Κυριακή 11 Ἰουλίου 2021 (Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

Κυριακή 11 Ἰουλίου 2021 (Γ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

(Β' Κορ. στ' 1 - 10)

             Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέσα ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ μᾶς καλεῖ νὰ δοκιμάσουμε τὴν πίστη μας καὶ νὰ τὴ δοῦμε μὲ διαφορετικὸ τρόπο ἀπὸ ὅ,τι τὴ βλέπουν οἱ πολλοί. Διότι ἡ πίστη δὲν εἶναι κάποια θεωρητικὴ παραδοχή οὔτε ἡ τυπικὴ τήρηση κάποιων καθηκόντων, ἀλλὰ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν πανάγαθο Θεό, ποὺ κάνει τὰ πάντα γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ἂς δοῦμε  τί μᾶς λέει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος.

-Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ποὺ δικαιωθήκαμε διά τῆς πίστεως, ἔχουμε εἰρήνη μὲ τὸν Θεὸ διά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός μὲ τὴν πίστη μας πρὸς αὐτὸν μᾶς ἔχει ἤδη φέρει στὴν κατάσταση αὐτὴ τῆς χάριτος, στὴν ὁποία στεκόμαστε στερεά. Καὶ ὄχι μόνο ἔχουμε εἰρήνη, ἀλλὰ καὶ καυχόμαστε ἐλπίζοντας ὅτι θὰ ἀπολαύσουμε τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ.

Καὶ δὲν καυχόμαστε μόνο γιὰ τὴ δόξα ποὺ ἐλπίζουμε, ἀλλὰ καυχόμαστε καὶ γιὰ τὶς θλίψεις μας· διότι γνωρίζουμε ὅτι «ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται»· ἡ θλίψη ἀσκεῖ σὲ ὑπομονή, ἡ ὑπομονὴ παράγει ἀρετὴ δοκιμασμένη, καὶ ἡ δοκιμασμένη ἀρετὴ παράγει τὴν ἐλπίδα στὸν Θεό.

Καὶ ἡ ἐλπίδα αὐτὴ δὲν ντροπιάζει καὶ δὲν διαψεύδει αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει, διότι ἡ ἀγάπη ποὺ ἔδειξε σὲ μᾶς ὁ Θεός, στὸν ὁποῖο ἐλπίζουμε, ἐκχύθηκε καὶ πλημμύρισε τὶς καρδιές μας διάτοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ μᾶς δόθηκε ὡς ἀρραβώνας τῆς ἐλπίδας μας.

Ἡ πίστη μας, λοιπὸν, καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ τὴ σωτηρία μας βασίζονται στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸς ἀνέλαβε νὰ μᾶς συμφιλιώσει μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα, θυσιάστηκε γιὰ μᾶς καὶ μᾶς ἐξασφάλισε τὴ σωτηρία καὶ τὴν αἰώνια δόξα. Αὐτὴ ἡ θεϊκὴ δόξα εἶναι ἡ ἐλπίδα καὶ τὸ καύχημά μας.

 Ὡστόσο ὁ ἀπόστολος Παῦλος προσθέτει κι ἕναν ἀκόμη λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο ὀφείλουμε νὰ καυχόμαστε, ὁ ὁποῖος, ὅμως, ἀκούγεται πολὺ παράδοξος. «Καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν», γράφει. Εἶναι δυνατὸν νὰ καυχόμαστε γιὰ τὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες ποὺ ἀντιμετωπίζουμε;

Ἀλλὰ αὐτὸ ἀκριβῶς φανερώνει τὴ γνησιότητα τῆς πίστεώς μας. Ὁ πιστὸς Χριστιανὸς γνωρίζει ὅτι στὴ ζωὴ θὰ συναντήσει δυσκολίες καὶ ἐμπόδια. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀντιμετωπίζει μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι τὰ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό του. Γιὰ νὰ καταρτιστεῖ καὶ νὰ καλλιεργήσει ἀρετὲς, ὅπως ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ ἐλπίδα. Γιὰ νὰ ἀγαπήσει περισσότερο τὸν Κύριο, καθὼς τὸν νιώθει στὶς δύσκολες ὧρες νὰ τὸν στηρίζει καὶ νὰ τὸν ἐνισχύει. Ὁ συνειδητὸς Χριστιανὸς ἐμπιστεύεται πλήρως τὸν Θεό, διότι εἶναι ἀπολύτως βέβαιος ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπᾶ. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀποδεικνύεται περίτρανα μέσα ἀπὸ τὸ σωτηριῶδες ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας, ὅπως τονίζει καὶ ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος στὴ συνέχεια.

Εἶναι πραγματικὰ ἀξιοθαύμαστη καὶ μοναδικὴ ἡ ἀγάπη ποὺ μᾶς ἔδειξε ὁ Θεός. Διότι, ὅταν ἐμεῖς ἤμασταν ἀκόμη ἀσθενεῖς πνευματικὰ καὶ δὲν μπορούσαμε νὰ ἐργαστοῦμε τὸ καλό, ὁ Χριστὸς στὸν κατάλληλο χρόνο ποὺ εἶχε ὁρίσει ὁ Θεός, πέθανε γιὰ νὰ σώσει ἀνθρώπους ἀσεβεῖς. 

Κι αὐτὸ ἀποδεικνύει πράγματι τὴ μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Γιατί μόλις καὶ μετὰ βίας θὰ βρεθεῖ ἄνθρωπος νὰ πεθάνει γιὰ κάποιον δίκαιο. Γιὰ ἕναν καλὸ ἄνθρωπο ἴσως νὰ εἶχε κανεὶς τὴν τόλμη νὰ πεθάνει.

Ὁ Θεὸς ὅμως δείχνει περίτρανα τὴν ἄπειρη ἀγάπη του γιὰ μᾶς, διότι «ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε». Ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ χάρη μας, ὅταν ἐμεῖς ἤμασταν ἀκόμη γεμάτοι ἁμαρτίες.

Πολὺ περισσότερο, λοιπὸν, τώρα ποὺ δικαιωθήκαμε μὲ τὸ Αἷμα καὶ τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, θὰ σωθοῦμε μέσῳ αὐτοῦ ἀπὸ τὴ μέλλουσα ὀργή.

Διότι, ἐὰν συμφιλιωθήκαμε μὲ τὸν Θεὸ διά τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ του ὅταν ἤμασταν ἐχθροί, πολὺ περισσότερο τώρα ποὺ συμφιλιωθήκαμε, θὰ σωθοῦμε διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος   ζεῖ πλέον ἔνδοξος στοὺς οὐρανοὺς ὡς μεσίτης δικός μας.

Τί μεγαλεῖο ἀγάπης! Ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ χάρη μας τὴ στιγμὴ ποὺ ἐμεῖς ἤμασταν ἁμαρτωλοί, ἀσεβεῖς, βλάσφημοι, προδότες! Ἤμασταν ἐχθροί του, κι ἐκεῖνος ὄχι μόνο μᾶς συγχωρεῖ, ἀλλὰ καὶ θυσιάζεται γιὰ μᾶς! Τί παράφορη ἀγάπη! Καταδικάζεται ὁ ἀθῶος γιὰ νὰ ἀπαλλάξει ἐμᾶς τοὺς ἐνόχους ἀπὸ τὴν αἰώνια καταδίκη. Παραδίδεται στὸ θάνατο ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τοὺς νεκροὺς ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου. Γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν αἰώνια ζωή!

Ποιὸς μπορεῖ νὰ μείνει ἀσυγκίνητος μπροστά σ’ αὐτὸ τὸ πρωτοφανὲς καὶ ἀσύλληπτο μεγαλεῖο τῆς θεϊκῆς ἀγάπης!

Τί ἄλλο ἀπομένει γιὰ ἐμᾶς παρὰ νὰ ἀγαπήσουμε ὁλοκληρωτικὰ τὸν Κύριο; Νὰ τὸν ἀγαποῦμε ὁλόψυχα ὡς ἀνταπόκριση στὴ δική του ἀγάπη. Νὰ τὸν ἐμπιστευθοῦμε ἀπόλυτα ἔχοντας τὴ βεβαιότητα ὅτι μόνο κοντά του θὰ βροῦμε τὴν ἀλήθεια, τὴ δόξα, τὴ χαρά, τὴν εὐτυχία. Αὐτὸς καὶ μόνο μπορεῖ νὰ ἐκπληρώσει κάθε βαθύτατο πόθο καὶ ἐπιθυμία μας.