Η Νέα Εποχή και οι «εορτές» της

Η Νέα Εποχή και οι «εορτές» της

Ιερεύς Σωτήριος Ο. Αθανασούλιας

Άρθρο από το έντυπο  «Βασίλειος ο Μέγας. Δελτίον Επικοινωνίας του Μητροπολιτικού Ι. Ναού Αγ. Βασιλείου Τριπόλεως», Τρίπολις, τεύχ. 32, Οκτώβριος 2006

Ο εκκλησιαστικός βίος, η Ορθόδοξη χριστιανική ζωή, δεν είναι μια αδιάκοπη και κουραστική μονοτονία. Είναι μια πορεία με συνεχείς εναλλαγές και μεταπτώσεις, με σταθμούς και στάσεις, με εορτές και νηστείες, με ποικίλες πνευματικές εκδηλώσεις, με ακολουθίες και τελετές, με περιόδους κατανύξεως και περισυλλογής και με περιόδους χαράς και ευφροσύνης. Είναι μια πορεία που εκφράζει τη αγωνιώδη προσπάθεια του ανθρώπου να πλησιάσει και να γνωρίσει τον Θεό και να ζήσει σύμφωνα με το θέλημά Του. Και όντως, μέσα απ' αυτό τον τρόπο ζωής, δηλ. μέσα από τον εκκλησιαστικό βίο, πολλοί κατορθώνουν να πλησιάσουν και να γνωρίσουν τον Θεό πραγματικά, όπως οι Άγιοι της Εκκλησίας, και πολύ περισσότεροι καταξιώνονται να απολαύσουν τις ευεργεσίες και δωρεές Του στην προσωπική τους ζωή.

Οι πιο χαρακτηριστικοί, ίσως, σταθμοί του ορθόδοξου βίου είναι οι εορτές της Εκκλησίας. Ο ετήσιος κύκλος περιλαμβάνει πλήθος εορτών, κατάλληλα κατανεμημένων, και ο εβδομαδιαίος έχει σαν κέντρο του την Κυριακή, που είναι ένας συνεχώς επαναλαμβανόμενος εορτασμός της Αναστάσεως του Κυρίου.

Και τι ακριβώς εορτάζει η Εκκλησία; Εορτάζει τη σωτηρία του ανθρώπου, η οποία πραγματοποιήθηκε από τον Ιησού Χριστό. Οι σταθμοί της ζωής του Χριστού (η Γέννηση, η Βάπτιση, η Μεταμόρφωση και, κυρίως, η Ανάσταση) είναι και σταθμοί της σωτηρίας μας και εορτάζονται με λαμπρές εορτές, που ονομάζονται Δεσποτικές. Εορτάζει, επίσης, ό,τι συνδέεται με το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Μητέρας του Θεού, με τις λεγόμενες Θεομητορικές εορτές. Τέλος, η Εκκλησία εορτάζει τους Αγίους της, δηλ. όσους κατόρθωσαν να νικήσουν τις παγίδες αυτού του κόσμου και να εισέλθουν θριαμβευτικά στη Βασιλεία του Θεού. Οι εορτές της Εκκλησίας δηλ. έχουν λόγο και νόημα. Δεν είναι εκδηλώσεις χωρίς λόγο και χωρίς νόημα, δεν είναι ενέργειες άσκοπες και ανόητες. Στην Εκκλησία γνωρίζουμε καλά τι εορτάζουμε και γιατί το εορτάζουμε.
Όσοι, όμως, αντιπαθούν γενικά την Εκκλησία, αντιπαθούν και τις εορτές της, και προσπαθούν με κάθε μέσο να τις υποτιμήσουν. Μεταξύ δε των εχθρών της Εκκλησίας κυρίαρχη θέση κατέχει στις μέρες μας το κίνημα που ονομάζεται Νέα Εποχή. Τι ακριβώς είναι η Νέα Εποχή; Δεν είναι μια συγκεκριμένη οργάνωση η αίρεση. Είναι ένα σύνολο αιρέσεων, μια ομάδα οργανώσεων, ένα ολόκληρο κίνημα στο οποίο εντάσσονται εκατοντάδες αιρέσεις, οργανώσεις και άτομα σε όλο τον κόσμο. Οι ρίζες του βρίσκονται στον αποκρυφισμό, στην αστρολογία και στις αντιλήψεις των ανατολικών θρησκειών, η δε συστηματοποίησή του έγινε από κορυφαίους αποκρυφιστές του 19ου και του 20ου αιώνα. Δέχεται ότι η εποχή του Χριστού πέρασε και τώρα ανατέλει μια Νέα Εποχή, στην οποία θα κυριαρχήσει ένας άλλος «μεσσίας». Η Νέα Εποχή έχει και το στρατιωτικό της σκέλος: ονομάζεται Νέα Τάξη Πραγμάτων (=επιβολή του δικαίου του ισχυρότερου δια των όπλων και δια των αυθαίρετων επεμβάσεων σε διάφορα μέρη του κόσμου), καθώς επίσης και το πολιτιστικό της σκέλος: ονομάζεται Παγκοσμιοποίηση (=εξουδετέρωση όλων των πολιτιστικών διαφορών για χάρη μιας «ενότητας» απαραίτητης για την κυριαρχία του νέου «μεσσία»).

Η Νέα Εποχή, λοιπόν, αντιπαθεί τις εορτές της Εκκλησίας. Και επειδή δεν μπορεί να τις καταργήσει, επιχειρεί να τις υποτιμήσει, προβάλλοντας άλλου είδους «εορτές», εορτές όχι του Χριστού, όχι της Παναγίας, όχι των Αγίων, αλλά «εορτές» φρούτων και λαχανικών και άλλων προϊόντων της γης! Για παράδειγμα: ένα χωρίο, που κάποτε εόρταζε τον άγιο Γεώργιο, τώρα εορτάζει και την «εορτή» της πατάτας η του σκόρδου η της μελιτζάνας! Υπό ευνόητες συνθήκες, μάλιστα, η δεύτερη αυτή «εορτή» προβάλλεται ιδιαίτερα, με αποτέλεσμα να μειώνεται αντίστοιχα η εορτή του Αγίου. Και παραδόξως όλοι συμβάλλουν στην επιτυχία της. Όλες οι πόρτες είναι ανοικτές. Η Πολιτεία ξεχνά προσωρινά τα οικονομικά της προβλήματα και τις χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα. Σ' αυτό συμβάλλουν, βέβαια, οι πολιτικοί, καθώς και οι παράγοντες της λεγόμενης τοπικής αυτοδιοίκησης, οι οποίοι πάντα βρίσκουν τρόπους για την εξασφάλιση των σχετικών κονδυλίων. Άλλωστε τους δίνεται η ευκαιρία να εμφανιστούν σε κόσμο, συμμετέχοντας στην «εορτή», και ο κόσμος διαθέτει ψήφους! Συνήθως καλούνται και μεγάλοι καλλιτέχνες, επώνυμοι και διάσημοι, για να παρουσιάσουν το πρόγραμμά τους, μαζί με ολόκληρη τη συνοδεία τους και τον εξοπλισμό τους. Και ένα μικρό χωριό, που μέχρι πρόσφατα δεν είχε τη δυνατότητα να οργανώσει ούτε μια μικρή εκδήλωση, εμφανίζεται ξαφνικά ως διοργανωτής μεγάλων «καλλιτεχνικών γεγονότων», ολόκληρων συναυλιών, για την «εορτή» π.χ. της πατάτας, με τα χρήματα προφανώς των φορολογουμένων.

Αυτές είναι οι «τοπικές εορτές» της Νέας Εποχής. Γιατί υπάρχουν και άλλες, μεγαλύτερες και γενικότερες. Ονομάζονται συνήθως «Παγκόσμιες Ημέρες»: «Παγκόσμια Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο», «Παγκόσμια Ημέρα για το κάπνισμα» κ.λ.π. Οι αιτίες που καθιερώνονται είναι εκ πρώτης όψεως εύλογες. Ο βαθύτερος λόγος είναι, ίσως, να συνηθίσουν οι λαοί της γης να έχουν κοινή αντίδραση σε ερεθίσματα που δίνονται άνωθεν.

Σε τι διαφέρουν οι «εορτές» της Νέας Εποχής από τις εορτές της Εκκλησίας; Είναι «εορτές» χωρίς λόγο και νόημα, ενώ οι εορτές της Εκκλησίας, όπως ήδη αναφέραμε, έχουν λόγο και νόημα. Είναι «εορτές» που γίνονται χωρίς να υπάρχει αιτία χαράς (όπως ένας ανόητος γελάει χωρίς να υπάρχει αστείο!). Υπάρχουν, βέβαια, οι προφάσεις και οι δικαιολογίες: Οι «εορτές» αυτές γίνονται για να προβληθούν τα προϊόντα μας, ακούμε συνήθως, να γίνουν γνωστά σε αγορές κ.λ.π. Όμως, αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για την προβολή των προϊόντων; Και μήπως δεν υπάρχουν ήδη ανάλογοι τρόποι, τρόποι όμως παραδοσιακοί και ορθόδοξοι, και όχι σαν αυτούς που σχεδιάζει η Νέα Εποχή; Όπως είναι γνωστό, παλαιότερα, και αυτό συνεχίζεται εν πολλοίς μέχρι σήμερα, κάθε σωματείο επαγγελματιών, εμπόρων, παραγωγών, αγροτών, τεχνιτών κ.τ.λ., επέλεγε έναν Άγιο της Εκκλησίας για προστάτη του και εόρταζε τη μνήμη του με αργία και με σύσωμη συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία. Μετά τη Θ. Λειτουργία και σαν προέκταση αυτής, ακολουθούσε κάθε άλλη εκδήλωση χαράς, όπως φαγητό, τραγούδι, χορός. Έτσι και η προβολή γίνεται και η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει την ευλογία του Θεού και την προστασία των Αγίων.

Όμως, αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλει η Νέα Εποχή: δεν θέλει τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό και με την Εκκλησία. Αυτή τη σχέση επιχειρεί να διασπάσει με τις «εορτές» της. Δικαιολογημένα θεωρεί την Εκκλησία ως το σοβαρότερο εμπόδιο στα σχέδιά της. Γιατί, όπως αναφέρει η Αγ. Γραφή, ο άνθρωπος του Θεού, ο Χριστιανός, είναι «δύσχρηστος» (δηλ. δεν μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε όπως θέλουμε) και, σύμφωνα με την εντολή του Χριστού, «γρηγορεί» (δηλ. είναι ξύπνιος και αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του), σε αντίθεση με τον πολύ όχλο, ο οποίος είναι «εύχρηστος» (=τον κάνουμε όπως θέλουμε) και «καθεύδει» (=κοιμάται).

Ιερεύς Σωτήριος Ο. Αθανασούλιας