ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ  8  ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012

                    Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ

                «ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων        

            Ἡ ἀκολουθία τῆς Θείας Λειτουργίας ἀρχίζει μέ τήν παραπάνω ἐκφώνηση τοῦ ἱερουργοῦ, γιά τή δοξολογία τῆς Βασιλείας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τώρα καί πάντοτε καί στούς ἀτέλειωτους αἰῶνες. Ἡ δοξολογητική αὐτή ἐκφώνηση ἔρχεται νά σημάνει τόν βαθύτερο προσανατολισμό τῆς εὐχαριστιακῆς σύναξης «ἐπί τό αὐτό» τῶν πιστῶν. Ἡ ἐσχατολογική προοπτική τῆς ἀκολουθίας ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὑποδηλώνει τί θά κυριαρχήσει σ’ ὅλη τή διαδρομή τῆς τέλεσης τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τίθεται ὡς ὁ σκοπός, τό τέρμα καί ἡ ὑπέρτατη ἀξία τῆς πορείας πάνω στή γῆ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

            Ἐνδεικτική εἶναι ἡ εὐχή, ὅταν ὁ ἱερουργός μέ τά Τίμια Δῶρα εἰσοδεύει λέγοντας: «Πάντων ἡμῶν μνησθείη Κύριος ὁ Θεός ἐν τῇ Βασιλεία Αὐτοῦ πάντοτε, νῦν καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Τό νά βρίσκεται κανείς μέσα στή Μνήμη τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ τήν ἐγγύηση καί τή βεβαιότητα τῆς μετοχῆς καί κοινωνίας του στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό ἄλλωστε εὐχόμαστε καί στούς  κεκοιμημένους ἀδελφούς μας: τό «αἰωνία ἡ μνήμη» αὐτῶν. Στήν Κυριακή προσευχή, πού ἀκούγεται πρός τό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, τό αἴτημα: «ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου» ἐκφράζει τόν διακαῆ πόθο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὁ καινούργιος κόσμος, πού ἄρχισε μέ τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ πάνω στή γῆ μας, νά γίνεται πραγματικότητα γιά περισσοτέρους ἀνθρώπους καί νά ἐπεκτείνεται καί νά ὁλοκληροῦται στό μέλλοντα αἰῶνα. Ὅσο βρισκόμαστε στή γῆ καί ζοῦμε στόν παρόντα κόσμο, πού εἶναι καί αὐτός μέσα στή δημιουργία τοῦ Θεοῦ καί εἶναι εὐλογημένος, ὁ πιστός οὔτε τόν ἀρνεῖται, οὔτε τόν περιφρονεῖ. Τόν ἀποδέχεται ὡς μεγάλη εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί εὔχεται τό θέλημά Του να γνωστοποιεῖται σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί νά ἔχουν ὅλοι τίς προϋποθέσεις τῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν Του.

            «Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» δέν εἶναι κάτι τό ἀόριστο, τό ἀπραγματοποίητο ἤ καί τό ἁπλῶς μελλοντικό. Εἶναι καί μπορεῖ νά εἶναι μία κατάσταση ψηλαφητή, καθημερινή, μέσα στήν πραγματικότητα τῆς παρούσης ζωῆς μας μέ τίς πτώσεις καί ἀνορθώσεις. Καί τοῦτο, γιατί σέ τελευταία ἀνάλυση «ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» εἶναι ἡ μετά τοῦ Χριστοῦ ζωή. Ἀσφαλῶς αὐτή «ἡ Βασιλεία» στήν πληρότητά της, θά φανερωθεῖ μέ τό τέλος τοῦ παρόντος κόσμου καί τῆς ἱστορίας. Πρόγευση καί μία μερική ἐμπειρία αὐτῆς τῆς πληρότητας ὅμως μποροῦμε νά ἔχουμε καί στόν παρόντα κόσμο μας, ἀρκεῖ ἡ σχέση καί ἐπικοινωνία μας μέ τόν Κύριον Ἰησοῦ νά εἶναι ἀγαπητική καί ἀδιάλειπτη. Μάλιστα αὐτή ἡ σχέση μπορεῖ νά εἶναι γεγονός καί μέσα ἀπό δυσκολίες καί ἐνδεχόμενες μεταπτώσεις καί ἀπαγοητεύσεις. Ἄλωστε εἶναι ἁγιογραφικά θεμελιωμένο πώς «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (1) Δηλαδή γιά νά μποῦμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά περάσουμε μέσα ἀπό πολλές θλίψεις.

«Ἡ     Βασιλεία     τοῦ      Θεοῦ», ὡς σημερινή πραγματικότητα παρουσιάζεται ἀθόρυβα, χωρίς ἐντυπωσιασμούς καί ἐδῶ δέν ἔχουν θέση καί σημασία οἱ δημοσκοπήσεις καί οἱ ἀριθμοί. Ἡ προσέγγιση καί κυρίως ἡ βίωση αὐτής τῆς πραγματικότητας, εἶναι ὑπόθεση προσωπική καί ἐσωτερική τοῦ καθενός καί ἐνεργεῖται «ἐντός ἡμῶν». Εἶναι χαρακτηριστική ἡ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ: «οὐκ ἔρχεται ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετά παρατηρήσεως, οὐδέ ἐροῦσιν^. ἰδού ὦδε ἤ ἰδού ἐκεῖ. Ἰδού γάρ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστιν» (2). Δηλαδή ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν ἔρχεται μέ τρόπο φανερό σέ ὅλους. Δέ θά ποῦνε: «νά ἐδῶ εἶναι» ἤ «ἐκεῖ», γιατί ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι κιόλας ἀνάμεσά σας. Ὁ καινούργιος αὐτός κόσμος, πού εἶναι στήν πραγματικότητα ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἦλθε καί ἔκαμε τήν πρώτη ἐμφάνισή της στόν κόσμο μας μέ τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ. Ἔρχεται στήν κάθε ἐποχή καί στόν κάθε ἄνθρωπο προσωπικά, ὡς δυνατότητα τῆς ἐλεύθερης καί ἐνσυνείδητης ἐπιλογῆς του καί θά ἔλθει καί θά φανερωθεῖ μόνιμα καί ὁριστικά μέ τή λήξη τοῦ παρόντος κόσμου, στούς ἔσχατους καιρούς, καί θά εἶναι ἀτελεύτητη μέσα στους «αἰῶνες τῶν αἰώνων». Στόν παρόντα κόσμο μας ὁ ἐρχομός τῆς Βασιλείας αὐτῆς, δέν ἐπιβάλλεται, οὔτε ἐξαπλοῦται μέ τή βία καί τήν ἀνελευθερία καί τήν καταπάτηση τῆς δικαιοσύνης καί τόν παραμερισμό τῆς ἀλήθειας. Ὅσες φορές ἀποτολμήθηκε ἀπό κάποιους «ζηλωτές» νά τήν ἐπιβάλουν μέ τήν ἀρχή: «ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα», ἡ Βασιλεία αὐτή πρωτίστως χάθηκε ἀπό τήν προσωπική ζωή τους, προτοῦ κἄν προφθάσουν νά κάμουν τήν παραμικρή ἐνέργεια γιά νά τήν ἐπιβάλουν γύρω τους. Καί τοῦτο, γιατί ἡ Βασιλεία αὐτή θεμελιώνεται στήν ἀρχή τοῦ Ἰησοῦ: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν» (3) ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθήσει. Βασική προϋπόθεση τῆς ἔνταξης εἶναι ἡ ἐλεύθερη καί ἐνσυνείδητη ἀποδοχή τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ προσκαλεῖ τούς πάντες καί δέν ὑποχρεώνει κανένα. Σέβεται τήν ἀνθρώπινη ἐλευθερία καί ἀναμένει τόν κάθε ἄνθρωπο, χωρίς νά παραβιάζει τήν ἐλεύθερη ἐπιλογή του. Καί τοῦτο, γιατί θέλει νά ἔχει υἱούς καί θυγατέρες καί ὄχι σκλάβους.

            Τό μοναδικό μέσο, πού διαθέτει ἐν ἐλευθερία ὁ ἄνθρωπος γιά νά ἀνταποκριθεῖ στό κάλεσμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἡ ἀναμαρτησία, οὔτε ὅμως καί αὐτή ἡ ἠθική ποιότητα. Πρώτιστο καί ἀποκλειστικό μέσο εἶναι ἡ εἰλικρινής μετάνοια. Μέσα στόν εὐαγγελικό λόγο έντύπωση κάμνει πώς αὐτοί, πού ἀποδέχθηκαν τό κήρυγμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ δέν ἦσαν οἱ «ἐνάρετοι» Φαρισαῖοι καί Γραμματεῖς, ἀλλά οἱ «ἁμαρτωλοί» τελῶνες καί πόρνες καί ὅλοι ἐκεῖνοι, πού ἀναγνώριζαν τήν ἁμαρτωλότητά τους. Ἡ προτίμηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ στούς μετανοοῦντες τελῶνες, πόρνες καί ληστές, σέ ἀντίθεση μέ τούς κοινωνικά «δικαιοτέρους» καί «ἐντιμότερους», ἀλλά ὑποκριτές Φαρισαίους και Γραμματεῖς, φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως κάπως παράδοξον.(4) Ἐκεῖνο, πού εἶναι ἀναγκαῖο καί ἀπαραίτητο, εἶναι ἡ μετάνοια. Μόνο μέ τή μετάνοια, μποροῦμε νά ἀνταποκριθοῦμε στό κάλεσμα τῆς Χάρης τοῦ Χριστοῦ καί νά ἔχουμε θέση στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τώρα, ἀλλά καί πάντοτε. Τέλος ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἡ πέρα τοῦ χρόνου ζωή, ἀλλά ἡ βίωση τοῦ Θεοῦ ἀπό αὐτήν ἐδῶ τη ζωή.