Κυριακή 26 Ἀπριλίου 2020 (ΤΟΥ ΘΩΜΑ)

Κυριακή 26 Ἀπριλίου 2020 (ΤΟΥ ΘΩΜΑ)

(Ἰωαν. κ’ 19-31)

Ταλαιπωρήθηκε μιά ἑβδομάδα, ἀδελφοί, ὁ δύσπιστος Θωμᾶς βλέποντας τούς ἄλλους μαθητές νά πλέουν μέσα στό φῶς καί τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως καί τόν ἑαυτό του νά παλεύει μεταξύ πίστεως καί ἀπιστίας. Ταλαιπωρήθηκε, πάλεψε, πόνεσε, ἔκλαψε. Ἀλλά ἐπειδή ἀπό καλή πίστη ἀπιστοῦσε κι ὄχι ἀπό διάθεση ἀπιστίας, ἐπειδή ἔπρεπε νά ἑδραιωθεῖ στήν πίστη ὡς πρός τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου του - ἔστω καί μέ ψηλάφηση, ὅπως ἀπαιτοῦσε - ἐπειδή χρειαζόταν νά ἀναφωνήσει πρός τό Χριστό τόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν μέ ὅλη του τήν ψυχή τό «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου», γιά νά καταστεῖ τέλειος ἀπόστολός του, γι’ αὐτό συγκαταβαίνει ὁ Κύριος καί «μεθ’ ἡμέρας ὀκτώ» τῆς ἐγέρσεώς του παρουσιάζεται καί στόν  Θωμᾶ. Ἡ νέα αὐτή συγκατάβαση τοῦ Κυρίου νά βεβαιώσει τόν μαθητή του γιά τήν Ἀνάστασή του δείχνει πόσο ἀπαραίτητη εἶναι ἡ πίστη μας στήν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος.  Γιατί αὐτή εἶναι πράγματι εἶναι ἡ βάση, τό θεμέλιο, ἡ οὐσίατῆς πίστεώς μας.

Εἶναι ἡ λυδία λίθος τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως. Ἡ πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σημαίνει πίστη στή θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Γι’  αὐτό τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα μαζί μέ τήν Ἀνάστασή του διακηρύσσεται καί ἡ θεότητα τοῦ Κυρίου. «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν, καί Θεός ἦν ὁ Λόγος». Γι’ αὐτό καί ὁ Θωμᾶς μόλις ἀντίκρυσε ἀναστημένο τό Χριστό καί χωρίς νά τόν ψηλαφήσει φώναξε μέ χαρά «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου». Μπορεῖ νά πιστεύουμε ὅλο τό Εὐαγγέλιο, ἄν ὅμως δέν πιστεύουμε στήν Ἀνάσταση,δέν εἴμαστε χριστιανοί. Τό λέει ρητά ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται,  κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν». Μάταιη, κούφια, χωρίς ἀξία εἶναι ἡ πίστη μας, ἄν δέν πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς.

Ἡ πίστη μας στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ βεβαίωση τῆς σωτηρίας μας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέει ὅτι ὁ Χριστός «παρεδόθη διά τά παραπτώματα ἡμῶν». Γιά νά σωθεῖ ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος ἀπό τήν καταδίκη τῆς ἁμαρτίας καί γιά νά βρεῖ τή δικαίωσή του ὁ ἔνοχος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, εἶναι μεγάλη ἀνάγκη νά πιστέψει, νά ἀναγνωρίσει καί νά ὁμολογήσει ὅτι ὁ Χριστός πραγματικά ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν. Πῶς εἶναι δυνατόν νά περιμένει κανείς σωτηρία καί δικαίωση ἀπό ἕνα νεκρό; Εἶναι ποτέ δυνατόν ὁ νεκρός νά σώσει ἄλλον νεκρό; Ἀπαραίτητη λοιπόν ἡ πίστη μας στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Αὐτή ἡ πίστη μας εἶναι ἡ σφραγίδα καί βεβαίωση τῆς ψυχικῆς, τῆς αἰώνιας σωτηρίας μας.     

Ἡ πίστη μας στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀκόμη ἡ πηγή τῆς χαρᾶς μας. Ὅσο μεγαλύτερη καί θερμότερη εἶναι ἡ πίστη μας αὐτή, τόσο μεγαλύτερη εἶναι καί ἡ χαρά τῆς ζωῆς μας. Γι’ αὐτό, ὅταν οἱ μαθητές βυθίσθηκαν στή λύπη τήν Μ. Πέμπτη τό βράδυ, καθώς ὁ Κύριος τούς προέλεγε τά παθήματα καί τό θάνατό του, γιά νά τούς παρηγορήσει πρόσθεσε: «Πάλιν ὄψομαι καί χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία καί τήν χαράν ὑμῶν οὐδείς αἴρει ἀφ’ ὑμῶν».Πάλι θά σᾶς δῶ καί θά χαρεῖ ἡ καρδιά σας καί τή χαρά σας κανείς δέν θά σᾶς τήν ἀφαιρέσει. Πράγματι, ὅταν τό βράδυ τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα εἶδαν νά εἰσέρχεται στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ κεκλεισμένων τῶν θυρῶν ἀναστημένος πλέον ὁ Διδάσκαλός τους, «ἐχάρησαν οἱ μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον», χάρηκαν χαρά μεγάλη, ὁλόψυχη. Καί ἀπό τότε χαίρονταν οἱ μαθητές καί στά μεγαλύτερα βάσανα τῆς ζωῆς τους. Πίστευαν στόν Ἀναστάντα καί αὐτή ἡ πίστη τους στόν Ἀναστημένο Χριστό ἐξουδετέρωνε κάθε φόβο καί κάθε λύπη καί τούς γέμιζε μέ χαρά. ἩἈνάσταση, ἑπομένως,σκορπίζει τά σύννεφα τῶν θλίψεων, διασκεδάζει τόν πόνο καί φέρνει ἐλπίδα σέ κάθε ἁμαρτωλό πού μετανοεῖ, σέ κάθε χριστιανό. Τοῦ φέρνει τή συγχώρηση καί τόν ἁγιασμό ἀλλά καί δύναμη ἀνίκητη.

Ἄς ἀκούγονται οὐρανομήκεις τῶν σταυρωτῶν κάθε ἐποχῆς οἱ φωνές. Ἄς ἀντηχοῦν μεγαλόστομοι τῶν ἀπίστων οἱ ἑωσφορικοί λόγοι «οὐ θέλουμε τοῦτον βασιλεῦσαι ἐφ’  ἡμᾶς» (Λουκ. ιθ’ 19). Ἄς φαίνεται ὅτι ἐπικρατοῦν καί ἀνατρέπουν τά πάντα οἱ ψυχροί καί ἀδίστακτοι ἀρνητές τοῦ Ἰησοῦ. Ἥλιος ἀνέσπερος ὁ Ἀναστημένος Ἰησοῦς μεταδίδει στήν οἰκουμένη τό φῶς τό ἄδυτο, τήν ἀναφαίρετηχαρά, τήν τήν ἀνέκφραστη εἰρήνη. «Χαίρετε». «Εἰρήνη ὑμῖν». «Ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Ἰδού οἱ ἀνεκτίμητες μετά τήν Ἀνάσταση θεϊκές εὐλογίες του πρός τούς πιστούς ὅλων τῶν αἰώνων.

Ψυχές θλιμμένες! Συνειδήσεις ἔνοχες! Κουρασμένοι ὁδοιπόροι τῆς ἐπίγειας ὁδοιπορίας, μήν ἀναβάλλετε, μή χρονοτριβεῖτε οὔτε στιγμή. Ἐλᾶτε πρός τόν Ἰησοῦ. Μή σταματᾶτε στό Γολγοθᾶ. Ἄν ἀκόμη  βρίσκεστε σέ καμίνι ὀδύνης καί ἄν μέ ὁποιονδήποτε τρόπο δοκιμάζεστε καί ὑφίστασθε πλῆθος κακῶν, κοιτάξτε πέρα στό βράχο τοῦ Γολγοθᾶ καί κατόπινστόν ὁλόδροσο κῆπο τῆς Ἀναστάσεως. Ἑνωμένοι μέ θερμή πίστη καί μέ τή χάρη τῶν μυστηρίων μέ τόν Ἀρχηγό καί τελειωτή τῆς πίστεώς  μας, τόν αἰώνιο θριαμβευτή, τόν Κύριο Ἰησοῦ, θά νικήσετε!  Ἡ δύναμή του εἶναι καί δική σας δύναμη. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας δέν εἶναι ἕνα γεγονός πού ἔλαβε χώρα κάποτε στό παρελθόν. Εἶναι ἕνα συνεχές καί ἀδιάκοπο παρόν. Δέν ἀκοῦτε τόν Ἀναστάντα πῶς διαλαλεῖ τή χαροποιό ἀλήθεια; «Ἐγενόμην νεκρός καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀποκ. α’ 18). Σέ ἐκείνους πού σᾶς χαιρετοῦν χαρούμενοι τίς ἡμέρες αὐτές μέ τό «Χριστός Ἀνέστη», ἀπαντᾶτε καί ἐσεῖς θριαμβευτικά: «Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος!»