Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020 (ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ) (Ἰωαν. γ ’ 13 - 17)

Πανίσχυρο ἡγεμόνα φαντάζονταν οἱ Ἰουδαῖοι τόν Μεσσία. Τόν περίμεναν να ἔρθει σάν τούς ἀρχαίους  βασιλεῖς, γιά νά ἐκδιώξει τούς Ρωμαίους κατακτητές καί νά τιμωρήσει τά εἰδωλολατρικά ἔθνη.

Ἀλλά ὁ Κύριος, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἦρθε πολύ διαφορετικά. Πλήρης στοργῆς καί ἀγάπης συγκατέβη ἀπό τό ὕψος τῆς δόξας του ὄχι γιά νά τιμωρήσει ἀλλά γιά νά σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία τά πλάσματά του.

Αὐτή τήν ἀλήθεια τόνισε στόν Νικόδημο ὁ Κύριος κατά τήν ἀρχή ἀκόμη τῆς δημοσίας δράσεώς του. Σ’ αὐτήν ἄς σκύψουμε κι ἐμεῖς, γιά νά δοῦμε πρῶτον πῶς φάνηκε αὐτό στή ζωή τοῦ Κυρίου καί στή συνέχεια ποιά σημασία ἔχει γιά τόν ἀγώνα μας.

Μιά προσεκτική μελέτη τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου ἀποδεικνύει καί πείθει, πράγματι, ὅτι δέν ἦρθε ὡς δυνάστης, κριτής καί τιμωρός, ἀλλ’ ὡς εὔσπλαχνος Σωτήρας τῶν ἀνθρώπων.

Ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς γεννήσεώς του καί τῆς θείας ἐπιφανείας του ἐπί τῆς γῆς ἔδειξε καθαρά ὅτι δέν ἔρχεται ὡς ἰσχυρός Θεός μέ τή δόξα του, γιά νά ἀποδώσει δικαιοσύνη, ἀλλά ἔρχεται ἤπια καί ταπεινά, γιά νά συγκινήσει καί ἀφυπνίσει τίς ψυχές, γιά νά τίς ἐπιστρέψει στόν ὀρθό δρόμο καί τή σωτηρία.

Ἀργότερα μέ τό δημόσιο ἔργο του φάνηκε αὐτό καθαρότερα. Τόν παραλυτικό τῆς Καπερναούμ καί τόν παράλυτο τῆς Βηθεσδά, πού ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν τους τιμωροῦνταν καί ὑπέφεραν, δέν τούς ἐπέπληξε ἀλλά τούς θεράπευσε τόσο στήν ψυχή, ὅσο καί στό σῶμα. Καί μέ πολλή στοργή τούς ὑπέδειξε τόν μεγάλο κίνδυνο τῆς ἁμαρτίας, γιά νά φυλαχθοῦν καί στό μέλλον ἀπό αὐτόν.

Ἄλλες ψυχές βουτηγμένες στήν ἁμαρτία, πού οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦσαν αὐτονόητο ὅτι ἔπρεπε νά καταδικασθοῦν καί νά τιμωρηθοῦν σκληρά, ὁ Χριστός τίς εἵλκυε στή μετάνοια, τίς συγχωροῦσε καί τίς ἀθώωνε.

Ἀκόμη καί τούς ἴδιους τούς σκληρυμμένους Φαρισαίους καί τόν προδότη Ἰούδα δέν ἔσπευσε νά τούς τιμωρήσει, ὅπως θά ἦταν δίκαιο, ἀλλά τούς ἔδινε διαρκῶς ἀφορμές γιά μετάνοια, αἰσθανόμενος βαθύ πόνο ἀγάπης γιά τήν πώρωση τῆς καρδιᾶς τους (Μαρκ. γ’ 5).

Ἡ σπουδαιότερη, ὅμως, καί πιο συγκλονιστική ἀπόδειξη τῆς στοργῆς τοῦ Σωτῆρος εἶναι αὐτός ὁ Τίμιος Σταυρός του, τόν ὁποῖο αὔριο μέ πολλή εὐλάβεια θά προσκυνήσουμε. Ἐκεῖ ἐπάνω ὁ δίκαιος Κριτής δέχθηκε νά παρουσιαστεῖ ὡς κρινόμενος καί κατάκριτος. Ἀντί νά τιμωρήσει δέχθηκε νά τιμωρηθεῖ, γιά νά σωθοῦν καί νά μή καταστραφοῦν τά πλάσματά του.

Ἀλλά αὐτή ἡ στάση τοῦ Κυρίου ἔχει νά πεῖ πολλά γιά τόν ἀγώνα μας.

 Ὁ Κύριος ἦρθε ὄχι γιά νά κρίνει ἀλλά γιά νά σώσει τόν κόσμο. Τό εἶπε ἀρχικά στόν Νικόδημο καί τό ἐπανέλαβε καί ἄλλες φορές κατόπιν (Ἰω. η’ 15, ιβ’ 47). Τό ἀπέδειξε περίτρανα μέ τή ζωή του.

Ἑπομένως, ὅταν ἑτοιμαζόμαστε γιά τήν ἱερά ἐξομολόγηση, ὅταν ἀναλογιζόμαστε τίς πολλές καί ποικίλες ἁμαρτίες μας, μήν ἐπιτρέψουμε ποτέ στόν ἑαυτό μας νά καταληφθεῖ ἀπό ἀγωνία, φόβο ἤ ντροπή καί δισταγμό.

 -Πῶς νά τά πῶ στόν πνευματικό,  λένε μερικοί. Εἶναι τόσο βαριά τά σφάλματά μου! Θά μέ συγχωρήσει ἆραγε ὁ Θεός;

Ναί, ὁτιδήποτε κι ἄν ἔχει συμβεῖ, θά μᾶς συγχωρήσει ὁ Θεός, ὅταν εἰλικρινά μετανοήσουμε καί ἐξομολογηθοῦμε. Γι’ αὐτό τό λόγο ἄλλωστε συνέστησε τό ἱερό Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως. Γιά νά μᾶς ἀθωώνει καί ὄχι νά μᾶς καταδικάζει καί νά μᾶς τιμωρεῖ. Καί γι’ αὐτό μετανοημένοι καί συντετριμμένοι, ἀλλά καί μέ ἐλπίδα, μέ θάρρος καί εἰλικρίνεια πρέπει νά προσερχόμαστε στήν Ἐξομολόγηση.

Ἄν κάποια φορά συμβεῖ νά ἀναβάλει γιά λίγο ὁ πνευματικός τήν προσέλευσή μας στή Θεία Κοινωνία, μή θεωρήσουμε ὅτι μᾶς τιμωρεῖ. Ἀπό ἀγάπη πού τοῦ τήν ὑπαγορεύει ἡ ἀγάπη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐνεργεῖ, ὥστε ἀκόμη περισσότερο νά βοηθηθοῦμε, καί ἡ θεία Κοινωνία νά γίνει ὄντως πηγή εὐφροσύνης καί πνευματικῆς βοηθείας.

Μέ αὐτή τήν πεποίθηση θά μποροῦμε καί ἄλλους ἀδελφούς μας νά βοηθοῦμε καί νά στηρίζουμε. Ὅταν ὁ πειραστής προσπαθεῖ νά τούς βυθίσει σέ σκέψεις ἀπόγνωσης, νά τούς βεβαιώνουμε ὅτι «ὁ Θεός ἡμῶν ἐλεεῖ»(Ψαλμ. ριδ’ 5). Μέ τά λόγια καί μέ τή στάση μας νά δείχνουμε ὅτι μέσα στήν Ἐκλησία δέν ὑπάρχει κατάκριση, ἀλλά εὐσπλαχνία, ἀγάπη, ἄφεση γιά ὅλους τούς μετανοοῦντες.

Θά ἦταν παράλειψη, ἄν δέν σημειώναμε ὅτι ὁ Κύριος προσωρινά καί γιά νά μᾶς βοηθήσει ἀποφεύγει νά κρίνει καί νά καταδικάσει τόν κόσμο, δίνοντάς μας ἔτσι εὐρύ περιθώριο μετανοίας. Θά ἔρθει, ὅμως, ἡ ὥρα, πού θά παρουσιαστεῖ πλέον ὡς Κριτής καί θά ζητήσει λόγο. Ὄχι μόνο γιά τίς πολλές ἁμαρτίες μας, ἀλλά καί γιά τήν τυχόν ἀμέλειά μας ν’ ἀνταποκριθοῦμε στήν μακροθυμία καί ἀγάπη του.

Λοιπόν, εὐκαιρία μοναδική βρίσκεται μπροστά μας. Ἡ στοργική ἀγκάλη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνοιχτή. Ἄς μή καθυστεροῦμε. Ὁ αἱματωμένος Τίμιος Σταυρός μᾶς πείθει τόσο δυνατά, τόσο συγκινητικά. Μᾶς ἐνθαρρύνει. Ἄς προσέλθουμε μέ συντριβή καί μετάνοια, γιά νά ἀπολαύσουμε τήν στοργή, τήν ἄφεση καί τή σωτηρία.