Αυτό τονίζει στο «Ημερολόγιο της κόλασης», αυτό το ανατριχιαστικό χειρόγραφο που μας άφησε ο αείμνηστος Παναγιώτης Μάρτος, ο καθηγητής της Λογοτεχνίας, ο πρώτος εκλεγμένος Πρόεδρος της Ομόνοιας για το Παράρτημα του Δελβίνου, ένας εκ των πέντε της περίφημης δίκης παρωδίας των Τιράνων, που άρχισε την 15^η Αυγούστου 1994, ύστερα από σειρά ανακρίσεων, πιέσεων, βασανιστηρίων που υπέστησαν οι πέντε συλληφθέντες, ηγετικά στελέχη της Ομόνοιας.

Με  μελανά χρώματα μας παρουσιάζει όχι μόνον τα βασανιστήριά του, αλλά και τους βδελυρούς σκοπούς των ανακριτών που εκτελούσαν μαθήματα από τους εντολοδόχους κυβερνώντες.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2000 υπέκυψε ο Παναγιώτης, για να περάσει στην  αθανασία. Θα μείνει, όμως, στις καρδιές όλων των Βορειοηπειρωτών.

Παραθέτουμε ένα μέρος από το «Ημερολόγιο της Κόλασης»:

«…Ποτέ δε θα ξεχάσω τις στιγμές που καθώς προσπαθούσα να ασπαστώ το χέρι του Μακαριοτάτου Αναστασίου, δεν με άφηνε, μου ‘πιανε το κεφάλι με τα δυο του χέρια και με φιλούσε στο μέτωπο ή στο κεφάλι ψιθυρίζοντάς μου: «Να είσαι και να σταματήσεις δυνατός εδώ στο Δέλβινο.  Έχεις την ευχή μου.  Μη φοβάσαι. Ο Θεός είναι μαζί σου!»

Αυτά θυμόμουν κι έλεγα «Θεέ μου βοήθησε με απ’ αυτά αγρίμια». Αυτό μου έδινε δύναμη και κουράγιο. Γι’ αυτό και το Δέλβινο συμπαραστάθηκε σύσσωμο  και σε ρεκόρ χρονικό διάστημα συγκέντρωσε 7000 υπογραφές  και τα έστειλε για να μην έφευγε ο Μακαριότατος. Αυτό, ο Μπλερίμ ο ανακριτής, το παρουσίαζε ως ενοχοποιητικό στοιχείο. Πίσω από το Μακαριότατο στεκόντουσαν στο νου μου και στα μάτια μου ο Σεβαστιανός. Αυτός ο άνθρωπος με τα προβλήματα της Β. Ηπείρου με τα χρόνια των γηρατειών του φορτωμένος με τις μάχες που έδινε με το θάνατο, αλλά πάντα αισιόδοξος και γελαστός. Δεν μπορούσα ποτέ να ξεχάσω τους λόγους του.

Όταν πήρα το δρόμο του θανάτου, μόλις άνοιξα τα μάτια μετά την εγχείρηση είπα στο Θεό «πρέπει να ζήσω για τούτον κόσμο και τούτον τόπο. Άφησα την Αθήνα, θυσίασα το παν για τούτον κόσμο και τόπο και τρεις φορές να μου ξαναδίνονταν η ζωή, για τούτον τόπο θα θυσίαζα».

Σε κάθε απρόοπτη και αλλαγή συνθηκών πρέπει να συγκρατήσεις  τον εαυτό σου και να καταπνίγεις τις υποψίες, να αμφιβάλεις για όλους και για όλα, αλλά πάντα συγκρατώντας τον εαυτό σου και ελέγχοντας κάθε λόγο, λέξη και κίνηση σου γιατί από παντού  παρακολουθούσαν στη διάρκεια ανακρίσεων. Κάθε συρτάρι και έπιπλο τριγύρω έχει στόμα, αυτιά και μάτια. Αυτό είναι μια αρχή που τη γνώρισα. Σε αυτόν τον λαβύρινθο της απιστίας και ψευτιάς πρέπει να είσαι μετρημένος για να νικήσει ο θρίαμβος του καλού πάνω στο κακό.

Στη διάρκεια του μεγάλου εφιάλτη στο κελί της κόλασης, το μόνο που με αφορούσε ήταν το πως πρέπει να επιβίωνα, να άντεχα το καθετί. Πρέπει ν’ αντέξω για να μάθει ο κόσμος την αλήθεια των βασανιστηρίων της «μεγάλης Δημοκρατίας» και το πραγματικό πρόσωπο αυτού που μπροστά στο λαό φαίνονταν ως λυτρωτής της πατρίδας αλλά από ώρα σε ώρα έπαιρναν τη μορφή αρκούδας Σιβηρίας και τίγρης Ασίας.

Κατάλαβα ότι εδώ τώρα αυτοί έχουν περιπλέξει  ένα περίπλοκο παιχνίδι που εμάς μας έπεσε η τύχη να ήμασταν τα θύματα τους εάν αυτοί θα κέρδιζαν το παιχνίδι για το οποίο ήταν πολύ σίγουροι και προχωρούσαν βέβαιοι με παλιά κόλπα και τεχνάσματα, με συμβούλους άριστους και πεπειραμένους, πρώην ασφαλίτες και στελέχη της Σιγκουρίμη σε ένα σατανικό σχέδιο πολύ επικίνδυνο, μπλεγμένοι και βυθισμένο σε ένα περίτεχνο κατασκεύασμα από ψέματα και συκοφαντίες.

Αλήθεια δεν υπήρχε. Η αλήθεια και η πραγματικότητα γι’ αυτούς ήταν μια μικρή κλωστή που κρυβότανε ή την έχουν ρίξει και συμμαζέψει βαθιά, πολύ βαθιά μέσα σε έναν πυκνοπλεγμενο μανδύα της απάτης και του έργου τους που αυτοί την έκαναν και προετοίμασαν στο μεγάλο εργαστήριο της μαγειρικής και αρχιμάγειρα τον καθηγητή μαθηματικών στρατηγό Γκαζιντεντε ο οποίος θα είχε πολύ πείρα και από πριν  αλλά και τώρα από τα αδέρφια των μυστικών υπηρεσιών που η «μυστικότητα» ήταν  και μένει τρόπος ζωής και οι πωλητές με τα ψευδώνυμα τους που με τριγύριζαν.

Αυτούς τους ανθρώπους που μετά τους γνώρισα στην παρωδία της δίκης και διάβασα τα ονόματά τους στις πολυσέλιδες  της κατηγορίας ήταν   σαν να θύμιζε σ’ ένα λεπρό την αρρώστια του ή σ’ έναν άγιο τη σωτηρία του, αλλά παρ’ όλα αυτά τα μάγουλά τους ούτε κοκκίνιζαν, ούτε κοκκινίζουν.

Ο άνθρωπος πρέπει να δείξει του εαυτού του  στις πιο δύσκολες συνθήκες και στιγμές της ζωής του. Ήρθε αυτή η στιγμή και η μεγάλη δοκιμασία για μένα.

Φαίνεται τούτο ήταν το πρώτο σκαλοπάτι εκείνων των τρομερών βασανιστηρίων μετά τον ξυλοδαρμό και τα συνηθισμένα μαρτύρια και βασανιστήρια που ξεφωνούσαν και ούρλιαζαν  βασανιστήρια του μεσαίωνα τώρα αρχίζουν τα σοφιστικά μαρτύρια του 21^ου αιώνα των σύγχρονων μεθόδων της δημοκρατίας.

Η αποκάλυψη ήταν σφοδρή, αγνή, ολοφάνερη μπροστά στην άθλια αγνή οδύνη της, «μεγαλοπρεπής», με πελώριες διαστάσεις, που κρύβονταν μέσα στο θανατηφόρο σκοτάδι της σε αυτή την ψυχρή υπόγεια μάχη που δίνονταν ύπουλα με τις οδηγίες  ανωτέρων που προσπαθούσαν να εξαντλήσουν τα σωθικά μας, το πιστεύω μας, την επιμονή και υπομονή μας, να κλέψουν την αισιοδοξία και να σπείρουν την δυσπιστία αναμεταξύ μας, με τελικό σκοπό τους να μας τσακίσουν.

Τότε κατάλαβα ότι αυτοί φοβόνταν  και βρισκόμουνα μπροστά στην ατάλαντη και ατσάκιστη στάση μου, έπρεπε να έβγαζαν από τη μέση με τους τρόπους τους. Τα μάτια και αφτιά μου τώρα ήταν στην μεγαλύτερη ένταση της ζωής μου, έτοιμα να εντοπίσουν τον πιο μικρό θόρυβο  και να μετρούσα με τον τρόπο μου κάθε λέξη , κίνησή  και πράξη τους, μετρώντας με τα μέτρα της γνώμης μου τις πιθανότητες κάθε πράξης και κίνησης που στηρίζονταν στα νύχια, στην πονηριά και στους μαστορικούς σατανικούς τρόπους μαρτυριών στα πλοκάμια αυτών των ανθρωποφάγων…»

Βαγγέλης Παπαχρήστος