Κυριακή 5 Ἰανουαρίου 2020 (ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ) (Μάρκ. α’ 1-8)

    Κυριακή 5 Ἰανουαρίου 2020 (ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ)

(Μάρκ. α’ 1-8)    

Τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ἦρθε καί ὁ Σωτήρας τοῦ ἀνθρώπινου γένους θά ἀρχίσει τό σωτήριο ἔργο του. Τόσο ὁ ἴδιος, ὅσο καί ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης ἀπευθύνουν  κήρυγμα μετανοίας στά πλήθη τῶν ἀνθρώπων. «Μετανοεῖτε», λέει πρός τούς ἀνθρώπους ὁ Σωτήρας. «Βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν»κηρύττεικαί ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης. Καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά βαπτιστοῦν ἀπ᾽αὐτόν, γιά νά ἐκδηλώσουν μέ τόν τρόπο αὐτόν τήν μετάνοιά τους γιά τίς ἁμαρτίες πού διέπραξαν. Ἔτσι, ὅταν ἔπειτα ἀπό λίγο θά παρουσιαστεῖ  δημόσια ὁ Κύριος ὡς διδάσκαλος καί Σωτήρας τῶν ἀνθρώπων, προπαρασκευασμένοι πλέον κατάλληλα θά ζητήσουν καί θά λάβουν ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους.

Εἶναι πολύ συγκινητική καί ἐλπιδοφόρος ἡ ἀνταπόκριση πού βρίσκει μεταξύ τοῦ λαοῦ τό κήρυγμα τῆς μετανοίας. Μέ πολλή προθυμία ὁ λαός τῆς ὑπαίθρου καί οἱ κάτοικοι τῆς Ἱερουσαλήμ σπεύδουν νά βαπτιστοῦν καί νά ὁμολογήσουν φανερά τίς ἁμαρτίες τους, μετανοώντας γι᾽ αὐτές. Ὅταν κατόπιν διά τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ παίρνουν οἱ μετανοοῦντες πραγματική ἄφεση ἁμαρτιῶν, βρίσκουν ἀνάπαυση καί γαλήνη ψυχῆς.

Ἡ μετάνοια εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς ἐπιτακτική, γι᾽ αὐτό καί ἐπενεργεῖ πολύ εὐεργετικά σέ ὅλη τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου.Ἡ ἔνοχη συνείδηση ζητᾶ νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τό βάρος τῆς ἐνοχῆς πού τήν πιέζει. Θέλει νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό τά δεσμά πού τήν σφίγγουν. Ἡ ἀκάθαρτη καρδιά ποθεῖ νά ξεφύγει ἀπό τόν μολυσμό πού τήν δηλητηριάζει. Θέλει ὁ δοῦλος τῆς ἁμαρτίας νά ἀνακτήσει τήν ἠθική ἐλευθερία. Πῶς θά τό ἐπιτύχει; Μέ τή μετάνοια. Ἡ μετάνοια εἶναι μία ἐπανάσταση. Ἠθική ἐπανάσταση.Εἶναι ἀποκήρυξητοῦ παρελθόντος. Σπάσιμο τῶν δεσμῶν τῆς ἁμαρτίας. Εἶναι βαθειά λύπη γι᾽ αὐτήν καί σταθερή ἀπόφαση γιά διόρθωση. Εἶναι συνεχής προσπάθεια γιά μιά νέα ἐντελῶς ζωή, σύμφωνη πρός τό ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἔχει ἐξίσου ἀνάγκη μετάνοιας καί ἐκεῖνος πού βαδίζει τό δρόμο τό χριστιανικό καί ἐκεῖνος πού ἔχει προχωρήσει σέ ἀρετή καί ἁγιότητα. Μᾶς διδάσκει τό παράδειγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ὅσο προόδευε στή ζωή τῆς πνευματικῆς τελειότητας, τόσο περισσότερο συναισθανόνταν πόσο ἀπεῖχε ἀπό τό μέτρο τῆς τελειότητας πού ὁ Θεός ἀπαιτεῖ. Ἂκοῦμε τόν κολοσσό τῆς ἀρετῆς στό τέλος τῆς ζωῆς του νά προβαίνει στή συγκλονιστική ἐκείνη ὁμολογία: «Χριστός Ἰησοῦςἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμι ἐγώ». Νά, λοιπόν, πού καί οἱ ἁγιότεροι τῶν ἀνθρώπων μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς τους βαδίζουν τό δρόμο τῆς μετάνοιας.

Ἀλλά ἄν ἡ μετάνοια ἀποτελεῖ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς ἐπιτακτική, διότι φέρνει τήν ἄφεση γιά τά παραπτώματα τοῦ παρελθόντος, συγχρόνως προσφέρει σπουδαιότατες ὑπηρεσίες γιά τήν πνευματική καί ψυχική ὑγεία καί εὐρωστία τοῦ ἀνθρώπου στό παρόν καί στό μέλλον.

Ἀπατοῦνται ὅσοι νομίζουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού βρίσκεται  στήν εὐλογημένη κατάσταση τῆς μετανοίας χάνει τήν χαρά καί τή δραστηριότητά του καί γίνεται δυστυχής. Ὅτι δῆθεν μαραίνεται ὁ ζῆλος του καί ἡ ζωτικότητά του καί καταδικάζεται σέ ἀδράνεια καί ἀπραξία. Ἀκριβῶς τό ἀντίθετο συμβαίνει. Ἡ εἰλικρινής μετάνοια ἀποβαίνει ἑστία νέας ζωῆς καί δυνάμεως καί πηγή ἀκατάβλητης δραστηριότητας καί ἐνεργητικότητας. Εἶναι πολύ παραστατική ἡ ἔκφραση τήν ὁποία χρησιμοποιεῖ ὁ Κύριος, γιά νά δείξει τήν ψυχική ἱκανοποίηση τοῦ μετανοοῦντος. «Δεῦτε πρός με, λέει, πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια´ 28). Πρός τούς ἁμαρτωλούς ἀπευθύνεται καί τούς ὀνομάζει κοπιασμένους καί φορτωμένους. Ἀπό τί εἶναι φορτωμένοι; Ἀπό τό φορτίο τῆς ἐνοχῆς ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶντους. Πόσο κουράζει καί σωματικά καί ψυχικά τό ἀόρατο αὐτό φορτίο τῆς ἁμαρτίας! Συνθλίβει καί ἐξουθενώνει κυριολεκτικά τόν ἄνθρωπο. Ὅταν ὅμως ὁ ἁμαρτωλός μετανοήσει, ποιά ἀναζωογόνηση  ἀπόλαμβάνει!

Καί  δέν εἶναι αὐτή ἡ μόνη εὐχάριστη ἐκδήλωση ψυχικῆς ὑγείας πού φέρνει ἡ μετάνοια. Πλημμυρισμένη ἡ ψυχή ἀπό εὐγνωμοσύνη πρός τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή της αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά ἐκδηλώσει καί ἔμπρακτα τήν εὐγνωμοσύνη της προβαίνοντας σέ ἔργα θεάρεστα καί κοινωφελῆ, ἀναπληρώνοντας μέ τόν τρόπο αὐτό τίς ἐλλείψεις καί παραλείψεις τῆς προηγούμενης ἁμαρτωλῆς ζωῆς της.

 Ἄριστο παράδειγμα εἶναι ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν ἀπόστολος Παῦλος. Τί ἦταν πρίν στά χρόνια τῆς ἀπιστίας καί ἄγνοιάς του τό λέει ὁ ἴδιος: «Βλάσφημος καί διώκτης καί ὑβριστής». Ὅταν ὅμως γνώρισε τήν ἀλήθεια καί μετανόησε καί πίστεψε στό Χριστό, πόσο ζῆλο ἐπέδειξε καί πόσους  κόπους κατέβαλε γιά τή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου; Εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι ἡ συναίσθηση καί ἡ μετάνοια καί ἡ ταπεινοφροσύνη τοῦ ἀνδρός καθόλου δέν τόν ἐμπόδισαν ἀπό τό νά ἀναδειχθεῖ ὁ φτερωτός ἀπόστολος, ὁ «περισσότερον πάντων κοπιάσας».         Ἀποδεικνύεται ἔτσι ἡ μετάνοια μέσο ἀνακαινιστικό τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ὄχι μόνο τῆς ψυχῆς, ἀλλά καί τοῦ σώματος, ὁλόκληρου τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο ἡ ἁμαρτία μέ τίς τύψεις καί τούς ἐλέγχους τῆς συνείδησης κατατυραννεῖ τόν ἄνθρωπο, τόσο ἡ μετάνοια μέ τή βεβαιότητα καί τή χαρά τῆς ἄφεσης τόν ζωογονεῖ καί τόν ἀνακουφίζει.