Κυριακή 4 Ἀπριλίου (Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

Κυριακή 4 Ἀπριλίου (Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

(Ἑβρ. δ’ 14 - ε΄ 6)

Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, καὶ καθὼς βρισκόμαστε στὴ μέση τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία προβάλλει τὸν Τίμιο Σταυρὸ, γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουμε καὶ νὰ λάβουμε χάρη καὶ δύναμη. Κι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐνίσχυση, ἀφ’ ἑνὸς μὲν γιὰ νὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγώνα ἐναντίον τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν, ἀφ’ ἑτέρου δὲ γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ βα- στάζουμε μὲ ὑπομονὴ τὸν σταυρὸ του ὁ καθένας, ἀφοῦ ὅλοι ἐρχόμαστε κάποτε ἀντιμέτωποι μὲ θλίψεις καὶ δοκιμασίες.

Ἐνισχυτικὸς, ὅμως, εἶναι καὶ ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου ἀπὸ τὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπή. Ὁ θεόπνευστος συγγραφέας τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς μιλάει γιὰ τὸν μεγάλο Ἀρχιερέα, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, κι ἐξηγεῖ γιατί αὐτὸς ὑπερέχει ἀπὸ κάθε ἄλλον ἀρχιερέα καὶ πόσο προνομιοῦχοι εἴμαστε, καθὼς ἐκεῖνος μεσιτεύει γιὰ μᾶς.

Ἔχουμε «ἀρχιερέα μέγαν», μᾶς λέει, ὁ ὁποῖος ἔχει πλέον διασχίσει τοὺς οὐρανοὺς κι ἔχει εἰσέλθει στὸν τόπο τῆς αἰώνιας ἀναπαύσεως, στὴν οὐράνια βασιλεία του, ὅπου μᾶς περιμένει. Πρόκειται γιὰ τὸν Ἰησοῦ, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Ἀφοῦ, λοιπὸν, ἀναγνωρίζουμε ὅτι αὐτὸς ὁ μέγας Ἀρχιερέας, ὅτι δὲν εἶναι ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ ἀληθινὸς Θεός, ἂς φροντίζουμε νὰ κρατοῦμε καλὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας πρὸς αὐτόν.

Πράγματι, μὲ τὴν ἀνάληψή του ὁ Θεάνθρωπος Κύριος κάθησε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα καὶ δοξάζεται αἰωνίως. Καὶ νὰ μὴν ἀμφιβάλλουμε ὅτι ἀπὸ ἐκεῖ ἐνδιαφέρεται γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Διότι, συνεχίζει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, δὲν ἔχουμε Ἀρχιερέα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς     συμπαθήσει στὶς ἀδυναμίες μας, ἐπειδὴ τάχα δὲν γνωρίζει τὰ ὅσα μᾶς συμβαίνουν ἢ ἐπειδὴ ὑψώθηκε τόσο πολύ· ἀλλὰ ἔχουμε Ἀρχιερέα ὁ ὁποῖος ἔχει ἀντιμετωπίσει πειρασμοὺς ἐξ ὁλοκλήρου ὅμοια μ’ ἐμᾶς, χωρὶς ὅμως νὰ ὑποπέσει σὲ καμία ἁμαρτία.

Πράγματι, ὁ Χριστός ὡς τέλειος ἄνθρωπος ἀντιμετώπισε πειρασμοὺς μὲ ὅλους τοὺς τρόπους ποὺ μπορεῖ νὰ δοκιμαστεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση. Δέχτηκε τοὺς πειρασμοὺς ἀπὸ τὸν διάβολο στὴν ἔρημο μετὰ ἀπὸ τεσσαρακονθήμερη νηστεία, πολεμήθηκε ἀπὸ τοὺς ἀντιπάλους του, τὸν ἐγκατέλειψαν ἀκόμη καὶ αὐτοὶ οἱ φίλοι του. Ὑπέμεινε φρικτὰ παθήματα, ἄδικες κατηγορίες, ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστιγώσεις, ἀκόμη καὶ τὸ πικρὸ ποτήριο τοῦ θανάτου, καὶ μάλι στα σταυρικοῦ. Ὅλα αὐτὰ μᾶς κάνουν νὰ τὸν αἰσθανόμαστε ἀκόμη περισσότερο κοντά μας. Μᾶς καταλαβαίνει καὶ μᾶς ἀγαπᾶ μὲ τὴν ἄπειρη ἀγάπη του, γι’ αὐτὸ κι ἐμεῖς σ’ ἐκεῖνον καταφεύγου- με γιὰ νὰ βροῦμε ἔλεος, ὅπως μᾶς προτρέπει στὴ συνέχεια ὁ ἅγιος Ἀπόστολος.

Ἀφοῦ, λοιπὸν, τέτοιος εἶναι ὁ Ἀρχιερέας μας, ἂς πλησιάζουμε μὲ θάρρος καὶ ἐμπιστοσύνη στὸ βασιλικό του θρόνο, ποὺ εἶναι πηγὴ χάριτος, γιὰ νὰ λάβουμε συγχώρηση γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ γιὰ νὰ βροῦμε εὔνοια καὶ δωρεὲς ποὺ θὰ μᾶς δώσουν ἄμεση βοήθεια σὲ κάθε κρίσιμη ὥρα πειρασμοῦ.

Καὶ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ βροῦμε ἔλεος καὶ βοήθεια ἀπὸ τὸν μεγάλο Ἀρχιερέα μας. Διότι κάθε ἀρχιερέας στὴ λευϊτικὴ ἱερωσύνη τῶν Ἰουδαίων ξεχωρίζεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐγκαθίσταται ἀρχιερέας στὰ ἔργα τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ προσφέρει καὶ δῶρα καὶ θυσίες γιὰ τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ.

Μάλιστα, ἐπειδὴ κι αὐτὸς ὡς ἄνθρωπος ἔχει ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, μπορεῖ νὰ δείχνει συμπάθεια καὶ ἀνοχὴ σ’ ὅσους ἁμαρτάνουν ἀπὸ ἄγνοια καὶ πλάνη. Ἄλλωστε ἐξαιτίας καὶ τῆς δικῆς του ἀδυναμίας ὀφείλει, σύμφωνα μὲ τὶς διατάξεις τοῦ νόμου, ὅπως προσφέρει θυσία γιὰ χάρη τοῦ λαοῦ, ἔτσι νὰ προσφέρει θυσία καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες του. Ἐπίσης, κανεὶς δὲν λαμβάνει ἀπὸ μόνος του τὴν ὑψηλὴ τιμὴ τῆς ἀρχιερωσύνης, ἀλλὰ τὴ δέχεται ὅταν καλεῖται ἀπὸ τὸν Θεό· ὅπως κλήθηκε στὸ ἀξίωμα αὐτὸ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὁ Ἀαρών.

Ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς δὲν δόξασε μόνος του τὸν ἑαυτό του μὲ τὸ νὰ γίνει Ἀρχιερέας, ἀλλὰ τὸν δόξασε ὁ Θεὸς Πατέρας, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε: Υἱός μου εἶσαι Ἐσύ. Ἐγὼ σὲ γέννησα σήμερα, ὅταν σοῦ ἔδωσα τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ τὴ δόξασα μὲ τὴν Ἀνάστασή σου καὶ τὴν ἐν­θρόνισή σου στὰ δεξιά μου. Ὅπως καὶ σ’ ἄλλο σημεῖο τῆς Ἁγίας Γραφῆς λέει: Ἐσὺ εἶσαι ἱερέας αἰώνιος σὰν τὸν Μελχισεδέκ, γιὰ τὸν ὁποῖο σκόπιμα παρασιωπᾶται στὴν Ἁγία Γραφὴ ἡ γέννηση καὶ ὁ θάνατός του, γιὰ νὰ εἶναι σύμβολο καὶ προτύπωση τῆς παντοτινῆς βασιλείας καὶ τῆς ἱερωσύνης τοῦ Κυρίου.

Ἤδη ὁ Θεάνθρωπος Κύριος βρίσκεται στὸ θρόνο του, στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Ὡστόσο ὁ θρόνος του, ποὺ ἀπαστράπτει ἀπὸ τὸ θεϊκό του μεγαλεῖο, δὲν εἶναι ἀπροσπέλαστος. Ὁ θρόνος του στὴ γῆ εἶναι ὁ Σταυρός του. Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ ἀγάπη καί τό ἔλεος τοῦ Κυρίου, ὥστε ξεχύνει πλούσια τή χάρη του σέ ὅποιον καταφεύγει σ’ ἐκεῖνον. Ἄς πλησιάζουμε, λοιπόν, μέ πίστη τόν Τίμιο Σταυρό, πού ἔγινε θρόνος Χάριτος, κι ἄς τόν προσκυνοῦμε μέ εὐλάβεια, γιά νά λαμβάνουμε πλούσια εὐλογία καί ἔνίσχυση στή ζωή μας.