Κυριακή 3 Μαΐου2020 (ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ)

 Κυριακή 3 Μαΐου2020 (ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ)

 (Μάρκ. ιε´ 43 – ιστ´ 8) 

Κυριακή μετά τή σταύρωση τοῦ Κυρίου. Ὁ φόβος καί ὁ τρόμος ἦταν διάχυτος τήν ἡμέρα ἐκείνη στήν  Ἱερουσαλήμ. Οἱ ἐχθροί τοῦ Κυρίου εἶχαν ἐπικρατήσει. Προφανῶς δέν θά δίσταζαν νά κακοποιήσουν καί ὁποιονδήποτε ἔβρισκαν μπροστά τους ἀπό τούς μαθητές τοῦ Ἐσταυρωμένου.

Στό μεταξύ, ὁ Κύριος εἶχε παραδώσει τό πνεῦμα του, καί καθώς περνοῦσε ἡ ὥρα, πρόβαλλε ἐπείγουσα ἡ ἀνάγκη νά ληφθεῖ φροντίδα γιά τό πανακήρατο Σῶμα του.

Χρειαζόταν τόλμη καί ἀποφασιστικότητα. Δύναμη ψυχῆς. Νά βρεθοῦν κάποιοι πού νά τά ἔχουν αὐτά. Καί βρέθηκαν. Ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος καί οἱ Μυροφόρες.

Τό γεγονός αὐτό μᾶς ὁδηγεῖ νά μελετήσουμε γενικότερα τό θέμα τῆς χριστιανικῆς τόλμης. Γιατί εἶναι ἀναγκαία ἡ χριστιανική τόλμη; Καί ποῦ ἀκριβῶς πρέπει αὐτή νά ἀποδεικνύεται;

 Ἡ χριστιανική ζωή στήν ὁποία μᾶς κάλεσε ὁ Θεός εἶναι πορεία ἀνάμεσα σέ δυσκολίες καί ἀντιδράσεις. Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀπιστίας καί πίσω ἀπό αὐτούς «ὁ ἄρχων τοῦ σκότους» ποτέ δέν δέχνονται τήν πίστη. Φέρονται μέ θρασύτητα καί ἀσέβεια στά «πιστεύω» μας καί προσπαθοῦν νά ἐπιβάλουν μέσω τῆς βίας τήν ἀπιστία τους.

Ἡ φρουρά στόν τάφο καί οἱ σφραγίδες αὐτό δέν μαρτυροῦσαν; Οὔτε τό νεκρό σῶμα τοῦ Κυρίου δέν ἐπιτρεπόταν νά ἔχουν στή διάθεσή τους οἱ πιστοί του. Καί ἀργότερα οὔτε τό ὄνομά του δέν ἐπιτρεπόταν νά ἀκούγεται.

Ἀλλά καί στίς μέρες μας τό ἴδιο φαινόμενο παρατηρεῖται. Ὅπου εἰσχωρήσουν ἄθεοι, δέν σέβονται καί δεν ὑπολογίζουν κανέναν. Ἐπιχειροῦν συστηματικά νά τρομοκρατήσουν τούς πιστούς καί νά ἐπιβάλουν ὠμά καί τυραννικά τήν ἀθεΐα.

Μετά ἀπό αὐτά εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι χρειάζεται τόλμη. Νά μή φοβοῦνται οἱ πιστοί. Νά μή δειλιάζουν. Μέ σθένος ψυχῆς καί ἀνδρεία νά «ὑψώνουν τό ἀνάστημα καί νάλένε: «Ἐγώ πιστεύω. Δέν ὑποκύπτω. Ὁτιδήποτε καί ἄν μοῦ στοιχίσει αὐτό, ὁσοδήποτε καί ἄν ζημιωθῶ, μένω πιστός».

Κάτι τέτοιο ἀπαιτεῖ πράγματι τόλμη, διότι ἡ ψυχή μας μετά τήν πτώση εἶναι πολύ ἀδύναμη. Πτοεῖται εὔκολα, δειλιάζει συχνά, καταλαμβάνεται ἀπό φόβο, τρομοκρατεῖται καί ἀπό ἐκεῖ ἀκόμη ὅπου ἀσήμαντοι μόνο κίνδυνοι παρουσιάζονται. Ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας προσπαθεῖ καί αὐτός μέ κάθε τρόπο νά ἐκμεταλλευτεῖ τήν κατάσταση αὐτή καί νά σπείρει μέσα μας τή δειλία καί τόν πανικό.

Ἑπομένως, εἶναι ἐντελῶς ἀπαραίτητη γιά τήν πνευματική ζωή ἡ τόλμη. Ἀλλά νά δοῦμε τώρα ποῦ θά τή δείξουμε. Ὑπάρχουν πράγματι συγκεκριμένες στιγμές καί περιπτώσεις πού ἰδιαίτερα καλούμαστε νά δείξουμε χριστιανική παρρησία καί τόλμη, πού θά πρέπει νά ἐφαρμόσουμε ὅλα αὐτά πού στή θεωρία τά ἀποδεχόμαστε.

Πρῶτα ἀπό ὅλα θά δείξουμε χριστιανική τόλμη, ὅταν ἡ συνείδησή μας τό ἐπιβάλλει νά ξεχωρίσουμε ἀπό τό σύνολο καί νά τηρήσουμε τήν πορεία πού ὁρίζει ὁ θεῖος Νόμος.

Ἀπαιτεῖ δύναμη ψυχῆς καί ἀποφασιστικότητα νά μή ντύσουμε τά παιδιά μας μέ τρόπο κοσμικό καί προκλητικό, ἀκόμα καί ἄν θεωρηθοῦμε ἀσυγχρόνιστοι. Νά μή δεχτοῦμε πρόσκληση σέ γιορτή ὅπου ἡ χριστιανική ἠθική δέν ὑπολογίζεται, ἀκόμα καί ἄν διακινδυνεύσουν οἱ κοινωνικές μας σχέσεις. Νά μή βάλουμε στό σπίτι μας τηλεόραση, ἐφόσον κρίνουμε ὅτι ἡ χρήση της θά εἶναι ἀνεξέλεγκτη καί ἐπικίνδυνη, ἀδιαφορώντας γιά τό ἐάν πολλοί μᾶς ὀνομάσουν ὀπισθοδρομικούς.

Ἐπίσης τόλμη χρειάζεται καί στό θέμα τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεώς μας. Νά κάνουμε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ἔξω ἀπό κάποιο Ναό, χωρίς νά μᾶς πτοήσουν τά χαμόγελα τῶν γύρω. Νά χαιρετήσουμε τήν περίοδο αὐτή τούς γνωστούς μας μέ τό «Χριστός Ἀνέστη». Νά ὑπογράψουμε σέ μία δήλωση ὑπέρ τῆς πίστης καί τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, χωρίς νά μᾶς ἐπηρεάσουν ἀπειλές γιά δυσμενῆ μετάθεση καί παρόμοια.

Ἀκόμη μεγαλύτερη ἀπόφαση καί γενναιότητα ἀπαιτεῖται γιά νά ξεκινήσουμε ἔργα ἱεραποστολῆς. Νά ὑπερνικήσουμε τούς δισταγμούς μας καί νά πλησιάσουμε ψυχές ἀδελφῶν, γιά να τούς καλέσουμε σέ πνευματικές εὐκαιρίες ἤ νά προσφέρουμε τό Ὀρθόδοξο ἔντυπο, ἕτοιμοι καί ἀποφασισμένοι νά ἀντιμετωπίσουμε ἀντιδράσεις, ἀκόμη καί παρεξήγηση τῆς εὐγενοῦς προσπάθειάς μας.

Σέ αὐτές καί παρόμοιες περιπτώσεις ἀναγκαῖο ἐφόδιο εἶναι ἡ τόλμη, ὥστε νά μποροῦμε καί ἐμεῖς μαζί μέ τόν Ψαλμωδό καί τίς Μυροφόρες νά λέμε: Κύριε, «διά τούς λόγους τῶν χειλέων σου ἐγώ ἐφύλαξα ὁδούς σκληράς»(Ψαλμ.ιστ΄4). Δέν παρέκλινα ἀπό τόν δρόμο τοῦ καθήκοντος, ὅσο σκληρό καί ὀδυνηρό καί ἄν ἦταν.

Ἡ χριστιανική τόλμη εἶναι δύσκολη, ἀλλά ταυτόχρονα σπουδαιότατη ἀρετή. Διότι ὡς ὑπόβαθρό της προϋποθέτει ὁλόθερμη ἀγάπη πρός τόν Χριστό, ἀγάπη σάν αὐτή που εἶχαν οἱ ἅγιοι Ἰωσήφ καί Νικόδημος καί οἱ Μυροφόρες. Ἄλλωστε, γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί ἑλκύει πάντοτε τήν εὐλογία του καί φέρει πολλούς πνευματικούς καρπούς στήν ψυχή ὅσων τήν καλλιεργοῦν, ἀλλά καί στό σύνολο τῶν πιστῶν.

Μακάρι νά τήν ἀποκτήσουε ὅλοι. Τήν ἔχουμε ἀνάγκη καί ἐμεῖς καί ἡ ἐποχή μας.