Κυριακή 21 Μαρτίου 2021 (Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)

Κυριακή 21 Μαρτίου 2021 (Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)

(Ἑβρ. ια΄ 24-26, 32-40)

     Ἡμέρα νίκης καὶ θριάμβου εἶναι ἡ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἑορτάζουμε καὶ πανηγυρίζουμε τὴν ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων κατὰ τὸ ἔτος 843 μ.Χ., ποὺ σήμανε τὴ νίκη κατὰ τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων καὶ τὴν ἐπικράτηση τῆς ἀλήθειας. Ἐπιπλέον, μὲ ἀφορμὴ τὸ γεγονὸς αὐτό, διατρανώνουμε τὴν ὁ­λόψυχη ἀφοσίωσή μας στὴν Ὀρθόδοξη πίστη, τὸν ἀτίμητο καὶ μοναδικὸ θησαυρὸ τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας.

     Βέβαια,  ἡ  σταθερότητα στὴν ὀρθὴ πίστη δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση.  Ἀσταμάτητη καὶ  λυσσαλέα εἶναι ἡ μανία μὲ τὴν ὁποία διώκονται οἱ πιστοὶ καὶ εὐσεβεῖς ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Τότε, ὅμως, εἶναι ποὺ  φανερώνεται ἡ δύναμη τῆς ἀληθινῆς πίστεως. Αὐτὴ τὴν πίστη, ἡ ὁποία πετυχαίνει λαμπρὲς νίκες καὶ ὁδηγεῖ στὴν ἀληθινὴ δόξα, μᾶς παρουσιάζει τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα,  φέρνοντας παραδείγματα ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Π  ρ  ῶ  τ  ο  ς    ὁ    Μωυσῆς, ὁ ὁ­ποῖος, ἐνῶ ἀνατράφηκε μέσα στὸ παλάτι τοῦ Φαραώ, ὅταν μεγάλωσε καὶ ἀνδρώθηκε, ἀρνήθηκε νὰ ὀνομάζεται βασιλόπουλο, γιὸς τῆς κόρης τοῦ Φαραώ, ἀλλὰ θεώρησε καλύτερο νὰ κακοπαθεῖ μαζὶ μὲ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Προτίμησε νὰ ὑπομένει τὶς στερήσεις μαζὶ μὲ τοὺς συμπατριῶτες του, παρὰ νὰ ἔχει τὶς πρόσκαιρες ἀπο­λαύσεις τῆς ἁμαρτίας, νὰ ζεῖ  δηλαδὴ  ἄνετα  καὶ  μὲ  τιμὲς  ὡς  Αἰγύπτιος  ἄρχοντας ἀνάμεσα στοὺς εἰδω­λολάτρες  ποὺ καταπίεζαν τοὺς Ἰσραηλίτες.

    Καὶ βέβαια ὁ Μωυσῆς, ποὺ ἔδειξε καὶ στὴ συνέχεια τῆς ζωῆς του ἐκπληκτικὴ πίστη, δὲν ἦταν ὁ μόνος. Τί νὰ συνεχίσω νὰ λέω, ἀναρωτιέται ὁ ἅγιος Ἀπόστολος! Δὲν θὰ μοῦ φτάσει ὁ χρόνος νὰ διηγοῦμαι γιὰ τὸν Γεδεὼν καὶ τὸν Βαράκ, τὸν Σαμψὼν καὶ τὸν Ἰεφθάε, γιὰ τὸν Δαβὶδ καὶ τὸν Σαμουὴλ καὶ τοὺς Προφῆτες.

    Αὐτοί, ἐπειδὴ εἶχαν πίστη, κατόρθωσαν μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἔργα. Κατανίκησαν καὶ ὑπέταξαν βασίλεια, κυβέρνησαν τὸν λαὸ μὲ δικαιοσύνη, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων ποὺ τοὺς ἔδωσε ὁ Θεός, ἔφραξαν στόματα λιονταριῶν, ἔσβησαν τὴν καταστρεπτικὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὸν κίνδυνο μαχαιρώματος, πῆραν δύναμη κι ἔγιναν καλὰ ἀπὸ ἀρρώστιες, ἀναδείχθηκαν ἰσχυροὶ στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν  σὲ φυγὴ ἐχθρικὰ στρατεύματα. Μέχρι καὶ τοὺς νεκρούς τους εἶδαν νὰ ἀ­νασταίνονται, ὅπως συνέβη μὲ τὶς γυναῖκες ἐκεῖνες ποὺ ἔδειξαν πίστη καὶ ξαναπῆραν πίσω ζωντανὰ τὰ νεκρὰ παιδιά τους, τὰ ὁποῖα ἀνέστησαν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ οἱ προφῆτες Ἠλίας καὶ Ἐλισσαῖος.

    Εἶναι ἀναρίθμητα τὰ θαύματα τῆς πίστεως, τὰ ὁποῖα φανερώνουν τὴν ἀκατανίκητη δύναμη τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἀποτελεῖ μεγαλειῶδες θαῦμα τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ἐκκλησία, παρὰ τοὺς φοβεροὺς διωγμοὺς καὶ τὰ ἐπώδυνα πλήγματα ἀλλεπάλληλων αἱρέσεων, κατόρθωσε ὄχι μόνο νὰ ἐπιβιώνει ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐξαπλώνεται σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς; Ἐπιπλέον κι ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς ἔχει προσωπικὴ ἐμπειρία ἀπὸ θαυμαστὰ γεγονότα, σημεῖα τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ.

    Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος προβάλλει στὴ συνέχεια τὴν πίστη ἀνθρώπων ποὺ ὑπέστησαν τρομερὲς δοκιμασίες καὶ πολλοὶ εἶχαν καὶ φρικτὸ θάνατο. Λέει, λοιπόν, ὅτι ἄλλους τούς ἔδεσαν στό βασανιστικό ὄργανο πού λεγόταν τύμπανο καί δάρθηκαν σκληρά μέχρι θανάτου, ἐπειδή δέν δέχθηκαν νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους καί νά ἀπαλλαγοῦν ἔτσι ἀπό τό μαρτύριο. Προτίμησαν νά χάσουν τήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή, γιά νά ἀναστηθοῦν σέ μιά ασύγκριτα καλύτερη ζωή.

   Ἄλλοι πάλι δοκίμασαν ἐμπαιγμούς καί μαστιγώσεις ἤ ἀκόμη δεσμά καί φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκίμασαν πολλούς πειρασμούς, μαχαιρώθηκαν θανάσιμα, περιφέρονταν σάν πλανόδιοι ἐδῶ κι ἐκεῖ. Φοροῦσαν γιά ροῦχα προβιές καί γιδοδέρματα καί ζοῦσαν μέσα σέ στερήσεις, θλίψεις καί κακοπάθειες. Περιπλανοῦνταν σέ ἐρημιές κάι σέ βουνά, σέ σπηλιές καί σέ τρύπες τῆς γῆς. Ὁλόκληρος ὁ κόσμος δέν ἄξιζε ὅσο οἱ ἅγιοι αὐτοί ἄνδρες, κι οὔτε μποροῦσε νά συγκριθεῖ μ’ αὐτούς.

    Ὅλοι  αὐτοί οἱ Ἅγιοι, ἄν καί ἔλαβαν ἐγκωμιαστική μαρτυρία γιά τήν πίστη τους, δέν ἀπόλαυσαν ἀκόμη πλήρως τή δόξα  πού τούς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Κι αὐτό διότι ὁ Θεός προέβλεψε γιά μᾶς κάτι καλύτερο, ὥστε αὐτοί νά μή λάβουν χωρίς ἐμᾶς τήν πληρότητα τῆς σωτηρίας τους, ἀλλά νά τή λάβουμε ὅλοι μαζί.

   Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος δέν ἐγκωμιάζει μόνο τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων πού ξέφυγαν τούς κινδύνους μέ θαυμαστό τρόπο, ἀλλά κι ἐκείνων πού ὑπέμειναν μαρτύρια καί προχώρησαν στό θάνατο μέ στέρεη κι ἀκλόνητη τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως.

   Εἶναι, λοιπόν, πολύ θαυμαστό νά ὑπομένει κανείς τίς θλίψεις καί τά μαρτύρια μέ τό βλέμμα στραμμένο στήν αἰωνιότητα. Γίνεται ὅμοιος μέ τούς Μάρτυρες καί θά στεφανωθεῖ μαζί τους μέ ἄπειρη δόξα στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.