Κυριακή 20 Ἰουνίου 2021 (ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ)

Κυριακή 20 Ἰουνίου 2021 (ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ)

(Πράξ. β' 1 - 11)

     «Πεντηκοστὴν ἑορτάζομεν καὶ Πνεύματος ἐπιδημίαν», ψάλλουμε πανηγυρικὰ σήμερα, Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς, κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζουμε τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς περιγράφει καὶ τὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων.

     Στὸ Ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλὴμ βρίσκονται συγκεντρωμένοι ὄχι μόνο οἱ Δώδεκα ἀλλὰ καὶ οἱ Ἑβδομήκοντα Ἀπόστολοι καὶ ἄλλοι Μαθητὲς τοῦ Κυρίου, περίπου 120 συνολικά. Ὅλοι οἱ πιστοὶ μὲ μιὰ καρδιά, «ὁμοθυμαδόν», συναγμένοι «ἐπὶ τὸ αὐτό».

     Κι ἐνῶ ἦταν ἐκεῖ συγκεντρωμένοι, ἄκουσαν ξαφνικὰ ἕναν ἦχο «ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας», δηλαδὴ μιὰ βοὴ σὰν φύσημα σφοδροῦ ἀνέμου, ποὺ γέμισε ὅλο τὸ σπίτι καὶ ἔγινε μάλιστα ἀντιληπτὸ καὶ ἀπὸ ἄλλους πολλοὺς ποὺ βρίσκονταν στὰ Ἱεροσόλυμα. Τὴν ἴδια ὥρα εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους νὰ διαμοιράζονται σ’ αὐτοὺς «γλῶσσες» σὰν τὶς φλόγες τῆς φωτιᾶς, «ὡσεὶ πυρός», καὶ στὸν καθένα ἀπ’ αὐτοὺς κάθισε ἀπὸ μία «γλῶσσα».

     Τότε «ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις»· πλημμύρισαν ὅλοι ἐσωτερικὰ μὲ Πνεῦμα Ἅγιον, κι ἄρχισαν νὰ μιλοῦν ξένες γλῶσσες. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα τοὺς ἐνέπνεε καὶ τοὺς ἔδινε τὴν ἱκανότητα νὰ μιλοῦν καὶ νὰ ἐκφράζουν θεϊκὲς ἀλήθειες.

     Αὐτὸ, ὅμως, τὸ γεγονὸς δὲν ἀφορᾶ μόνο στοὺς περίπου 120 πιστοὺς ποὺ βρίσκονταν ἐκείνη τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς στὸ Ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἂν καὶ ἀποτελεῖ ἕνα ἱστορικὸ συμβὰν ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ συγκεκριμένο χρόνο καὶ τόπο, παράλληλα σημαίνει καὶ τὴν ἀρχὴ μιᾶς νέας πραγματικότητας. Τὴν ἐμφάνιση τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο μὲ τὴν ἐγγύηση τῆς διαρκοῦς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

     Πράγματι, ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη τὸ Πανάγιο Πνεῦμα παραμένει στὴν Ἐκκλησία, συγκροτεῖ τὸν θεσμό της, τελειοποιεῖ τὰ ἱερὰ Μυστήρια καὶ μεταδίδεται δι’ αὐτῶν. Κι ἐμεῖς ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ βαπτιστήκαμε καὶ λάβαμε τὴ σφραγίδα τῆς θείας δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὸ ἅγιο Χρῖσμα, ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ ζοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία τὴν προσωπική μας Πεντηκοστή.

     Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει νὰ χρησιμοποιοῦμε τὴν πολὺ γνωστὴ προσευχὴ «Βασιλεῦ Οὐράνιε», μὲ τὴν ὁποία παρακαλοῦμε τὸν ἀγαθὸ Παράκλητο νὰ ἔρχεται καὶ νὰ σκηνώνει μέσα μας, γιὰ νὰ καθαρίζει καὶ νὰ ἁγιάζει τὴν ψυχή μας, νὰ μᾶς στηρίζει, νὰ μᾶς παρηγορεῖ καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. ις΄ [16] 13). Νὰ μᾶς φωτίζει τὸ νοῦ γιὰ νὰ διακρίνουμε τὰ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν δοξάζουμε γιὰ τὰ μεγαλεῖα του.

     Ἄλλωστε αὐτὸ ἔκαναν καὶ ὅλοι ὅσοι ἔζησαν τὸ θαῦμα τῆς Πεντηκοστῆς ἐκείνη τὴν ἡμέρα στὰ Ἱεροσόλυμα.

     Ὅπως ἀναφέρει ὁ ἱερὸς συγγραφέας, στὴν Ἱερουσαλὴμ ὑπῆρχαν τότε Ἰουδαῖοι, «ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν»· ἄνθρωποι ἀπ’ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου καὶ ἀπ’ ὅλα τὰ ἔθνη ποὺ βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανό. Αὐτοὶ εἶχαν ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ μόνιμα, ἦταν εὐλαβεῖς καὶ σέβονταν τὸν Θεό.

     Ὅταν, λοιπὸν, ἔγινε ἡ βοὴ αὐτὴ τοῦ ἀνέμου, συγκεντρώθηκε πλῆθος ἀπ’ αὐτούς, κι ὅλοι κυριεύθηκαν ἀπὸ σύγχυση καὶ κατάπληξη, διότι ὁ καθένας τους ἄκουγε τοὺς Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ νὰ μιλοῦν στὴ δική του γλῶσσα.

     Ἐκστατικοὶ, λοιπὸν, καὶ μὲ θαυμασμὸ ἔλεγαν ὁ ἕνας στὸν ἄλλον: Καλά, ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν δὲν εἶναι Γαλιλαῖοι; Πῶς λοιπὸν ἐμεῖς τοὺς ἀκοῦμε ὁ καθένας μας στὴ δική μας μητρικὴ γλῶσσα; Εἴμαστε ἐδῶ Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμίτες, κι ὅσοι κατοικοῦμε στὴ Μεσοποταμία καὶ στὴνἸουδαία καὶ στὴν Καππαδοκία, στὸν Πόντο καὶ στὴ Μικρὰ Ἀσία, στὴ Φρυγία καὶ στὴν Παμφυλία, στὴν Αἴγυπτο καὶ στὰ μέρη τῆς Λιβύης ποὺ εἶναι κοντὰ στὴν Κυρήνη. Ρωμαῖοι ποὺ διαμένουμε ἐδῶ, εἴτε Ἰουδαῖοι, εἴτε ἐθνικοὶ ποὺ προσελκυσθήκαμε στὴν ἰουδαϊκὴ πίστη καὶ γίναμε προσήλυτοι, ἀλλὰ καὶ Κρῆτες καὶ Ἄραβες. Ὅλοι ἐμεῖς λοιπὸν ποὺ καταγόμαστε ἀπὸ τὰ διάφορα αὐτὰ μέρη, πῶς συμβαίνει νὰ ἀκοῦμε αὐτοὺς νὰ μιλοῦν καὶ νὰ διακηρύττουν στὶς γλῶσσες μας τὰ μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ;...

     Αὐτὸ τὸ καταπληκτικὸ θαῦμα τῆς Πεντηκοστῆς ἐγκαινίασε μία νέα ἐποχὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Πλέον ἡ πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεὸ δὲν ἀποτελεῖ προνόμιο γιὰ ἕνα λαὸ ὅπως ἦταν ὁ ἐκλεκτὸς λαὸς τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλὰ προσφέρεται σὲ ὅλα τὰ ἔθνη. Ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ξεχύθηκαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης γιὰ νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ καλέσουν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στὴ μετάνοια καὶ τὴ σωτηρία.

     Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι οἰκουμενικὴ καὶ παγκόσμια. Τὸ μήνυμά της ἀπευθύνεται σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους χωρὶς φυλετικὲς διακρίσεις καὶ ἐθνικιστικὲς ἀξιώσεις. Τὸ ὅραμά της γιὰ τὴν ἑνότητα ὅλων τῶν ἀνθρώπων δὲν τὸ στηρίζει σὲ ἐγκόσμια σχήματα καὶ μηχανισμούς, ὅπως αὐτούς ποὺ προωθεῖ ἡ σύγχρονη παγκοσμιοποίηση. Ἡ ἑνότητα ποὺ καλλιεργεῖ ἡ Ἐκκλησία πηγάζει ἀπὸ τὴν κοινὴ πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεὸ κι εἶναι ἀνταπόκριση στὴ δική του κλήση, ὅπως ἀκριβῶς τὸ ψάλλουμε: «ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν (ὁ Ὕψιστος), εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε». Αὐτὴ εἶναι ἡ θαυμαστὴ κοινωνία ποὺ δημιούργησε ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸν κόσμο.