Κυριακή 19 Ἀπριλίου 2020 (ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ) (Ἰωαν. α’ 1-17)

Πάσχα! Ἑορτῶν ἑορτή καί πανήγυρις πανηγύρεων. Ὁ ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, νίκησε τόν θάνατο καί ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν, ἐφασφαλίζοντας γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα ζωή αἰώνια.

Τό χαρμόσυνο, ὅσο και μοναδικό αὐτό γεγονός, αἰτιολογεῖ καί ἑρμηνεύει θαυμάσια ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ Εὐαγγελίου: «Ἐν αὐτῷ ζωή ἦν». Μέσα στόν Θεάνθρωπο ὑπῆρχε ἡ ζωή. Ὅπως ἀπό τήν πηγή ἀναβλύζει τό νερό, ἔτσι ἀπό ἐκεῖνον κατά φυσικό τρόπο πήγαζε ἡ ζωή. Πῶς, λοιπόν, νά μή νικήσει τό θάνατο;

Ἀλλά θά αἰσθανθοῦμε βαθύτερα τό μεγάλο γεγονός, ἄν κατά τή χαρμόσυνη αὐτή μέρα μελετήσουμε ἀναλυτικότερα πῶς ὁ Κύριος ἦταν καί εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς.

Ὁ Κύριος κατ’ ἀρχάς εἶναι ἡ πηγή τῆςφυσικῆς ζωῆς, ὁ αἴτιος καί ὁ χορηγός της. Ὡς «ζῶν» Θεός χάρισε ἀπό ἄπειρη ἀγάπη τή ζωή σ’ ὅλα τά ἔμψυχα δημιουργήματά του καί ἰδιαίτερα στόν ἄνθρωπο.

«Εἶς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, δι’ οὗ τά πάντα καί ἡμεῖς δι’  αὐτοῦ», τονίζει ὁ θεόπνευστος ἀπόστολος Παῦλος(Α’ Κορ. η’ 6). Ἐκεῖνος μᾶς δημιούργησε μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός καί τή συνεργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτό καί στά ἄχραντα χέρια του βρίσκεται «ἡ πνοή» μας καί κατά τό θέλημά του τό ἅγιο συντομεύεται ἤ παρατείνεται ἡ ζωή.          

            Ἄλλωστε ὁ Κύριος μέ τόν ἑκούσιο θάνατό του ἔφερε τή ζωή καί σ’  αὐτά τά σπλάχνα τοῦ Ἅδου, σύντριψε τίς πύλες του καί ἄνοιξε τό δρόμο γιά τήν ἀνάσταση ὅλων τῶν νεκρῶν. Ἑπομένως καί ὅταν ἀκόμη φτάσει ἡ ὥρα νά φύγουμε ἀπό τόν κόσμο αὐτό, καί πάλι δέν πρέπει νά μᾶς καταλαμβάνει ἀπόγνωση ἀλλά νά διατηροῦμε τήν εἰρήνη μας μέ τήν πεποίθηση ὅτι ἐκεῖνος θά μᾶς χαρίσει καί πάλι τή ζωή.

            Τό ἀκόμη σπουδαιότερο, ὅμως, εἶναι ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἀποτελεῖ πηγή τῆς πνευματικῆς ζωῆς, πού εἶναι προνόμιο τῶν λογικῶν πλασμάτων.Σέ τί, ὅμως, συνίσταται ἡ πνευματική ζωή; Ἀκριβῶς στή δυνατότητα νά ἐπικοινωνοῦν καί νά συνδέονται μέ τόν Θεό καί εἰδικά μέ τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό καί Λόγο του. Νά δέχονται τήν πλούσια ἔκχυση τῆς θείας ἀγάπης στήν καρδιά τους καί τή χάρη ν’ ἀνταποκρίνονται μέ ἄδολη και θερμή ἀγάπη στό Θεό, πού εἶναι ἡ Ἀγάπη. Νά δέχονται τό φῶς τῆς δόξας του καί νά ἀπαστράπτουν τή θεία ὡραιότητα καί μακαριότητα.

Ἀλλά εἶναι εὐνόητο. Ὁ ἄνθρωπος μόνο ἀπό τόν Κύριον Ἰησοῦ μπορεῖ νά τροφοδοτήσει τήν πνευματική του ζωή, νά τήν διατηρήσει καί νά τήν αὐξήσει. Μόνο κοντά του θά βρεῖ «τό φῶςπού φωτίζει καί ἁγιάζει κάθε ἄνθρωπον. Μόνο ἄν κρατᾶ στερεά «τόν Υἱόν», θά ἔχει «τήν ζωήν» (Α’ Ἰω. ε’ 12).

 Ἄν ἀποστατήσει, ὅπως ὁ Ἑωσφόρος, ἤ παραπλανηθεῖ, ὅπως ὁ Ἀδάμ, χάνει τή ζωή, ὁδηγεῖται σέ μαρασμό καί καταστροφή. Δέν μπορεῖ νά βρεῖ εἰρήνη, ἀνάπαυση, εὐτυχία, οὔτε κἄν νόημα ὑπάρξεως. Ταλαιπωρεῖται καί βασανίζεται, ὅπως τό φυτό ἤ τό ζῶο, πού τοῦ λείπει ὁ ἥλιος. Γεύεται τό κατάπικρο φαρμάκι τοῦ θανάτου τῆς ψυχῆς.

Ἐν τούτοις ὁ Κύριος, ὡς πηγή τῆς ζωῆς, ἔχει τή δυνατότητα νά ἀναιρεῖ καί αὐτόν τόν θάνατο τῆς ψυχῆς. Μέ τήν ἁγία Ἀνάστασή του μᾶς δώρισε νέα ζωή, ὄχι μόνο φυσική, ἀλλά καί πνευματική. Πρωτίστως αὐτήν. Μᾶς ἐξασφάλισε τήν ἄφεση καί τή θεία χάρη. Μᾶς συνέδεσε καί πάλι μέ τό Θεό Πατέρα, μέ τόν Οὐρανό. Μέ τά ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἔδωσε διαρκῆ δυνατότητα, κάθε φορά πού ὡς ἄνθρωποι τυχόν πέφτουμε καί νεκρωνόμαστε πνευματικά, νά ἀνορθωνόμαστε καί νά ἀναζωογονούμαστε. Μέ τόν τρόπο αὐτό μποροῦμε νά διατηροῦμε τήν ψυχή μας διαρκῶς ἀνθηρή καί ἀκμαία, νά πλησιάζουμε σταθερά τό πλήρωμα τῆς ζωῆς, τήν θέωση.

Φυσική συνέπεια ὅλων αὐτῶν εἶναι ὅτι ὁ Χριστιανός δέν ἀρκεῖται στό νά εἶναι ἁπλῶς ἕνας «καλός ἄνθρωπος στήν κοινωνία», ἀξιοπρεπής, φιλήσυχος, τίμιος. Ὁ πιστός πολύ περισσότερο προχωρεῖ καί διψᾶ νά εἶναι ἑνωμένος διαρκῶς μέ τό Χριστό, νά ζεῖ μέσα στή χάρη του, νά ἐμπνέεται ὁλοένα καί ἐντονότερα ἀπό τήν αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά γεύεται ἀπό τώρα τήν «ἄλλην βιοτήν», πού ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἔφερε στήν ἀνθρωπότητα, τόν Παράδεισο τοῦ Θεοῦ.

«Λαμπρή» ὀνομάζει πολύ ἐπιτυχημένα ὁ λαός μας τό χριστιανικό Πάσχα. Καί εἶναι πράγματι μεγαλειώδης καί χαρμόσυνη ἡ ἡμέρα αὐτή. Ἡ πηγή τῆς ζωῆς, ὁ Χριστός, χαρίζει καί πάλι στήν ἀνθρωπότητα τόσο τή φυσική ὅσο καί τήν πνευματική ζωή.

Κανείς, λοιπόν, νά μή φοβᾶται τό θάνατο, κανείς νά μή θρηνεῖ ἀπεγνωσμένα γιά τά ἁμαρτήματά του. Ἄς χαιρόμαστε, ἄς ψάλλουμε, ἄς δοξολογοῦμε τόν Ἀναστάντα. Ἀλλά καί ἄς συνδεόμαστε διά τῆς πίστεως καί τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας στενότερα μαζί του, ὥστε νά μποροῦμε νά διακηρύττουμε παντοῦ μέ πεποίθηση καί ἐνθουσιασμό, μέ τά λόγια μας καί μέ τή ζωή μας, τό «Χριστός Ἀνέστη»!

Ἀδελφοί, «Χριστός Ἀνέστη»!