ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2012 «ΕΙΣ ΤΟΠΟΝ ΚΑΙ ΤΥΠΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥ»

         ΚΥΡΙΑΚΗ  19  ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2012

        «ΕΙΣ ΤΟΠΟΝ ΚΑΙ ΤΥΠΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥ»

«Ὑπέρ τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν…τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν»

            Ἡ προτροπή τοῦ ἱερουργοῦ νά παρακαλέσουμε τόν Κύριο νά ἐλεήσει ἰδιαίτερα τόν ἐπίσκοπο τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, δέν ἀποτελεῖ κολακευτική φιλοφρόνυση καί περιποίηση στό πρόσωπό του. Οὔτε βέβαια εἶναι ἕνα εἶδος προσωποληψίας. Τό  σημεῖο αὐτό, ἀλλά καί οἱ ἄλλες ἀναφορές, πού γίνονται κατά τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας τιμητικά στό πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου, ἔχουν σημασία ἐκκλησιολογική. Σέ προηγούμενες ἀναφορές μας τονίσθηκε πώς αὐτό πού ὀνομάζουμε Ἐκκλησία εἶναι τό «Σῶμα τοῦ Χριστοῦ», πού τό συναποτελοῦμε κλῆρος καί λαϊκοί. Αὐτό τό «Σῶμα τοῦ Χριστοῦ» συγκροτεῖται καί φανερώνεται καί βιώνεται κατά τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, πού ἐμπεριέχεται καί τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Γιά νά τελεσθεῖ τό μυστήριο αὐτό χρειάζεται ἡ μυστηριακή ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ. Στήν πρώτη γενέθλια ἡμέρα τῆς τέλεσης τοῦ μυστηρίου αὐτοῦ, κατά τήν ἡμέραν τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, «ὁ προσφέρων, καί προσφερόμενος, καί προσδεχόμενος, καί διαδιδόμενος» ἦταν, σύμφωνα μέ τήν εὐχή τοῦ χερουβικοῦ ὕμνου, ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας. Ἀλλά καί μέχρι σήμερα, κάθε φορά πού τελεῖται τό μυστήριο, συνεχίζει νά εἶναι πάλιν ὁ Κύριος. Μόνο πού τώρα εἶναι: «ὁ ἄνω τῷ Πατρί συγκαθήμενος», δέν παύει ὅμως νά εἶναι: «καί ὦδε ἡμῖν ἀοράτως παρών». Δηλαδή ἐπάνω εἰς τούς Οὐρανούς κάθηται μαζί μέ τόν Πατέρα καί ἐδῶ στή γῆ εἶναι ἀόρατα μαζί μας. Αὐτή ἀκριβῶς, ἡ ἀόρατη παρουσία τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά μας στή σύναξη τῶν πιστῶν χρειαζόταν τόν εἰκονισμό.

            Ἡ εἰκόνα εἶναι διάχυτη μέσα στους ναούς μας. Οἱ πιστοί τιμητικά προσκυνοῦν τίς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου καί τῶν ἁγίων. Αὐτές ὅμως δέν τιμῶνται σάν εἴδωλα, πώς τάχα μέσα τους εἶναι τά τιμώμενα πρόσωπα. Σύμφωνα μέ τή γνωστή φράση τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἡ προσκύνηση τῶν ἁγίων εἰκόνων: «ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει». Δηλαδή ὁ πιστός, ὅταν ἀσπάζεται τήν εἰκόνα δέν μένει στήν ὕλη καί τό χρῶμα της, ἀλλά βοηθεῖται νά μεταφερθεῖ στήν πραγματική ἀόρατη ὕπαρξη τοῦ προσώπου πού εἰκονίζει. Παράδειγμα ἀσπαζόμενος τήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἔχει τήν πεποίθηση τῆς ζωντανής ἀόρατης παρουσίας Του.

            Νά ἐπανέλθουμε στό κυρίως θέμα μας. Ὁ Κύριός μας ἦταν καί εἶναι Ἐκεῖνος, πού προσφέρει καί προσφέρεται καί προσδέχεται καί διαμοιράζεται τά Τίμια Δῶρα. Αὐτήν ὅμως τήν Ἀόρατη Παρουσία Του, κατά τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου, τήν εἰκονίζει, τή φανερώνει μέ τήν παρουσία του ὁ ἐπίσκοπος. Στήν πρώτη τέλεση τοῦ εὐχαριστιακοῦ Μυστηρίου, λειτουργός ἦταν ὁ αὐτουργός τῆς σωτηρίας μας Δεσπότης Χριστός. Μετά τήν ἀνάληψή Του , τή θέση Του στήν εὐχαριστιακή Σύναξη πῆραν οἱ Δώδεκα καί στή συνέχεια οἱ ἐπίσκοποι, πού οἱ Δώδεκα χειροτόνησαν. Στό πρόσωπο τοῦ ἐπισκόπου βλέπουμε σήμερα, κατά τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, τόν ἴδιο τόν Ἀοράτως Παρόντα Χριστό. Ἡ παρουσία τοῦ ἐπισκόπου στή Θεία Λειτουργία εἶναι βεβαίωση γνησιότητας τῆς τέλεσης τοῦ μυστηρίου. Τώρα, ὅταν λείπει ὁ ἐπίσκοπος ἀπό τήν ἐνοριακή σύναξη, θά γίνει λόγος σέ ἑπόμενο κήρυγμά μας, ποιά διαδικασία ἀκολουθεῖται.

            Ὁ ἐπίσκοπος εἶναι διάδοχος τῶν Ἀποστόλων καί ἡ παρουσία Του στή λατρευτική σύναξη εἰκονίζει τήν Ἀόρατη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Νά γιατί ὁ ἐπίσκοπος δέν εἶναι «ἀντιπρόσωπος» τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά φανέρωση τοῦ Χριστοῦ «ἐν μέσῳ ἡμῶν», δηλαδή ἀνάμεσα στή σύναξη τῶν πιστῶν. Δέν ἀναπληρώνει τον Χριστό, ἀφοῦ ὁ Χριστός εἶναι ἀνάμεσά μας Παρών, ἀλλά Ἀοράτως, γι’ αὐτό καί εἶναι ἀναγκαιότητα  νά τόν εἰκονίσει ὁ ἐπίσκοπος. Ἡ τιμή καί ὁ σεβασμός στό πρόσωπο τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, στήν πραγματικότητα εἶναι τιμή καί σεβασμός στόν Ἀοράτως Παρόντα Κύριον. (1) Οἱ πιστοί ἐπειδή γνωρίζουν τή δύναμη τῆς κοινῆς προσευχῆς παρακαλοῦν τόν Κύριο γιά τόν ἐπίσκοπο. «Παρ’ ὅλο, λέει ὁ Θεῖος Χρυσόστομος, πού ἄν κάποιος ἀπό τό πλῆθος σᾶς διέταζε νά προσεύχεσθε κατ’ ἰδίαν γιά τή σωτηρία τοῦ ἐπισκόπου, ὁ καθένας θά τό ἀπέφευγε, πιστεύοντας ὅτι τό φορτίο εἶναι ἀνώτερο ἀπό τίς δυνάμεις του. Ὅταν ὅμως ὅλοι μαζί ἀκοῦμε τό διάκονο νά παρακαλεῖ καί νά λέει: «Δεηθῶμεν ὑπέρ τοῦ ἐπισκόπου….» δέν ἀποφεύγετε νά κάνετε τήν παραγγελία, ἀλλά μέ ζῆλο ἀναφωνεῖτε τήν προσευχή, ἐπειδή ξέρετε τή δύναμη τῆς συναθροίσεώς σας» καταλήγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Σ’ αὐτή τή δύναμη ἄλλωστε στηρίζονται οἱ πιστοί καί τολμοῦν νά παρακαλέσουν τόν Κύριο μαζί μέ τόν ἱερουργό: «Ἐν πρώτοις μνήσθητι Κύριε, τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν, ὅν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου Ἐκκλησίαις ἐν εἰρήνη, σῶον, ἔντιμον, ὑγιᾶ, μακροημερεύοντα καί ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας» (2).

            Τό αἴτημα αὐτό τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ γίνεται ἐν συναισθήσει καί εἰλικρινεία, γιατί καί ὁ ἐπίσκοπος ὡς ἄνθρωπος ἐμπίπτει καί αὐτός στήν ἀνθρώπινη παναμαρτωλότητα καί ἐπομένως ἔχει καί αὐτός τήν ἀνάγκη τῆς σωτηρίας καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί Κυρίου Ἰησοῦ. Καί αὐτός ἔχει τήν ἰδιοσυγκρασία του, τήν ἰδιοπροσωπία του, μέ τόν προσωπικό του ἀγῶνα στήν πορεία τῆς ζωῆς του. Ὅπως ὅλοι μας θα δώσουμε λόγο γιά τήν πολιτεία μας καί τήν ὅλη συμπεριφορά μας καί τό εἶδος τοῦ προσωπικοῦ μας ἀγῶνα καί τῆς μετανοίας μας, ἔτσι καί ὁ ἐπίσκοπος, γιά τήν ἄσκηση του ὑψηλοῦ ἐπισκοπικοῦ του ἀξιώματος θά κριθεῖ γιά τήν ποιότητα τῆς ὅλης διακονοίας του. Ὅσο ὅμως διατηρεῖ τήν ἱερωρύνη του καί ἀσκεῖ κανονικῶς τή διακονία του, βρίσκεται «εἰς τόπον καί τύπον» Χριστοῦ. Αὐτός ὁ εἰκονισμός δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγει. Ἡ ἱκεσία μας πρός τόν Ἀοράτως Παρόντα Κύριό μας θά πρέπει νά εἶναι εἰλικρινής καί συνεχής «νά τόν ἐνθυμεῖται καί νά τοῦ χαρίζει στήν τοπική μας ἐκκλησία εἰρηνικό, ἀκέραιο, τίμιο, ὑγιῆ, πολυχρόνιο καί νά διδάσκει ὀρθά τό λόγο τῆς ἀληθείας Του. (3)