Κυριακή 9 Αὐγούστου 2020 (Θ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. ιδ’ 22 - 34)

«Ὀλιγόπιστε! Εἰς τί ἐδίστασας;». Μέ αὐτά τά λόγια ὁ Κύριος ἤλεγξε τόν ἀπόστολο Πέτρο, τόν μαθητή του, ὁ ὁποῖος ὅταν εἶδετόν Κύριο νά περπατᾶ πάνω στήν τρικυμισμένη θάλασσα,τόλμησε νά πέσει ἀπό τό πλοῖο καί νά περπατήσει κι ὁ ἴδιος πάνω σ’αὐτήν,γιά νά τόν συναντήσει. Βλέποντας ὅμως τόν ἰσχυρό ἄνεμο φοβήθηκε, καί τότε ἄρχισε νά καταποντίζεται. «Κύριε, σῶσε με!» ἄρχισε νά φωνάζει. Καί ὁ Κύριος τόν ἅρπαξε μέ τό πανάγιο χέρι του καί τόν συγκράτησε. Τόν ἔσωσε ἀπό τόν καταποντισμό καί τόν πνιγμό. Παράλληλα ὅμως τόν μάλωσε γιά τήν λιποψυχία του, ἡ ὁποία εἶχε προκαλέσει τόν κίνδυνο τοῦ καταποντισμοῦ του. «Γιατί, δείλιασες, τοῦ εἶπε,γιατί φάνηκες ὀλιγόπιστος;»

Φανέρωσε ὁ Κύριος μέ αὐτά τά λόγια ὅτι ἦταν τελείως ἀδικαιολόγητη ἡ ὀλιγοπιστία τοῦ ἀποστόλου.Ἀλλά γιατί ἦταν ἀδικαιολόγητη ἡ ὀλιγοπιστία;

Γιατί ὁ Κύριος ἦταν παρών! Τόν ἔβλεπε μπροστά του ὁ ἅγιος ἀπόστολος Πέτρος. Τόν εἶχε κοντά του. Καί γνώριζε ὅτι ἐκεῖνος εἶναι «ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ. ιστ’ 16). Γνώριζε ὅτι διέθετε ἄπειρη δύναμη καί ἐξουσία. Αὐτό ἄλλωστε φανέρωνε καί ἡ κραυγή του κατά τή στιγμή τοῦ κινδύνου. «Κύριε, σῶσον με».Ἐφόσον λοιπόν ἦταν τόσο κοντά του ὁ Κύριος, ὁ Δημιουργός καί Ἐξουσιαστής τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ἡ δειλία καί ὁ φόβος ἦταν ἐντελῶς ἀδικαιολόγητα.

Μήπως ὅμως καί οἱ δικές μας παρόμοιες καταστάσεις δειλίας καί φόβου εἶναι περισσότερο δικαιολογημένες; Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος δέν μᾶς εἶχε διαβεβαιώσει ὅτι «ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας»; (Ματθ. κη’ 20). Δέν βρίσκεται ἀδιάκοπα στό πλευρό μας; Δέν παρακολουθεῖ μέ ἐνδιαφέρον καί ἄμετρη στοργή τούς ἀγῶνες μας; Δέν γνωρίζει τούς κινδύνους καί τίς θλίψεις πού ἀντιμετωπίζουμε; Βεβαιότατα τούς γνωρίζει. Καί εἶναι ἕτοιμος σάν στοργικός Πατέρας νά μᾶς ἁρπάξει καί νά μᾶς στηρίξει σέ κάθε δύσκολη στιγμή, πού κλονίζονται τά βήματα μας. Ἀκούει τίς προσευχές καί τούς μυστικούς στεναγμούς μας. Ὡς πάνσοφος παιδαγωγός ἐπαγρυπνεῖ, ὥστε οἱ πειρασμοί νά μήν ὑπερβοῦν τό μέτρο τῶν δυνάμεών μας, ἀλλά νά βγοῦμεἀπό ὅλους νικητές μέ τή βοήθειά του (Α’ Κορ. ι’ 13).

Στήν ὥρα, λοιπόν, πού θλίψεις, πειρασμοί, κίνδυνοι, ἀπειλές καί ἄλλες ἀναστατώσεις ἔρχονται νά μᾶς κλονίσουν καί νά μᾶς καταβάλουν, ἄς φέρουμε στό μυαλό μας τή μεγάλη ἀλήθεια. Εἶναι κοντά μας ὁ Χριστός! Συμπαραστάτης καί βοηθός. «Ζῶν εἰς τούς αἰῶνας» (Ἀποκ. α’ 18). Ἀδικαιολόγητη, ἑπομένως, θά εἶναι ὁποιαδήποτε ὀλιγοπιστία μας.

Ἀλλά καί γιά ἕναν ἄλλο λόγοθά εἶναι ἀδικαιολόγητη. Γιά τόν λόγο ὅτι ἔχουμε πεῖρα τῆς θείας βοηθείας καί συμπαραστάσεως ἀπό τό παρελθόν. Εἶναι τόσο πολλά καί σταθερά τά δείγματα τῆς ἀγάπης καί τῆς φροντίδας τοῦ Θεοῦ στό παρελθόν, ὥστε κάθε ἀβεβαιότητα γιά τό παρόν καί τό μέλλον ἀποδεικνύεται ὄντως ἀδικαιολόγητη, κυριολεκτικά παράλογη. Πόσα θαύματα δέν εἶχε δεῖ μέχρι τότε ὁ ἀπόστολος Πέτρος! Καί κατάπαυση τρικυμίας καί νεκραναστάσεις ἀκόμη. Γιά ποιό λόγο φοβόταν; Ὁποιαδήποτε θαυμαστή ἐπέμβαση χρειαζόταν, θά τήν εἶχε. Ἄλλωστε καί τό ὅτι μόλις προηγουμένως βάδιζε ὁ ἴδιος πάνω στά κύματα θαῦμα χειροπιαστό τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν;

Ὅπως καί στούς φυσικούς νόμους ἡ ἐπανειλημμένη ἐμφάνιση ὁρισμένων φαινομένων μᾶς δημιουργεῖ τή βεβαιότητα ὅτι καί στό μέλλον παρόμοια θά συμβοῦν, ἔτσι καί στήν περιοχή τῆς εὐσέβειας δέν δικαιολογεῖται ἀμφιβολία γιά τήν ἀγάπη του Θεοῦ, πού τά γεγονότα τήν ἀποδεικνύουν σταθερή, ἑνιαία καί ἀδιάκοπη. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός σέ μία ἄλλη περίπτωση ὀλιγοψυχίας τῶν μαθητῶν τούς ἀνέφερε σχετικά παραδείγματα τοῦ παρελθόντος καί τούς ρώτησε ἐλεγκτικά: «Οὐ μνημονεύετε;» Δέν θυμᾶστε τί ἔγινε ἐπανειλημμένα ἄλλοτε; Γιατί λησμονεῖτε τόσα περιστατικά, πού πείθουν καί ἀποδεικνύουν περίτρανα τή δύναμη καί τήν ἀγάπη μου; (Ματθ. ιστ’ 9)

Ἀλλά καί στή δική μας ζωή πάμπολλες εἶναι οἱ περιπτώσεις καί τά γεγονότα τῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Θεοῦ. Ἀσθένειες σοβαρές, κίνδυνοι ξαφνικοί, θεομηνίες καί πλῆθος ἄλλων πειρασμῶν μᾶς ἀπείλησαν, ἀλλά μέ τήν προστασία τοῦ Θεοῦ καί τίς πρεσβεῖες τῆς Ἀειπαρθένου τελικά δέν μᾶς ἔβλαψαν.

Γι’ αὐτό εἶναι ἀναγκαῖο νά θυμόμαστε τά γεγονότα αὐτά. Κάπου νά τά σημειώνουμε, γιά νά μήν τά ξεχνοῦμε. Αὐτά νά κρατοῦμε σέ ἡμερολόγια καί λευκώματα καί ὄχι ἄλλα κοσμικά καί ἀνούσια γεγονότα. Ἀκόμη καί νά τά γιορτάζουμε. Νά τά διηγούμαστε στίς νεότερες γενιές. Ὥστε καί ἐκεῖνοι καί ἐμεῖς νά στερεωνόμαστε στήν πίστη καί νά προφυλαγόμαστε ἀπό τήν τόσο ἀδικαιολόγητη ὀλιγοπιστία.

Καθημερινά νά ἐπαναλαμβάνουμε μέ συναίσθηση καί πίστη: «Ἔχει ὁ Θεός! Μήπως μᾶς ξέχασε ποτέ μέχρι τώρα; Θά βάλει καί πάλι τό χέρι του! Καί τῆς Παναγίας μας μεγάλη εἶναι ἡ χάρη. Πιστεύουμε καί περιμένουμε τό θαῦμα! Δέν θά μᾶς ἀφήσει! Ἔχει ὁ Θεός!»

Ἡ ὀλιγοπιστία δέν εἶναι ἀποτέλεσμα σκέψης. Ἀπό ὅσα εἰπώθηκαν ἔγινε φανερό ὅτι δέν ἔχει κανένα λογικό ἔρεισμα. Παρουσιάζεται μᾶλλον σέ στιγμές κάμψης τῆς ψυχῆς, πού ὁ πονηρός ἐπιτίθεται ἰδιαίτερα ὁρμητικά καί προσπαθεῖ νά μᾶς ἀποξενώσει ἀπό τόν Θεό, νά μᾶς δημιουργήσει πανικό καί νά φέρει ἀπόγνωση. Ἀλλά ὄχι! Ὅσοι πιστοί, ἔγκαιρα ἄς πάρουμε τά μέτρα μας. Πρίν παρουσιαστεῖ ἡ ὀλιγοπιστία, ἄς θωρακίζουμε κατάλληλα τήν ψυχή μας. Ἄς καλλιεργοῦμετή σκέψη τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί ἄς ἐντρυφοῦμε στοῦ παρελθόντος τά θαυμάσια ἔργα του. Ὥστε τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ νά βρεθοῦμε σταθεροί, ἀκλόνητοι, ὁλόθερμα πιστοί. Νά ἀναδειχθοῦμε μέ τή χάρη του νικητές!