Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2021 (ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ)

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2021 (ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ)

(Γαλ. στ´ 11 - 18)

 Ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τονίζει πώς δέν ὑπάρχει στό χριστιανό μεγαλύτερο καύχημα ἀπό τόν σταυρό τοῦ Κυρίου. Καί κλείνοντας τήν ἐπιστολή του πρός τούς Γαλάτες δείχνει τά παράσημα τῶν μεγάλων ἀγώνων του. Ἐγώ βαστάζω στο σῶμα μου, λέει, «τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ».

Ποιά εἶναι τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, γιά τά ὁποῖα μιλᾶ ὁ ἀπόστολος; Τά στίγματα καί παράσημα ταυτόχρονα τοῦ θείου ἀποστόλου δέν εἶναι παρά τά σημάδια ἀπό τίς πληγές πού εἶχε δεχθεῖ γιά χάρη τοῦ Κυρίου. Καί τί πληγές καί πόσες! «Ὑπό Ἰουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρά μίαν ἔλαβον, τρίς ἐρραβδίσθην, ἅπαξ ἐλιθάσθην». (Β' Κορ. ια' 24 - 25). Πέντε φορές μαστιγώθηκα ἄγρια, λέει, ἀπό τούς Ἑβραίους, τρεῖς φορές ραβδίσθηκα, μιά φορά λιθοβολήθηκα σχεδόν μέχρι θανάτου. «Ἐν πληγαῖς ὑπερβαλλόντως» (Β' Κορ. ια' 23)· δέχτηκα στό σῶμα μου πληγές ὑπερβολικές.

Σάν νά ἦταν κακοῦργος καί ἐπικίνδυνος ἐγκληματίας ὁ ὑπέροχος αὐτός ἄνθρωπος, ἀπό τούς μεγαλύτερους εὐεργέτες τῆς ἀνθρωπότητας, σερνόταν ἀπό τή μία φυλακή στήν ἄλλη καί, πρίν προλάβει νά θεραπευτεῖ ἀπό τίς παλιές πληγές, οἱ βαριές ἁλυσίδες καί τά ἄγρια μαστίγια τοῦ προξενοῦσαν καινούριες.

Ἔτσι πάνω στό ταλαιπωρημένο, τό ἁγιασμένο σῶμα του ζωγραφίστηκαν μέ ἀνεξίτηλα πλέον χρώματα αὐτά τά στίγματα, τά σημάδια, οἱ βαθιές οὐλές, τά τραύματα, πού εἶχε δεχτεῖ γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου.

Αὐτά, λοιπόν, εἶναι πού δείχνει τώρα στούς χριστιανούς τῆς Γαλατίας, τῆς περιοχῆς πού βρισκόταν γύρω ἀπό τή σημερινή Ἄγκυρα τῆς Τουρκίας. Τά δείχνει καί, ὅπως βλέπουμε, καυχᾶται γι' αὐτά, γι' αὐτό καί χρησιμοποιεῖ τή λέξη «βαστάζω», πού σημαίνει τά κρατάω σάν κάτι λαμπρό καί πολύτιμο, σάν παράσημα πολεμικῶν κατορθωμάτων.

Εἶναι δυνατόν ἐμεῖς οἱ μικροί καί ἀσήμαντοι νά ἀποκτήσουμε τέτοια παράσημα; Νά φέρουμε ἐπάνω μας τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ; Ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται δύσκολο. Εἶναι γεγονός, ὅμως,  ὅτι καί στίς μέρες μας ὑπάρχουν πιστοί οἱ ὁποῖοι ὑπερασπιζόμενοι τήν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας, ὑφίστανται καί ξυλοδαρμούς καί φυλακίσεις καί ποικίλες ὅσες ταλαιπωρίες. Ἄς μή λησμονοῦμε τούς μέχρι χθές ἀκόμη μάρτυρες τῆς πίστεως στά ἄθεα καθεστῶτα. Ἄλλά καί καί τούς σύγχρονους μάρτυρες πού ὁδηγοῦνται στά μαρτύρια λόγω τῆς χριστιανικῆς τους πίστεως. Ἴσως κι ἐμεῖς κληθοῦμε στούς πονηρούς καιρούς πού ζοῦμε νά γίνουμε τέτοιοι μάρτυρες. Ἄς ξέρουμε, ὅμως, ὅτι καί οἱ κόποι καί οἱ ταλαιπωρίες ὅσων ἐργάζονται μέ αὐταπάρνηση στήν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀφήνουν τέτοια στίγματα.

Τό θέμα, ὡστόσο, ἔχει καί βαθύτερη διάσταση, τήν ὁποία μᾶς παρουσιάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Εἶναι δυνατόν καί γιά μᾶς «τό διά Χριστόν παθεῖν»,, λέει ὁ ἅγιος, τό νά πάθουμε δηλαδή, κι ἐμεῖς γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ ἀκόμη καί στίς εἰρηνικές περιόδους. Ἐξαρτᾶται αὐτό, συνεχίζει,, ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουμε τίς συμφορές καί τίς ποικίλες θλίψεις στή ζωή. Ἄν ὑποφέρεις μέ γενναιότητα, ἄν εὐχαριστήσεις τόν Θεό γιά τή δοκιμασία σου, ἄν προσευχηθεῖς γιά κεῖνον πού σέ συκοφάντησε, ὅλα αὐτά τά κάνεις νά γίνονται γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ὅλα τά θλιβερά γεγονότα, τά φαινομενικά τυχαῖα περιστατικά πού τοῦ ἔκαναν μαύρη τή ζωή, ἀποκτοῦν μέ τόν τρόπο αὐτό μιά ὑπέροχη διάσταση. Ἄν ἀντιμετωπιστοῦν μέ ὑπομονή καί εὐχαριστία πρός τόν Θεό, λογαριάζονται πλέον ὡς μαρτύριο ὑπέρ τοῦ Χριστοῦ, καί ὁ πιστός πού ἔτσι τά ὑπέμεινε, θά τιμηθεῖ ὡς μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ καί θά τοῦ χαριστεῖ ἀπό τόν Θεό στεφάνι μαρτυρίου.

Αὐτό σημαίνει ὅτι καί οἱ ἀσθενεῖς, ὅσοι βρίσκονται στό κρεβάτι τοῦ πόνου, ὅσοι ὑφίστανται ἐπώδυνες χειρουργικές ἐπεμβάσεις, ὅσοι ὑποβάλλονται σέ ἐξαντλητικές θεραπεῖες καί δυσβάσταχτες καί ὑπομένουν καί δοξάζουν τόν Θεό, μέ τούς μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ θά τοποθετηθοῦν. Καί οἱ γονεῖς, πού στόν θάνατο κάποιου παιδιού τους λένε σάν τόν Ἰώβ «εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον καί αὐτοί μάρτυρες Χριστοῦ θεωροῦνται»(Ἰώβ α' 21). Καί οἱ ἀδικημένοι καί συκοφαντημένοι πού συγχωροῦν τούς ἐχθρούς τους καί εὐλογοῦν τόν Θεό μάρτυρες εἶναι. Οἱ περιφρονημένοι γέροντες καί ἐγκαταλελειμένοι καί οἱ κατάκοιτοι καί οἱ παράλυτοι, ὅλοι οἱ ἀδικημένοι τῆς ζωῆς, ἐάν ἀποδίδουν δόξα στόν Θεό, μάρτυρες Κυρίου θεωροῦνται. Οἱ νέοι καί οἱ νέες πού μέσα σ' ἕναν διεφθαρμένο κόσμο ἀγωνίζονται νά κρατήσουν τήν ἁγνότητά τους γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ ὥς τήν εὐλογημένη ὥρα τοῦ γάμου, μάρτυρες καί μεγαλομάρτυρες ἀναδεικνύονται. Οἱ ἐνσυνείδητοι ὑπάλληλοι πού προτιμοῦν νά χάσουν τή δουλειά τους παρά νά παραβοῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μαρτύριο ὑπομένουν.

Ὅλοι αὐτοί, μικροί καί μεγάλοι, νέοι καί νέες, ἄνδρες καί γυναῖκες, ὅλοι βαδίζουν τόν δρόμο τοῦ μαρτυρίου, ἀνεβαίνουν στόν Γολγοθᾶ, σταυρώνονται μέ τό Χριστό. Ὅλοι φέρουν πάνω τους τά στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Ἄλλοι στό σῶμα τους, ἄλλοι στήν ψυχή τους, πού εἶναι καί πιό βαθιά καί ὀδυνηρά.

Σέ λίγο, ὅμως, ὁ Γολγοθᾶς θά τελειώσει καί θά φτάσει ἡ ἀνάσταση! Ἐκεῖ στό τέλος τοῦ μαρτυρικοῦ δρόμου τούς περιμένει ὁ Κύριος κρατώντας στά χέρια του τό ἀμάραντο στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας καί ἄπειρης χαρᾶς τῆς βασιλείας του.

Αὐτό τό στεφάνι ἄς μή τό χάσει κανείς!