Κυριακή 27 Ἰουνίου 2021 (Α' ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΑΓ. ΠΑΝΤΩΝ)

 Κυριακή 27 Ἰουνίου 2021 (Α' ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΑΓ. ΠΑΝΤΩΝ)

(Ἑβρ. ια' 33 - 40, ιβ' 1 - 2)

     Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων σήμερα, καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ ἑορτάσουμε ὅλους τοὺς Ἁγίους, γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, ποὺ ἔζησαν σὲ κάθε τόπο καὶ ἐποχή. Νὰ τοὺς τιμήσουμε ὄχι μόνο μὲ ὕμνους καὶ ἐγκώμια, ἀλλὰ «μιμούμενοι αὐτῶν τὰς ἀρετὰς καὶ ἀγῶνας τοὺς γενναίους», ὅπως ἀναφέρει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ Ἀπολυτίκιο ποὺ ἔγραψε εἰδικὰ γιὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων.

    Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὁρίζει ὡς ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τὸ τμῆμα τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς τὸ ὁποῖο περιγράφει τὰ ἡρωικὰ κατορθώματα τῆς πίστεως ἁγίων ἀνθρώπων, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης βέβαια, διότι αὐτοὶ ἦταν μέχρι τότε γνωστοί. Λέει, λοιπὸν, ὁ ἅγιος Ἀπόστολος:

      Οἱ Ἅγιοι Πάντες μὲ τὴν πίστη ποὺ εἶχαν, κατανίκησαν καὶ ὑπέταξαν βασίλεια, κυβέρνησαν τὸν λαὸ μὲ δικαιοσύνη, εἶδαν τὶς ὑποσχέσεις ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ Θεὸς νὰ πραγματοποιοῦνται, ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ἔσβησαν τὴν καταστρεπτικὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὸν κίνδυνο τῆς σφαγῆς, ἐνδυναμώθηκαν κι ἔγιναν καλὰ ἀπὸ ἀρρώστιες, ἀναδείχθηκαν ἰσχυροὶ στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ τὶς ἐχθρικὲς παρατάξεις καὶ τὰ πολυπληθῆ στρατεύματά τους. Ἀκόμη καὶ ἀνάσταση νεκρῶν ἀξιώθηκαν νὰ δοῦν, ὅπως συνέβη μὲ τὶς γυναῖκες οἱ ὁποῖες ξαναπῆραν πίσω ζωντανὰ τὰ νεκρὰ παιδιά τους, ποὺ ἀνέστησαν οἱ προφῆτες.

     Ἐκτὸς, ὅμως, ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ σημεῖα, οἱ Ἅγιοι εἶναι ἀξιοθαύμαστοι καὶ γιὰ τὴν ὑπομονὴ ποὺ ἔδειξαν σὲ μαρτύρια φοβερὰ καὶ ἀπάνθρωπα. Διότι κάποιους τοὺς ἔδεσαν στὸ βασανιστικὸ ὄργανο ποὺ λεγόταν τύμπανο καὶ τοὺς κτύπησαν ἀλύπητα μέχρι θανάτου. Αὐτοὶ θὰ μποροῦσαν, βέβαια, νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους καὶ νὰ ζήσουν στὸν κόσμο αὐτό. Προτίμησαν, ὅμως, τὸ μαρτύριο, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦν σὲ ἀσύγκριτα καλύτερη ζωή.

     Ἄλλοι πάλι δοκίμασαν ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστιγώσεις, ἀκόμη καὶ δεσμὰ καὶ φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, ἀντιμετώπισαν πειρασμούς, θανατώθηκαν μὲ σφαγὴ ἀπὸ μαχαίρι, περιφέρονταν σὰν πλανόδιοι ἐδῶ κι ἐκεῖ. Φοροῦσαν γιὰ ροῦχα προβιὲς καὶ γιδοδέρματα, ζώντας μὲ στερήσεις καὶ κακοπάθειες. Περιπλανοῦνταν σὲ ἐρημιὲς καὶ σὲ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ στὶς τρύπες τῆς γῆς. Μάλιστα, χωρὶς ὑπερβολὴ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος σημειώνει ὅτι ὁλόκληρος ὁ κόσμος δὲν ἄξιζε ὅσο οἱ ἅγιοι αὐτοὶ ἄνδρες, κι οὔτε μποροῦσε νὰ συγκριθεῖ μ’ αὐτούς.

     Κάθε λέξη ποὺ ἀναφέρεται στὸ τμῆμα αὐτὸ τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς κρύβει καταπληκτικὰ θαύματα καὶ μεγαλειώδη κατορθώματα ποὺ πέτυχαν οἱ Ἅγιοι μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἀξίζει νὰ μελετήσει κανεὶς τὶς ἀντίστοιχες περικοπὲς ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, γιὰ νὰ διδαχθεῖ ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ κυβέρνησε ὁ βασιλιὰς Δαβὶδ καὶ ἀπὸ τὸ πῶς τὸν προστάτευε ὁ Θεός, νὰ θαυμάσει τὸν Δανιὴλ ἀτάραχο μέσα στὸ λάκκο τῶν λεόντων ἢ τοὺς Τρεῖς Παῖδες ἀβλαβεῖς μέσα στὸ καμίνι τοῦ πυρὸς ἢ τοὺς Ἑπτὰ Μακκαβαίους ποὺ παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας τους προχωροῦσαν ἄφοβοι πρὸς τὸ μαρτύριο. Κι ἂν τέτοια παραδείγματα Ἁγίων ὑπάρχουν στὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τί νὰ ποῦμε γιὰ τοὺς Ἁγίους ποὺ ἀναδεικνύονται στὴν ἐποχὴ τῆς Χάριτος; Στρατιὲς ὁλόκληρες Ἀποστόλων καὶ Ἱεραρχῶν, Μαρτύρων καὶ Ὁσίων, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, μᾶς διδάσκουν μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη τους στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διότι αὐτὸς εἶναι πηγὴ δυνάμεως καὶ ἐλπίδας γιὰ κάθε πιστὸ Χριστιανό, ὅπως τονίζει στὴ συνέχεια τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα.

     Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἅγιοι ἄνδρες, γράφει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος, ἂν καὶ ἔλαβαν ἐγκωμιαστικὴ μαρτυρία γιὰ τὴν πίστη τους, δὲν ἀπήλαυσαν ἀκόμα τὴν ὑπόσχεση τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν. Διότι ὁ Θεὸς προέβλεψε γιὰ μᾶς κάτι καλύτερο καὶ ἰδιαίτερα τιμητικό· νὰ μὴ φθάσουν, δηλαδὴ, μόνοι τους ἐκεῖνοι στὴν τελείωση ποὺ τοὺς περιμένει στὴν οὐράνια Βασιλεία, ἀλλὰ νὰ ἀναμένουν κι ἐμᾶς, γιὰ νὰ λάβουμε ὅλοι μαζὶ τὴν αἰώνια σωτηρία καὶ ἄφθαρτη δόξα.

    Ἔχοντας, λοιπὸν, κι ἐμεῖς τριγύρω μας «νέφος μαρτύρων», ἂς πετάξουμε ἀπὸ πάνω μας κάθε φορτίο βιοτικῶν πραγμάτων καὶ φροντίδων, καὶ μάλιστα τὴν ἁμαρτία, στὴν ὁποία εὔκολα κανεὶς παρασύρεται. Κι ἂς τρέχουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν ἀγώνα ποὺ προβάλλει μπροστά μας, «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν», ἔχοντας δηλαδὴ σταθερὰ προσηλωμένο τὸ βλέμμα μας στὸν Κύριο Ἰησοῦ, ποὺ εἶναι ὁ Ἀρχηγὸς καὶ θεμελιωτὴς τῆς πίστεώς μας καὶ μᾶς τελειοποιεῖ σ’ αὐτήν.

     Ἔχουμε, λοιπὸν, τοὺς Ἁγίους μας ὡς πρότυπα ζωῆς καὶ πηγὴ ἐμπνεύσεως γιὰ τὸν καθημερινό μας ἀγώνα. Πάνω ἀπʼὅλα, ὅμως, ἔχουμε τὸ αἰώνιο πρότυπο, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἀρχηγὸς στὴν παράταξη τῶν Ἁγίων, ὁ Πρωτομάρτυρας, ὁ θεμελιωτὴς τῆς πίστεως καὶ ἐγγυητὴς τῆς σωτηρίας μας. Ἡ πίστη στὸν ἐσταυρωμένο καὶ ἀναστάντα Κύριο μᾶς δίνει δύναμη καὶ ἀντοχὴ, γιὰ νὰ ὑπομένουμε τὶς ποικίλες δυσκολίες καὶ νὰ τρέχουμε στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι ἐκεῖνος πορεύεται μαζί μας καὶ περιμένει νὰ φθάσουμε στὸ τέρμα γιὰ νὰ μᾶς στεφανώσει μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους.