ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΛΑ΄ Κυριακῆς: Α’ Τιμ. α’ 15-17)

            Εἶναι συγκλονιστική, ἀδελφοί μου, ἡ ὁμολογία τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅπως καταγράφεται στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού ἀναγνώστηκε σήμερα ἀπό τήν Α’ πρός Τιμόθεον Ἐπιστολή,.

             Γράφει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στόν Τιμὀθεο: «Πιστός ὁ λόγος καί πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὅτι Χριστός Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ». Ὁ λόγος πού θά σοῦ πῶ, Τιμόθεε, εἶναι  ἀξιόπιστος καί ἄξιος νά τόν ἀποδεχτοῦν ὅλοι. Ὁ  Ἰησοῦς, Χριστός  ἦλθε στόν κόσμο νά σώσει ἁμαρτωλούς, ἀπό τούς ὁποίους πρῶτος εἶμαι ἐγώ.

             Ἀποτελεῖ θεμέλιο τῆς πίστεώς μας καί εἶναι γνωστή σέ κάθε πιστό χριστιανό ἡ ἀλήθεια ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἦλθε στόν κόσμο, γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἐκεῖνο, πού προκαλεῖ ἰδιαίτερη ἐντύπωση στό λόγο αὐτό τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι ἡ προσωπική του μαρτυρία, ἡ βαθιά συναίσθηση ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἁμαρτωλός!

             Θά λέγαμε ὅτι πρόκειται γιά σχῆμα λόγου ἤ γιά κάποια ὑπερβολή ἐκ μέρους τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου. Ὡστόσο ὁ ἴδιος δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά ποῦμε κάτι τέτοιο, ἀφοῦ ἀπό τήν ἀρχή μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι ὁ λόγος πού θά πεῖ εἶναι «πιστός», δηλαδή ἀξιόπιστος. Ἀλλά τότε πῶς ἐξηγεῖται ὁ λόγος αὐτός; Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ μέγας Ἀπόστολος νά θεωρεῖ τόν ἑαυτό του ὡς πρῶτο ἀπό ὅλους τούς ἁμαρτωλούς;

            Εἶναι φανερό ὅτι βρισκόμαστε μπροστά στό μεγαλεῖο τῆς ταπεινοφροσύνης τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ὁ θεόκλητος Ἀπόστολος, παρά τό γεγονός ὅτι ἀξιώθηκε νά κληθεῖ ἀπό τόν Κύριο νά τόν ὑπηρετήσει ὡς Ἀπόστολος, δέν ξεχνᾶ ὅτι στό παρελθόν ἦταν φανατικός ἐχθρός τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ γιά τόν ἑαυτό του «πρότερον ὄντα βλάσφημον καί διώκτην καί ὑβριστήν», καί συντρίβεται μπροστά στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού τόν ἐλέησε καί τοῦ ἐμπιστεύθηκε τόσο ὑψηλή διακονία (Α’ Τιμ. α’ 13). Ἔτσι εξηγεῖται ἡ βαθιά ταπείνωση καί συντριβή του.

            Πόσο μᾶς διδάσκει τό ταπεινό του φρόνημα!... Δυστυχῶς ἐμεῖς συνήθως ἀμνηστεύουμε τόν ἑαυτό μας καί θεωροῦμε ὅτι τάχα δέν ἔχουμε διαπράξει βαριές ἁμαρτίες καί ἴσως δέν χρειάζεται κἄν νά ἐξομολογηθοῦμε. Πόσο λάθος κάνουμε! Στήν πραγματικότητα, ὅσο περισσότερο καλλιεργούμαστε πνευματικά, τόσο βαθύτερα αἰσθανόμαστε τήν ἁμαρτωλότητά μας καί ἐκζητοῦμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

 Ὅπως ἕνα δωμάτιο, ὅταν τά παραθυρόφυλλα εἶναι κλειστά, εἶναι σκοτεινό καί δέν μπορεῖς νά διακρίνεις τή βρωμιά πού ἔχει, ἄν ὅμως ἀνοίξεις τά παράθυρα, οἱ ἀκτίνες τοῦ ἡλίου φωτίζουν τό δωμάτιο καί διακρίνεις ἀκόμη καί τήν πιό λεπτή σκόνη, ἔτσι κι οἱ Ἅγιοι. Δέχονται τόν φωτισμό τοῦ Θεοῦ καί βλέπουν μέ περισσότερη ἐνάργεια τό ἐσωτερικό τους, καί αὐτό τούς ὁδηγεῖ σέ βαθύτερη μετάνοια. Ἔχουν διασωθεῖ πολλές προσευχές ἁγίων ἀνθρώπων, στίς ὁποῖες φαίνεται ξεκάθαρα αὐτό τό πνεῦμα τῆς ταπεινοφροσύνης καί τῆς αὐτομεμψίας.

            Μήπως, ὅμως, αὐτή ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ἀπελπισία;… Ἀσφαλῶς, ὄχι! Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τή συνέχεια τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου, ὁ ὁποῖος ὁμολογεῖ:

   «Ἀκριβῶς γι’ αὐτό ἐλεήθηκα, γιά νά δείξει ὁ Ἰησοῦς Χριστός σέ μένα περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον ὅλη του τή μακροθυμία, ὥστε νά χρησιμεύσω ὡς ὑπόδειγμα σ’ ἐκείνους πού πρόκειται νά πιστέψουν σ’ αὐτόν καί νά κληρονομήσουν τήν αἰώνια ζωή».

Κι ἐπειδή αἰσθάνεται βαθιά τό μέγεθος αὐτό τῆς εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ, ξεσπᾶ σέ ὁλόψυχη δοξολογία εὐγνωμοσύνης μέ τοῦτα τά λόγια: «τῷ δέ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Δηλαδή, στόν Βασιλιά πού εἶναι ὁ Κύριος τῶν αἰώνων καί ὅλων τῶν κτισμάτων πού ἔγιναν μέσα στούς αἰῶνες, στόν ἄφθαρτο, ἀόρατο, στόν ἕναν καί μόνο σοφό Θεό, ἄς εἶναι τιμή καί δόξα στούς άπέραντους αἰῶνες.

             Ἡ καρδιά τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου ξεχειλίζει ἀπό εὐγνωμοσύνη πρός τόν πανάγαθο Θεό γιά τή μακροθυμία καί τήν ἀγάπη του. Δέν ἀπελπίζεται, καθώς ταπεινώνεται μπροστά στόν Μεγαλοδύναμο, ἀλλά ξεσπᾶ σέ ὕμνο εὐχαριστίας καί δοξολογίας.

            Πράγματι, ἡ ἀληθινή αὐτογνωσία δέν δημιουργεῖ αἴσθημα μειονεξίας, οὔτε ἀπαξιώνει τόν ἄνθρωπο. Ταπεινός ἄνθρωπος δέν εἶναι αὐτός πού ἔχει χαμηλή αὐτοεκτίμηση. Εἶναι αὐτός πού ἔχει τήν τόλμη νά ἀναγνωρίζει τά λάθη καί τά ἐλαττώματά του καί νά καταφεύγει μέ πίστη στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Δέν ἀπαρνεῖται τά χαρίσματά του, ἀλλά τά δέχεται ὡς δῶρα τοῦ Θεοῦ. Κι ἔτσι γιά ὅλα δοξάζει τόν φιλάνθρωπο Κύριο.

 Ἄς προσπαθοῦμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς νά προοδεύουμε στήν αὐτογνωσία καί τότε θά συναισθανόμαστε τήν ἁμαρτωλότητά μας, θά διακρίνουμε τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας καί θά τόν  δοξάζουμε γιά τό ἄπειρο ἔλεός του.