Κυριακή 14 Ἰουνίου 2020 (ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ)

Κυριακή 14 Ἰουνίου 2020 (ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ)

(Ματθ. ι’ 32 - 33, 37 - 38, ιθ’ 27 - 30)

Ἡ σημερινή γιορτή τῶν Ἁγίων Πάντων φέρνει στό νοῦ μας τήν πολυπληθῆ στρατιά τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἀποτελοῦν πράγματι τό ἄνθος τῆς οἰκουμένης.

Ἐπικεφαλῆς αὐτῆς τῆς τεράστιας ἱερῆς φάλαγγας βρίσκονται οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι πρῶτοι ἀγάπησαν τόν Χριστό καί εἶχαν τό θάρρος κάποτε νά τό σημειώσουν: «’Ιδού ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καί ἠκολουθήσαμέν σοι», εἶπαν στόν Κύριο. Ἐμεῖς, Κύριε, προκειμένου νά σέ ἀκολουθήσουμε πιστά, ἔχουμε ἐγκαταλείψει τά πάντα».

Τί ἀκριβῶς, ὅμως, θυσίασαν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, καί σύμφωνα μέ τό παράδειγμά τους οἱ Ἅγιοι Πάντες, καί ποιές ἀνάλογες θυσίες ἀπαιτοῦνται ἀπό ἐμᾶς; Αὐτά τά ἐρωτήματα θά ἐξετάσουμε σήμερα.

Τί θυσίασαν, λοιπόν, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι;

Ὡς γνωστόν, οἱ πρῶτοι Ἀπόστολοι ἐργάζονταν στή λίμνη, ὅταν κλήθηκαν ἀπό τόν Χριστό. Καί ἀμέσως, μέ πίστη ἀδίστακτη, μέ ἀγάπη ὁλόψυχη καί ἀποφασιστικότητα ἐκπληκτική ἐγκατέλειψαν τά δίκτυα, τό πλοῖο, τόν πατέρα, τήν κατοικία τους καί ἀκολούθησαν τό Χριστό. (Ματθ. δ’ 20, 22). Λίγο ἀργότερα καί ὁ ἅγιος Ματθαῖος ἄφηνε τό τελώνιο  μέ ὅλη τήν ἐργασία καί τά κέρδη του (Ματθ. θ’ 9). Περιουσία, σπίτια, συγγενικοί δεσμοί μπῆκαν στήν ἄκρη, ὥστε ἀπερίσπαστοι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι νά ἀκολουθοῦν τόν Κύριο στίς περιοδεῖες του. Πόσος ἡρωισμός πράγματι χρειαζόταν, γιά νά ἀποδεσμευτοῦν ἀπό ὅλα αὐτά μέ τά ὁποῖα εἶχε συνυφανθεῖ ἡ ζωή τους. Καί πόση ἀγάπη πρός τόν Κύριο γέμιζε τήν καρδιά τους, ὥστε αὐτή ἡ ὁλοκληρωτική θυσία νά μήν τούς στενοχωρήσει, ἀλλ’ ἀντίθετα νά τούς γεμίσει μέ βαθειά χαρά καί ἀγαλλίαση ψυχῆς.

Μάλιστα κοντά στόν Χριστό, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε «ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ», ἔπρεπε καθημερινά οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι νά ἐπαναλαμβάνουν τήν πρώτη ἀπόφαση καί θυσία τους, νά θυσιάζουν κάθε ἄνεση καί εὐκολία τους. Κάθε μέρα ἦταν ὑποχρεωμένοι νά μετακινοῦνται. Δέν γνώριζαν ποῦ θά ἔβρισκαν κάτι γιά νά φᾶνε καί ποῦ θά βράδιαζαν. Αὐτή ἡ κακοπάθεια δέν διήρκεσε μόνο τά τρία χρόνια τῆς δημόσιας δράσης τοῦ Κυρίου, άλλά συνεχίστηκε καί σέ ὅλη τους τή ζωή. «Πεινῶμεν καί διψῶμεν καί γυμνητεύομεν καί κολαφιζόμεθα καί ἀστατοῦμεν» ἔλεγαν μέ τό στόμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου(Α’ Κορ. δ’ 11).

Τό σπουδαιότερο, θυσίασαν τελικά καί τή ζωή τους. Μετά ἀπό ὀδυνηρά βασανιστήρια ἔχυσαν τό αἷμα τους γι’ αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, καί ἄνοιξαν τό δρόμο σέ ὅλους τούς μεταγενέστερους ἁγίους.

Πράγματι, κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν Ἁγίων Πάντων ὑπήρξε ἡ θυσία. Εἴτε νέοι, ὅπως  ὁ ἅγιος Δημήτριος καί ὁ ἅγιος Γεώργιος, εἴτε γέροντες ὅπως ὁ ἅγιος Πολύκαρπος καί ὁ ἅγιος Χαράλαμπος, κληρικοί ἤ λαϊκοί, σοφοί ἤ ἀγράμματοι, ἐρημίτες ἤ οἰκογενειάρχες, ὅλοι ἔγιναν θυσία γιά τόν Χριστό. Καί μέ θυσίες ἔδειξαν τήν γνησιότητα τῆς ἀγάπης τους πρός ἐκεῖνον.

Ἔδωσαν στούς πιστούς ὅλων τῶν γενεῶν τό παράδειγμα, ὥστε καί αὐτοί μέ τή σειρά τους νά φιλοτιμηθοῦν νά θυσιάζουν κάτι γιά τόν Χριστό.

Ἐμεῖς τί καλούμαστε νά θυσιάσουμε γιά τό Χριστό;

Ὑπάρχουν ἀρκετά σημεῖα τῆς ζωῆς μας, ὅπου ἡ πίστη καί ἡ ἀγάπη μας πρός τόν Χριστό μᾶς ὑπαγορεύει τήν αὐταπάρνηση καί μᾶς ὁδηγεῖ στή θυσία.

Δέν πρόκειται γιά τίς περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες πρόσωπα ἤ πράγματα μᾶς γίνονται ἀφορμή ἁμαρτίας, ὁπότε χωρίς ἀμφιβολία ὅλοι μας θά προχωρήσουμε ἀδίστακτα στή θυσία. Στοιχειώδης φόβος Θεοῦ μᾶς ὑποχρεώνει ἔτσι νά φερθοῦμε.

Οἱ θυσίες, γιά τίς ὁποῖες γίνεται λόγος τώρα εἶναι ἀνώτερες καί δυσκολότερες. Ἀναφέρονται σέ ἐκεῖνα τά νόμιμα καί καλά, γιά τά ὁποῖα κανείς δέν μᾶς ὑποχρεώνει νά τά στερηθοῦμε, καί τά ὁποῖα μόνοι μας γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀποφασίζουμε νά θυσιάσουμε.

 Μία περίπτωση εἶναι ἐκείνη μέ τήν ἀσθενῆ συνείδηση ἑνός ἀδελφοῦ. Ὅταν δηλαδή πληροφορούμαστε ὅτι μία βασικά ἀνένοχη ἐνέργεια ἤ συνήθειά μας δημιουργεῖ προβληματισμό στή συνείδηση κάποιου Χριστιανοῦ, τότε ἀκριβῶς προβάλλει τό ἰδανικό νά θυσιάσουμε τό «δικαίωμά» μας, γιά νά μήν σκανδαλιστεῖ ὁ ἁπλοϊκός αὐτός ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ (Α’ Κορ. η’ 13).

Κυρίως ὅμως σέ ἐργα ἀγάπης καλούμαστε νά δείξουμε διάθεση θυσίας. Ἔργα  φιλανθρωπίας καί ἱεραποστολῆς, πού μέσα στήν Ἐκκλησία διασώζονται ὡς συνέχεια τοῦ ἔργου τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πάντων. Ἆραγε εἴμαστε ἕτοιμοι γιά τή μεγάλη ὑπόθεση τοῦ Εὐαγγελίου καί τή σωτηρία ἀδελφῶν ψυχῶν νά θυσιάσουμε κάποτε κάτι σημαντικό; Κόπο ἤ χρόνο, γιά νά ἱδρυθεῖ καί νά λειτουργήσει ἕνα πνευματικό κέντρο; Κάποια ψυχαγωγία μας ἤ τόν ὕπνο μας ἀκόμη, γιά νά συμπαρασταθοῦμε στόν πολυμέτωπο ἀγώνα τῆς Ἐκκλησίας; Τέλος, τά ὄνειρα γιά κάποιο μας παιδί, προκειμένου νά γίνει ἕνας ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου; Ἐάν οἱ καιροί τό καλέσουν, εἴμαστε ἕτοιμοι καί τή ζωή μας ἀκόμη γιά τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου νά προσφέρουμε;

Ἡ σημερινή γιορτή τῶν Ἁγίων Πάντων ἔρχεται σάν σεισμός νά συγκλονίσει τίς ψυχές τῶν Χριστιανῶν καί νά ταράξει τά λιμνάζοντα νερά.

Εἴμαστε Χριστιανοί. Ἀπόγονοι ἡρώων, μαρτύρων, ἁγίων, ἀγωνιστῶν. Ἔχουμε κληθεῖ σέ ἕνα δρόμο ὅπου δέν δυναστεύει τό φτηνό συμφέρον, ἀλλά τό ἰδανικό τῆς οὐράνιας Βασιλείας, καί ὅπου τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πάντων μᾶς ὠθεῖ μέσα ἀπό θυσίες σέ μεγάλους στόχους καί μεγάλα ἔργα.

Λοιπόν, ἄς τό ἀποφασίσουμε σήμερα καί ἄς τό ποῦμε: «Κύριε, γιά τήν ἀγάπη σου, καί ἐμεῖς θέλουμε νά ἀφήσουμε τά πάντα, νά ἀναλάβουμε ποικίλες θυσίες καί νά σέ ἀκολουθοῦμε».