Κυριακή 24 Μαΐου 2020 (ΤΥΦΛΟΥ) (Ἰωάν. θ΄ 1 - 38)

Στό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἀπό γενετῆς τυφλοῦ ἀπό τόν Κύριο  ἀναφέρεται τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα πού διαβάσαμε σήμερα. Τό θαῦμα ἦταν μεγάλο καί μιλοῦσε ἀπό μόνο του. Οἱ Φαρισαῖοι ὅμως τό ἀμφισβητοῦσαν. Ρωτοῦσαν καί ξαναρωτοῦσαν τόν τυφλό, ρώτησαν καί τούς γονεῖς του, μά τίποτε δέν τούς ἔπειθε ὅτι ὁ Χριστός θεράπευσε τόν τυφλό. Μιλοῦσε καί ὁ θεραπευμένος τυφλός. Ἔφερνε παραδείγματα ἁπλά, ἀλλά ἀτράνταχτα στούς Φαρισαίους πού ἀντιδροῦσαν. Ὅταν ἔφτασαν σέ σημεῖο νά μή μποροῦν πλέον νά ἀπαντήσουν, τόν ἀποπῆραν. Τοῦ φέρθηκαν ὑβριστικά, περιφρονητικά, τόν ἔδιωξαν βάναυσα.

Ἦταν ἀναμφίβολα μία δυσάρεστη κατάληξη τοῦ θέματος γιά ἐκεῖνον  τόν ἄνθρωπο. Παρόλα αὐτά ἀποδείχτηκε πολύ ὠφέλιμη. Καί δίνει ἀφορμή νά μελετήσουμε τό ἐρώτημα πού προκύπτει ἀπό τό περιστατικό αὐτό: Ποιές εἶναι οἱ ὠφέλειες στόν πιστό χριστιανό ὅταν ἀντιμετωπίζει τήν περιφρόνηση τοῦ κόσμου;

Ἡ περιφρόνηση τοῦ κόσμου πρός τόν πιστό χριστιανό μόνο καί μόνο ἐπειδή εἶναι πιστός, ἐπειδή ἀγαπᾶ τόν Θεό καί ζεῖ τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, τόν ἀποξενώνει ἀπό ἐπικίνδυνα περιβάλλοντα. Τόν ἀπομακρύνει ἀπό τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας. Διαρκής ἀγώνας τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι νά μήν ἐπηρεάζεται ἀπό τήν διάχυτη ἁμαρτία καί νά μήν ἑλκύεται ἀπό τήν ἐπίπλαστη καί ὕπουλη ὡραιότητα «τοῦ κόσμου τούτου» σύμφωνα μέ τήν θεόπνευστη ἐντολή πού λέει «Μή ἀγαπᾶτε τόν κόσμον μηδέ τά ἐν τῷ κόσμῳ» (Α’ Ἰω. β΄15). Καί νά, ὁ ἴδιος  ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας ἔρχεται μέ τήν ἄδικη στάση του ἀπέναντι στό πιστό, μέ τήν εἰρωνεία καί τήν περιφρόνησή του νά τόν ἀπωθήσει μακριά του. «Εἶσαι ὀπισθοδρομικός,τοῦ λέει, στενοκέφαλος, μεσαιωνικός. Δέν ταιριάζουμε. Δέν σέ θέλω».

Μέ τήν ὅλη ἀπότομη καί ἀπρεπῆ αὐτή συμπεριφορά του τόν βοηθᾶ ὄχι μόνο νά ἀπομακρυνθεῖ, ἀλλά καί νά διαπιστώσει πόσο χαμηλή ποιότητα κρύβεται πίσω ἀπό τίς ἐντυπωσιακές ἐμφανίσεις καί τά πρόσκαιρα χαμόγελα. Ἔτσι, ἄν ἀκόμη προηγουμένως κάτι τόν εἵλκυε πρός αὐτόν, τώρα δέν ἔχει καμία διάθεση νά  ἀσχοληθεῖ μαζί του.

Αὐτό φαίνεται πολύ εὐδιάκριτα στήν περίπτωση τοῦ τυφλοῦ. Ὡς Ἰουδαῖος πού ἦταν, θά ἔμενε γιά πάντα προσκολλημένος στόν Ἰουδαϊσμό. Ἤδη ὅμως οἱ Φαρισαῖοι τόν εὐεργέτησαν. Τόν βοήθησαν νά ἀπομακρυνθεῖ μιά ὥρα νωρίτερα ἀπό τήν παλιά θρησκεία, πού ἡ ἀποστολή της εἶχε λήξει.

Ὅταν, λοιπόν, καί ἐμεῖς ἀντιμετωπίζουμε εἰρωνεῖες καί κακομεταχείριση γιά τίς χριστιανικές μας πεποιθήσεις, νά μή στεναχωριόμαστε ὑπερβολικά.  Ἀντίθετα νά ἐπισημαίνουμε τήν ὠφέλεια πού ἀποκομίζουμε καί νά χαιρόμαστε, διότι δημιουργοῦνται οἱ ἀναγκαῖες ἀποστάσεις πού ἀσφαλίζουν τήν ψυχή μας.

Νά σκεφτόμαστε ὁπωσδήποτε ὅτι εἶναι οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, διότι δέν θά ἦταν ἴσως δυνατόν διαφορετικά νά ξεχωρίζουμε ἀπό τόν κόσμο καί τήν ματαιότητά του.

Ἀλλά ὑπάρχει καί δεύτερη ὠφέλεια, περισσότερο σημαντική. Οἱ εἰρωνεῖες μᾶς βοηθοῦν νά συνδεθοῦμε στενότερα μέ τόν Χριστό, ὅπως βοήθησαν καί τόν τυφλό. Μεγαλύτερη εὐεργεσία δέν θά ἦταν δυνατό νά προκαλέσουν οἱ Φαρισαῖοι στόν θεραπευμένο τυφλό. Μέ τήν ὅλη κακή διαγωγή τους τόν ἔκαναν νά σκεφτεῖ σοβαρότερα τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου, νά τόν ἐκτιμήσει περισσότερο καί νά τόν ἀγαπήσει. Ἐπίσης καθώς τόν ὀνόμασαν μαθητή τοῦ Χριστοῦ, τόν προετοίμασαν ψυχικά γιά να γίνει πράγματι. Καί καθώς τόν ἔδιωξαν ἀπό κοντά τους, οὐσιαστικά τόν προέτρεψαν νά καταφύγει πλέον σέ ἐκεῖνον.

Οἱ εἰρωνεῖες τοῦ κόσμου, λοιπόν, χαρίζουν καί αὐτή τήν ἀπροσδόκητη ὠφέλεια στούς πιστούς. Τούς συνδέουν στενότερα μέ τόν Χριστό. Μέσα στόν πόνο καί τή θυσία γιά χάρη του, προσεύχονται θερμότερα καί ζητοῦν ἐνίσχυση, καί μέ μεγαλύτερη δύναμη ἀγαποῦν τόν Κύριο. Συγχρόνως στρέφονται μέ περισσότερη πίστη πρός τά ἀγαθά τοῦ Οὐρανοῦ, τά ὁποῖα δέν ἀπογοητεύουν ποτέ.

Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὁ Χριστός ἐκχύνει περισσότερο τήν στοργή του σ’αὐτούς, ὅπως συνέβη μέ τόν τυφλό.Μετά τήν ἀποδοκιμασία πού δέχθηκε ἀπό τούς Φαρισαίους,ὁ Κύριος ἔσπευσε νά τόν συναντήσει. Τό Ἅγιο Πνεῦμα «ἀναπαύεται» ἰδιαίτερα στούς ἀνθρώπους αὐτούς, δίνοντάς τους ἀνέκφραστη παρηγοριά. Θεραπεύει ἐλλείψεις, αὐξάνει τήν κατάνυξη, καί χορηγεῖ ἄφθονες εὐλογίες.

Γι΄αὐτό,  σέ περίπτωση περιφρόνησης ἐξαιτίας τῶν πεποιθήσεών μας, ἀντί νά  ἀποθαρρυνόμαστε, νά χαιρόμαστε μέ χαρά ἁγία καί οὐράνια, γιατί ἀξιωνόμαστε νά ὑποφέρουμε κάτι ἐλάχιστο γιά τό ἅγιο Ὄνομά του, καί νά κερδίσουμε ἀνεκτίμητα πνευματικά ὀφέλη.

Μᾶς ὠφελοῦν, λοιπόν, οἱ περιφρονήσεις τοῦ κόσμου. Ἀλλά χρειάζεται προσοχή.  Νά μή δίνουμε ἐμεῖς λαβές μέ ἄστοχες ἐνέργειές μας ἤ μέ ἀκρότητες καί ὑπερβολές. Τό νά μή δίνουμε ἀφορμή εἰρωνείας ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, διότι συγχρόνως δίνουμε καί ἐξετάσεις στούς διῶκτες μας, οἱ ὁποῖοι πολύ πιθανόν νά διδαχτοῦν ἀπό ἐμᾶς, νά μετανοήσουν καί νά βροῦν τόν δρόμο τῆς σωτηρίας. Κι ἐμεῖς τί ἄλλο θέλαμε ἀπό τή σωτηρία τῶν συνανθρώπων μας;