Κυριακή 10 Μαΐου 2020 (ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ)

Κυριακή 10 Μαΐου 2020 (ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ)

(Ἰωάν. ε’ 1 – 15)

Θαῦμα σπουδαῖο συνέβαινε στήν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά, στήν ὁποία προσφερόταν θεραπεία σέ ἀσθενεῖς μέ τρόπο τελείως ἀσυνήθιστο.

Σέ ἀκανόνιστα δηλαδή καί ἀπρόβλεπτα χρονικά διαστήματα ἄγγελος Θεοῦ τάραζε τήν ἐπιφάνεια τοῦ νεροῦ, σημαίνοντας τήν ἔλευση τῆς θαυματουργικῆς χάριτος. Ἐκεῖνος πού θά προλάβαινε νά πέσει πρῶτος στήν κολυμβήθρα, γιατρευόταν.

Αὐτό ἦταν οικονομία Θεοῦ, γιά νά διδαχθοῦμε ὅτι ὁ Θεός προσφέρει τή χάρη του σέ ὅλους. Ἀξιώνονται ὅμως νά τήν ἀπολαύσουν μόνο ὅσοι διαθέτουν ἀγρυπνία καί πόθο. Νά μελετήσουμε ὅμως τό θέμα αὐτό πιό προσεκτικά.

Τό νόημα τοῦ φαινομένου τῆς Βηθεσδά εἶναι σαφές. Οἱ ἀσθενεῖς πού κύκλωναν τήν κολυμβήθρα ὑποβάλλονταν σέ ἄσκηση καί συγχρόνως σέ ἐξετάσεις ἀγρυπνίας. Ἐάν πράγματι σκόπευαν νά θεραπευτοῦν, ἔπρεπε νά μήν ἀφαιροῦνται σέ ἄσκοπες συζητήσεις, νά μήν περιεργάζονται τούς ἄλλους ἀσθενεῖς ἤ τούς περαστικούς, νά μή ρεμβάζουν. Ἔπρεπε νά προσέχουν συνεχῶς στό νερό. Πότε θά ταραχθεῖ καί θά ἀποκτήσει τήν ἰαματική του ἰδιότητα, ὥστε νά διεκδικήσουν τό πρωτεῖο καί τή θεραπεία.

Ἡ ἴδια ἀκριβῶς ἀρχή τῆς ἐγρήγορσης ἰσχύει καί γιά τήν πνευματική ζωή, γιά ὅλους ὅσοι θέλουν νά λάβουν ἴαση ψυχῆς, τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τή μακαριότητα τῆς ἐπουράνιας Βασιλείας.

«Ἔστωσαν ὑμῶν αἱ ὀσφύες περιεζωσμέναι καί οἱ λύχνοι καιόμενοι» (Λουκ. ιβ’ 35) δίνει σαφῆ ἐντολή ὁ Κύριος στούς πιστούς του. Δηλαδή, νά κρατᾶτε σφιχτοδεμένη τή θέληση σας καί διαυγῆ τό νοῦ. Νά παραμένετε διαρκῶς σέ κατάσταση ἑτοιμότητας, ἐπιφυλακῆς καί ἀναμονῆς.

Νά προσεύχεσθε μέ ἀνοιχτά μάτια τῆς ψυχῆς, ἐπίπονα καί προσεκτικά. Νά μελετᾶτε τήν Ἁγία Γραφή μέ ἀφοσίωση, μέ προσπάθεια νά κατανοήσετε καί νά ἐμβαθύνετε στίς μεγάλες ἀλήθειες πού περιέχει. Νά ἀγωνίζεστε ἀνά πᾶσα στιγμή μέ συγκεντρωμένη τή διάνοια στό θεῖο θέλημα. Ἴσως δέν θά δεῖτε ἀμέσως τά ἀποτελέσματα πού ποθεῖτε. Ἡ ἀγγαλίαση τῆς ψυχῆς, ἡ κατάνυξη, τό πλήρωμα τῆς παράκλησης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως ἴσως νά ἀργήσουν νά σᾶς ἐπισκεφθοῦν. Γιατί πρέπει νά δοκιμαστεῖ ἡ διάθεσή σας. Πρέπει νά πετύχετε πρῶτα στίς ἐξετάσεις τῆς πνευματικῆς ἐπαγρύπνησης. Ἀπαραίτητος ὅρος αὐτός.

Γι’ αὐτό μήν ἀποκάμετε. Γρηγορεῖτε. Προσκαρτερεῖτε. Ἐπιμένετε. Περιμένετε ἄγρυπνα τήν ἐπίσκεψη τοῦ θείου ἐλέους. Θά ἔλθει, ἐφόσον τό ποθεῖτε διακαῶς.

Ἀλληλένδετος μέ τήν ἀγρυπνία εἶναι καί ὁ πόθος. Ὄχι ἁπλῶς νά ἐκτιμᾶ κανείς τήν κατάσταση τῆς χάριτος. Ὄχι κάπως νά τήν ἐπιθυμεῖ, ἀλλά θερμά καί διακαῶς νά τήν ποθεῖ καί νά τήν ἐπιδιώκει. Νά τήν ἔχει θέσει ὡς κύριο στόχο, πού πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νά κατακτηθεῖ.

Πῶς φέρθηκε ἡ Χαναναία, ὁ τυφλός στήν Ἱεριχώ καί ὁ πατριάρχης Ἰακώβ στή Βαιθήλ. Εἶχαν θέσει στόχο νά λάβουν τή θεία Χάρη καί ἔκαναν τό πᾶν γι’ αὐτό.

Ἀλλά καί στόν παράλυτο τῆς Βηθεσδά αὐτόν τόν ὅρο βλέπουμε νά θέτει ὁ Κύριος. «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι;» τόν ρωτᾶ. Τό ἔχεις πράγματι ποθήσει βαθειά; Τά τριάντα ὀκτώ χρόνια τῆς ἀναμονῆς σοῦ μάραναν μήπως ἤ ἀντίθετα σοῦ αὔξησαν τόν πόθο καί τόν ζῆλο γιά τή θεραπεία;

Τί φοβερο θά ἦταν, ἐάν ἡ καρδιά εἶχε καταπλακωθεῖ εἴτε ἀπό μελαγχολία καί ἀπόγνωση εἴτε ἀπό παράπονο καί ἀθυμία καί ἀπαντοῦσε: «Τό ἔχω πιά ξεγράψει, Κύριε. Τό πῆρα ἀπόφαση ὅτι δέν γίνεται τίποτα. Ἔπαψα νά τό θέλω πιά».

Ἀλλά ὄχι. Ὅσο δύσκολη καί ἄν παρουσιάζεται ἡ ἀρετή, ὅσο σκληρός καί παρατεταμένος ὁ ἀγώνας, ὁ πόθος ποτέ δέν πρέπει νά σβήνει. «Θέλω, Κύριε», νά λέμε. «Θέλω πολύ νά ἀπαλλαγῶ ἀπό τά χρόνια πάθη μου, τά ὁποῖα μέ ταλαιπωροῦν. Θέλω νά ἀπαγκιστρωθῶ ἀπό τή ματαιότητα τοῦ κόσμου καί νά ζήσω βαθύτερα, πιό πλούσια τήν πνευματική ζωή. Δέν παραιτοῦμαι ἀπό τόν πόθο μου αὐτόν. Καί γι’ αὐτό, τό βλέπεις, συνεχῶς τρέχω στόν πνευματικό, δέχομαι πρόθυμα τίς ὑποδείξεις καί τήν παιδαγωγία του, ὅσο ὀδυνηρές καί ἄν εἶναι ὁρισμένες φορές. Ποθῶ πολύ τή θεραπεία μου. Ἀποζητῶ τή χάρη σου. Κύριε, μή μοῦ τή στερήσεις».

Ποιός ἀμφιβάλλει ὅτι τελικά μιά τέτοια διακαής ἐπιθυμία καί δίψα βαθειά θά ἐλκύσει πλούσιο τό θεῖο ἔλεος;

Ἡ κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Σέ αὐτήν κάθε λογῆς πνευματικό νόσημα θεραπεύεται καί προσφέρονται τά ἀνεκτίμητα ἀγαθά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ὄντως θαῦμα μοναδικό νά λαμβάνει ὁ ἄνθρωπος χαρίσματα θεϊκά.

Ὅμως, ὅπως καί στήν παλιά Βηθεσδά, τά δῶρα αὐτά ἐξασφαλίζονται μόνο μέ τήν ἀγρυπνία καί μέ τόν πόθο. Γι’ αὐτό ποτέ μήν ἀποκάμουμε. Μέ σφοδρό πόθο ἄς δεόμαστε διαρκῶς. Καί μέ ἔντονη ἀγρυπνία ἄς περιμένουμε. Δέν θά ἀργήσει ἡ στιγμή νά δοῦμε καί ἐμεῖς τό θαῦμα νά γίνεται ἀπό τόν φιλάνθρωπο Κύριο καί Σωτήρα μας.