Κυριακή 1 Mαΐου 2022 (ΘΩΜΑ)

Κυριακή 1 Mαΐου 2022 (ΘΩΜΑ)

(Ἰωάν. κ΄ 19 - 31)

Ἡ ἡμέρα τῆς μεγαλύτερης νίκης καί τοῦ λαμπρότερου θριάμβου εἶναι ἡ μέρα τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεως. Κι ὅμως, οἱ Ἀπόστολοι βρίσκονται ἀκόμη ὑπό τό κράτος τοῦ φόβου καί τῆς ἀπελπισίας. Βαθειά λύπη ἐξακολουθεῖ νά κυριαρχεῖ στίς ψυχές τους. Οὔτε τά χαροποιά μηνύματα τῶν εὐσεβῶν Μυροφόρων γυναικῶν οὔτε ὁ κενός τάφος πού εἶδαν μέ τά μάτια τους, οὔτε οἱ προρρήσεις τοῦ Διδασκάλου τους «μετά τρεῖς ἡμέρας ἐγείρομαι», στάθηκαν ἱκανά νά διαλύσουν τή λύπη, νά διώξουν τόν φόβο καί νά φέρουν τή χαρά. Βαρυθυμία καί ἀπογοήτευση κυριαρχεῖ στόν χορό τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου. Δέν εἶχε πνεύσει στίς καρδιές τους ἡ ζωοποιός αὔρα τοῦ Πνεύματος.

Αὐτήν τήν ἔλλειψη ἔρχεται νά ἀναπληρώσει ὁ Κύριος κατά τήν ἐμφάνισή του στούς μαθητές τό ἑσπέρας τῆς ἀλησμόνητης ἐκείνης ἡμέρας. «Ἐνεφύσησε καί λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον», σημειώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής. Καί οἱ μαραμένες ἐλπίδες τῶν μαθητῶν ἀναζωογονήθηκαν. Ὅ,τι κενό ὑπῆρχε στήν ψυχή τους τό γέμισε ἡ θεία πνοή τοῦ Ἀναστάντος. Ἡ ἀπιστία τους νικήθηκε. Νέα ζωή πνευματική ἄρχισε ἀπό τήν ὥρα ἐκείνη γιά τούς Ἀποστόλους καί γιά ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, γιά ὅλους τούς πιστούς κάθε ἐποχῆς.

Γιά νά ἐννοήσουμε εὐκολότερα τή σημασία τοῦ θείου ἐμφυσήματος πρός τούς μαθητές κατά τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, πρέπει νά θυμηθοῦμε τό ἄλλο ἐκεῖνο θεϊκό φύσημα κατά τή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Εἶχε πλάσει ὁ Πανάγαθος Δημιουργός τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου καί τό εἶχε προικίσει μέ τίς τελειότητες τίς ὁποῖες δέν παύουν νά θαυμάζουν οἱ σοφοί ἐπιστήμονες. Ἀλλά τί μέ αὐτό; «Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ τῆς γῆς, χοϊκός», χωματένιος, παρατηρεῖ ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος (Α’ Κορινθ. ιε’ 47). Ὅσο τέλειο κι ἄν ἦταν τό σῶμα τοῦ πρωτόπλαστου, τοῦ ἔλειπε τό κυριότερο συστατικό. Τοῦ ἔλειπε ἡ ἀθάνατη πνευματική ψυχή. Πότε καί πῶς δόθηκε στόν ἄνθρωπο ἡ ψυχή; «Ἐνεφύσησεν (ὁ Θεός) εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν» (Γενέσ. β’ 7). Τή νεκρή ὕλη τήν ζωοποίησε ἡ πνοή τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μεταδόθηκε διά τοῦ θείου ἐμφυσήματος. Μέ τή θεία πνοή του χάρισε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο τά λογικά, ἠθικά καί πνευματικά προσόντα, μέ τά ὁποῖα τόν κατέστησε εἰκόνα δική του καί τοῦ μετέδωσε τίς ἱκανότητες νά ἀναδειχθεῖ καί ὁμοίωμά του.

  Να, ὅμως, τώρα καί τό δεύτερο θεϊκό ἐμφύσημα, κατά τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ἁμαρτία εἶχε νεκρώσει πνευματικά τό ἀνθρώπινο γένος. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἦταν «νεκροί τοῖς παραπτώμασι καί ταῖς ἁμαρτίαις» (Ἐφεσ. β’ 1), χωρισμένοι ἀπό τόν Θεό, ἀνίσχυροι γιά κάθε ἀρετή. Γιά νά ἀναστηθοῦν πνευματικά καί να ζήσουν τήν ἐν Πνεύματι ζωή χρειαζόταν ἐπέμβαση θεϊκή. Χρειαζόταν πνεῦμα Θεοῦ νά ζωογονήσει τόν νεκρωμένο πνευματικά ἄνθρωπο. Αὐτό τό ζωοποιό φύσημα παρέχεται κατά τή λαμπροφόρο ἡμέρα τῆς Ἁναστάσεως ἀπό τόν νικητή τοῦ θανάτου.

Θαυμάσια προφητική προτύπωση τοῦ θείου αὐτοῦ καί ζωοποιοῦ ἐμφυσήματος παρουσιάζει ὁ προφήτης Ἱεζεκιήλ. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μεταφέρει τόν προφήτη σέ πεδιάδα, ὁ ὁποία ἦταν γεμάτη ἀπό ὀστᾶ ἀνθρώπων, πού εἶχαν πρό πολλοῦ πεθάνει. Καί ρωτᾶ τόν προφήτη ὁ Θεός. Εἶναι δυνατό νά ζωοποιηθοῦν τά ὀστᾶ αὐτά καί νά ἐπανέλθουν στή ζωή οἱ ἄνθρωποι στούς ὁποίους ἀνήκουν; Ὁ προφήτης βρίσκεται σέ ἀπορία. Κύριε, ἀπαντᾶ, ἐσύ μόνο γνωρίζεις κι ἐσύ μόνο μπορεῖς νά τό πραγματοποιήσεις αὐτό. Καί ὁ Κύριος παραγγέλλει στόν προφήτη νά προφητεύσει καί νά πεῖ. «Τάδε λέγει Κύριος τοῖς ὀστέοις τούτοις· Ἰδού ἐγώ φέρω ἐφ’ ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς». Καί πάλι, ἔπειτα ἀπό λίγο, λαμβάνει νέα ἐντολή. «Προφήτευσον ἐπί τό Πνεῦμα...καί εἶπόν τῷ Πνεύματι· Τάδε λέγει Κύριος...ἐλθέ καί ἐμφύσησον εἰς τούς νεκρούς τούτους καί ζησάτωσαν». Καί μόλις ἡ θεϊκή ἐντολή ἐκτελέστηκε, «εἰσῆλθεν εἰς αὐτούς τό Πνεῦμα καί ἔζησαν καί ἔστησαν ἐπί τῶν ποδῶν αὐτῶν, συναγωγή πολλή σφόδρα» (Ἰεζεκ. κεφ. λζ’).

Πόσο μεγαλοπρεπής εἶναι ἡ προφητική ὀπτασία για τή ζωοποιό δύναμη τοῦ θείου ἐμφυσήματος, τό ὁποῖο ὁ Ἀναστάς Λυτρωτής θά μετέδιδε κατά τήν ἡμέρα τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεώς του στούς Ἀποστόλους του καί στήν Ἐκκλησία του! Διότι ἀπό τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς ζωηφόρου Ἀναστάσεως νέα περίοδος πνευματικῆς ζωῆς ἀρχίζει. «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν», ὄχι μόνο τοῦ σωματικοῦ, ἀλλά καί τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Αὐτό ἀκριβῶς πανηγυρίζουμε. «Ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν». Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ὁ σταθμός, τό ξεκίνημα, ἡ ἀρχή τῆς πνευματικῆς, τῆς αἰωνίου ζωῆς. Καί αὐτά ὅλα τά χάρισε ὁ Ζωοδότης Κύριος διά τοῦ θείου καί ζωοποιοῦ ἐκείνου ἐμφυσήματος.

 Μέ τή ζωογόνο πνοή τοῦ Λυτρωτῆ πραγματοποιεῖται ἡ νεκρανάσταση τῆς ψυχῆς πού νέκρωσε ἡ ἁμαρτία. Ἡ ζωοποιός χάρη τοῦ Ἀναστάντος καλλιεργεῖ τήν ἁγιότητα, δίνει πνευματικές δυνάμεις πού βοηθοῦν στήν πνευματική πρόοδο τοῦ ἀνθρώπου, ἀρκεῖ αὐτός νά πεῖ τό «θέλω». Τότε ἡ ἀδύνατη θέληση τοῦ ἀνθρώπου μετατρέπεται σέ ἡρωική διάθεση γιά ἐργασία τῆς ἀρετῆς  καί πραγματοποιοῦνται ἔτσι μεταμορφώσεις καί ἀλλοιώσεις ψυχῶν. Ψυχές ὑποδουλωμένες στά πάθη παρουσιάζουν πλέον ζωή κυριολεκτικά ἁγία.

Οἱ πιστοί παίρνοντας δύναμη και χάρη ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γίνονται ἥρωες καί δέν λυγίζουν στά μαρτύρια. Δέν φοβοῦνται τόν θάνατο, δέν δειλιάζουν. Ἡ πίστη τούς κάνει νά βλέπουν τά πράγματα διαφορετικά. Πέρα ἀπό τά πρόσκαιρα καί φθαρτά βλέπουν τά ἄφθαρτα καί αἰώνια.