Κυριακή 18 Ὀκτωβρίου 2020 (ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΛΟΥΚΑ)

Κυριακή  18  Ὀκτωβρίου 2020 (ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΛΟΥΚΑ)

(Λουκ. ι’ 16 - 21)

«Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καί ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ».

Τά λόγια αὐτά ἀπηύθυνε ὁ Κύριος στούς ἑβδομήκοντα μαθητές, τούς ὁποίους ἐξέλεξε, γιά νά τούς ἀποστείλει στίς πόλεις τῆς Ἰουδαίας γιά τόν εὐαγγελισμό τῶν ψυχῶν. Ὅποιος ἀκούει τό κήρυγμα καί τίς συμβουλές σας, τούς εἶπε, τά δικά μου λόγια ἀκούει. Καί ἐάν, πράγματι, σέβεται καί θέλει νά ὑπακούσει σ’ ἐμένα, πρέπει νά ὑπακούσει καί νά σεβαστεῖ ἐσᾶς.

Καί στούς δώδεκα Ἀποστόλους εἶχε μεταδώσει ἄλλοτε ἀνάλογο κῦρος ὁ Κύριος. Τώρα ἐπαναλαμβάνει τό ἴδιο καί στούς ἑβδομήκοντα. Καθόρισε μέ τόν τρόπο αὐτό γιά πολλοστή φορά τή θέση καί τό κῦρος τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀλλά ἄς δοῦμε ἀναλυτικότερα γιατί ὀφείλουμε σεβασμό καί ὑπακοή στούς πνευματικούς μας πατέρες.

Οἱ πνευματικοί πατέρες εἶναι οἱ φορεῖς τῆς ἱερᾶς Παράδοσης. Τά ὅσα ὑπάρχουν καταγεγραμμένα στήν Καινή Διαθήκη δέν καλύπτουν ὅλα τά ἔργα καί τούς λόγους τοῦ Κυρίου. Εἶναι καί ἄλλα πολλά πού ἀφοροῦν τή ζωή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί τό πνεῦμα τῆς διδασκαλίας του, τά ὁποῖα ἦταν φύσει ἀδύνατο νά καταγραφοῦν. Ὅσα γράφτηκαν ἀποτελοῦν ἁπλῶς τό θεμέλιο καί τήν «ἀσφάλεια» τῆς προφορικῆς κατήχησης τῶν πιστῶν (Λουκ. α΄ 4). Διότι ἐξαρχῆς ἡ μύηση στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου πραγματοποιήθηκε «διά φωνῆς ζώσης», μᾶς λέει ὁ Ἅγ. Εἰρηναῖος, δηλ. μέ ζωντανή ἐπικοινωνία, καί ἡ πνευματική καλλιέργεια βασίστηκε στή μαθητεία καί στήν προσωπική ἐπικοινωνία μέ τούς «αὐτόπτες καί ὑπηρέτες τοῦ Λόγου», δηλδή τοῦ Χριστοῦ (Λουκ. α΄ 2). Ἄλλωστε μόνο ἔτσι εἶναι δυνατόν νά μεταδοθεῖ τό πνεῦμα μιᾶς διδασκαλίας.

Αὐτή ἡ τόσο βασική ἀρχή μεταλαμπάδευσης τῆς θείας Ἀποκάλυψης συνεχίστηκε μέσω τῶν αἰώνων «ἐκ πατέρων εἰς πατέρας», μᾶς λέει ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ἔτσι ὥστε νά εἴμαστε σήμερα σέ θέση πραγματικά νά ἀκοῦμε αὐτούσια τά λόγια τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς διαδόχους τῶν Ἀποστόλων, τούς Ἐπισκόπους καί γενικά τούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅλα αὐτά σημαίνουν ὅτι δέν ἀρκεῖ νά μελετοῦμε ἁπλῶς τήν Ἁγία Γραφή.  Κάτι τέτοιο κάνουν οἱ αἱρετικοί. Χρειάζεται νά μαθητεύσουμε στό ἱερότατο  σχολεῖο τῆς μίας, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς, τῆς Ὀρθοδόξου μας Ἐκκλησίας, στό ὁποῖο διδάσκουν μέ λόγο καί ἔργα οἱ ποιμένες της, οἱ πνευματικοί πατέρες μας, πού μέ τήν κανονική διαδοχή ἔχουν πάρει τή θέση τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί μέ συναίσθηση εὐθύνης, χωρίς νά παρεμβάλουν τίποτα δικό τους, διδάσκουν ὅ,τι καί οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ.

Σχετικά μέ αὐτό εἶναι πολύ διδακτικό τό παράδειγμα τοῦ ἁγίου Εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ, τόν ὁποῖο σήμερα τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία. Παρά τό ὅτι ἦταν ἐξαιρετικά μορφωμένος, δέν δίστασε νά ὑποταχθεῖ ἀπόλυτα καί νά ἀκολουθεῖ μέ παιδική ταπείνωση καί ἀφοσίωση τόν πνευματικό του πατέρα, τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Αὐτή ἡ μαθητεία ἀνέδειξε στή συνέχεια καί τόν ἴδιο πνευματικό πατέρα, ἐπίσκοπο καί Εὐαγγελιστή πρός ὠφέλεια καί σωτηρία πολλῶν ψυχῶν.

Ἀλλά ὑπάρχει καί ἄλλος σοβαρότατος λόγος, πού καθιστᾶ τούς πνευματικούς πατέρες ἄξιους κάθε σεβασμοῦ. Εἶναι ἡ θεία Χάρη πού διαχειρίζονται.

 Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός δέν ἔφερε στή γῆ μόνο τόν φωτισμό καί τήν Ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας. Ἀκόμη μεγαλύτερη προσφορά του ὑπῆρξε ἡ ἐξιλεωτική θυσία του, πού ἐξασφάλισε γιά τούς πιστούς τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, τή λύτρωση, τήν υἱοθεσία, τή θέωση.

Αὐτή ἡ μέγιστη δωρεά μεταδόθηκε μέσω τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν διαδόχων τους σέ ὅλες τίς γενιές μέχρι σήμερα. Ἡ συγκεκριμένη ἐξουσία πού ὁ Χριστός παρέδωσε στούς ἁγίους Ἀποστόλους νά συγχωροῦν ἤ νά δεσμεύουν ἁμαρτίες, νά κρατοῦν «τάς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν» βρίσκεται τώρα στά χέρια τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας. Καί μέσω αὐτῆς τῆς αὐθεντικῆς διαδοχῆς γίνεται κατανοητή καί πραγματοποιεῖται ἡ ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου ὅτι θά εἶναι παρών καί θά εὐλογεῖ τούς πιστούς «πάσας τάς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».

Μετά ἀπό αὐτά εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ἡ ἐξάρτηση ἀπό τούς πνευματικούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μας, τούς λειτουργούς τῶν Μυστηρίων της, μᾶς ἐξασφαλίζει τή θεία Χάρη καί τή σωτηρία τῆς ψυχῆς. Δέν νοεῖται νά λένε μερικοί «Εἶμαι Χριστιανός, ἀλλά δέν θέλω στή μέση τούς κληρικούς». Ἔχουν ὑπόψη τους κάποιον ἱερέα, πού δέν τούς οἰκοδομεῖ; Ἄς ἀναζητήσουν ἐκεῖνον πού συναισθάνεται καί ἀνταποκρίνεται στήν ἀποστολή του. Καί θά τόν βροῦν, διότι ὑπάρχουν πολλοί σήμερα. Γιά κανένα λόγο νά μή μείνουν μετέωροι καί ἀδιασφάλιστοι ὡς πρός τή σοβαρότερη πλευρά τῆς ζωῆς τους. Διότι, πράγματι, δέν εἶναι δυνατόν ποτέ νά συγχωρηθοῦμε μέ μία ἁπλή προσευχή ἤ «λέγοντάς τα στήν εἰκόνα», ἀλλά μέ τήν ταπεινή ἐξομολόγηση στόν ἱερέα τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἐκπρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό τά χέρια του θά δεχτοῦμε καί τή θεία Κοινωνία, ἀπό ἐκεῖνον θά λάβουμε τό ἰαματικό εὐχέλαιο καί τόν ἁγιασμό. Ἀκόμα καί ἡ ἁπλή εὐλογία του πού θά ζητήσουμε καί θά μᾶς δώσει, δέν θά εἶναι σχῆμα λόγου ἀλλά χάρη Θεοῦ, πού τοῦ ἀνατέθηκε νά διαχειρίζεται. Χάρη Θεοῦ, τόσο πολύτιμη καί ἀναγκαία γιά τόν ἀγώνα μας καί γιά τή σωτηρία μας.

Πολλές φορές μᾶς κυριεύει μιά ἐπιθυμία νά μπορούσαμε νά γνωρίσουμε καί νά ζήσουμε ἀπό κοντά τόν Κύριο, τόν ἅγιο Ἀπόστολο Παῦλο ἤ καί τόν σήμερα ἑορταζόμενο ἅγιο Εὐαγγελιστή Λουκᾶ. Ἀλλά ἄν ἡ ἐπιθυμία αὐτή δέν εἶναι ἁπλή περιέργεια, ὑπάρχει ὁ τρόπος. Νά ἀκούσουμε καί νά ὑπακούσουμε στόν συγκεκριμένο ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας καί πνευματικό μας πατέρα. Εἶναι ἐκεῖνος πού θά μᾶς ὁδηγήσει τελικά στόν Παράδεισο, ὅπου θά ἀπολαμβάνουμε διαρκῶς τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων του, θά εὐφραινόμαστε καί θά δόξάζουμε τό ὄνομα τοῦ ἁγίου Θεοῦ στούς αἰῶνες.