Κυριακή 19 Ἰουλίου 2020 (ΠΑΤΕΡΩΝ Δ’ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

Κυριακή 19 Ἰουλίου 2020 (ΠΑΤΕΡΩΝ Δ’ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ)

(Ματθ. ε’ 14 - 19)

Τό πιό πολύτιμο στοιχεῖο τῆς Δημιουργίας εἶναι τό φῶς. Ἡ ζωή μόνο κάτω ἀπό τήν εὐεργετική παρουσία του μπορεῖ νά εὐδοκιμήσει. Ἀλλά καί γιά τίς ψυχές καί τήν κοινωνία ὑπάρχει κάποιο ἄλλο φῶς, ἐξίσου ἀπαραίτητο. Πνευματικό καί oὐράνιο. Εἶναι οἱ Χριστιανοί.

Ἐσεῖς οἱ μαθητές μου, βεβαίωσε ὁ Κύριος, εἶστε τό φῶς, πού φωτίζει, θερμαίνει καί ζωογονεῖ τόν κόσμο ὅλο.

Ἡ ἐκπληκτική αὐτή ἀλήθεια προσδίδει στούς Χριστιανούς τιμή, ἐπιβάλλει ὅμως καί εὐθύνες. Ἄς μελετήσουμε πρωτίστως ποιά εἶναι ἡ τιμή καί στή συνέχεια ποιές καί οἱ εὐθύνες.

«Φῶς τοῦ κόσμου» κατά κυριολεξία ἕνας εἶναι. Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός. Ἐκεῖνος παρέχει καί στήν ὑλική δημιουργία τήν ὕπαρξη καί στά ἔμβια τή ζωή καί εἰδικά στά λογικά πλάσματά του τά πνευματικά ἀγαθά του. Ἐκεῖνος εἶναι «τό Φῶς», τό αὐθεντικό καί ἀληθινό, «ὅ φωτίζει καί ἁγιάζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰω. α’ 9).

Νά ὅμως πού τήν μοναδική αὐτή ἰδιότητά του τήν μεταδίδει καί στούς μαθητές του. Ὀνομάζει καί αὐτούς «φῶς τοῦ κόσμου». Καθορίζει αὐτοί νά τόν ἐκπροσωποῦν καί νά κρατοῦν τή θέση του πάνω στή γῆ.

Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, σάν μία ζωντανή καί ἰδιόχειρη «ἐπιστολή Χριστοῦ», μεταφέρουν τό πνεῦμα του στήν κάθε ἐποχή, ἀκτινοβολοῦν τό φῶς του καί συντελοῦν στή ζωή τοῦ κόσμου (Β’ Κορ. γ’ 3).

Μέσα στό σκοτάδι καί τήν ἀπόγνωση πού φέρνει ἡ πλάνη καί ἡ ἁμαρτία, σέ αὐτούς ἔχει ἀνατεθεῖ τό σωτήριο ἔργο νά φωτίζουν, νά θερμαίνουν, νά ζωογονοῦν τήν κοινωνία.

Μέ μία φράση τοῦ Εὐαγγελίου ἀνακουφίζουν τόν ζαλισμένο σύγχρονο ἄνθρωπο, τόν βοηθοῦν νά θυμηθεῖ τόν Θεό καί τήν Ἀλήθεια του, νά γαληνεύσει. Ἀλλά καί μέ τήν ὅλη ζωή τους, τήν ἀκέραια, σεμνή καί εὐεργετική, πόση χάρη Θεοῦ πραγματικά ἀκτινοβολοῦν καί μαλακώνουν καί ἐξανθρωπίζουν τήν κοινωνία, πού τήν κάνουν τόσο σκληρή οἱ κακίες καί οἱ θηριωδίες της.

Τούς σωστούς Χριστιανούς ἀναζητοῦν ὅλοι, σ’ αὐτούς στηρίζουν τίς ἐλπίδες τους, ἀπό αὐτούς ζητοῦν εὐθύνες, γιατί αὐτούς θεωροῦν πραγματικούς ἡγέτες καί τό φῶς τοῦ κόσμου. Ὅ,τι εἶναι γιά τό σῶμα ἡ ψυχή, «τοῦτό εἰσιν ἐν κόσμῳ Χριστιανοί», λέει ἕνας ἐκκλησιαστικός συγγραφέας Τόσο ὑπέροχη, τιμητική καί ἡγετική θέση κατέχουν (Πρός Διόγνητον 5).

Ὅσες φορές ὑπῆρξαν ἄξιοι τοῦ ὀνόματος καί τῆς ἀποστολῆς τους, σημάδεψαν τήνἹστορία, φώτισαν καί ἀναμόρφωσαν βάρβαρους λαούς, ἐξύψωσαν τόν πολιτισμό, ἐγκαθίδρυσαν ἐποχές εἰρήνης, εἰλικρινοῦς ἀγάπης τῶν λαῶν καί γενικῆς εὐτυχίας.

Τό ἐρώτημα ὅμως εἶναι ἐμεῖς εἴμαστε Χριστιανοί πραγματικοί; Αἰσθανόμαστε τίς εὐθύνες μας καί ἀνταποκρινόμαστε σ’αὐτές;

Ποιές εἶναι ὅμως οἱ εὐθύνες μας. Πρωταρχική εὐθύνη εἶναι ἡ ἀκτινοβολία μας μέ τόν λόγο μας, προφορικό καί γραπτό, γιά τή μετάδοση τῆς ἀλήθειας. Σέ καίρια θέματα πίστεως καί ζωῆς παρατηρεῖται σήμερα ἄγνοια, πλάνη, σύγχυση καί παρανοήσεις. Ἰδέες ἐντελῶς παράλογες καί ἀνόητες κυκλοφοροῦν, οἱ ὁποῖες τυφλώνουν, σκοτίζουν καί θέτουν σέ κίνδυνο τίς ψυχές. Ποιός ἄλλος ἔχει ἀρμοδιότητα καί χρέος νά διαφωτίσει τόν κόσμο, παρά οἱ Χριστιανοί; Ἤρεμα καί αὐτοκυριαρχημένα, μέ σταθερότητα καί σιγουριά, θά ἐλέγξουν αὐτοί τήν πλάνη, θά κατατοπίσουν γιά τήν ἀλήθεια, θά «νουθετήσουν» καί θά «διδάξουν» «πάντα ἄνθρωπον ἐν πάσῃ σοφίᾳ» (Κολ. α’ 28). Δική τους εὐθύνη καί ἀρμοδιότητα εἶναι αὐτό. Δέν ἔχουν δικαίωμα νά σιωπήσουν ἤ νά ἀδρανήσουν. Δέν ἐπιτρέπεται νά κρύψουν τό φῶς «ὑπό τόν μόδιον», ἀλλά νά διακηρύξουν «ἐπί τῶν δωμάτων», δηλαδή μέ παρρησία, τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ πού σώζει(Ματθ. ε’ 15,ι’ 27).

Παράλληλα μέ αὐτό, ὅμως, εὐθύνη τῶν Χριστιανῶν εἶναι νά παρουσιάσουν καί παράδειγμα, νά ἔχουν συνεπῆ καί ὑποδειγματική χριστιανική ζωή. Μόνο τά λόγια δέν ἐπαρκοῦν γιά νά φωτίσουν, νά ἐνθουσιάσουν καί νά ἐξυψώσουν τό περιβάλλον. Χρειάζονται καί τά ἔργα. «Ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καί διεστραμμένης» νά φανεῖ ἡ διαφορά(Φιλιπ. β’ 15). Νά παρουσιαστεῖ τό ὑπόδειγμα τοῦ ἁγίου ἀνθρώπου, πού εἶναι ὁ σωστός καί ὁλοκληρωμένος ἄνθρωπος. Ἡ εἰλικρίνεια, ἡ ἀκεραιότητα, ἡ ἄδολη εὐγένεια, ἡ ἀνωτερότητα, ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη, ἡ εἰρηνική συμπεριφορά εἶναι ἀρετές πού περιμένει ὁ κόσμος νά τίς δεῖἀπό τούς Χριστιανούς, γιά νά τούς μιμηθεῖ καί νά τούς ἀκολουθήσει, γιά νά γίνει κι ἐκεῖνος φωτεινός, λαμπρός καί εὐλογημένος.

Τό πόσο σπουδαία ἀποστολή ἀναθέτει ὁ Χριστός στούς μαθητές του φαίνεται πολύ καθαρά καί ἀπό τούς σήμερα ἑορταζόμενους Ἁγίους Πατέρες τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Μέ τήν ἁγιότητα τῆς ζωῆς καί τήν φωτισμένη σκέψη τους ἐπέδρασαν ἀποφασιστικά στήν ἐποχή τους καί ἔσωσαν τήν ἀνθρωπότητα ἀπό τήν αἵρεση, πού πάντοτε συνδυάζεται μέ τήν σύγχυση καί τήν πλάνη.

Αὐτό περιμένει ὁ Κύριος καί ἀπό τόν καθένα μας. Στά ἴχνη τῶν Ἁγίων Πατέρων νά βαδίσουμε. Τό φῶς τῆς Ἀλήθειας του καί τῆς ἁγίας ζωῆς παντοῦ γύρω μας νά σκορποῦμε. Νά ἀποδειχθοῦμε γιά τό περιβάλλον καί τήν ἐποχή μας πράγματι «φῶς τοῦ κόσμου».