Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2020 (ΑΣΩΤΟΥ)

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2020 (ΑΣΩΤΟΥ)

(Λουκ. ιε’ 11-32)

          Συντετριμμένος ὁ ἄσωτος υἱός τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς πού ἀκούσαμε σήμερα ἐπιστρέφειστόν στοργικό πατέρα του. Αἰσθάνεται βαθειά ὅτι τόν ἔθλιψε καί τόν πρόσβαλε μέ τή διαγωγή του. Γι’ αὐτό μέ πολλή ταπείνωση, μέ πόνο καί μετάνοια ὁμολογεῖ τήν ἁμαρτία του καί ζητᾶ συγχώρηση.

            Μέ τήν ὅλη συμπεριφορά του βοηθάει καί ἐμᾶς νά ἀντιληφθοῦμε πόσο μεγάλο εἶναι τό βάρος τῆς ἁμαρτίας. Ἄς μελετήσουμε, ὅμως τό θέμα αὐτό.

            Μέ τήν ἁμαρτία, ἀδελφοί,  θλίβουμε τόν οὐράνιο κόσμο. Πρόκειται γιά μία ἀλήθεια τήν ὁποία πολύ συχνά λησμονοῦμε. Ἡ ζωή μας εἶναι ἐκτεθειμένη στά μάτια ὁλόκληρου τοῦ οὐράνιου κόσμου! Ὁ ἄπειρος, ὁ πανταχοῦ παρών Θεός μας, ὁ φιλοστοργότατος Δημιουργός καί Πατέρας μας παρακολουθεῖ διαρκῶς ὅλες τίς σκέψεις μας, τά λόγια καί τά ἔργα μας.

          Ἀλλά καί ἀναρίθμητοι ἄγγελοι παρακολουθοῦν τήν ἐπί γῆς πορεία μας καί χαίρονται «ἐν τῷ οὐρανῷ» γιά κάθε καλή ἀπόφασή μας καί ἐνέργεια, καί ὁπωσδήποτε λυποῦνται στήν κάθε μας πτώση.

          Θλίβονται ἰδιαιτέρως καί πονοῦν, διότι μᾶς ἀγαποῦν εἰλικρινά καί διότι μέ κάθε τρόπο μᾶς βοηθοῦν ν’ ἀγωνιστοῦμε ἐπιτυχῶς καί νά νικήσουμε. Ὡς «λειτουργικά πνεύματα» πού εἶναι, ἀποστέλλονται ἀπό τόν πανάγαθο Θεό «εἰς διακονίαν» μας καί μέ ἀφάνταστη προθυμία καί στοργή συμπολεμοῦν μαζί μας.

          Ἐνώπιον, λοιπόν, αὐτοῦ τοῦ ζωηροῦ ἐνδιαφέροντος ὁλόκληρου τοῦ οὐράνιου κόσμου, ἐμεῖς ἀπό ἀμέλεια ἤ ἀπό κακή διάθεση ἁμαρτάνουμε! Ποῖος θρῆνος γιά τό κατάντημά μας! Ἄν σκεφτόμαστε πάντοτε ὅτι ὁ κόσμος τοῦ Οὐρανοῦ μᾶς περιβάλλει καί περιμένει νά δεῖ τόν ἀγώνα μας, πόσο περισσότερο θά φιλοτιμούμαστε νά μήν ἐνδίδουμε στίς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ, νά μή λυγίζουμε ποτέ!

Αὐτή τήν ἀλήθεια ὁ ἀπόστολος Παῦλοςτήν ὑπενθυμίζει στόν Τιμόθεο, ὅταν τόν παρακαλεῖ νά φυλάξει τήν πίστη ἀνόθευτη. «Διαμαρτύρομαι», τοῦ λέει, «ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ … καί τῶν ἐκλεκτῶν ἀγγέλων». Δηλαδή: «Πρόσεξε καλά! Ἀναλαμβάνεις εὐθύνη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀγγέλων! Καί ἡ παραμικρή τυχόν ἐκτροπή σου θά γίνει ἀμέσως ἀντιληπή καί θά προσβάλει ὄχι ἀνθρώπους ἀλλά τόν Οὐρανό!»

          Αὐτές οἱ σκέψεις ὁπωσδήποτε ὁδήγησανκαί τόν ἄσωτο στήν ἀνάνηψη καί ἐπιστροφή. Γι’ αὐτό καί δέν παραλείπει νά ὁμολογήσει πρωτίστως ὅτιἥμαρτεν «εἰς τόν οὐρανόν».

            Μέ τήν ἁμαρτία μας ὅμως ἀδικοῦμε καί πολλούς ἀνθρώπους. Τό αἰσθάνεται καί αὐτό ὡς βάρος ὁ ἄσωτος, ὅπως καί κάθε ἁμαρτωλός πού μετανοεῖ. Μέ τήν ἁμαρτία ἔχει γίνει ἔνοχος καί ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων.

          Στήν παραβολή ὁ ἀνήσυχος ἐκεῖνος νέος ἔθλιψε καί ταλαιπώρησε τόσο πολύ τόν πατέρα του! Τόν πλήγωσε μέ τήν αὐθάδεια και τήν ἀγνωμοσύνη του. Τόν ζημίωσε μέ τίς ἀπαιτήσεις καί τήν σπατάλη του. Τόν πρόσβαλε μέ τήν ὅλη συμπεριφορά του. Ἔδωσε τό κακό παράδειγμα καί στόν ἀδελφό του, ὁ ὁποῖος, ὅπως φαίνεται, ἀφορμή περίμενε γιά νά ἀσεβήσει καί αὐτός πρός τόν πατέρα του.

          Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καί μέ τίς δικές μας ἁμαρτίες. Μέ τόν θυμό μας ἀναστατώνουμε τούς πλησίον μας. Μέ λόγους βαρεῖς τούς πληγώνουμε καί τούς ἀδικοῦμε. Μέ συνήθειες ἐνοχλητικές τούς ταλαιπωροῦμε. Δάκρυα πικρά χύνουν οἱ γονεῖς, τῶν ὁποίων τά παιδιά ἔχουν πάρει κακό δρόμο. Δάκρυα σάν ἐκεῖνα τοῦ Ἰακώβ, τοῦ ὁποίου τά παιδιά μέ τόν φθόνο καί τά ψεύδη τους τοῦ ἔκαναν τήν ζωή μαύρη (Γεν. μζ’ 9).

          Ἀλλά καί ἡ κοινωνία ὑποφέρει ἀπό ἀνθρώπους πού δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ. Ἕνας Ἡρώδης τί βάρος ὑπῆρξε γιά τήν ἐποχή του μέ τήν κακία καί τά ἐγκλήματά του! Ἕνας κλέφτης, ἕνας ἀσυνείδητος κερδοσκόπος, ἕνας ναρκωμανής πόσα προβλήματα δημιουργοῦν στό κοινωνικό σύνολο!

          Γι’ αὐτό στίς στιγμές αὐτοκριτικῆς εἶναι ἀναγκαῖο νά σκεφτόμαστε καί αὐτήν τήν πλευρά τῆς ἐνοχῆς μας. Δηλαδή πόσο ἔχουμε ἁμαρτήσει καί πρός τούς ἀνθρώπους, πόσους ἀδικήσαμε ἤ σκανδαλίσαμε. Μέ τόν τρόπο αὐτό ἀκόμη πιό βαθειά συντριβόμαστε καί ζητοῦμε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί ἀκόμα ἄς φροντίζουμε νά ἐπανορθώνουμε κατά τόν δυνατόν τίς ἀδικίες μας αὐτές. Καί ἀπαραίτηταἄς ὁμολογοῦμε ταπεινά καί μέ συναίσθηση τήν ἐνοχή μας ζητώντας τή συγγνώμη τῶν ἀνθρώπων πού ζημιώσαμε.

          Ὅταν ὁ πονηρός μᾶς ἐξωθεῖ στήν ἁμαρτία, μᾶς παριστᾶ τό ζήτημα πολύ ἁπλό καί ἐλαφρό. Μέ μία προσεκτικότερη μελέτηὁ καθένας διαπιστώνει ὅτι εἶναι πολύ σοβαρό καί βαρύ. Γι’ αὐτό σέ κάθε πτώση μας μέ πολλή συντριβή νά μετανοοῦμε, ἀλλά καί μέ σθένος ἐν συνεχείᾳ νά ἀγωνιζόμαστε, γιά νά μήν ἁμαρτάνουμε. Ὥστε νά διατηροῦμε τήν ψυχή μας ἐλεύθερη ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας καί εἰρηνική, ἰδιαίτερα τώρα, στήν κατανυκτική περίοδο τοῦ Τριωδίου.