Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020 (ΙΑ' ΛΟΥΚΑ)

Κυριακή  13  Δεκεμβρίου 2020 (ΙΑ' ΛΟΥΚΑ)

(Λουκ. ιδ’ 16 - 24, Ματθ. κβ' 14)

     Δέν εἶναι ἁπλός ἄνθρωπος ὁ οἰκοδεσπότης τῆς σημερινῆς παραβολῆς. Ἐκεῖνος πού ἑτοίμασε καί προσκαλεῖ στό Δεῖπνο εἶναι αὐτός ὁ ἄπειρος, ὁ ἀληθινός Θεός. Καί τό Δεῖπνο εἶναι ἡ Βασιλεία του, ἡ ὁποία ἀρχίζει ἀπό τώρα μέ τήν Ἐκκλησία καί πρόκειται νά ὁλοκληρωθεῖ στόν Παράδεισο, μέ τή δεύτερη ἔλευση τοῦ Χριστοῦ.

      Ἀλλά τί ἀκριβῶς περιλαμβάνει τό Δεῖπνο αὐτό τοῦ Θεοῦ καί ποιά εἶναι ἡ δική μας στάση ἀπέναντί του;

     Ἡ παραβολή τό ἐκφράζει σαφέστατα. Κατ΄ ἀρχάς τό θεῖο Δεῖπνο περιλαμβάνει φιλοξενία. Ὁ οἰκοδεσπότης ἀνοίγει διάπλατα τίς θύρες καί προσκαλεῖ ἐπίσημους καί ἄσημους νά μποῦν στό ἀρχοντικό του. Αὐτό ἀποτελεῖ χειρονομία εὐγένειας, καλοσύνης καί τιμῆς, ἄν τό κάνει κάποιος ἄνθρωπος. Τώρα, ὅμως, πού ἡ ἐκδήλωση αὐτή εἶναι τοῦ Θεοῦ; Ἀνερμήνευτη ἡ συγκατάβαση, τρισμέγιστη ἡ φιλανθρωπία. Διότι ὁ Θεός εἶναι ἄπειρα μεγάλος, ὑπερβατικός. Κατοικεῖ σέ «φῶς ἀπρόσιτον» ἀπλησίαστο, οὐράνιο, ἐκτυφλωτικό! (Α’ Τιμόθ. στ΄ 16)  Μπροστά του εἴμαστε λιγότερο ἀπό ἕνας μηδαμινός κόκκος ἄμμου μπροστά σέ ἀπέραντο ὠκεανό. Καί παρ΄ὅλα αὐτά τί βλέπουμε; Αὐτός ὁ ἄπειρος καί φοβερός Θεός μᾶς καλεῖ νά τόν πλησιάσουμε. Δίνει τήν ἐντολή νά «γεμισθῇ ὁ οἶκος του» ἀπό ἀνθρώπους. Ἀποφασίζει νά μᾶς φιλοξενήσει μεγαλόπρεπα, θεϊκά. Νά μᾶς φιλοξενήσει μόνιμα καί αἰώνια στά ὑπερκόσμια δώματα τῆς ἄυλης δόξας του. Ἐπιθυμεῖ νά μᾶς ὀνομάζει οἰκείους του, σπιτικούς του καί νά μᾶς συμπεριλάβει στήν ὑπέρλαμπρη «πανήγυρη» τοῦ Παραδείσου, ὅπου τά μικρά καί φτωχά πλάσματά του θά ἀνακηρυχθοῦν ἐκλεκτά καί προσφιλῆ, σάν μονάκριβα, παιδιά του (Ἐφεσ. β΄ 19, Ἑβρ. ιβ΄ 23). Θαυμαστή φιλοξενία!

     Καί μαζί μέ αὐτό, ἄλλο μεγάλο δῶρο. Ἡ προσφορά θείας τροφῆς. «Δεῖπνο μέγα» παρατίθεται στούς φιλοξενουμένους. Ὄχι ἁπλῶς πλούσιο καί ἀνεξάντλητο, ἀλλά κυρίως θείας ὑφῆς. Μέ περιεχόμενο μυστικό, ἱερό, ὑπερκόσμιο. Ἐκεῖ παρατίθεται καί προσφέρεται «ὁ ἄρτος ὁ ζῶν, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς» (Ἰωάν. στ΄ 51). Ὅποιος παίρνει μέ πίστη καί εὐλάβεια τή θεία αὐτή τροφή, ἀποκτᾶ «κοινωνίαν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ» ἑνώνεται μέ τόν Θεάνθρωπο Κύριο καί παίρνει ὅλη τή Χάρη, ὅλη τήν δόξα, καί τή δύναμή του (Α’ Κορ. ι΄ 16). Ἀποκτᾶ ζωή καί περίσσεια ζωῆς, καθώς ὑποδέχεται μέσα του τήν πηγή τῆς ζωῆς. Εὐφραίνεται καί ἀγάλλεται. Ἀπολαμβάνει τή μακαριότητα τοῦ Παραδείσου. Τήν ἀνέκφραστη εὐτυχία τῆς θέωσης. Πράγματικά «μακάριοι», τρισευτυχισμένοι, «οἱ εἰς τό δεῖπνον... τοῦ ἀρνίου κεκλημένοι» (Ἀποκ. ιθ΄ 9).

     Ἄν ὅμως ὁ Θεός κάνει μία τέτοια μεγαλειώδη πρόσκληση καί προσφορά στόν μικρό ἄνθρωπο, ποιά θά πρέπει νά εἶναι ἡ στάση τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στό θεῖο αὐτό Δεῖπνο τοῦ Θεοῦ;

     Μετά ἀπό τήν ἀμέτρητα τιμητική πρόσκληση πού δεχόμαστε, δέν ἔχουμε πλέον περιθώρια νά ποῦμε ὅτι «δέν γνώριζα, δέν μέ κάλεσε κανείς, δέν μποροῦσα μόνος μου νά τολμήσω». Ἔχει συγκαταβεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί μᾶς ἔχει καλέσει. Ἀσυγχώρητα ἀγενεῖς καί ἐξοργιστικά ἀσεβεῖς θά ἀποδειχτοῦν ὅσοι τυχόν ἀρχίσουν καί πάλι «ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθαι». Ἡ μόνη ἐνδεδειγμένη στάση ἐκ μέρους μας εἶναι νά σταθοῦμε καί νά προσέξουμε τή μεγάλη κλήση. Νά ἐμβαθύνουμε στό περιεχόμενο καί τή σημασία τοῦ  θεϊκοῦ Δείπνου. Καί στή συνέχεια νά πλησιάσουμε μέ προθυμία, «μετά ἀληθινῆς καρδίας ἐν πληροφορίᾳ πίστεως», δηλαδή μέ εἰλικρινῆ εὐλάβεια καί βαθειά πίστη (Ἑβρ. ι΄ 22). Τώρα μάλιστα πού οἱ μέρες μᾶς καλοῦν σέ πνευματικό ἀναβαπτισμό. Ἰδιαίτερα μέ τό ἅγιο μυστήριο τῆς Μετανοίας καί τή συνειδητή συμμετοχή στίς ἑορταστικές θεῖες Λειτουργίες. Νά νιώσουμε, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, βαθειά τί θά πεῖ νά καθόμαστε «ἐπί τῆς τραπέζης τοῦ Θεοῦ», νά μεταλαμβάνουμε Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, να ζεῖ πιά μέσα μας ὁ Χριστός (Λουκ. κβ΄ 30, Γαλ. β΄ 20, Ἰωάν. στ΄ 56).

     Καί άφοῦ γευτοῦμε τή μεγάλη δωρεά, πολύ φυσιολογικά καί αὐθόρμητα νά γίνουμε κήρυκες τῆς χαρμόσυνης εἴδησης. Ὅπως σύμφωνα μέ τήν παράδοση ἔκαναν οἱ Μάγοι καθώς ἐπέστρεφαν ἀπό τήν πατρίδα τους, ὅπως οἱ βοσκοί, πού ἔκαναν γνωστό καί σέ ἄλλους ἀνθρώπους τό θαυμαστό γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἡ γερόντισσα προφήτιδα Ἄννα, ἡ ὁποία καί αὐτή «ἐλάλει περί αὐτοῦ» σέ ὅλους τούς εὐσεβεῖς τῶν Ἱεροσολύμων (Λουκ. β΄ 38).

     «Ἐξέλθετε εἰς τάς ὁδούς καί τάς ῥύμας» θά ποῦμε καί ἐμεῖς στόν ἑαυτό μας. Στόν κύκλο τῶν γνωστῶν καί τῶν οἰκείων μας. Ταπεινά καί διακριτικά. Ἀλλά καί ἔνθερμα καί πειστικά καί ἐνθουσιαστικά. «Ἀνάγκασον», δηλαδή ἐνθάρρυνε, βοήθησε νά συνειδητοποιήσει καί ὁ ἄλλος τή χαρά. Ὤθησε τόν ἀδελφό σου, νά ἔρθει καί ἐκεῖνος στό μεγάλο Δεῖπνο τοῦ Οὐρανοῦ.

    Ἤδη μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ φτάσαμε στήν Κυριακή τῶν Προπατόρων. Σέ ἐλάχιστες μέρες θά γιορτάσουμε  Χριστούγεννα. Ὅ,τι οἱ Ἅγιοι Προπάτορες πόθησαν βαθειά καί ἐπιθύμησαν νοσταλγικά, ἐμεῖς τό ἔχουμε, τό ζοῦμε, θά τό ἀπολαύσουμε σ΄ὅλο του τό μεγαλεῖο ἀκόμη μία φορά.

     Ἄς αἰσθανθοῦμε, λοιπόν, τήν τιμή. Ἄς συγκλονιστοῦμε ἀπό τήν εὐλογία. Ἄς διαλαλήσουμε τή Χάρη. Και ἄς προσκολληθοῦμε ὁλόψυχα στόν Θεάνθρωπο Σωτήρα Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε τώρα τήν πρόγευση καί στόν Οὐρανό τό πλήρωμα τῆς δόξας τοῦ θείου Δείπνου.