Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020 (ΑΠΟΚΡΕΩ)

 Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020 (ΑΠΟΚΡΕΩ)

(Ματθ.  κε’ 31-46)

          Μεγαλειώδης καί συγκλονιστική εἶναι ἡ εἰκόνα, πού μᾶς παρουσιάζει τό σημερινό ἱερό Εὐαγγέλιο. Ὁ «υἱός τοῦ ἀνθρώπου», ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός βρίσκεται ἔνδοξος ἐπάνω στόν θρόνο του. Ἔχει συγκεντρώσει μπροστά του «πάντα τά ἔθνη», ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους πού ἔζησαν στή γῆ, γιά νά δώσουν λόγο τῶν πράξεών τους. «Βίβλοι ἀνοίγονται, καί τά κρυπτά τοῦ σκότους δημοσιεύονται».

          Πόσο φοβερή θά εἶναι ἡ ὥρα ἐκείνη! Μπροστά στά ἀναρίθμητα ἑκατομμύρια τῶν Ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων θά φανερωθεῖ μέ κάθε λεπτομέρεια ἡ ζωή μας, γιά να κριθεῖ ἐάν τῆς ἀξίζει ὁ αἰώνιος Παράδεισος ἤ ἡ αἰώνια Κόλαση.

          Ἐν ὄψει αὐτοῦ τοῦ συγκλονιστικοῦ γεγονότος ὅλοι διερωτώμαστε: Τί πρέπει νά κάνουμε, γιά νά βρεθοῦμεε ἕτοιμοι κατά τή φοβερή ἐκείνη ἡμέρα; Πολύ σοβαρό τό θέμα. Ἄς τό μελετήσουμε.

            Πρώτισταπρέπει νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτία. Νά φροντίσουμε νά γίνουμε ἥμερα καί ὑπάκουα πρόβατα τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι ἀτίθασα «ἐρίφια». Ὅποια ὁδηγία μᾶς δίνει ὁ Κύριος μέ τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί τούς πνευματικούς μας πατέρες, νά τήν προσέχουμε καί νά προσπαθοῦμε νά τήν ἐφαρμόζουμε.

          Βεβαίως ὁ Χριστός δίνει τίς ἐντολές του ὄχι προστακτικά, ἀλλά μέ ἤπιο τρόπο. Μᾶς παρακαλεῖ μᾶλλον, παρά μᾶς διατάζει. Παρουσιάζεται ἁπλά καί ταπεινά, ὡς «υἱός ἀνθρώπου».

          Ἐμεῖς, ὅμως, δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι ἐκεῖνος εἶναι «ὁ βασιλεύς», ὁ πλαστουργός, ὁ Θεός, ὁ κριτής μας, καί ὅποιος τόν παρακούει, δέν θα ἔχει θέση στή Βασιλεία του.

          Γιά νά μήν ἔχουμε καμία ἀμφιβολία ἐπ’ αὐτοῦ, τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέγραψε ρητά στήν Καινή Διαθήκη γιά ὅσους παραβαίνουν τίς ἐντολές του τήν φοβερή διαβεβαίωση. «Οἱ τά τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν» (Γαλ. ε’ 19-21). Δηλαδή, ὅσοι ἄνθρωποι μία ἤ περισσότερες φορές διέπραξαν τέτοιου εἴδους ἁμαρτήματα, χωρίς νά μετανοήσουν γι’ αὐτά, αὐτοί εἶναι βέβαιο ὅτι θά καταδικαστοῦν στήν αἰώνια Κόλαση!

          Καί ποιοί θά σωθοῦν; Θά σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν φόβο Θεοῦ, πού ἀγωνίζονται νά ἀποφύγουν τήν ἁμαρτία. Ἐκεῖνοι πού πολεμοῦν καί προσπαθοῦν νά μή τούς παρασύρει ὁ πονηρός. Πού σέ ὅλες τίς πράξεις τους  ἀκολουθοῦν τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί ἀγωνίζονται νά ἀποκρούουν τούς πειρασμούς καί νά μή λυγίζουν.

          Ἐάν κάποτε ἀστοχήσουν, πονοῦν καί ὑποφέρουν καί μετανοοῦν. Πηγαίνουν στήν ἱερά Ἐξομολόγηση καί ὁμολογοῦν μέ συντριβή τό σφάλμα τους. Μέ τόν τρόπο αὐτόν λαμβάνουν τήν ἄφεση καί μέ νέα δύναμη συνεχίζουν τόν ἀγώνα τους ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας.

          Ἐκτός αὐτοῦ ὅμως ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν σωτηρία μας εἶναι κάτι ἄλλο. Ποιό;

            Να καλλιεργοῦμε τήν ἀρετή. Ἐάν προσέξουμε τή σημερινή περικοπή, θά δοῦμε ὅτι ὁ Κύριος ἀπαιτεῖ ἀπό τούς ἀνθρώπους νά παρουσιάσουν καί ἔργα! Θέλει οἱ ἄνθρωποι, πού θά κληρονομήσουν τήν Βασιλεία του, νά ἔχουν καλλιεργηθεῖ πνευματικά καί νά εἶναι γεμᾶτοι καρπούς ἀρετῆς καί ἁγιότητας.

          Ἐνδιαφέρεται ὄχι ἁπλῶς νά μήν ἔχουμε ἀδικήσει κανέναν, ἀλλά ἀντιθέτως νά ἔχουμε εὐεργετήσει ὅσο τό δυνατόν περισσότερους ἀνθρώπους. Εἴτε αὐτούς πού συναντοῦμε στόν δρόμο μας, εἴτε αὐτούς πού πρέπει νά ἀναζητήσουμε στό κρεβάτι τοῦ πόνου ἤ στή φυλακή, καί ἔχουν ὅλοι ἀνάγκη τήν ἀγάπη μας.

          Ἀναφέρει εἰδικά τήν ἀγάπη, διότι αὐτή εἶναι «ὁ σύνδεσμος τῆς τελειότητος» (Κολ. γ’ 14). Δηλαδή αὐτή περικλείει μέσα της καί συνδέει καί δίνει ἀξία σέ ὅλες τίς ἀρετές. Πράγματι, γιά νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος τήν χριστιανική ἀγάπη, χρειάζεται νά ἔχει καί πίστη καί ἀνιδιοτέλεια καί ἁγνότητα ψυχῆς καί ὑπομονή καί προσευχή. Ὅταν φθάσει πράγματι νά ἀγαπᾶ, ἐξαγιάζεται, γίνεται τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος. Ἀποκτᾶ τόν ἁγιασμό, χωρίς τόν ὁποῖο κατά τήν βεβαίωση τοῦ Ἀποστόλου «οὐδείς ὄψεται τόν Κύριον» (Ἑβρ. ιβ’ 14).

          Αὐτόν τόν ἁγιασμό, δηλαδή τήν συνεχῆ πρόοδο καί ἐξύψωση καί προσέγγιση πρός τόν Θεό, ἄς ἐπιδιώκουμε καί ἐμεῖς πού ποθοῦμε τήν σωτηρία μας. Κάθε ἡμέρα νά λέμε: «Πῶς θά πλουτήσω σήμεραστίς ἀρετές τοῦ Χριστοῦ; Πῶς θά ἐργαστῶ τόν ἐξαγιασμό μου καί τήν ἀγάπη;»

            Στήν ἱερά Ἐξομολόγηση ν’ ἀναφέρουμε καί τίς παραλείψεις μας, δηλαδή ἐκεῖνα τά ἔργα ἀγάπης πού ἔπρεπε νά κάνουμε, ἀλλά ἀμελήσαμε. Ἐπιπλέον νά ζητᾶμε ἀπό τόν πνευματικό νά μᾶς δίνει συγκεκριμένους στόχους στήν ἐργασία τοῦ ἀγαθοῦ, ὥστε νά παρακινούμαστε ἀκόμη περισσότερο στόν ἀγώνα καί νά προοδεύουμε στήν ἀρετή.

          Ἡ ἐπίγεια ζωή μας, ὅσον καί ἄν διαρκέσει, κάποτε θά λήξει. Θά δώσει τήν θέση της στόν θάνατο, γιά νά μᾶς παραπέμψει ἐκεῖνος στήν συνέχεια στόν φοβερό θρόνο τοῦ Χριστοῦ.

          Τί θά ἀκούσουμε ἆραγε τότε ὁ καθένας γιά τό ἔργο τῆς ζωῆς του;

          Ἀλλά ὅσο ἔχουμε καιρό, ἄς μήν ἀδρανοῦμε. Ἄς ἀναλάβουμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἀγώνα κατά τῆς ἁμαρτίας καί ἄς καλλιεργήσουμε τήν ἀρετή, ὥστε νά βροῦμε ἔλεος καί  νά ἀξιωθοῦμε τόν Παράδεισο.