Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2019(ΑΓΙΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ) (Β´Τιμ. α’ 8 - 18)

Ἦταν ἡ δραματική περίοδος τῶν μεγάλων διωγμῶν τῆς πίστεως - στά μέσα τοῦ 2^ου αἰώνα, γύρω στό 150 μ.Χ. - ὅταν στήν Ἑλλάδα εἶδε τό φῶς τοῦ ἥλιου ὁ μικρός Ἐλευθέριος. Ἡ εὐσεβής μητέρα του Ἀνθία τόν ἀνέθρεψε μέ τό γάλα τοῦ Εὐαγγελίου καί τοῦ μετέδωσε τήν ἁγία φλόγα τῆς πίστεως στόν Χριστό. Νεαρότατο ἀκόμη τόν πῆρε μαζί της γιά ἕνα προσκύνημα στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, στή Ρώμη. Ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλεως συγκινήθηκε ἀπό τόν ἱερό ζῆλο τοῦ νεαροῦ Ἐλευθερίου καί τόν κράτησε κοντά του. Ἀργότερα τόν ὁδήγησε στήν ἱεροσύνη. Καί ὅταν ὁ ἐπίσκοπος  πέθανε, μέ κοινή ψῆφο κλήρου καί λαοῦ ὁ Ἐλευθέριος ἀναδείχθηκε Ἐπίσκοπος τῆς μεγάλης πρωτεύουσας τῆς αὐτοκρατορίας. Ἐκεῖ ἐργάστηκε μέ ἱερό ζῆλο, καί ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Σεπτίμιος Σεβῆρος ἐξήγειρε νέο διωγμό κατά τῶν Χριστιανῶν, ὁ Ἐλευθέριος μαζί μέ τήν μητέρα του ἔλαβε τό ἀμαράντινο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Πρός τιμήν, λοιπόν, αὐτοῦ τοῦ φλογεροῦ ἱεράρχου ἀναγινώσκεται τό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς, πού συμπίπτει μέ τόν ἑορτασμό τῆς μνήμης του - ἕνα κείμενο ἀπό τήν Β´ πρός Τιμόθεον Ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

Στό ἀνάγνωσμα αὐτό ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ὑπογραμμίζει πρωτίστως τό χρέος τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως. “Μή ἐπαισχυνθῇς”, παραγγέλλει στόν Τιμόθεο, μή ντραπεῖς, νά δίνεις τή μαρτυρία σου γιά τόν Κύριο, οὔτε καί ἐμένα νά ντραπεῖς πού εἶμαι δέσμιος χάρη τοῦ Κυρίου. Ἀλλά δέξου πρόθυμα νά ταλαιπωρηθεῖς μαζί μου χάρη τοῦ Εὐαγγελίου, λαμβάνοντας δύναμη ἀπό τό Θεό, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔσωσε καί μᾶς κάλεσε κοντά του μέ κλήση ἁγία, παρακινημένος ὄχι ἀπό τά δικά μας ἔργα, ἀλλά ἀπό τή δική του ἀγαθή διάθεση καί χάρη.

Ἡ χάρη αὐτή μᾶς δόθηκε προαιωνίως διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Προαιωνίως εἶχε ἀποφασίσει ὁ Θεός νά μᾶς τήν χαρίσει. Αὐτή ἡ προαιωνίως προορισμένη νά μᾶς δοθεῖ χάρη φανερώθηκε τώρα μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος κατήργησε τόν θάνατο, καί μέ τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἔφερε στό φῶς καί μᾶς ὑπέδειξε νέο κόσμο ζωῆς καί ἀφθαρσίας. Σ᾽ αὐτό τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἔχω ὁριστεῖ καί ἐγώ κήρυκας καί Ἀπόστολος καί διδάσκαλος τῶν ἐθνικῶν, τῶν μή Ἰουδαίων. Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὑποφέρω τώρα ὅλα αὐτά, ἀλλά δέν ντρέπομαι γι᾽ αὐτό, “οὐκ ἐπαισχύνομαι”! Δέν ντρέπομαι, διότι γνωρίζω σέ ποιόν ἔχω στηρίξει τήν ἐμπιστοσύνη μου. Καί εἶμαι πεπεισμένος ἀπολύτως ὅτι ἐκεῖνος ἔχει τή δύναμη αὐτόν τόν θησαυρό τῆς πίστεως καί τήν ἀμοιβή πού μοῦ ἀναλογεῖ νά τά φυλάξει μέχρι τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας του Παρουσίας.

Περιγράφει ὁ Ἀπόστολος τή ζωή καί τά παθήματά του, γιά νά δώσει παράδειγμα στόν Τιμόθεο. Γι᾽ αὐτό καί τόν παρακινεῖ τώρα νά ἔχει ὡς ὑπόδειγμα τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου τή δική του γνήσια καί ὑγιῆ διδασκαλία γιά τήν πίστη καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μάλιστα προτρέπει τόν Τιμόθεο τόν πολύτιμο αὐτόν θησαυρό τοῦ Εὐαγγελίου νά τόν φυλάξει μέ τήν ἐνίσχυση καί τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο κατοικεῖ μέσα μας.

Μή μιμηθεῖς αὐτούς πού μέ ἐγκατέλειψαν, τοῦ παραγγέλλει. Αὐτούς πού τώρα βρίσκονται στήν Ἀσία, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι καί ὁ Φύγελλος καί ὁ Ἑρμογένης. Ἀντίθετα, στήν οἰκογένεια τοῦ Ὀνησιφόρου εἴθε νά δώσει ὁ Κύριος πλούσιο τό ἔλεός του, διότι αὐτός πολλές φορές μέ ἀνακούφισε καί δέν ντράπηκε, “οὐκ ἐπαισχύνθη” τήν ἀλυσίδα τῶν δεσμῶν μου, ἀλλά καί στή Ρώμη ἔφτασε καί μέ ἀναζήτησε ἐπίμονα καί μέ βρῆκε. Εἴθε ὁ Κύριός μας νά δώσει νά βρεῖ ἔλεος ἀπό τόν Θεό κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Ἄλλωστε τό ἀξίζει. Κι ἐσύ ὁ ἴδιος γνωρίζεις καλύτερα πόσο μᾶς βοήθησε στήν Ἔφεσο.

Τρεῖς φορές ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στό ἀνάγνωσμά μας τό ρῆμα “ἐπαισχύνομαι”, πού σημαίνει ντρέπομαι. Στήν ἀρχή παρακινεῖ τόν Τιμόθεο νά μή ντραπεῖ νά ὁμολογεῖ τήν πίστη τοῦ Κυρίου οὔτε νά ντραπεῖ τόν ἴδιο τόν Ἀπόστολο, πού ἦταν ἐκείνη τήν περίοδο στή φυλακή. Ἔπειτα ὁμολογεῖ ὅτι ὁ ἴδιος δέν ντρέπεται πού εἶναι φυλακισμένος γιά τόν Χριστό. Καί στό τέλος ἐπαινεῖ τόν Ὀνησιφόρο πού δέν ντράπηκε τά δεσμά του, ἀλλά τόν ἐπισκέφθηκε καί τόν ὑπηρέτησε στή Ρώμη. Ἀντίθετα ἀναφέρει κάποιους ἄλλους πού τόν ἐγκατέλειψαν, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦταν ὁ Φύγελλος καί ὁ Ἑρμογένης. Γιατί τόν ἐγκατέλειψαν;  Διότι φοβήθηκαν μήπως φυλακιστοῦν καί αὐτοί ἀπό τόν Νέρωνα.

Πόσος πόνος στά λόγια αὐτά τοῦ Ἀποστόλου! “Ἀπεστράφησάν με”, γράφει. Μέ ἀρνήθηκαν! Ἀρνήθηκαν νά ὁμολογήσουν τήν πίστη. Συμβιβάστηκαν. Προτίμησαν τήν ἡσυχία τους. Ὅπως γίνεται σέ κάθε ἐποχή. Πολλοί ἐπαισχύνονται, ντρέπονται καί συμβιβάζονται. Καί ἄλλοι, σάν τόν Τιμόθεο, τόν Ὀνησιφόρο, τόν ἅγιο Ἐλευθέριο καί τήν ἁγία μητέρα του Ἀνθία, ὁμολογοῦν. Ὁμολογοῦν καί δοξάζονται αἰωνίως. Καί μᾶς παρακινοῦν καί ὅλους ἐμᾶς νά τούς μιμηθοῦμε!