες... Ὅλοι ἐπαναλαμβάνουν μὲ πόνο τὸ «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», ὑπογραμμίζοντας τὴ διαπίστωση ὅτι ἡ μοναξιὰ ἀποτελεῖ τραγικὸ φαινόμενο τῆς ἐποχῆς μας. Καὶ εἶναι στ’ ἀλήθεια τραγικό, στὴν ἐποχὴ  μὲ τὰ τελειότερα μέσα ἐπικοινωνίας, νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ νὰ ὑποφέρουν ἀπὸ τὴ μοναξιά. Καὶ τελικὰ ἡ μοναξιὰ δὲν εἶναι ἡ ἀπομόνωση καὶ ἡ ἐγκατάλειψη ἀλλὰ ἡ ἀπουσία τῆς ἀγάπης. Ὅταν λείπει ἡ ἀγάπη, τότε μπορεῖ νὰ ζεῖς ἀνάμεσα σὲ ἑκατομμύρια ἀνθρώπων κι ὅμως νὰ νιώθεις μόνος, νὰ μὴν ἔχεις κάποιον νὰ ἐμπιστευθεῖς, νὰ τοῦ ἀνοίξεις τὴν καρδιά σου, νὰ πεῖς τὸν πόνο σου, τὸ πρόβλημά σου...

            Τί μποροῦμε, ὅμως, νὰ κάνουμε γιὰ νὰ ξεπεράσουμε  αὐτὴν  τὴν τραγικὴ κατάσταση  τῆς μοναξιᾶς;  Ὑπάρχει διέξοδος;  Ναί! Τὸ γεγονὸς ὅτι  ὁ  Κύριος  συνάντησε  τὸν  παράλυτο,  ὅταν  ὅλοι  οἱ  ἄλλοι  τὸν  εἶχαν  ἐγκαταλείψει,  δίνει  θάρρος  καὶ  ἐλπίδα σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ βιώνει  τὴ θλίψη  τῆς μοναξιᾶς.                       Ὁ  Κύριος  Ἰησοῦς  κανέναν  δὲν ἀφήνει  ἔρημο  καὶ ἀβοήθητο.  Σ’  ἕνα τροπάριο τῆς σημερινῆς ἑορτῆς ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος παρουσιάζει τὸν Κύριο νὰ ἀπαντᾶ στὸ παράπονο τοῦ παραλυτικοῦ:  «Διὰ  σὲ  ἄνθρωπος  γέγονα,  διὰ  σὲ  σάρκα  περιβέβλημαι,  καὶ  λέγεις  ἄνθρωπον  οὐκ  ἔχω;».  Εἶναι  σὰν  νὰ  μιλᾶ ὁ Κύριος καὶ στὸν καθένα ἀπὸ μᾶς. «Γιὰ σένα ἔγινα ἄνθρωπος, γιὰ σένα πῆρα  τὴν ἀνθρώπινη  σάρκα,  καὶ σὺ  παραπονεῖσαι ὅτι δὲν ἔχεις ἄνθρωπο;...» Πόσο εὔκολα, ὅμως, ξεχνᾶμε αὐτὴ τὴ σπουδαία ἀλήθεια καὶ βυθιζόμαστε στὴν ἀπελπισία! Παραπονούμαστε ὅτι δὲν ἔχουμε κανένα νὰ ἐνδιαφερθεῖ γιὰ μᾶς, ἐνῶ ἔχουμε δίπλα μας ὄχι ἁπλῶς ἕναν ἄνθρωπο ἀλλὰ τὸν παντοδύναμο Θεὸ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ τὴ δική μας σωτηρία. Ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν κάθε ἄνθρωπο, πρὸς ἐσένα, πρὸς ἐμένα, πρὸς ὅλους μας!

            Καὶ δὲν εἶναι μόνο ἀοράτως κοντά μας ὁ Κύριος, ἀλλὰ στέλνει καὶ ἀνθρώπους δικούς του, γιὰ νὰ παρηγοροῦν καὶ νὰ στηρίζουν ὅσους ἔχουν ἀνάγκη. Πόσοι πιστοὶ χριστιανοὶ ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἀγάπη ἀναλίσκονται σὲ ἔργα διακονίας καὶ προσφορᾶς πρὸς τὸν συνάνθρωπο...! Ἄλλοι ξενυχτοῦν κοντὰ σὲ ἀσθενεῖς ποὺ εἶναι μόνοι, ἄλλοι φροντίζουν ἀστέγους, ἄλλοι συμπαρίστανται σὲ ἀναπήρους, ἄλλοι... Εἶναι ἀδύνατον νὰ περιγράψουμε ἔστω καὶ ἕνα μικρὸ μέρος ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ἀγάπης ποὺ ἐμπνέει ἡ τέλεια Ἀγάπη, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός!

            «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω»... Ἡ ἀγωνιώδης κραυγὴ τοῦ παραλύτου τῆς Βηθεσδᾶ ἂς γίνει ἀφορμὴ νὰ ξυπνήσουμε, καὶ μὲ ζῆλο νὰ ἐπιδοθοῦμε στὰ ἔργα τῆς ἀγάπης, ὥστε κανεὶς συνάνθρωπός μας νὰ μὴ νιώθει πλέον μόνος σ’ αὐτὸν τὸν ἀπάνθρωπο κόσμο μας.