ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 " ΕΥΚΡΑΣΙΑ ΑΕΡΩΝ ΚΑΙ ΚΑΙΡΩΝ ΕΙΡΗΝΙΚΩΝ"

             ΚΥΡΙΑΚΗ  18  ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

 ΕΥΚΡΑΣΙΑ ΑΕΡΩΝ ΚΑΙ ΚΑΙΡΩΝ ΕΙΡΗΝΙΚΩΝ

«Ὑπέρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς καί

                                 καιρῶν εἰρηνικῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν »

            Παλαιότερα, ἀλλά καί στήν ἐποχή μας ἀκούγεται ἡ κατηγορία πώς τάχα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν προσέχει ὅσο θά ἔπρεπε τήν ὑλική – σωματική ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ὑποστηρίζεται πώς δίδει βαρύτητα στήν ψυχή, ὡσάν ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι μονάχα πνεῦμα καί νά μήν ἔχει ἀνάγκες ὑλικές – σωματικές. Σ’ αὐτή τήν κατηγορία φαίνεται πώς γίνεται κάποια παρεξήγηση καί ἔχουμε σύγχυση ἀνάμεσα στήν ἐκκλησιαστική ἀλήθεια καί σέ αἱρετικές παρεκκλίσεις. Ὁ πουριτανισμός, θρησκευτική κίνηση στή Δύση, ἔδινε βαρύτητα στήν ὑπερβολική αὐστηρότητα στά ἤθη, συνήθως μέ ὑποκριτική διάθεση καί ὑποτίμηση στήν ὕλη καί στό ἀνθώπινο σῶμα. Θεωρώντας τήν ὕλη μολυσμένη, ἤθελαν τήν πίστη τους ἐλεύθερη ἀπό κάθε ἐπαφή μέ τό ὑλικό. Καί τοῦτο γιατί πίστευαν πώς ὅ,τι εἶναι πνευματικό δέν μπορεῖ νά εἶναι καί ὑλικό. Τέτοιες ἀποκλίσεις ἐνδεχομένως νά παρατηροῦνται καί σέ ὁμάδες καί πρόσωπα καί στήν Ἐκκλησία. Ἀνεξάρτητα τί πρεσβεύουν τά μεμονωμένα αὐτά ἄτομα, ἐν προκειμένω ἐνδιαφέρει ποιά εἶναι ἡ θεώρηση καί ἡ διδαχή τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τήν Ἐνσάρκωση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πώς: «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (1) ἔγινε ἄνθρωπος καί ἔλαβε τό ἀνθρώπινο ὑλικό μας σῶμα. Ἀποδεικνύοντας ἔτσι πώς ἡ ὕλη μπορεῖ νά λυτρωθεῖ, κάμνοντάς την «πνευματοφόρο» δηλαδή «ὄχημα» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι πώς τό σῶμα ἁγιάζεται καί μεταμορφώνεται μαζί μέ τήν ψυχή, γι’ αὐτό δείχνει ἕναν ἄπειρο σεβασμό στά ἱερά λείψανα τῶν ἁγίων. Αὐτός ὁ σεβασμός τῶν ἁγίων λειψάνων δέν εἶναι ἀποτέλεσμα ἄγνοιας καί δεισιδαιμονίας, ἀλλά καρπός  μιᾶς πολύ ἀνεπτυγμένης θεολογίας τοῦ σώματος. (2)

            Αὐτή ἡ θεολογία τοῦ σώματος καί τῆς ὕλης ἔρχεται νά δικαιολογήσει τίς δεήσεις καί τά αἰτήματα μέσα στήν ἀκολουθία τῆς Θείας Λειτουργίας «γιά εὐνοϊκές καιρικές συνθῆκες καί γιά πλούσια καρποφορία τῆς γῆς». Σέ παλαιότερό μας κήρυγμα κάναμε λόγο γιά τή μετοχή σώματος καί ψυχῆς, δηλαδή τό «συναμφότερον», στή λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ ὅλος ἄνθρωπος συμμετέχει στήν ἁμαρτία, ἀλλά καί στή χάρη καί τήν «καινήν», καινούργια ζωή «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Τό αἴτημα γιά «εὐκρασία ἀέρων καί εὐφορία τῶν καρπῶν τῆς γῆς» ἔχει ἄμεση σχέση μέ τίς σωματικές ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου. Τό σῶμα γιά νά συντηρηθεῖ καί νά κρατηθεῖ στή ζωή χρειάζεται τροφή. Γιά νά ὑπάρξει ὅμως αὐτή ἡ τροφή προαπαιτοῦνται καλές καί εὐνοϊκές κλιματολογικές συνθῆκες. Ἡ ἡλιακή ἀκτινοβολία, ὁ καθαρός καί ὑγιεινός ἀέρας, τό νερό, ἡ ἐναλλαγή τῶν ἐποχῶν καί τό συνταίριασμα τῶν καιρῶν. Ὁ ἀέρας γιά νά εἶναι ὠφέλιμος καί εὐεργετικός στή γεωργία δέν πρέπει νά ξεπερνᾶ κάποια ὅρια, οὔτε πολύ κρύος, οὔτε πολύ ζεστός. Στήν πρώτη περίπτωση, ὅταν τό θερμόμετρο κατέρχεται κάτω τοῦ μηδενός ἔχουμε τόν παγετό μέ μεγάλες καταστροφές στίς καλλιέργειες. Ἄν πάλιν ἡ ἄνοδος τῆς θερμοκρασίας   φθάνει   στά    ὅρια     τοῦ καύσωνα, τότε προκαλοῦνται πυρκαγιές μέ ὀδυνηρές συνέπειες στά δάση καί σέ γεωργικές περιοχές.

            Οἱ καταιγίδες, οἱ θύελλες, οἱ ἀνεμοστρόβιλοι καί οἱ τυφῶνες ἐπενεργοῦν ἀρνητικά στό νά ἔχουμε «εὐκρασίαν ἀέρων». Μόνον ἡ ἠπιότητα τῶν καιρικῶν συνθηκῶν καί τό εὐνοϊκό τοῦ κλίματος, μᾶς δίδουν τήν «εὐκρασίαν ἀέρων». Εὐεργετική εὔχεται κανείς νά εἶναι γενικῶς καί ἡ ἐπενέργεια τῶν φυσικῶν φαινομένων. Ὁ ἥλιος ὅμως μέ τό ὑπερβολικό καῦμα του, ὅταν ξεπερνᾶ τά φυσιολογικά ἐπίπεδα, φέρνει τά κυνικά καύματα καί προκαλεῖ καί τίς θερινές πυρκαγιές. Ἡ βροχή πρέπει νά εἶναι σύμμετρη, δηλαδή οὔτε νά ὑστερεῖ, οὔτε ὅμως νά εἶναι καί ὑπερβολική. Ἡ ἄμετρη βροχόπτωση προκαλεῖ πλημμύρες, πού συχνά πνίγουν καί καταστρέφουν ὅ,τι βροῦν μπροστά τους. Ἡ ἔλλειψη πάλι βροχόπτωσης, δηλαδή ἡ ἀνομβρία, ἔρχεται καί στερεύει τή γῆ καί ξεραίνεται ἡ βλάστηση καί οἱ καλλιέργειες. (3)

            Ἐδῶ κατανοοῦμε τί ἀκριβῶς ἐννοεῖ τό αἴτημα «καί καιρῶν εἰρηνικῶν». Καιροί εἰρηνικοί δέν εἶναι οἱ εἰρηνικές τάχα περιστάσεις, ἀλλά οἱ ἐπωφελεῖς καί οἱ κατάλληλοι καιροί γιά τήν καρποφορία τῆς γῆς. Γιατί δέν φτάνει ἁπλῶς νά βρέξει ὁ οὐρανός, μά εἶναι ἀνάγκη νά βρέξει ὅταν πρέπει, καί ἡ βροχή νά εἶναι εὐεργετική. Τά διάφορα μετεωρολογικά φαινόμενα ὅπως ἡ θερμοκρασία, ἡ ὑγρασία, οἱ ἄνεμοι, ἡ νέφωση, ἡ βροχή, τό χιόνι κ.τλ. γιά νά ἔχουμε «εὐκρασίαν ἀέρων καί καιρούς εἰρηνικούς», ἀσφαλῶς, δέν εἶναι στήν ἁρμοδιότητα τοῦ ἀνθρώπου. Δέν μπορεῖ ἀπόλυτα μέ τήν καλή του θέληση νά τά ρυθμίσει ὅπως αὐτός θά ἐπιθυμοῦσε. Εἶναι ὅμως βέβαιο πώς γιά τήν ἔξαρση τοῦ οἰκολογικοῦ προβλήματος ἔχει μεγάλες εὐθύνες καί ὁ ἀρνητικός ἀνθρώπινος παράγων. Μάλιστα μέ τή βιομηχανική ἐπανάσταση καί τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας στούς νεώτερους χρόνους, οἱ πολλές παρεμβάσεις τοῦ ἀνθρώπου στό φυσικό περιβάλλον τό οἰκολογικό πρόβλημα πάει νά γίνει οἰκολογική κρίση καί ἴσως κίνδυνος οἰκολογικῆς καταστροφῆς. Ἐνδεικτικά μόνο νά περιορισθεῖ κανείς στή μόλυνση, πού ἀπό ὑπαιτιότητα τοῦ ἀνθρώπου μολύνεται ὁ ἀέρας, ἡ θάλασσα, τό ἔδαφος, τό ὑπέδαφος, ἀλλά καί αὐτός ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός καί αὐτή ἀκόμη ἡ ἀνθρώπινη ζωή. (4)

            Νά γιατί ἡ δέηση: «Ὑπέρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς καί καιρῶν εἰρηνικῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν», ἐπιβάλλεται νά μήν τό προσπερνᾶμε, ἀλλά νά τό ἐπαναλαμβάνουμε καί μέσα μας, γιά νά μᾶς χαρίζει ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων «εὐνοϊκές καιρικές συνθῆκες, γιά πλούσια καρποφορία τῆς γῆς καί καιρούς εἰρηνικούς».