Κυριακή 18 Ἰουλίου 2021 (ΠΑΤΕΡΩΝ Δ' ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

Κυριακή 18 Ἰουλίου 2021 (ΠΑΤΕΡΩΝ Δ' ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

(Τίτ. γ' 8 - 15)

     «Πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι», γράφει ὁ θεῖος Ἀπόστολος στὸν μαθητή του Τίτο, στὸν ὁποῖο εἶχε ἀναθέσει τὴν εὐθύνη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης. Δηλαδή, τὰ λόγια ποὺ σοῦ ἀνέπτυξα εἶναι ἀληθινά καί ἀξιόπιστα, καὶ γι᾿ αὐτὰ θέλω νὰ μιλᾶς μὲ βεβαιότητα καὶ μὲ κῦρος.

     Ἡ διδασκαλία  τὴν ὁποία ὀνομάζει  ἀληθινὴ καὶ ἀξιόπιστη καί τήν ὁποία ἀνέφερε στοὺς προηγούμενους στίχους ὁ Ἀπόστολος εἶναι ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν ἐνανθρώπηση καὶ τὴν ἀπολυτρωτικὴ θυσία του μᾶς ἐξαγόρασε ἀπὸ κάθε παράβαση τοῦ νόμου καὶ μᾶς κατέστησε ἐκλεκτὸ λαό του. Φανερώθηκε ἔτσι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία σώζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ θεόπνευστη αὐτὴ διδασκαλία ἀποτελεῖ τὴν περίληψη ὅλου τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τοῦ κηρύγματος τῶν ἁγίων Πατέρων, τῶν ὁποίων τιμοῦμε τὴ μνήμη.

     Αὐτὴ τὴν ἀληθινὴ καὶ ἀξιόπιστη διδασκαλία ἔχει ἀνάγκη καὶ σήμερα ὁ κόσμος μας νὰ ἀκούσει. Ἰδιαίτερα στὶς μέρες μας, πού ἡ ἠλεκτρονική διακίνηση τῶν ποικίλων ἰδεῶν καὶ τῶν ἀμφιβόλου ποιότητος ἀντιλήψεων εἶναι πολὺ ἔντονη  καὶ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος πνίγεται μέσα στὴν ὑπερβολικὴ πληροφορία, ὥστε νὰ μὴν ξέρει σὲ τί νὰ πιστέψει καὶ ἀπὸ ποῦ νὰ φυλαχθεῖ.

     Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἀληθινὴ διδασκαλία ποὺ ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος. Καὶ εἶναι αὐτή ποὺ αἰῶνες τώρα μᾶς παραθέτει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ἀλήθεια ποὺ δὲν ἀποτελεῖ ἀνθρώπινη φιλοσοφία καὶ ἀνακάλυψη, ἀλλὰ ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια περιφρούρησαν μὲ τὴ ζωή, τοὺς ἀγῶνες καὶ τοὺς λόγους τους οἱ θεοφόροι Πατέρες μας καὶ μᾶς τὴν παρέδωσαν ἀνόθευτη. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια ἂς ἀποτελεῖ καὶ γιὰ μᾶς τὸ σταθερὸ στήριγμα στὴ ζωή μας.

     Ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως, ὅμως, δὲν ἀποτελεῖ ἁπλὴ θεωρία, ἀλλὰ ἔχει ἄμεση ἐφαρμογὴ στὴν καθημερινὴ ζωὴ τοῦ πιστοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος προτρέπει τὸν Τίτο νὰ μιλᾶ μὲ βεβαιότητα καὶ κῦρος γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, «ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ»· ὥστε νὰ φροντίζουν ὅσοι ἔχουν πιστέψει στὸν Θεό, νὰ πρωτοστατοῦν ἀκούραστα σὲ καλὰ ἔργα.

     Εἶναι ἐντυπωσιακὸ τὸ ὅτι ὁ θεῖος Ἀπόστολος ἐπανέρχεται στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς στὴν ἀνάγκη τῶν καλῶν ἔργων: «Μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι». Δηλαδή, ἄς παίρνουν μάθημα καὶ οἱ δικοί μας νὰ πρωτοστατοῦν καὶ νὰ ἐργάζονται καλὰ ἔργα καὶ νὰ συντρέχουν τοὺς ἀδελφοὺς στὶς ἀπαραίτητες ὑλικές τους ἀνάγκες, γιὰ νὰ μὴ στεροῦνται ἀπὸ πνευματικοὺς καρπούς, τονίζει.

     Ἀναφερόμενος στὰ ἔργα τῆς ἀγάπης καὶ ἰδιαιτέρως στὴν ἐλεημοσύνη ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὑπογραμμίζει ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι τὸ φάρμακο γιὰ τὰ ἁμαρτήματά μας, σαπούνι γιὰ τὴν ἀκαθαρσία τῆς ψυχῆς μας, σκάλα στηριγμένη στὸν οὐρανό· αὐτὴ συνδέει τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

     Ὅταν, λοιπόν, ἡ πίστη μας μένει στὴ θεωρία καὶ δὲν συνδέεται μὲ ἔργα εὐποιίας, τότε μοιάζουμε μὲ ἄκαρπα δένδρα, ἤ, ὅπως τονίζει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος, μὲ σῶμα νεκρό (Ἰακ. β΄ 26). Ἡ ἀληθινὴ πίστη, λοιπόν, θὰ μᾶς παρακινήσει σὲ ἔργα ἀγάπης. Θὰ μᾶς ἐμπνεύσει τὴ θυσία γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας, τὴ συμπάθεια στὸν πόνο τους, τὴ συμπαράσταση στὶς δύσκολες ὧρες τους, τὴ φροντίδα τῶν ἀσθενῶν, τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ κάθε πνευματικὴ καὶ ὑλικὴ ἀνάγκη τῶν ἀδελφῶν μας. Μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, μὲ τὰ ἀγαθὰ ἔργα μας, θὰ δοξάζεται στὴν κοινωνία μας τὸ πανάγιο ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας.