Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2020 (ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ)

Κυριακή  20  Δεκεμβρίου 2020 (ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ)

(Ματθ. α' 1 - 25)

     Τό εἶχε ὁραματιστεῖ καί τό εἶχε προείπει ὁ θεοκίνητος Προφήτης. «Ἐμμανουήλ» ἐπρόκειτο νά ὀνομαστεῖ ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Πού σημαίνει «ὁ Θεός μαζί μας»!

    Αὐτά τά προφητικά λόγια ἀναμφίβολα κανείς ἀπό τούς πρό Χριστοῦ ἀνθρώπους δέν μπόρεσε ἐπακριβῶς νά κατανοήσει. Ἔμεναν ἀνερμήνευτα, μεταδίδοντας βέβαια ἐλπίδα, ἀλλά μέ πολύ γενικό καί ἀόριστο τρόπο. Διότι τό Μυστήριο τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως πού κρύβουν εἶναι τόσο βαθύ, ὥστε καί ἐμεῖς ἀκόμη, πού ἀξιωθήκαμε νά τό δοῦμε ὡς γεγονός, νά μή μποροῦμε εὔκολα νά τό συνειδητοποιήσουμε.

     Γι’ αὐτό εἶναι ἐπιβεβλημένο νά ἐμβαθύνουμε σήμερα στόν μεγάλο λόγο. Ὁ Θεός ἦρθε ἀνάμεσά μας μας, γιά νά μένει μαζί μας.

     Τί συνέβαινε πρίν ἀπό τή θεία ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου; Οἱ ἄνθρωποι ἤμασταν ἀποστατημένοι ἀπό τόν Θεό, τόν πλάστη καί πατέρα μας. Μόνοι μας εἴχαμε χωρίσει τόν ἑαυτό μας ἀπό τόν ἅγιο Θεό καί ἤμασταν ἐντελῶς ἀποξενωμένοι καί ἀποστατημένοι ἀπό τή ζωή τοῦ Θεοῦ, ὡς «ἐλπίδα μή ἔχοντες καί ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ», δηλαδή τελείως ἔρημοι ἀπό τόν Θεό μέσα στόν κόσμο (Ἐφεσ. β’ 12).

     Μέ τή θεία ἐνανθρώπηση, ὅμως, τά πράγματα ἀλλάζουν. Παύουμε νά εἴμαστε «τέκνα ὀργῆς»,  παύουμε νά εἴμαστε ἐχθροί προορισμένοι γιά τήν αἰώνια κόλαση (Ἐφεσ. β’ 3). Τώρα ἐπιτυγχάνεται ἡ συμφιλίωση. Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ὑπερβαίνει τό χάσμα πού ἐμεῖς δημιουργήσαμε, καί ἔρχεται κοντά μας. Ἐγκαθιδρύεται ἐπιτέλους καί πάλι «ἐπί γῆς εἰρήνη». Ἐκδηλώνεται καί προσφέρεται στούς ἀνθρώπους ἡ θεία στοργή, ἡ θεία εὐδοκία. Χορηγεῖται ἡ πολυπόθητη συγγνώμη.

     «Δεῦτε ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ», προτρέπει ὁ ὑμνωδός. «Ἡ φλογίνη ρομφαία», πού προηγουμένως ἔκλεινε τόν δρόμο τοῦ Παραδείσου, τώρα «τά νῶτα δίδωσι», ἀπομακρύνεται, καί τά Χερουβίμ, πού ἄλλοτε ἀπαγόρευαν τήν εἴσοδο, τώρα ἐπιτρέπουν νά πλησιάσουμε στό «δένδρο τῆς ζωῆς».

     «Ἀγαλλιασώμεθα», λοιπόν. Ἄς χαροῦμε, ἄς πανηγυρίσουμε. Ἄς ἀφήσουμε τίς ψυχές μας νά σκιρτήσουν ἀπό ἀγαλλίαση, νά ξεσπάσουν σέ αἶνο δοξολογίας καί εὐγνωμοσύνης. Ὁ Θεός συγκατέβη καί ἦλθε κοντά μας. Ἡ συμφιλίωση ἀρχίζει. Ἡ λύτρωση πλησιάζει, μᾶς προσφέρεται. Ὁ Παράδεισος ἔχει ἀνοίξει καί μᾶς περιμένει. Ἄς χαροῦμε τή μεγάλη ἑορτή. Ἄς ἀπολαύσουμε τήν πνευματική εὐφροσύνη τῆς μεγάλης αὐτῆς ἡμέρας. Ἀνανεωμένοι ψυχικά ἄς συνεχίσουμε τήν προσπάθεια νά πλησιάσουμε ἀκόμη περισσότερο τόν πολυεύσπλαχνο Θεό μας, πού τόσο μᾶς ἀγάπησε καί καταδέχθηκε πρῶτος νά μᾶς πλησιάσει.

     Ἄλλωστε ἡ παρουσία του μεταξύ τῶν ἀνθρώπων σημαίνει καί ἐνδυνάμωση. Χωρίς τό Θεό, ἀπομονωμένοι κι ἔρημοι, ἤμασταν ἐντελῶς ἀνίσχυροι. Εἴχαμε καταντήσει σκλάβοι τοῦ πονηροῦ, παιχνίδι θλιβερό στά φριχτά καί μισάνθρωπα χέρια του. Κι ὅταν ἀκόμη θέλαμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ἀνυπόφορη τυραννία του, κι ὅταν ἀγωνιζόμασταν γι’ αὐτό, ἤμασταν ὑπερβολικά ἐξασθενημένοι.

    Τώρα, ὅμως, πού ἦρθε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσά μας, τά πράγματα ἀλλάζουν τελείως. Ὁ διάβολος ἐξακολουθεῖ μέν νά «περιπατῇ ὡς λέων ὠρυόμενος» ἐναντίον μας, ἀλλά δέν εἶναι πιά ὁ ἰσχυρός (Ματθ. ιβ’ 29). Ἰσχυροί εἴμαστε πλέον ἐμεῖς οἱ πιστοί, ἐφόσον βρίσκεται «ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων μεθ’ ἡμῶν» (Ψαλμ. με’ 12). Καί μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νά κατανικοῦμε τόν διάβολο (Α’ Ἰω. β’ 13-14).

      Πέραν αὐτοῦ ἔχουμε δυναμώσει, ὥστε νά μποροῦμε νά κατακτοῦμε πνευματικές κορυφές καί νά ἔχουμε διαρκῆ πρόοδο στόν ἁγιασμό.

     Πρό Χριστοῦ πόσο λίγοι ἄνθρωποι εἶχαν  διακριθεῖ στήν ἀρετή, καί πάλι εἶχαν ἐλλείψεις. Σοβαρές ἐλλείψεις. Μετά Χριστόν γέμισε ὁ κόσμος μέ ἁγίους, μάρτυρες, ὁσίους, ἱεράρχες, θαυματουργούς, ὅπως εἶναι καί ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος. Τό πῦρ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὁ πόθος τῆς ἁγιότητος καί τοῦ οὐρανοῦ τόσο πολύ τούς εἶχε φλογίσει, ὥστε πράγματι ξεπέρασαν τά ἀνθρώπινα μέτρα. Μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ ἀποδείχθηκαν κατά χάρη θεοί, πραγματικά θεοφόροι.

     Ἀλλά ἐδῶ ἀκριβῶς προβάλλει τό ἐρώτημα. Ἐμεῖς - ὁ καθένας μας - ἀξιοποιοῦμε τή δύναμη αὐτή πού μᾶς χαρίζει ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ; Νικοῦμε τόν πονηρό, τούς πειρασμούς, τίς ἀδυναμίες τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου; Προοδεύουμε στήν ἀρετή; Πόσο ἀναπολόγητοι καί ἔνοχοι θά βρεθοῦμε, ἐάν ἀδρανήσουμε, ἐάν μείνουμε στάσιμοι στό ἐπίπεδο τῆς προχριστιανικῆς ἀρετῆς, σάν νά μήν εἴχαμε τόν ἴδιο τόν Θεό στό πλάι μας σύμμαχο, βοηθό καί ρύστη!

    Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι γεγονός περισσότερο ἀπό συγκλονιστικό, κοσμοϊστορικό. Ὄχι στιγμιαῖο καί παροδικό ἀλλά μόνιμο καί διαρκές. Καί τώρα ὁ Θεός ἐξακολουθεῖ νά εἶναι μαζί μας. Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς δέν παύουμε νά πανηγυρίζουμε τό γεγονός τῆς θείας ἐνανθρωπήσεώς του.

     Σέ λίγες μέρες, μάλιστα, θά ἀκούσουμε καί πάλι τόν συγκινητικό ὕμνο «Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν». Ἄς ἀναλογιστοῦμε τή λύτρωση, τήν εἰρήνη, ἀλλά καί τή δύναμη πού μεταγγίζει στίς ψυχές ἡ ἔλευση τοῦ Θεοῦ κοντά μας. Ἄς ἑορτάσουμε εὐφρόσυνα, χριστιανικά τά Χριστούγεννα, μέ θεία Λατρεία εὐγνωμοσύνης καί μέ νέες ἀποφάσεις γιά τήν πνευματική μας πορεία. Τότε πολύ περισσότερο θά εἶναι, θά μένει καί θά εὐδοκεῖ νά εἶναι «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός».