Κυριακή 17 Μαΐου 2020 (ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ) (Ἰωάν. δ’ 5 - 42)

Τό περιστατικό μέ τόν Κύριο καί τή Σαμαρείτιδα μᾶς ὑπενθυμίζει σήμερα τό εὐαγγελικό μας ἀνάγνωσμα. Ὅταν ἡ Σαμαρείτιδα πείσθηκε ἀπό τόν διάλογό της μέ τόν Κύριο ὅτι ἔχει μπροστά της τόν Μεσσία, ἔσπευσε νά τό ἀναγγείλει στούς συμπατριῶτες της.  Κι ἐκεῖνοι ἔρχονταν ἀπό τήν πόλη τους Συχάρ, γιά νά δοῦν τόν Κύριο. Καί δέν ἦταν ἕνας καί δύο. Ὁλόκληρη φάλαγγα σχημάτιζαν.

Τούς εἶδε ὁ Κύριος ἀπό μακριά καί τούς ἔδειξε στούς μαθητές του. «Δέστε, τούς εἶπε. Εἶναι ὅλοι ψυχές πού διψοῦν τή σωτηρία.  Μοιάζουν με ἀγρούς, πού ἔχουν στάχυα μεστωμένα καί περιμένουν τόν θερισμό»

Ποιός θά φανταζόταν τέτοια συγκομιδή, ἰδιαίτερα στούς Σαμαρεῖτες, πού οἱ σχέσεις μέ τήν ἀληθινή πίστη ἦταν τελείως χαλαρές;

Ἀλλά αὐτό τό θαυμαστό γεγονός δίνει ἀπάντηση σέ ὁρισμένους δισταγμούς μας σχετικά μέ τήν ἱεραποστολή. Καί εἶναι πολύ χρήσιμο μέ αὐτή τήν ἀφορμή νά ἐξετάσουμε γιατί δέν πρέπει νά ἀποθαρρυνόμαστε στό ἔργο τῆς ἱεραποστολῆς.

Ὑπάρχουν πολλοίἄνθρωποι πού περιμένουν. Ἡ συνήθης ἐντύπωση, βέβαια, πού μᾶς δημιουργεῖ ἡ κοινωνία μας εἶναι ὅτι σχεδόν κανείς δέν ἐνδιαφέρεται γιά τά πνευματικά ζητήματα. Ὅλοι εἶναι ἀπορροφημένοι ἀπό τή βιοπάλη καί δέν δείχνουν νά ἀσχολοῦνται μέ τήν πίστη.

Ὅμως ἡ πραγματικότητα εἶναι διαφορετική.  Ὑπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί πού ἐνδιαφέρονται γιά τήν ψυχή καί γιά τή σωτηρία τους. Βέβαια, δέν κάνουν θόρυβο αὐτοί, γι’ αὐτό καί δέν γίνονται ἀντιληπτοί, ἐνῶ ἀντίθετα ἀκούγονται οἱ ἄνθρωποι τοῦ κακοῦ. Καί ἀπ’ αὐτούς  πάλι ἔρχεται στιγμή πού ἀρκετοί μετανοοῦν. Ὅλοι οἱ ἄλλοι κρύβουν στήν ψυχή τους θησαυρό καί μεγάλη δίψα γιά τά πνευματικά.

Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό τό περιστατικό μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο στήν Κόρινθο. Οἱ Ἑβραῖοι τῆς Κορίνθου προέβαλλαν γενικά ἀντίσταση στό κήρυγμά του, ἐνῶ οἱ εἰδωλολάτρες φαίνονταν ὁλοκληρωτικά ὑποταγμένοι στήν ἁμαρτία. Φοβήθηκε πρός στιγμήν ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, μήπως εἶχε φτάσει μάταια μέχρι ἐκεῖ. (Α’ Κορ. β΄ 3). Παρόλα αὐτά μέ ὅραμα τόν διαβεβαίωσε ὁ Κύριος γιά κάτι πού δέν φανταζόταν. «Λαός ἐστί μοι πολύς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ», τοῦ εἶπε, «λάλει καί μή σιωπήσῃς » (Πραξ. ιη’ 9-10). Ἔχω πολύ λαό στήν πόλη αὐτή. Μίλα καί μή σιωπᾶς. Καί πράγματι, πολύ σύντομα δημιουργήθηκε στήν Κόρινθο μία πολυπληθής καί ἀνθηρή Ἐκκλησία.

Νά μήν ἀποθαρρυνόμαστε, λοιπόν, ἀπό αὐτά πού φαίνονται. Τά διαμάντια δέν φαίνονται, ὑπάρχουν ὅμως. Καί χρειάζεται εἰδική προσοχή, ἔρευνα καί ἐργασία,γιά νά ἀποκαλυφθοῦν. Ὑπάρχουν καί εἶναι περισσότερα ἀπό ὅσα φανταζόμαστε.

Μέ αὐτή τήν πεποίθηση θά ἐργαστεῖ καί ὁ ἐκπαιδευτικός στούς μαθητές τῆς τάξης του, θά μιλήσει ὁ ἔμπορος στούς πελάτες του καί συναδέλφους του, θά προσπαθήσει καί ὁ στρατευμένος στό περιβάλλον του, καί πολύ περισσότερο ὁ ἱερέας στήν ἐνορία του. Διότι, νά τό ἐπαναλάβουμε. Στή γενική εἰκόνα τῆς κοινωνίας μας δέν ξεχωρίζουν οἱ καλοπροαίρετες ψυχές. Ἄλλωστε εἶναι δεδομένη ἡ σεμνότητά τους. Ὑπάρχουν ὅμως σέ μεγάλο ἀριθμό, ἰδιαίτερα στήν εὐλογημένη Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας, καί περιμένουν ἕνα λόγο οἰκοδομῆς καί βοήθειας πνευματικῆς.

 Ἐκτός ἀπό αὐτό οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι συχνά προετοιμασμένοι. Ἄλλος εἶναι ἐκ φύσεως «γῆ ἀγαθή», χαρακτήρας ἤπιος, ταπεινός, εἰλικρινής, «ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι» (Ἰω. α΄ 48). Ἄλλος κάτι ἔχει ἀκούσει γιά τήν ἁγία Πίστη μας καί ἔχει ἀφυπνιστεῖ τό ἐνδιαφέρον του γιά αὐτήν. Ἄλλος ἔχει κουραστεῖ ἀπό τήν κοσμική ζωή καί τήν ἄχαρη ζωή τῆς ἀπιστίας, ἤ ἔχει ταλαιπωρηθεῖ ἀπό τίς τύψεις τῆς συνειδήσεώς τους, ὅπως φαίνεται νά εἶχε συμβεῖ μέ τήν Σαμαρείτιδα.  Ἄλλος ἔχει ὡριμάσει μέσα στή θλίψη, τήν ἀσθένεια ἤ τό πένθος, ἔχει ἀντιληφθεῖ πόσο ἄστατα καί μάταια εἶναι τά ἐπίγεια, καί ἀναζητᾶ ὁδηγό γιά τά ἐπουράνια.

Σέ ὅλες αὐτές τίς περιπτώσεις καί σέ πολλές ἄλλες, πού συνήθως ἀγνοοῦμε, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἔχει κάνει προεργασία καί δέν μένει παρά ἐλάχιστος κόπος καί στοιχειῶδες ἐνδιαφέρον, γιά νά ἀνταποκριθοῦμε στή μυστική ἔκκλησή τους καί νά τούς βοηθήσουμε.

Ἑπομένως νά μή λέμε ποτέ «Δέν γίνεται τίποτε. Χάλασε ὁ κόσμος. Δέν ὑπάρχει ἐνδιαφέρον γιά τά πνευματικά». Ἀντίθετα νά ἐπαγρυπνοῦμε  καί μέ πολλή κατανόηση νά παρατηροῦμε τούς συνανθρώπους μας, μήπως ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα τῆς χάριτος, μήπως μέ τήν ὅλη στάση τους λένε καί αὐτοί αὐτό πού εἶπε ὁ Μακεδόνας στόν ἀπόστολο Παῦλο «Διαβάς βοήθησον ἡμῖν» (Πραξ. ιστ΄ 9)

Καί μόλις διαπιστώσουμε τήν καλή διάθεση, ἀμέσως νά ἀνταποκριθοῦμε, μέ τόν ἐνισχυτικό λόγο μας, μέ τήν προσφορά τοῦ κατάλληλου ἐντύπου, μέ τήν πρόσκληση στό κήρυγμα, στήν ἐκκλησία καί στήν ἱερά Ἐξομολόγηση.

Εἶναι βαριά ἡ εὐθύνη μας νά βρίσκονται γύρω μας τόσες ψυχές ὥριμες, ἕτοιμες γιά τή συνειδητή χριστιανική ζωή, καί ἐμεῖς νά μήν τίς ἀντιλαμβανόμαστε ἤ νά διστάζουμε ἤ νά σκεφτόμαστε τήν ἄνεσή μας καί ἔτσι νά μήν προσφέρουμε ἐνδιαφέρον καί πνευματική συμπαράσταση.

Εἶναι ἀξοπρόσεκτο ὅτι ὁ Κύριος κάνει λόγο γιά θερισμό. Καί σέ θερισμό καλεῖ τούς μαθητές του. Τί σημαίνει αὐτο; Ὅτι τό μεγαλύτερο μέρος, τό κύριο ἔργο γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων δέν τό ἐργαζόμαστε ἐμεῖς, ἀλλά ἐκεῖνος. Ἐκεῖνος προετοιμάζει τίς ψυχές καί τίς συναθροίζει στήν Ἐκκλησία καί στή σωτηρία.

Ἐντούτοις  ζητᾶ καί τήν δική μας συμβολή, ἡ ὁποία θά ἀποδείξει τόν ζῆλο, τήν Πίστη καί τήν Ἀγάπη πού ἔχουμε στό Θεό. Ὑπάρχουν πολλές ψυχές, ὥριμες ψυχές, πού περιμένουν. Γι΄αὐτό νά μήν ἀποθαρρυνόμαστε ποτέ καί νά μήν ἀποκάμουμε. Ἄς ἐργαζόμαστε, καί ἄς τίς καλοῦμε κοντά στόν Χριστό, ἄς διαδίδουμε τήν ἀλήθεια. Καί ὁλοένα καί περισσότερο θά διαπιστώνουμε ὅτι ἀξίζει τόν κόπο.