Κυριακή 22 Αὐγούστου 2021 (Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

Κυριακή 22 Αὐγούστου 2021 (Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

(Α' Κορ. γ' 9 - 17)

Δέν εἶναι σπάνιες οἱ φορές πού σκάβοντας γιά κάτι ἄλλο οἱ ἄνθρωποι ἀνακαλύπτουν τυχαῖα κρυμμένους μέσα στά χώματα τῆς γῆς ναούς ἀγνώστους, παλαιούς. Καί βέβαια ὅλοι τότε ἀποροῦν «Καλά, κανείς δέν γνώριζε πώς ἐδῶ ὑπῆρχε κάποτε αὐτή ἡ ἐκκλησία;»

Κάπως ἔτσι ἀκούγεται καί τό ἐρώτημα πού ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθύνει σήμερα σέ ὅλους μας, στό ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα: Δέν γνωρίζετε, λέει στούς πιστούς, ὅτι ἐσεῖς εἶστε ναός τοῦ Θεοῦ;

Τό ἐρώτημα εἶναι σαφές. Γνωρίζουμε ὅτι εἴμαστε ναός τοῦ Θεοῦ, κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;

Ἀσφαλῶς στό ἐρώτημα δέν εἶναι δυνατόν νά δοθεί μία μόνο ἀπάντηση. Γιατί ἄλλοι ἀπό μᾶς τό γνωρίζουν αὐτό, ἄλλοι ὄχι. Καί βέβαια καί ὡς πρός τόν βαθμό τῆς γνώσεως ὑπάρχουν διαφοροποιήσεις. Ἄλλοι τό γνωρίζουν πολύ καλά, ἄλλοι ἐλάχιστα, ἄλλοι ἁπλῶς τό ἔχουν κάποτε ἀκούσει. Ἄλλοι τό ἀγνοοῦν ἐντελῶς.

Ὡστόσο ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι καί ὅσοι γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ, καί αὐτοί λίγα πράγματα ἔχουν κατανοήσει. Γιατί ἡ ἀλήθεια εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε ξεπερνᾶ κατά πολύ τήν ἀνθρώπινη γνώση μας.

Ἀλήθεια, ἀκόμη καί τώρα πού διαπραγματευόμαστε αὐτό τό ζήτημα, τί ἆραγε καταλαβαίνουμε; Μαθαίνουμε βέβαια ὅτι εἴμαστε ναός τοῦ Θεοῦ. Κατανοοῦμε, ὅμως, τί στήν πραγματικότητα σημαίνει αὐτό τό πρᾶγμα; Καταλαβαίνουμε ὅτι μέσα μας, στό σῶμα μας, στήν ψυχή μας κατοικεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ δημιουργός μας καί κυβερνήτης ὅλου τοῦ σύμπαντος; Καί τί σημαίνει κατοικεῖ μέσα μας ὁ Θεός; Τί καταλαβαίνουμε ἀπ' αὐτό τό πρᾶγμα; Ἤ μᾶλλον τί μποροῦμε νά καταλάβουμε;

Εἶναι φανερό ὅτι ἡ γνώση αὐτῆς τῆς ἀλήθειας δέν εἶναι μία ἁπλή πληροφοριακή ἐνημέρωση. Εἶναι κάτι ἀσύλληπτα βαθύτερο. Εἶναι μύηση στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς πίστεώς μας. Νά κατανοήσουμε ὅτι ἀπό τήν ὥρα που βαπτισθήκαμε καί μυρωθήκαμε μέ τό βασιλικό χρῖσμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γίναμε ναός τοῦ Θεοῦ, κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ναός τοῦ Θεοῦ! Μετέχουμε στά ἱερά Μυστήρια τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας. Κοινωνοῦμε. Δηλαδή γινόμαστε κτῆμα, ἰδιοκτησία τοῦ Θεοῦ, κατοικία τοῦ Θεοῦ.

Λοιπόν, πόσες καί πόσες φορές δέν εἶναι ἀναγκαῖο νά ἀπευθύνουμε αὐτό τό ἐρώτημα ὁ καθένας μας στόν ἑαυτό του! Ἐγώ γνωρίζω ὅτι εἶμαι ναός τοῦ Θεοῦ; Καταλαβαίνω ὅτι μέσα μου κατοικεῖ ὁ Θεός; Συναισθάνομαι ὅτι ἡ καρδιά μου εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;

Ἄν ἔστω καί λίγο τώρα ἔχουμε ἀρχίσει νά ὑποψιαζόμαστε πόσο μακριά εἴμαστε καί πόσο ἐλάχιστα καταλαβαίνουμε αὐτά πού μᾶς ἔχει χαρίσει ὁ Θεός μέσα στήν ἁγία του Ἐκκλησία, εἶναι φανερό ὅτι θά πρέπει κάτι νά ἀλλάξει στή ζωή μας.

Πρωτίστως νά σκεφτοῦμε μήπως συμβαίνει καί μέ μᾶς κάτι ἀνάλογο μέ αὐτό πού σημειώσαμε στήν ἀρχή. Μήπως δηλαδή ὁ ναός τῆς ψυχῆς μας εἶναι σκεπασμένος κάτω ἀπό σωρούς χωμάτων, ἀφανισμένος, λησμονημένος, κατερειπωμένος, ἄγνωστος καί σέ μᾶς τούς ἴδιους. Θά εἶναι θλιβερό! Κάτω ἀπό σωρούς ποικίλων φθηνῶν ἐνδιαφερόντων, κάτω ἀπό τά χώματα τῶν διαφόρων ἐπιθυμιῶν μας, τῶν δραστηριοτήτων μας, τῶν ἐπιδιώξεών μας νά εἶναι θαμμένη ἡ ὡραιότερη ἐκκλησία, καί ἐμεῖς οὔτε κἄν νά τήν γνωρίζουμε! Θά εἶναι πράγματι θλιβερό!

Ἐπομένως, εἶναι ἀνάγκη νά ἐπιμεληθοῦμε αὐτόν τόν ναό. Ὁ ναός μου πρέπει, ὅπως κάθε ναός, νά εἶναι καθαρός, περιποιημένος. Νά μή μολύνεται ἀπό πονηρές ἐπιθυμίες, νά μή βεβηλώνεται ἀπό τή λάσπη τῆς τηλεόρασης, νά μήν καταστρέφεται ἀπό πάθη δαιμονικά καί ἐνέργειες πού τίς ἀπεχθάνεται ὁ πανάγιος Θεός.

Ἀλλά καί κάτι ἐπιπλέον. Ὁ ναός τῆς ψυχῆς μας δέν πρέπει νά εἶναι ἁπλῶς ἕνας καθαρός ναός, ὅπως αὐτοί τῶν ἀρχαιολογικῶν χώρων - ἕνα μουσεῖο! Ὁ ἐσωτερικός μας ναός πρέπει νά εἶναι ναός πού λειτουργεῖται. Καί μάλιστα καθημερινά. Μέσα μας εἶναι ἀνάγκη νά ὑπάρχει ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς θείας Λειτουργίας. Νά μήν τελειώνει αὐτή μέ τό «Δι' εὐχῶν...» τοῦ ἱερέα στόν ναό τῆς ἐνορίας μας, ἀλλά νά προεκτείνεται καί σέ ὅλη τή ζωή μας. Στούς δρόμους, στό σπίτι, στήν ἐργασία, ὁπουδήποτε κι ἄν βρίσκεσαι, ἔχεις, λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «τό θυσιαστήριον μετά σαυτοῦ», ἔχεις τήν ἁγία Τράπεζα μαζί σου. Πρόσφερε λοιπόν ἐκεῖ τήν λατρεία σου πρός τόν Θεό! Πρόσφερε προσευχή, σκέψεις ἅγιες, αἰσθήματα ἁγνά, πόθους οὐράνιους, θεοφιλεῖς.

Βαδίζω, ἐργάζομαι, συζητῶ, τρώω, κοιμᾶμαι. Παντοῦ καί πάντοτε ἔχω μαζί μου τόν ἅγιο ναό τοῦ Θεοῦ. Αὐτός ὁ ναός εἶμαι ἐγώ ὁ ἴδιος. Μοῦ φαίνεται ἀπίστευτο, ἀλλά εἶναι πραγματικότητα. Δέν θά πρέπει, λοιπόν, νά ἀλλάξει ὅλη ἡ ζωή μου, γιά νά λατρεύεται δι' αὐτῆς ὁ ἅγιος Θεός;