Οἱ ἥρωες τοῦ Ἀλύκου

Ξημέρωνε τού  Ἀη Σπυρίδωνα ὅταν 4 παλικάρια ἀπό τό χωριό Ἀλίκο τῶν Ἁγίων Σαράντα ἀποφασίσανε νά πάρουνε τό δρόμο γιά τή λευτεριά. Δύσκολο τό ἐγχείρημα. Λίγοι τά κατάφεραν. Τό ’ξεραν ἄλλωστε. Ἡ ἀπόφασή τους ἤτανε γιά λευτεριά ἤ θάνατο. Στή δική τους περίπτωση ἦταν γιά θάνατο. Στήν προσπάθεια νά περάσουν τήν ἑλληνο-ἀλβανική μεθόριο ἔγιναν ἀντιληπτοί ἀπό τούς ἀλβανούς φρουρούς, οἱ ὁποῖοι τούς ἐκτέλεσαν ἐν ψυχρῶ. Ὁ δρόμος τούς ἔμεινε ἀτέλειωτος. Καί τά κορμιά τούς ἄταφα στά ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα. Γιά παραδειγματισμό. Καί διαπόμπευση.

Ὁ ἀέρας ἔφερε τό μήνυμα στίς χαροκαμένες μανάδες στό Ἀλίκο κι ἦταν τ’ ἄταφα κορμιά πόνος πιό μεγάλος ἀπ’ τό θάνατο. Αὐθόρμητα ἄφησε τό θρῆνο ἡ μάνα  καί χύμηξε στό δρόμο. Κοντά της κι οἱ ἄλλες. Καί πίσω τους ὅλο τό χωριό. Χωρίς νά συνεννοηθοῦν οἱ Ἀντιγόνες κίνησαν μέ τά πόδια πού τά ἔσπρωχνε ἡ ὀργή νά πᾶνε στά σύνορα νά πάρουν τά κορμιά γιά νά τά θάψουν ὅπως πρέπει. Στό δρόμο τό πλῆθος πύκνωνε. Βγῆκαν οἱ ἕλληνες κι ἀπ’ τ’ ἄλλα χωριά κι ἑνώθηκαν μέ τό ἀνθρώπινο ποτάμι.

Οἱ φρουροί δέν ἀντέδρασαν. Ἄς ἦταν αὐτοί πού εἶχαν τά ὄπλα. Φοβήθηκαν. Ποτάμι ὀργῆς δέν εἶχαν ξαναδεῖ. Κι αὐτό τό πλῆθος εἶχε πόνο στά μάτια πού τό δάκρυ στέρεψε καί τώρα δακρύζαν αἷμα. Πήρανε τά κορμιά καί μέ πορεία λαμπρή γυρίσανε στό Ἀλίκο. Ἀλλ’ ὄχι, ὁ πόνος δέν ἡμέρεψε. Τό πλῆθος ὄρμηξε στήν ἀπό χρόνια κλειδωμένη ἐκκλησιά πού οἱ ἀλβανοί χρησιμοποιοῦσαν γιά ἀποθήκη, τήν ἀδείασε κι ἔστησε ἐκεῖ τά 4 φέρετρα. Κι ἐκεῖ στήν ἐρημωμένη ἐκκλησιά, χωρίς παπά ἤ ψάλτη, πᾶνε χρόνια πού ἀπαγορεύτηκε ἡ λατρεία, ζήτησαν ἀπ’ τό Θεό νά μάθουν πάλι νά προσεύχονται γιά νά γαληνεύει ὁ πόνος.

Κι ὕστερα…. Ώ, ὕστερα. Ὅλοι μαζί πῆραν στούς ὤμους τά φέρετρα τῶν ἀδικοχαμένων καί κίνησαν γιά τούς Ἁγίους Σαράντα  γιατί ἡ φωνή βρῆκε τό δρόμο της, ἡ καρδιά ἄλλο πιά δέν προσκυνᾶ καί ἡ ψυχή σήκωσε τό κεφάλι. Περνᾶ τό ἀνθρώπινο ποτάμι καί γίνεται κάλεσμα στά χωριά τοῦ Βούρκου. Βουβοί στό διάβα του κι ἄλλοι ἑνώνονται μαζί του. Κι ἐκεῖ στην  πόλη τῶν Ἁγίων Σαράντα μέ τά φέρετρα γιά σημαία ξεσπᾶ.

Οἱ ἀλβανοί φρουροί πού ἔχουν ἐπιστρατευθεῖ γιά νά ἀντιμετωπίσουν τήν κατάσταση δέν ξέρουν τί νά κάνουν. Αὐτό δέν ἔχει ξανασυμβεῖ. Στήν Ἀλβανία τοῦ Χότζα καί τοῦ Ἀλία λέξεις ὅπως πορεία, ἐξέγερση, διαμαρτυρία, δέν ὑπάρχουν στό λεξικό. Τό νά’ χεῖς ἄποψη ἀπαγορεύεται, ὅπως ἀπαγορεύεται νά ἔχεις θρησκεία κι ἀπ’ τίς καρδιές ἰδέες δέν περνᾶν. Γιά πρώτη φορά ἀκούγονται μηνύματα γιά λευτεριά κι οἱ ὑπηρέτες τοῦ καθεστῶτος ἀκοῦν ἐμβρόντητοι συνθήματα ὅπως «Ἀλία δολοφόνε».

Τά παλικάρια τοῦ χωριοῦ ξέρουν τήν τύχη τους. Τό καθεστώς πού δέν ἤξερε πῶς νά τούς ἀντιμετωπίσει ὅλους μαζί, ξέρει καλά πῶς νά τούς τακτοποιήσει ἕναν- ἕναν. Τίς ἑπόμενες μέρες θά πρέπει ὁ καθένας τους νά περιμένει ἐπίσκεψη τῆς σιγκουρίμι (ἀλβανική ἀστυνομία) κι ὕστερα κανείς πιά δέν θά μάθει γι’ αὐτούς. Γιά ἄλλη μία φορά ἡ ἀπόφαση εἶναι ἐλευθερία ἤ θάνατος. Τήν ἄλλη μέρα ὅλοι μαζί παίρνουν ἑνωμένοι τό δρόμο γιά τήν λευτεριά, τό δρόμο γιά τήν πατρίδα. Ἡ ἀντίστροφη μέτρηση ἔχει ἀρχίσει.

12 Δεκεμβρίου. Ἡ μέρα αὐτή πού σηματοδότησε τήν πρώτη ἐξέγερση ἐνάντια στό τυραννικό καθεστώς Ἀλία, τιμᾶται ἐπίσημα στήν γειτονική Ἀλβανία ὡς ἡ ἡμέρα τῆς Δημοκρατίας.

Ἐκεῖ, στό ἡρωικό Ἀλίκο, στό προσκλητήριο τῶν ἐθνικῶν μαρτύρων προστίθενται 4 ἀκόμη ἀποντες:

Ἀηδόνης Ράφτης, Θανάσης Κώτσης, Θύμιος Μάσσιος, Βαγγέλης Μήτρου

Ἐκεῖ, στό κοιμητήριο τοῦ Ἀλίκου, πάνω στό μνῆμα τοῦ παλικαριοῦ, εἶναι σκαλισμένος  ὁ πόθος του :

ΤΟ ΙΕΡΟ ΜΟΥ ΙΔΑΝΙΚΟ ΗΤΑΝ ΜΟΝΑΧΑ ΕΝΑ ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ ΓΡΗΓΟΡΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΩ ΕΣΕΝΑ

(Ἀναδημοσίευση ἀπό τήν ἰστοσελίδα τῆς Σ.Φ.Ε.Β.Α.)