Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020(ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ) (Λουκ. β’ 22-40)

«Εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου».Μέ αὐτά τά λόγιαὑποδέχθηκε τό θεῖο Βρέφος στό ναό ὁ πρεσβύτης Συμεών. Μέ αὐτά διεκήρυξε τήν θεία καί σωτήρια ἀποστολή του.

            Κάθε πρωτότοκο παιδί τῶν Ἰουδαίων σαράντα ἡμέρες μετά τή γέννησή του ἔπρεπε νά ἀφιερώνεται στον Θεό. Αὐτό ἔγινε καί μέ τόν Ἰησοῦ. Ὁ Κύριος προσφέρθηκε στόν ναό γιά τήν ἀφιέρωση αὐτή -παρότι ὡς Υἱός τοῦ Θεοῦἦταν ἀχώριστα ἑνωμένος μέ τόν Οὐράνιο Πατέρα - γιά νά ἐκπληρωθεῖ ἡ διάταξη τοῦ θείου νόμου πού ὅριζε «Πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται». Ὁ προφήτης Συμεών  ὡστόσο ὑποδέχθηκετό θεῖο Βρέφος ὡς Σωτήρα.

          Ἡ ἐποχή πού παρουσιάστηκε ὁ Κύριος διψοῦσε πράγματι τόν Σωτήρα. Τόν ζητοῦσε ἐπίμονα, ἐπιτακτικά. Ἦταν ἐποχή, στήν ὁποία εἶχε κορυφωθεῖ τό κακό καί ἡ δυστυχία. Πουθενά δέν ὑπῆρχε τιμιότητα καί εἰλικρίνεια, πουθενά ἀσφάλεια καί εἰρηνική ζωή. Ἦταν ἐποχή ἀφάνταστης διαφθορᾶς καίδυστυχίας.Τόν περιούσιο λαό τοῦ Θεοῦ τόν κυβερνοῦσε ἡ ὑποκρισία τῶν ἀρχιερέων καί ἡ τυραννία τῆς εἰδωλολατρικῆς Ρώμης. Ὁ ἄλλος κόσμος πάλι τυφλωμένος ἀπό τήν εἰδωλολατρία του, καταπληγωμένος ἀπό τήν ποικίλη κακία καί μοχθηρία του, πού ὡς ὄρνεο κατέτρωγε τά σπλάχνα του, σφάδαζε μέσα στόν πόνο καί τή φρίκη τοῦ θανάτου.

          Παράλληλα, ὅμως,μέ τόν πόνο του αὐτόν ζωντάνευε ὁ πόθος τῆς λύτρωσης. Καί στήν κρίσιμη στιγμή ἐπεφάνη στόν κόσμο«τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ». Τό διεκήρυξεμέ ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ δίκαιος Συμεών, ὅταν δέχθηκε στήν ἀγκαλιά του τόν Υἱό τῆς Παρθένου: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου Δέσποτα, κατά τό ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου».Ὁ προφήτης Συμεών ἔλαβε πεῖρα τῆς παρουσίας τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Καί τῆς πείρας αὐτῆς ξεχείλισμα ἦταν ἡ χαρά πού δοκίμασε.

             Ἀλλά ἡ πεῖρα αὐτή, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Σωτήρας μας δέν ἔμεινε πεῖρα ἑνός μόνον ἀνθρώπου. Ἔγινε πεῖρα εἴκοσι αἰώνων καί ἀναριθμήτων γενεῶν. Οἱ πιστοίβρῆκαν στόν Σωτήρα Χριστό εἰρήνη, χαρά, εὐτυχία. Ἀπόλαυσαν ἕναν ἀληθινό πνευματικό πολιτισμό. Ἔλαβαν τήν ἀσάλευστη ἀπόδειξη τῆς πίστης τους ὅτι ὁ Χριστός εἶναι «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ».  

            Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ ἄλλη πλευρά. Ἐκεῖνοι γιά τούς ὁποίους ὁ Χριστός ἀπέβη «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» - ὅπως προφήτευσε ὁ Συμεών - καί πέτρα σκανδάλου, γιά νά σκοντάφτουν καί νά πολεμοῦν τήν ἀλήθεια του. Εἶναι ἐκεῖνοι πού δέν δέχθηκαν τήν πίστη καί ἀρνήθηκαν «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ». Αὐτοί πού προπαγάνδισαν ἕναν ἄθεο πολιτισμό, πού πίστεψαν στά νέα εἴδωλα τῆς ἐπιστήμης καί τῆς μηχανῆς, πού ἔφτιαξαν ἀνθρώπους σωτήρες, στούς ὁποίους ἀπέδωσαν τίτλους καί ἰδιότητες καί ἐξουσία Θεοῦ καί ἐξάρτησαν ἀπό αὐτούς τήν ὕπαρξή τους. Ὅλους αὐτούς τούς βλέπουν οἱ πιστοί νά ναυαγοῦν. Σαστισμένοι ἀπό τίς συμφορές, ἀνεμόδαρτοι, ἀπελπισμένοι γιά τό μέλλον, χωρίς τιμόνι καί σκοπό στή ζωή καταντοῦν ἠθικά καί ὑλικά ἐρείπια ἤ γίνονται προδότες χωρίς ἴχνος τιμῆς καί ντροπῆς.Ὁ Χριστός τόν ὁποῖο ἀρνήθηκαν ἔγινε καί γίνεται γι’ αὐτούς, ὅπως προεῖπε ὁ Συμεών, «εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Πτώση προσωπική, ἠθική, ἐθνική. Πτώση καί ἀπώλεια καί συντρίμματα. Αὐτή εἶναι ἡ φωνή τῆς ἱστορίας εἴκοσι αἰώνων. Αὐτή εἶναι ἡ φωνή τῆς πείρας. Πείρας πού βεβαιώνει τήν ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι «τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», ὁ μόνος καί αἰώνιος Σωτήρας πού σώζει ἀπό ὅλα τά δεινά ἄτομα καί λαούς.

            Σ’ αὐτόν τόν Σωτήρα ἄς δώσουμε, ἀδελφοί, τίς καρδιές μας καί ἄς λάβουμε κι ἐμεῖς πεῖραν  τῆς ἀτελεύτητης χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως πού προσφέρει σέ ὅσους τόν ἀκολουθοῦν μέ ἀφοσίωση καί ἀγάπη στῆ γῆ καί στόν οὐρανό.