Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2020 (Ζ’ ΛΟΥΚΑ)

Κυριακή  8  Νοεμβρίου 2020 (Ζ’ ΛΟΥΚΑ)

(Λουκ. η’ 41 - 56)

      Μεγάλο πρόβλημα καί ἐπεῖγον συντάραζε τόν Ἰάειρο, στόν ὁποῖο ἀναφέρεται ἡ εὐαγγελική μας περικοπή. Ἡ μοναχοκόρη του, ἄρρωστη βαρειά, εἶχε φτάσει στά τελευταῖα της. Καί ῆταν ἀνάγκη νά σπεύσει κοντά της ἐπειγόντως ὁ μέγας Ἰατρός, γιά νά τήν θεραπεύσει.

      Νά, λοιπόν, ὁ πονεμένος πατέρας μπροστά στόν Χριστό. Δέν ἔχει βέβαια σαφῆ ἐπίγνωση ὅτι αὐτός εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός. Πάντως τόν αἰσθάνεται ὡς ἱερό πρόσωπο, ὡς ἀντιπρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Καί γι’ αὐτό ἐκδηλώνει βαθιά τήν εὐλάβειά του. Ἔχει πέσει στά γόνατα καί τόν παρακαλεῖ. Καί μέ τή στάση τοῦ σώματός του ἐκφράζει ἄφωνα καί ζωηρά τίς ψυχικές καταστάσεις πού τόν διακατέχουν.

      Μέ ἀφορμή τήν εὐλάβεια πού ἐπέδειξε ὁ Ἰάειρος πρός στόν Κύριο θά ποῦμε αὐτή τήν ὥρα ποιά εἶναι ἡ σημασία τῶν ἐκδηλώσεων εὐλαβείας μας πρός τόν Θεό καί τί πρέπει νά προσέχουμε σχετικά μέ αὐτές.

      Οἱ ἐκδηλώσεις εὐλαβείας εἶναι τρόπος μέ τόν ὁποῖο φανερώνουμε τίς θρησκευτικές συγκινήσεις μας. Τά συναισθήματα λατρείας πρός τόν Θεό συχνά μᾶς πλημμυρίζουν τόσο πολύ, ὥστε αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά χρησιμοποιήσουμε καί τά μέλη τοῦ σώματος, γιά νά ἐκφραστοῦμε, ἀφοῦ τό σῶμα καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἄρρηκτα ἑνωμένα. Κάνουμε αὐθόρμητα τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ μπροστά σέ ἕναν ξαφνικό κίνδυνο καί μέ τόν τρόπο αὐτό ζητοῦμε τήν προστασία του. Πέφτουμε στά γόνατα, γιά νά προσκυνήσουμε λατρευτικά τόν Κύριο, πού κατά τήν καθαγίαση τῶν Τιμίων Δώρων εἶναι παρών μέ τό ζῶν ἅγιο σῶμα του, τή θεία ψυχή του καί τή θεότητά του. Ὑποκλινόμαστε μπροστά σέ κάποιο ἱερό εἰκόνισμα ἤ ἅγια λείψανα, προκειμένου νά ἐκδηλώσουμε βαθύ σεβασμό πρός αὐτά. Σταυρώνουμε τά χέρια, κλίνουμε τό κεφάλι ἤ κάνουμε μετάνοια θέλοντας νά ἐκφράσουμε ἀνάλογες ψυχικές καταστάσεις.

      Σέ πολλά σημεῖα της ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς παρουσιάζει τέτοιες σκηνές λατρευτικῶν κινήσεων. Ὁ Μωυσῆς στό ὄρος Χωρήβ ὑψώνει τά χέρια, φανερώνοντας τήν ἀνύψωση τῆς ψυχῆς του σέ θερμή προσευχή (Ἐξ. ιζ’ 11). Οἱ Μυροφόρες μπροστά στούς ἀγγέλους τῆς Ἀνάστασης κλίνουν «τό πρόσωπον εἰς τήν γῆν» ἀπό βαθύ σεβασμό καί φόβο (Λουκ. κδ’ 5). Ὁ εὐγνώμων λεπρός πέφτει «ἐπί πρόσωπον παρά τούς πόδας» τοῦ Χριστοῦ, γιά νά τόν εὐχαριστήσει ὁλόψυχα (Λουκ. ιζ’ 16).

      Μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ ψυχή ἀνακουφίζεται, βοηθεῖται πολύ νά σταθεροποιήσει καί νά ἐπαυξήσει τά ἱερά αἰσθήματά της.

      Γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί ἡ Ἐκκλησία μας κατά τή θεία Λατρεία μᾶς δίνει παραγγέλματα, ὅπως «τάς κεφαλάς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ  κλίνωμεν», «ὀρθοί», «κλίναντες τά γόνατα δεηθῶμεν». Καί σέ ὅλα αὐτά ἔχουμε χρέος πρόθυμα νά ἀνταποκρινόμαστε, ὥστε νά βοηθηθοῦμε στήν κατάνυξη.

      Ἀλλά ἄς δοῦμε καί τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο θά ἐκδηλωνόμαστε.

     Τί πρέπει νά προσέξουμε στό θέμα αὐτό; Ὑπάρχουν ἀρκετοί εὐσεβεῖς χριστιανοί, πού, ἐνῶ θέλουν νά ἐκδηλώσουν μέ κάποιο σχῆμα τήν εὐλάβειά τους, ἐμποδίζονται ἀπό τή σκέψη ὅτι δέν συμβιβάζεται αὐτό μέ τήν κοινωνική τους θέση ἤ ὅτι θά ἐνοχλήσουν ἤ θά σκανδαλίσουν ἐνδεχομένως τούς ὑπόλοιπους πιστούς. Κάτι τέτοιο εἶναι καθαρά παγίδα τοῦ διαβόλου. Στήν Ἐκκλησία ὅλοι εἴμαστε ἀδελφοί, συγκεντρωμένοι μέ σκοπό νά λατρεύσουμε ἀπό κοινοῦ τόν ἅγιο Θεό. Τί πιό φυσικό νά ἐκδηλώσουμε μέ ἁπλότητα τά ἱερά συναισθήματα πού γεννιοῦνται μέσα μας; Τό παράδειγμα τοῦ ἑκατόνταρχου Κορνήλιου ἄς μᾶς διδάξει καί ἄς μᾶς ἐνισχύσει σχετικά. Μπροστά σέ τόσους ἀνθρώπους πού εἶχαν συγκεντρωθεῖ στό σπίτι του, δέν δίστασε νά πέσει «ἐπί τούς πόδας» καί νά προσκυνήσει τόν ἀπόστολο Πέτρο (Πράξ. ι’ 25). Ἡ ἐκδήλωση αὐτή ἦταν γιά τούς Ρωμαίους τελείως ἀσυνήθιστη. Καί παρόλα αὐτά δέν δίστασε. Κατά παρόμοιο τρόπο ἐνήργησε καί ὁ Ἰάειρος, πού ἦταν «ἄρχων τῆς Συναγωγῆς» στήν Καπερναούμ. Θά διστάσουμε ἐμεῖς;

      Βέβαια χρειάζεται κάποια προσοχή, ὥστε νά μήν παρεκκλίνουμε σέ ὑπερβολές. Οἱ ἐκδηλώσεις εὐλαβείας νά διακρίνονται ἀπό σεμνότητα, μέτρο, σοβαρότητα, νά συνοδεύονται πάντοτε ἀπό ταπεινοφροσύνη καί γνήσια διάθεση προσευχῆς καί ἀφοσίωσης στόν Θεό. Νά μήν καταντοῦν, δηλαδή, τύπος κενός, ἀλλά νά ἀντιστοιχοῦν σέ πλούσιο ἐσωτερικό περιεχόμενο καί σέ διαρκῆ ἐργασία ἐμβάθυνσης στή θεία Λατρεία.

     Αὐτονόητο εἶναι ὅτι θά συνδυάζονται ἐπίσης καί μέ ἀντίκρυσμα εὐσεβοῦς ζωῆς, μέ ἀγώνα καί χριστιανική συνέπεια στήν καθημερινή μας ἀναστροφή. Σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, θά σηκώνουμε τά χέρια σέ προσευχή, ἀλλά θά φροντίζουμε συγχρόνως νά εἶναι «ὅσια», δηλαδή καθαρά καί ἅγια τά χέρια αὐτά, ἄρα γνήσια εὐσεβῆ (Α’ Τιμ. β’ 8). Ἔτσι δέν θά προκαλοῦμε, ἀλλά θά οἰκοδομοῦμε τουλάχιστον τούς καλοπροαίρετους ἀδελφούς μας.

     Ἰδιαίτερα ἐνισχυτικό εἶναι τό γεγονός, ὅτι ἀκόμη καί οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι, πού σήμερα γιορτάζουμε, καθώς λατρεύουν τόν Θεό, χρησιμοποιοῦν λατρευτικές κινήσεις. Ὁ προφήτης Ἡσαΐας μᾶς περιγράφει πῶς κινοῦνται μέ ἱεροπρέπεια γύρω ἀπό τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί πῶς τά Σεραφείμ σκεπάζουν ἀπό συστολή, εὐλάβεια καί φόβο τά πόδια καί τό πρόσωπό τους.

      Μέ ἀνάλογη διάθεση, λοιπόν, κι ἐμεῖς ἄς ἐκδηλώνουμε τήν εὐλάβειά μας μέ συγκίνηση, μέ ἱεροπρέπεια, μέ βαθειά κατάνυξη, καί νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ ἅγιος Θεός θά μᾶς χορηγεῖ πιό πλούσια τή χάρη του.