Κυριακὴ 24 Νοεμβρίου2019(ΚΓ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ) (Ἐφεσ. β’ 4-10)

Στὰ βαθύτατα θεολογικὰ νοήματα τῆς πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου μᾶς εἰσάγει τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς.

Στὴν περικοπὴ πούἀκούσαμε σήμερα ὁ ἅγιος Ἀπόστολος τοῦ Κυρίου μιλάεικυρίως γιὰ τὰ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας καὶ στὴ ζωὴ ὅλου του κόσμου.

Πρωτίστως ὁ ἀπόστολος τονίζει ὅτι ἡ εὐεργετικὴ ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ στὴ ζωὴ μας εἶναι ἐκδήλωση τῆς μεγάλης του ἀγάπης γιά μᾶς. Ὁ Θεός, λέει, ἐπειδὴ εἶναι πλούσιος σὲ ἔλεος καὶ ἐπειδὴ μᾶς ἀγάπησε μὲ πολλὴ ἀγάπη, μᾶς ζωοποίησε πνευματικά διὰ τοῦ συνδέσμου μας μὲ τὸν Χριστό, παρόλο πού ἤμασταν νεκροὶ πνευματικά ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Καὶ ὄχι μόνο πνευματικά μᾶς ζωντάνευσε, ἀλλὰ καὶ σωματικά μᾶς ἀνέστησε μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ - ἀφοῦ ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι βεβαίωση καὶ προοίμιο καὶ τῆς δικῆς μᾶς ἀνάστασης – καί μᾶς ἐνθρόνισε μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ στὸν βασιλικὸ θρόνο τῆς Βασιλείας του.

Τὰ ἔκανε ὅλα αὐτὰ ὁ Θεός, γιὰ νὰ φανερώσει τὸν ὑπερβολικὸ πλοῦτο τῆς Χάριτός του, πού μὲ πολλὴ ἀγαθότητα ἔδειξε σὲ μᾶς διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὑπερβολικὸ πλοῦτο πράγματι, διότι μὲ αὐτὴν τὴ Χάρη ἐσεῖς ἔχετε ἀποκτήσει τὴν σωτηρία διὰ τῆς πίστεώς σας. Καὶ αὐτὴ ἡ πίστη ὅμως δὲν εἶναι δική σας. «Θεοῦ τὸ δῶρον»! Εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι ἀποτέλεσμα τῶν δικῶν σας προσπαθειῶν, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ἔχει τὸ δικαίωμα κάποιος νὰ καυχηθεῖ ὅτι σώθηκε μόνος του, μὲ τὶς δικές του δυνάμεις καὶ προσπάθειες.

Ὅλα του Θεοῦ εἶναι. Καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἄλλωστε δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ εἴμαστε, ὄχι μόνο ὡς ἄνθρωποι, ἀλλὰ καὶ ὡς πιστοί, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας του. Μᾶς δημιούργησε ὁ Θεὸς καὶ μᾶς ἀνέδειξε μέλη τῆς Ἐκκλησίας του, ὄχι γιὰ νὰ καλοπερνᾶμε ἀνέμελοι καὶ ἀδιάφοροι, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐργαζόμαστε ἔργα ἀγαθά, ἀφοῦ ἄλλωστε γι’ αὐτὰ μᾶς προετοίμασε ὁ Θεός, ὥστε μέσα σ’ αὐτὰ νὰ περάσουμε ὅλη τὴ ζωή μας.

Οἱ παράδοξες διατυπώσεις πού χρησιμοποιεῖ ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος δίνουν μία εἰκόνα τοῦ μεγάλου θαύματος πού συντελεῖται μέσα στὴν Ἐκκλησία. Λέει ὅτι ὁ Θεὸς ἐμᾶς τοὺς πιστούς μᾶς ζωοποίησε διὰ τῆς ἑνώσεώς μας μὲ τὸν Χριστό. Ἀπὸ τὴν κατάσταση τοῦ πνευματικοῦ θανάτου στὴν ὁποία βρισκόμασταν μᾶς πῆρε καὶ μᾶς ζωοποίησε.

Ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ κατάσταση τοῦ πνευματικοῦ θανάτου; Εἶναι ἡ κατάσταση στὴν ὁποία καταντοῦμε οἱ ἄνθρωποι, ὅταν βρισκόμαστε ὑποδουλωμένοι στὴν ἁμαρτία. Εἴμαστε τότε «νεκροὶ τοῖς παραιπτώμασιν», νεκροὶ ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Πρακτικότερα αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος, εὑρισκόμενος ὑπὸ τὸ κράτος τῆς ἁμαρτίας, εἶναι ἀποξενωμένος ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅλες οἱ ἐνέργειές του καὶ ὅλα τὰ αἰσθήματα καὶ οἱ σκέψεις καὶ οἱ ἐπιδιώξεις του εἶναι ὑλιστικά, σαρκικά, γήινα. Ἀσχολεῖται μόνο μὲ τὸν ἑαυτό του, ἐπιδιώκει μόνο τὴν καλοπέρασή του, ἐργάζεται μόνο γιὰ τὸ ἐπίγειο συμφέρον του.

Ἀπὸ αὐτὴ τὴν κόλαση τοῦ ἀτομισμοῦ καὶ τῆς ὑλοφροσύνης, δηλαδὴ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου, ἦλθε καὶ μᾶς ἔβγαλε ὁ Χριστός. Ὁ θάνατός του ἔγινε ἡ ζωὴ γιά μᾶς. Μὲ τὶς σταγόνες τοῦ αἵματός του ζύμωσε ὅλο τὸ νεκρὸ φύραμα τοῦ κόσμου καὶ δημιούργησε νέο κόσμο, μία νέα ἀνθρωπότητα, τὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία ἔγινε ἡ χώρα τῶν ζώντων, κοινωνία τῶν πνευματικά ἀναστημένων, τῶν ἀθανάτων.

Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα. Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία βασιλεύει ὁ θάνατος. Μέσα στὴν Ἐκκλησία «ζωὴ πολιτεύεται», ἐπικρατεῖ ἡ ζωή. Τὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ζωή, ἡ θεία ζωή, πού παρέχεται ἄφθονη στὰ μέλη της.

Αὐτῆς τῆς ζωῆς εἴμαστε μέτοχοι καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὴν ὥρα πού μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα εἰσήλθαμε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τὸ χρέος μας ἑπομένως εἶναι φανερό. Νὰ εἴμαστε πράγματι φορεῖς αὐτῆς τῆς θείας ζωῆς. Ἀναγεννημένοι ἐξολοκλήρου. Μὲ ἅγια αἰσθήματα, σκέψεις καὶ ἐπιδιώξεις. Ἀναστημένοι πνευματικά, γιὰ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ μετάσχουμε ἅγιοι καὶ φωτεινοὶ καὶ στὴν τελικὴ ἀνάσταση κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας.