Κυριακή 16 Αὐγούστου 2020 (Ι’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

Κυριακή 16 Αὐγούστου 2020 (Ι’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)

(Ματθ. ιζ’ 14 - 23)

«Ὤ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»

Δίκαιο, ἀδελφοί, ὑπῆρξε τό παράπονο καί ἡ ἀγανάκτηση, πού ἐξέφρασε ὁ Κύριος στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Γιατί ἡ γενιά ἐκείνη τῶν Ἰουδαίων εἶχε δεῖ τόσα θαύματά του καί εἶχε ἀπολαύσει τόσες εὐεργεσίες του. Καί ὅμως ἔμενε σκληρή καί ἀμετανόητη. Μήπως, ὅμως καί σήμερα δέν εἶναι δίκαιο νά διατυπωθεῖ καί πάλι τό παράπονο αὐτό τοῦ Κυρίου; Καί δέν εἶναι ἀλήθεια ὅτι, ὅπως τότε, ἔτσι καί σήμερα ὁ Κύριος μᾶς ἀνέχεται καί μακροθυμεῖ μέ τή γενιά μας; Ναί, εἶναι ἀλήθεια αὐτό, ὅσο καί ἄν οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς δέν τό αἰσθανόμαστε. Καί σήμερα ἡ ἀγαθότητα τοῦ Κυρίου μᾶς ἀνέχεται μέ μεγάλη ἀνοχή. Ἄς τό δοῦμε αὐτό καλύτερα τώρα, γιά νά τό κατανοήσουμε. Καί συγχρόνως ἄς δοῦμε καί ποιό εἶναι τό καθῆκον μας ἀπέναντι σέ αὐτήν τήν ἀνοχή τοῦ Κυρίου.

Ὑπάρχει ἆραγε ἀμφιβολία ὅτι καί σήμερα μᾶς ἀνέχεται ὁ Κύριος; Τί βλέπει, ἀδελφοί, στόν κόσμο μας ὁ Θεός; Βλέπει λαούς καί ἔθνη, πού λέγονται μάλιστα καί χριστιανικά, νά ζοῦν σέ ἀποστασία ἀπό τόν ἀληθινό Θεό. Νά ζοῦν μακριά ἀπό τήν πίστη τοῦ Κυρίου. Καί συχνά νά χλευάζουν αὐτήν τήν πίστη. Νά πολεμοῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί νά συντάσσονται μέ τόν διάβολο καί τά ὄργανά του. Βλέπει συγχρόνως νά κυριαρχεῖ ζωή ἁμαρτίας, ἀνηθικότητας, ἐξευτελισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀδικίας καί ὑλισμοῦ. Καί σήμερα πολλοί «λατρεύουν τήν κτίσιν παρά τόν κτίσαντα» (Ρωμ. α’ 25). Καί εἶναι «παραδεδομένοι σέ πάθη ἀτιμίας» φρικτά, σέ ἐγκλήματα φοβερά, πού προκαλοῦν τήν ἀγανάκτηση σέ κάθε λογικό καί ἠθικό ἄνθρωπο.

Ἐάν ὅμως ὁ κάθε λογικός καί ἠθικός ἄνθρωπος ἀντιδρᾶ σέ ὅλα αὐτά, πόσο μᾶλλον ὁ ἅγιος καί πανάγιος Θεός φυσικό εἶναι νά ἀποστρέφεται τέτοιου εἴδους καταστάσεις; Ναί, ὁ ἅγιος Θεός μισεῖ τήν ἀποστασία καί τήν ἁμαρτία καί ἡ δικαιοσύνη του ζητᾶ τήν τιμωρία της, τήν πάταξη τοῦ κακοῦ τό συντομότερο. Ἐπειδή ὅμως εἶναι καί γεμάτος ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο, γι’ αὐτό ἀνέχεται. Γι’ αὐτό δέν μᾶς στέλνει ἀμέσως τήν τιμωρία. Δέν πατάσσει σκληρά τό κακό, ὅπως θά ἦταν δίκαιο.

Καί πολύ περισσότερο καταλαβαίνουμε τήν ἀνοχή τοῦ Θεοῦ ὅταν σκεφτοῦμε ὅτι ἡ ἀποστασία καί ἡ ἁμαρτία τῆς ἐποχῆς μας γίνονται ἀπό Χριστιανούς. Ἀπό ἀνθρώπους πού γεννήθηκαν ὄχι σέ ἐποχή καί περιβάλλον εἰδωλολατρίας, ἀλλά σέ ἐποχή πού ἀπό αἰῶνες ἔχει ποτιστεῖ ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Καί ἑπομένως εἴμαστε ἀδικαιολόγητοι γιά τήν ἀπιστία μας καί τήν κακή ζωή μας. Ἰσχύουν καί γιά ἐμᾶς οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου: «εἰ μή ἦλθον καί ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον... εἰ τά ἔργα μή ἐποίησα ἐν αὐτοῖς ἅ οὐδείς ἄλλος πεποίηκεν, ἁμαρτίαν οὐκ εἶχον. νῦν δέ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι περί τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν» (Ἰωαν. ιε’ 22, 24). Ὅταν κανείς ἀπιστεῖ καί ζεῖ ζωή ἁμαρτίας μετά τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀδικαιολόγητος. Καί ὅμως παρ’ ὅλα αὐτά ὁ Κύριος δέν τιμωρεῖ, δέν κεραυνώνει. Ποῦ ἀλλοῦ ὀφείλεται αὐτό παρά στό ὅτι μᾶς ἀνέχεται;

Ἐάν ὅμως ὁ Κύριος μᾶς ἀνέχεται, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἡ ἀνοχή του, θά μᾶς παρέχεται γιά πάντα οὔτε ὅτι δέν ἔχει τό σκοπό της. Καί σκοπός της εἶναι νά ἀντιληφθοῦμε τό καθῆκον μας ἀπέναντι στήν ἀνοχή του. Αὐτό εἶναι ἐκεῖνο πού ὑποδεικνύει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἡ ἀνοχή, λέει, τοῦ Θεοῦ καί ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ «εἰς μετάνοιάν σε ἄγει» (Ρωμ. β’ 4). Σκοπός γιά τόν ὁποῖο μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός, εἶναι νά μετανοήσουμε. Νά ἀποτινάξουμε τήν ἁμαρτία μας καί νά ἐπιστρέψουμε μέ μετάνοια σέ αὐτόν. Τό ἴδιο τονίζει καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος: «μακροθυμεῖ (ὁ Θεός) εἰς ἡμᾶς, μή βουλόμενός τινας ἀπολέσθαι, ἀλλά πάντας εἰς μετάνοιαν χωρῆσαι» (Β’ Πέτρ. γ’ 9). Ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀνέχεται, γιατί θέλει τή σωτηρία μας, τήν ὁποία μόνο μέ τή μετάνοιά μας θά κερδίσουμε.

Πόσο πρέπει νά προσέξουμε τούς λόγους τῶν Πρωτοκορυφαίων, ἀδελφοί, καί στήν ἐποχή μας! Νά ποῦμε ὁ καθένας στόν ἑαυτό του: Πρέπει νά σταματήσω τό κακό πού κάνω. Πρέπει τήν α, τή β ἁμαρτία μου νά τήν κόψω. Πρέπει τά ἐλαττώματά μου νά τά πολεμήσω. Πρέπει νά διορθωθῶ καί νά γίνω ὅπως θέλει ὁ Κύριος. Πρέπει νά πάρω δυνατές ἀποφάσεις καί νά συμμορφώσω τή ζωή μου πρός ὅσα τό Εὐαγγέλιο καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία παραγγέλλει. Καί ἀκόμη νά τρέξω νά ἐξομολογηθῶ τά κρίματά μου, τά μεγαλύτερα ἤ μικρότερα, τά κρυφά καί τά φανερά. Νά γίνω καινούριος ἄνθρωπος μέ τή δύναμη πού θά μοῦ δώσει ὁ Κύριος.

Ὅλοι ἀνεξαιρέτως ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας, ἀδελφοί. Μικροί καί μεγάλοι, ἄνδρες καί γυναῖκες, νέοι καί γέροντες. Γιατί «πολλά πταίομεν ἅπαντες» καθημερινά (Ἰακ. γ’ 2). Καί παροργίζουμε τόν Θεό μέ τίς ἁμαρτίες μας. Βέβαια ἔχει ὁ Θεός καί σήμερα τούς δικούς του, οἱ ὁποῖοι μέ τή χριστιανική τους ζωή καί ἀρετή συντελοῦν νά παρατείνεται ἡ ἀνοχή του Θεοῦ καί ἀνακόπτουν τήν ὀργή του. Ἐάν ὅμως δέ μετανοήσουμε ὅλοι, τότε μία μέρα ἡ ὀργή αὐτή θά ξεσπάσει στά ἄτομα καί τό Ἔθνος. Γι’ αὐτό ἔχουμε ὅλοι καθῆκον καί συμφέρον νά προχωρήσουμε σέ μετάνοια καί νά δεχτοῦμε ἔτσι τό ἔλεος καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας, τήν πρόσκαιρη καί τήν αἰώνια.

«Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» ἀκούγεται καί σήμερα ἡ φωνή τοῦ Κυρίου μας. Ἄς μήν τήν παρατρέξουμε ἤ τήν περιφρονήσουμε, ἀδελφοί. Γιατί ἡ ἀνοχή τοῦ Κυρίου καί γιά τήν ἐποχή μας δέν σημαίνει ἀδυναμία. Ὄχι. Μπορεῖ ὁ Κύριος νά ἐπέμβει ἀμέσως καί νά πατάξει τήν ἀνομία. Ἀντίθετα, ἄς ἐκμεταλλευτοῦμε τήν ἀνοχή τῆς ἀγάπης του καί μέ τή μετάνοιά μας ἄς τή μετατρέψουμε σέ εὐλογία γιά ὅλους μας.