Κυριακή 11 Ὀκτωβρίου 2020 (Δ’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. η’ 5 - 15)

Μέ ἀγκάθια παρομοιάζει ὁ Κύριος τίς πληθωρικές καί ἀγχώδεις μέριμνες τοῦ κόσμου αὐτοῦ στήν εὐαγγελική μας περικοπή. Βεβαιώνει ὅτι αὐτές ἐμποδίζουν καί ματαιώνουν τήν καρποφορία τοῦ θείου λόγου στίς ψυχές μας.

Ἐπειδή βρισκόμαστε στήν ἀρχή τῆς πνευματικῆς σπορᾶς, καί ἀπό τήν ἄλλη ἐπειδή στήν ἐποχή μας παρατηρεῖται πολύ ἔντονα ἡ ὑλιστική πολυπραγμοσύνη, εἶναι πολύ ὠφέλιμο νά δοῦμε πῶς οἱ μέριμνες τοῦ κόσμου ἐμποδίζουν τήν πνευματική καρποφορία καί τί μέτρα χρειάζεται νά πάρουμε ἀπέναντί τους.

Τό ὑπέρμετρο ἐνδιαφέρον, ὁ περισπασμός καί ἡ πληθωρική ἀσχολία μέ ὑποθέσεις τῆς γῆς ἀπαιτοῦν ἀπό τόν ἄνθρωπο καί χρόνο καί δυνάμεις. Ἀδιάκοπα καί πιεστικά δουλεύει τό μυαλό, ἔντονα καί ἀκατάπαυστα κινεῖται τό σῶμα, ὥστε ὅλες οἱ ἐπιθυμητές ἐργασίες νά γίνουν, ὅλες οἱ σκέψεις νά ὑλοποιηθοῦν, καί νά μή χαθεῖ τίποτα ἀπό ὅσα ὑποτίθεται ὅτι θά κάνουν τήν ἐπίγεια ζωή ἄνετη καί εὐχάριστη. Ὅσο, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος «ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις», ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στόν Τιμόθεο, τόσο καί ἐξαντλεῖται καί δέν βρίσκει πλέον δυνάμεις, γιά νά ἀσχοληθεῖ μέ τήν ψυχή του καί τόν Οὐρανό. Διαπιστώνει πάνω στά πράγματα πόσο δύσκολο εἶναι νά ὑπηρετεῖ καί νά δουλεύει «δυσί κυρίοις», σέ δύο ἀφεντικά, καί νά ζητᾶ νά ἀνταποκριθεῖ στίς ἀπαιτήσεις καί τῶν δύο (Ματθ. στ’ 24).

Ὅπως οἱ χυμοί τῆς γῆς στερεύουν, καθώς ἀπορροφῶνται ἀπό τίς ἄπληστες ρίζες τῶν ἀγκαθιῶν, ἔτσι καί ἡ ζωτικότητα τοῦ ἀνθρώπου ἐξαντλεῖται ἀπό τίς ἀχαλίνωτες ἐπιδιώξεις καί μέριμνες. Δέν προλαβαίνει ὁ ἄνθρωπος νά κάνει ἤρεμα τήν προσευχή του, δέν ἔχει χρόνο νά μελετήσει τόν θεῖο λόγο, δέν ἔχει κουράγιο νά παρακολουθήσει τή θεία Λειτουργία, δέν ἐπαρκεῖ νά συμμετάσχει σέ κάποια ἀγαθοεργία.

Ἀλλά ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη πιό σοβαρό. Οἱ ὑπερβολικές φροντίδες γύρω ἀπό τά τῆς γῆς δημιουργοῦν καί πολλές ἀφορμές ἁμαρτίας. Ὅπως τά ἀγκάθια καραδοκοῦν νά ἀγκυλώσουν καί νά πληγώσουν τό τρυφερό βλαστάρι, ἔτσι καί ἡ πλεονεξία, ὁ φθόνος, ἡ νευρικότητα, ὁ θυμός, ἡ ἀδικία καί πολλά ἄλλα ἁμαρτήματα, πού φέρνει ἡ μέριμνα, τραυματίζουν τήν ψυχή. Δικαιώνεται ἀπό τά γεγονότα ἡ θεόπνευστη προειδοποίηση τοῦ ἀποστόλου Παύλου πού λέει ὅτι «οἱ βουλόμενοι πλουτεῖν ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμόν καί παγίδα» (Α’ Τιμ. στ’ 9). Ὅσοι ἀπερίσκεπτα ἐπιδίδονται στά ὑλικά ἀγαθά, χωρίς νά τό θέλουν καί χωρίς νά ἔχουν κακή πρόθεση, ἐμπλέκονται σέ πειρασμούς καί ἁμαρτήματα, στά ὁποῖα τούς παγιδεύει ὁ διάβολος.

Γι’ αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ἀπαραίτητο νά πάρουμε ἐγκαίρως σοβαρά καί αὐστηρά μέτρα.

Βασικό ἀλλά καί πρακτικό μέτρο ἐναντίον τῆς μέριμνας εἶναι νά δίνουμε ἀπόλυτη προτεραιότητα στά πνευματικά καθήκοντά μας. Τό πρωί πού θά ξεκινήσουμε τή μέρα μας, πρίν ἀπό κάθε ἄλλη ἀπασχόληση καί δραστηριότητά μας νά τοποθετήσουμε τά πνευματικά, «τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ» (Ματθ. στ’ 33). Τήν προσευχή καί τή μελέτη τοῦ θείου λόγου. Κατόπιν νά ἀσχοληθοῦμε μέ τίς ἐργασίες καί τίς ὑποχρεώσεις μας, ἀλλά χωρίς νά καταποντιστοῦμε σ’ αὐτές. Νά δραστηριοποιηθοῦμε μέ ζῆλο καί ἐνθουσιασμό, ἀλλά συγχρόνως νά διατηροῦμε καθαρή τή σκέψη καί ἀκέραιη τήν αὐτοκυριαρχία μας. Νά μή μᾶς παρασύρουν ἐξάψεις μάταιων ἐπιθυμιῶν, ἀλλά νά ἐπιβαλλόμαστε πάνω στίς σκέψεις καί τά θελήματά μας. Κάποια ἀναβολή, μιά καλύτερη μελέτη, μία συζήτηση μέ πνευματικούς ἀνθρώπους πάνω σέ συγκεκριμένες ἐπιδιώξεις, σχέδια, ἐπεκτάσεις, συντελοῦν πολύ στό νά μένει ἡ ψυχή μας ἐλεύθερη ἀπό τήν τόσο ὀλέθρια ἀρρώστια τῆς μέριμνας. Νά μήν πορεύεται σάν δούλη πίσω ἀπό στιγμιαῖες ἐπιθυμίες, ἀλλά αὐτή νά κυριαρχεῖ σέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς μας (Σοφ. Σειρ. ιη’30).

Ἰδιαίτερα νά καλλιεργήσουμε τήν ἐμπιστοσύνη στή θεία Πρόνοια. Νά καταλάβουμε βαθειά ὅτι γνωρίζει «ὁ πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος» τί πραγματικά ἔχουμε ἀνάγκη καί ὅτι νοιάζεται ἐκεῖνος γιά μᾶς. Ποτέ δέν μᾶς ἐγκαταλείπει. «Αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν». Νοιάζεται γιά μᾶς. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά μήν τόν ἐγκαταλείπουμε, ἀλλά μέ ἐμπιστοσύνη, πίστη καί ἀγάπη νά ἐξαρτώμαστε ἀπό ἐκεῖνον (Ματθ. στ’ 32,  Α’ Πέτρ. ε’ 7).

Μέ τήν εἰκόνα τῆς γόνιμης γῆς, ὅπου ἔχουν φυτρώσει, ὅμως, καί ἀγκάθια, ὁ Κύριος ἀναφέρεται σέ ἀνθρώπους καλοπροαίρετους. Δέν εἶναι οὔτε σκληροί καί ἀναίσθητοι οὔτε ἐπιπόλαιοι, κούφιοι καί ἀνερμάτιστοι. Εἶναι ψυχές, πού μέ λίγη προσοχή θά μποροῦσαν νά εἶναι «γῆ ἀγαθή» καί νά καρποφορήσουν πλούσια.

Γι’ αὐτό νά προσέξουμε ἰδιαίτερα. Νά ἀγωνιστοῦμε ἰδιαίτερα. Μακριά τά ἀγκάθια τοῦ ἄγχους τῆς μέριμνας! Ἀπάτη καί παγίδα εἶναι τά πλούτη καί οἱ πλεονεξίες. Ἀληθινή καί ἀξιόλογη μέριμνα μία εἶναι, ἡ καρποφορία τοῦ θείου λόγου καί ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.