Κυριακή 12 Ἰουλίου 2020 (Ε’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. η’ 28 - θ’ 1)

Δέν εἶχε προλάβει νά πατήσει τό πόδι του καλά – καλά ὁ Κύριος στή χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, καί νά, οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς αὐτῆς τόν ἀποκρούουν. Ζητοῦν νά φύγει ἀπό τόν τόπο τους.

Καθώς ἐκεῖνος ἀναχωρεῖ, δημιουργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι νίκησε ἡ ἄρνηση, ὅτι τό ἱερό ἔργο του στή χώρα ἐκείνη ματαιώθηκε.

Καί ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι πολύ διαφορετική. Ὁ Χριστός νίκησε. Οἱ ἀρνητές,ὅπως πάντοτε, ἀποδείχτηκαν ἀνίσχυροι νά βλάψουν στό ἐλάχιστο τό ἱερό ἔργο του.

Ἀλλά ἄς ἐξετάσουμε προσεκτικότερα τό θέμα. Γιατί εἶναι ἀνίσχυροι οἱ ἀρνητές μπροστά στόν Χριστό καί συνεπῶς ποιά στάση πρέπει νά ἔχουμε οἱ Χριστιανοίἀπέναντί τους.

Μεγάλο καί τραγικό λάθος διαπράττουν ὅσοι νομίζουν ὅτι ἔχουν τή δύναμη νά τά βάλουν μέ τόν ἀληθινό, τόν ἄπειρο καί παντοδύναμο Θεό. Τό μόνο πού κατορθώνουν οἱ φτωχοί μέ τίς ἀντιδράσεις τους εἶναι νά ἀποδεικνύουν τήν ἀδυναμία τους ἀπ’ τή μία, καί τή θεία μεγαλοσύνη ἀπ’ τήν ἄλλη.

Ἐκεῖ στήν παραλία τῶν Γεργεσηνῶν φάνηκε βεβαίως πρός στιγμήν ὅτι θριάμβευσε ἡ ἄρνηση τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς νά δεχτοῦν τόν Κύριο, ὅτι ματαιώθηκε τό κήρυγμα καί ἔφυγε ἄπραγος ὁ μεγάλος Διδάσκαλος καί Σωτήρας τῶν ἀνθρώπων. Καί ὅμως μία προσεκτικότερη μελέτη ἀποδεικνύει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Καί θαῦμα ἔγινε, μέ τό ὁποῖο ἐκδιώχθηκαν πολλά καί σκληρά δαιμόνια, καί ὅλη ἡ πόλη τόν εἶδε, ἀναγνώρισε τή δύναμή τουκαί φοβήθηκε, καί τό κήρυγμα μέ πολλούς τρόπους προωθήθηκε. Μέ τούς χοιροβοσκούς ἀρχικά, μέ τήν ὅλη εἰρηνική καί ἱεροπρεπῆ στάση τοῦ ἴδιου κατόπιν, μέ τόν θεραπευμένο δαιμονιζόμενο τέλος, ὁ ὁποῖος, ὅπως λέει τό ἱερό εὐαγγέλιο, «ἤρξατο κηρύσσειν ἐν τῇ Δεκαπόλει ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς» (Μαρκ. ε’ 20).

Ἀλλά καί ἀργότερα, πού οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ ἀρνήθηκαν τόν ἅγιο καί δίκαιο Ἰησοῦ (Πραξ. γ’ 14) καί κατόρθωσαν νά τόν βγάλουν ἀπό τή μέση, τότε πού φαινόταν ὅτι νικᾶ ἡ κακία τους καί τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἀνακόπτεται, τότε ἀκριβῶς θριάμβευσε ἡ δύναμή του, ὁλοκληρώθηκε τό ἔργο του, καταστράφηκε ὁλοκληρωτικά τό κράτος τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, ἐνῶὁ Χριστός ἀνυψώθηκε ὡς  ἀρχηγός καί σωτήρας γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα,ὡς αἰώνιος νικητής (Πραξ. ε’ 31).

Μέσα σέ ὅλους τούς αἰῶνες ἡ ἴδια ἀλήθεια ἐπαναλαμβάνεται καί ἀποδεικνύεται. Οἱ ἀρνητές, φανεροί καί κρυφοί, οἱ θρασεῖς ἀκόμη διῶκτες παρέρχονται καί λησμονοῦνται, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ζεῖ ἀλώβητη καί δοξασμένη.

Ἀλλά ἄς δοῦμε πῶς πρέπει νά αἰσθάνονται οἱ πιστοί σέ ἀνάλογες περιπτώσεις.

Αὐθόρμητες ἐκδηλώσεις τοῦ «παλαιοῦ ἀνθρώπου», πού ἐμφανίζονται μέσα μας, εἶναι ἡ δυσαρέσκεια, ἴσως καί ἡ ἀντιπάθεια πρός τούς ἀρνητές, καθώς καί ἡ ἀνησυχία γιά τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά ἤδη τά γεγονότα μᾶς ὁδηγοῦν σέ διαφορετικές ἐκτιμήσεις καί σκέψεις.

Πρωτίστως μᾶς διδάσκουν τήν ἀφοβία, τήν ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι καμία βλάβη δέν πρόκειται νά συμβεῖ, ὅσο σφοδρά καί ἄν εἶναι τά κύματα τῶν ἐπιθέσεων τῆς ἄρνησης. Μᾶς ἐμπνέουν πίστη καί πεποίθηση στά λόγια τοῦ Κυρίου, πού ἀκριβῶς σέ κρίσιμες στιγμές βοήθησαν τούς μαθητές νά δοῦν καθαρότερα καί μακρύτερα. «Μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία, πιστεύετε εἰς τόν Θεόν καί εἰς ἐμέ πιστεύετε» (Ἰω. ιδ’ 1). Ἔχετε, δηλαδή, αἴσθημα σιγουριᾶς καί εἰρήνης. Ἐνισχύστε, τονῶστε τήν πίστη σας σέ μένα καί τόν Πατέρα μου.

Βεβαίως, ὅμως, καί ἀγωνιστικότητα χρειάζεται. Μέ πολλή αἰσιοδοξία νά ἀξιοποιοῦμε πρός τό καλό τίς ἀφορμές πού δίνονται. Εἴτε γιά νά ἀποκρούσουμε συκοφαντίες, εἴτε γιά νά διαφωτίσουμε καί προσκαλέσουμε στόν σωστό δρόμο. Εἶναι συγκινητικές καί διδακτικές πολλές περιπτώσεις μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι, τήν στιγμή πού διώκονταν ἤ δικάζονταν ἤ βασανίζονταν ἀπό τούς ἀρνητές, κήρυτταν ἐμπνευσμένα τήν ἀληθινή πίστη καί ὁδηγοῦσαν πολλούς στή σωτηρία.

Τέλος ἄς μή λησμονοῦμε καί τίς ψυχές αὐτῶν τῶν διωκτῶν. Εἶναι ψυχές, «ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε» (Ρωμ. ιδ’ 15). Γι’ αὐτό πρέπει νά αἰσθανόμαστε ἀπέναντί τους συμπάθεια καί πόνο, γιατί τόσο ταλαιπωροῦνται καί διακινδυνεύουν οἱ ἴδιοι. Μέ εἰλικρινῆ ἀγάπη νά εὐχόμαστε νά τούς δώσει ὁ Θεός φωτισμό, μετάνοια καί σωτηρία.

Ἔνταση ἀντιχριστιανισμοῦ παρατηρεῖται τελευταῖα καί στήν πατρίδα μας. Εἰρωνεῖες καθημερινές, ἀσέβεια σέ πρόσωπα καί θεσμούς τῆς Ἐκκλησίας, ὑποτίμηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἀμφισφήτηση τῆς Θείας Κοινωνίας, ἔχουν κάνει μέ ἐπιθετικότητα τήν ἐμφάνισή τους. Πρός στιγμήν νομίζει κανείς ὅτι ξαναζοῦν οἱ Γεργεσηνοί, καί θά ἐπικρατήσουν. Καί ὅμως, δέν πρόκειται παρά γιά μία ἀκόμη ἐπανάληψη τοῦ μεγάλου θαύματος, πού θά ἀποδείξει πόσο ἀνίσχυροι εἶναι οἱ ἀρνητές.

Ἄς μή λιποψυχήσουμε! Μέ ἐνισχυμένη τήν πίστη ἄς ἐπιβεβαιώσουμε τή θέση μας κοντά στόν Χριστό, κι ἄς εἴμαστε ἕτοιμοι νά σημειώσουμε ἀκόμα μία νίκη τῆς δύναμης καί τῆς δόξας του στίς μέρες μας.